Tales of

Sinnoh

Zijn eerste patrouille als ranger. Weliswaar samen met een ander lid, en in een stadium waar waarschijnlijk nog geen Snubbull rond liep zo ver voor de dag van het toernooi. Maar, een patrouille was een patrouille. Finn was gemotiveerd.

Met zijn Rockruff trouw aan zijn zijde en zijn Taillow rustig zwiepend boven hun hoofd, stapte Finn richting de ingang van het grote strijdveld. Hij zag een meisje staan met lang blauw haar en een Eevee. Dat moest.. Lucie was het? Finn spiekte nog even snel op zijn notitie. Ja, Lucie Evien. Hij wilde net zijn mond open trekken om haar te begroeten, toen hij opving wat ze tegen haar Pokémon zei. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. ”Dat hangt er vanaf wat je als normaal beschouwt,” zei hij toen, terwijl hij zijn hand met het briefje in zijn zak stopte en de andere even vriendelijk omhoog stak. ”Lucie toch?” vroeg hij toen. Hij hoopte dat hij haar naam goed had uitgesproken. Het verschil in accent tussen Kalos en Sinnoh was vrij groot. ”Ik ben Finn. En dit zijn Wolf en Ark.” De Taillow was net op zijn schouder gaan zitten en kraste vrolijk bij het horen van zijn naam.

Ze leek een beetje geschrokken van zijn plotselinge verschijning. Of kwam het doordat hij had gehoord wat ze tegen haar Eevee had gezegd? Finn vond het wel amuserend, het had het ijs in ieder geval meteen een beetje gebroken.

Ze bevestigde dat ze Lucie was en stelde toen haar Eevee voor. "Orion. Leuke naam," merkte Finn gelijk op. Hij had altijd al een fascinatie gehad voor sterren en wist dat tijdens een heldere winternacht het sterrebeeld Orion niet te missen was. Ze verontschuldigde zich ook gelijk voor haar woorden van net en legde uit dat ze al een paar bijzondere ervaringen had gehad tijdens patrouilles. Meteen was Finn's nieuwsgierigheid gewekt, maar hij besloot niet meteen naar de details te vragen en begon met de meer neutrale vraag; "Dus je hebt al meerde patrouilles gedaan?" Hij had ook niet verwacht dat ze twee totale beginners op pad zouden sturen. Ook al was het dan misschien niet zo'n risicovolle missie, ze konden nog steeds iemand tegen het lijf lopen met onjuiste bedoelingen.

Toen Lucie opmerkte dat hij er normaal genoeg uitzag, trok hij even een charmant grijnsje op zijn gezicht. "Bedankt.. Denk ik," zei hij met een knipoog, waarna hij zjin blik nog even goed op zijn teamgenoot van vandaag liet vallen. Ze had zo lang haar dat het bijna de grond raakte, best opmerkelijk. Ook viel het hem op dat dit nu al de tweede persoon was die hij had ontmoet met blauw haar. Misschien was dat best normaal hier in Sinnoh.

Lucie vertelde dat ze al haar Pokémon een naam probeerde te geven dat met iets in de lucht te maken had. Finn blikte even met een flauw grijnsje op Wolf neer, die nog altijd nieuwsgierig, maar voorzichtig van een afstandje toekeek. Zo'n cool thema had hij niet voor de namen van zijn Pokémon. Wolf was gewoon Wolf omdat.. Ja, eigenlijk had hij daar nog nooit over nagedacht. En Ark was vernoemd omdat dat het eerste was wat hij de Taillow had horen zeggen. Niet heel origineel misschien, maar hij kon ze inmiddels niet met een andere naam voorstellen. Finn draaide zijn blik weer naar Lucie. "Nu ben ik benieuwd naar de namen van je andere Pokémon," zei hij toen.

Het klopte dus dat ze al wat meer patrouilles had gedaan. Daarmee bleek zij dus degene te zijn met de meeste ervaring, maar dat was ook niet zo moeilijk aangezien Finn net een paar weken gestart was. Hij wreef even kort over zijn hoofd. "Dit is mijn eerste patrouille," gaf hij toen toe. "Maar, ik heb mijn huiswerk gedaan hoor." Daar zorgde ze op de basis wel voor. Finn had het idee dat hij al meer boeken had gelezen en toetsen had gehad, dan een heel schooljaar bij elkaar. De opleiding naar het worden van een ranger was zeker niet makkelijk. Maar dat maakte het eigenlijk alleen maar interessanter.

Lucie stelde voor om van start te gaan en Finn knikte instemmend. Het had inderdaad niet zoveel zin als ze voor de ingang bleven staan. Hij seinde Wolf met hen mee te lopen en volgde Lucie toen richting het strijdsveld. Op haar vraag of hij van plan was mee te doen aan het toernooi, schudde hij even met zijn hoofd. "Nee, ik zet mijn Pokémon niet graag in een gevecht als dit niet nodig is," merkte hij op. Hij vond al die toernooien en gymgevechten onder trainers maar een vreemde hobby. Bovendien had het de markt voor stropers geopend om de meest speciale of sterke Pokémon te vangen en door te verkopen. En dit ging allesbehalve op een natuurvriendelijke manier. Finn besefte zich dat dat misschien wel de voornaamste reden was waarom hij had besloten ranger te worden. Hij kon niet langer op de zijlijn blijven zitten terwijl hij wist dat er elke dag Pokémon verstrikt raakte in  stroppen, uit hun leefgebied werden gejaagd of verwond raakte door aggresieve trainers.

Finn luisterde aandachtig naar de verschillende namen die Lucie aan haar Pokémon had gegeven. Ze leek ook aardig wat over het onderwerp te weten. Hij lachte even kort toen ze afsloot met de naam Ruddles. Een Pokémon die ze niet had gedacht te houden. “En Ruddles is een...?” vroeg hij toen nieuwsgierig, al kon hij zich bij de naam niet voorstellen dat het om een grote Pokémon zou gaan. Toen ze vroeg of hij nog een thema had voor zijn Pokémon schudde hij even geamuseerd met zijn hoofd. ”Niet echt,” gaf hij toe. ”Ze hebben hun naam omdat” Maaike obsessed is met Torak en Wolf ”ik dat toen goed bij ze vond passen.” Een beetje een saai antwoord misschien, maar Finn was nou eenmaal niet zo creatief met namen. ”Maar Ark is blij met z’n naam, of niet soms Ark?” De Taillow op zijn schouder keek op en begon vrolijk met zijn vleugels te wapperen. ’Ark, ark, ark!’ kraste hij enthousiast, alsof hij zijn trainer had begrepen.

Lucie merkte op dat een patrouille zoals deze gelukkig niet zo ingewikkeld was. Finn keek haar aan en knikte. ”Het rapport die ze straks verwachten is waarschijnlijk nog het meeste werk,” zei hij, terwijl zijn gezicht even licht betrok bij het idee aan het papierwerk. Maar, dat hoorde nou eenmaal bij de baan.

Ze liepen het stadium in en Finn liet zijn blik door de omgeving glijden, lichtelijk onder de indruk van de grootte van het strijdveld. De mensen van Sinnoh hechtte duidelijk veel waarde aan dit soort toernooien. Lucie’s toon veranderde toen ze reageerde op zijn opmerking en hij keek haar aan. Ze had een ietwat afwezige blik in haar ogen, alsof ze een oude herinnering herleefde. Misschien had ze iets meegemaakt in een stadium net als deze. Finn besloot er niet naar te vragen. Dat was niet zijn plek. Hij liep zachtjes door en scande de omgeving om te zoeken naar iets verdachts.

Wolf leek te besluiten dat alles oké was en rende vrolijk het gras op, blij zijn poten even te strekken. Finn glimlachte toen hij de Rockruff met zijn ogen volgde. ”Misschien,” reageerde hij op Lucie, die net een lege fles in de prullenbak gooide en vroeg of dit het toppunt van hun nut was. “Het volk van Sinnoh is je dankbaar.” Er stond een flauw grijnsje op zijn gezicht en hij knikte even richting Wolf. ”We zijn in ieder geval alleen hier, anders had Wolf me wel gewaarschuwd.” De pup had het niet zo op vreemden en liet het Finn altijd weten als hij met zijn scherpe neus of oren iemand had opgemerkt.

Ze haalde een pokeball tevoorschijn en liet toen de zogeheten Ruddles tevoorschijn komen. De gloeiende gedaante kreeg al snel de vorm van een Pichu. Al duurde het even voor Finn de soort herkende. De Pichu was anders gekleurd dan hij normaal gewend was. Lucie vertelde dat ze niet zo goed wist waarom hij er zo uit zag, en dat ze hem eigenlijk bij de basis wilde afleveren voor zijn bescherming. Finn knikte even. Hij had gelezen dat het wel eens voorkwam dat Pokémon door een mutatie andere kleuren konden krijgen. Vaak werden ze dan verstoten door hun soortgenoten of liepen ze gevaar doordat ze een extra makkelijk doelwit waren voor roofpokémon. Hij begreep de intentie van Lucie, maar het was grappig om te zien dat de Pichu uiteindelijk was blijven hangen. "Hij lijkt erg op je gesteld," observeerde hij, toen hij zag hoe de Pichu zich aan haar vast klemde. "Soms kiezen ze ons uit zonder dat we daar iets over te zeggen hebben." Hij had op die manier Wolf ook ontmoet. Eén hap van zijn boterham en het jonge zwervertje was vervolgens niet meer van zijn zijde afgeweken.

Lucie leek de namen in ieder geval goed te keuren en Finn was blij dat ze zijn gebrek aan creativiteit niet volledig afkeurde. "Dankje," zei hij vriendelijk, terwijl hij weer begon te lopen om de rest van het veld af te kammen. Ze wisten hier en daar nog wat afval op te rapen, maar verder leek het er inderdaad op dat Lucie gelijk had en er niet zoveel te doen was.

Zijn blik gleed weer even naar Wolf en Orion, die de grootste plezier hadden. Ze rende en rolde over het grasveld en hapte speels in elkaars staart. "Zij hebben in ieder geval een hoop lol," merkte hij lachend op. "Zo zie ik Pokémon liever op een strijdveld.. In plaats van hoe ze dat tijdens een toernooi doen."

Toen ze vroeg waarom hij bij Crescent Moon was gegaan, dacht Finn even na over het antwoord. "Mijn ouders en zus zijn ook allemaal rangers, dus het was vrij voor de hand liggend. Ik kom eigenlijk uit Kalos en was daar ook al op jonge leeftijd begonnen als rangerscout," vertelde hij rustig. "Door.. omstandigheden ben ik er een paar jaar uit geweest, maar toen mijn zus werd overgeplaatst naar Sinnoh besloot ik de training weer op te pakken." Hij draaide zijn blik naar Lucie en glimlachte. "Het is altijd mijn ambitie geweest om Pokémon te helpen. Ik heb het gevoel dat je als ranger direct betrokken wordt bij de oorzaak van het probleem en op die manier het meeste verschil kan maken."

De wantrouwige kleine kraaloogjes stopten met naar hem staren en in plaats daarvan sloot de Pichu even genietend zijn ogen door de kriebels onder zijn kin. Lucie zei dat het nog zo'n baby was en dat ze bang was dat ze hem misschien in gevaar zou brengen. Finn wist zich maar al te goed in dat gevoel te verplaatsen. "Ik begrijp wat je bedoelt," zei hij, met een blik op de spelende Rockruff in het veld. "Wolf gedraagt zich altijd zo sterk en zou letterlijk voor me door het vuur gaan. Soms vergeet ik bijna dat hij nog maar een pup is..."

Alleen het idee al dat hij zijn Pokémon mee het gevaar in trok, kon hem schuldig laten voelen. Ze moesten elkaar als een team beschermen. Hoe meer ze trainden, hoe sterker ze zouden worden, en dan hoefde Finn zich hopelijk uiteindelijk niet meer zo druk te maken. Hij snoof even kort. "Het is een uit de hand gelopen sport.." reageerde hij op Lucie. Hij zag Pokémon gevechten niet meer als dat.

De mederanger ging zitten op één van de plastic stoeltjes in de tribune en leek geïnteresseerd naar hem te luisteren. Ze concludeerde dat zijn verhaal beter was dan haar eigen. Dan weet je dat je hart bij de rangers ligt. Finn vond dat een geruststellende gedachte en glimlachte even dankbaar naar haar. "Hoezo was het een impulsieve keuze dan?" vroeg hij toen, op zijn beurt nu ook nieuwsgierig naar haar motivatie.

Bontslofjes. Finn moest even zwijgend lachen om haar woordgebruik. Haar opmerking over dat Rockruffs fantastisch waren kon hij alleen maar beamen. "Ja, ze zijn echt ontzettend loyaal. Ik had me geen betere partner kunnen wensen." Zonder Wolf was hij ook nooit uit zijn wat moeilijkere periode gekomen. Dan had hij misschien nog steeds in Kalos gezeten..

"Maar, jij hebt bijna al een team vol! Dat is best indrukwekkend," merkte hij op toen hij de Pokémon die ze net had opgenoemd weer even terughaalde. Finn had nog net zo veel Pokémon in zijn team als toen hij voor het eerst voet zette in de regio (het geliefde ei heeft hij hier nog even niet). Niet dat hij haast had, maar hij wist ook dat als je als ranger zijnde hogerop wilde komen, je uiteindelijk wel een volledig team nodig had.

Finn fronste toen Lucie ietwat verbitterd bevestigde dat het een achteloze sport was. Waar kinderen veel te vroeg aan begonnen. "Ja, dat heeft mij altijd verbaasd," zei hij instemmend. "Hoe vroeg je al een Pokémon license kan krijgen. Alsof Pokémon gewoon speelgoed zijn.." Hij schudde even droevig met zijn hoofd. Zijn ouders waren het daar ook nooit mee eens geweest, waarschijnlijk door wat ze zelf allemaal al hadden gezien en meegemaakt. Sia en hij mochten niet eerder aan Pokémon beginnen voordat ze 18 waren. En zelfs toen werd hen nog continu op het hart gedrukt wat voor grote verantwoordelijkheid het was. Achteraf gezien was Finn blij dat zijn ouders zo streng geweest waren.

Toen Lucie een zucht slaakte, vroeg hij zich even af of hij misschien iets verkeerds had gezegd. Maar ze beantwoorde toch zijn vraag met een voorzichtig grijnsje. "Dat is best nobel toch?" probeerde hij vriendelijk te zeggen om haar geen slecht gevoel te geven. Hij besloot maar van onderwerp te veranderen. "Kom je hier uit Sinnoh vandaan?"

Lucie haalde een pokédex tevoorschijn, Finn gokte om een scan te maken van Wolf. Die had niet eens door dat ze het over hem hadden en rende nog altijd enthousiast over het veld. De Rockruff kon inmiddels uren rennen zonder moe te worden, iets wat ze samen hadden opgebouwd door bijna elke dag wel te hardlopen of hiken. Zijn aandacht trok weer naar Lucie toen die zei dat ze misschien zelf ooit wel een Rockruff zou vangen. Hij glimlachte, maar toen ze vroeg over de evoluties moest hij even nadenken. "Volgens mij zelfs drie.. Als is die derde iets zeldzamer," reageerde hij. Finn moest eerlijk toegeven dat toen hij Wolf ontmoette, hij nog nooit eerder een Rockruff had gezien. Ze kwamen normaliter uit Alola..

Lucie merkte lachend op dat zijn team sneller zou groeien dan hij zou denken. Hij glimlachte wat flauwtjes. Op haar vraag of hij al wist wat hij in zijn team wilde schudde hij zijn hoofd. "Nee eigenlijk niet. Ik ben überhaupt nog aan het leren welke soorten hier allemaal in Sinnoh zitten. En dan heb je natuurlijk nog de uitheemse soorten." De Pokémon die oorspronkelijk niet uit de regio vandaan kwamen, maar zich dusdanig zo goed redde hier in het wild dat ze onderdeel werden van het ecosysteem. Als hij het goed had begrepen was dit ook één van de redenen waarom Sinnoh voor een tijdje was dichtgegooid. Teveel mensen die hun exotische Pokémon hier los lieten, en dat was een probleem.

"Maar, ik plan dat soort dingen eigenlijk nooit vooruit. We zien wel wat er op ons pad komt," zei hij toen met een grijns.

Lucie leek zich net zo te verbazen over de jonge leeftijd als hij. Ze begreep niet waarom Sinnoh hier geen veranderingen in had aangebracht bij de heropening. Finn haalde zijn schouders op. "Geld... Denk ik," mompelde hij toen. Dat was altijd de oorzaak. "Als kinderen later beginnen brengt dat minder geld in het laatje." Hij liet zijn blik even over de lege tribune glijden. "Ik bedoel.. Kijk alleen al naar dit stadium. Hoeveel mensen wel niet betalen om zo'n toernooi te zien." Het kon haast niet anders dan dat dat het antwoord was.

Lucie zei dat ze geboren en getogen was in Sinnoh. Finn trok zijn mondhoek even op. "Kalos," zei hij toen, wat misschien al duidelijk was door zijn accent. "Maar mijn vader kwam uit Sinnoh. Dus dat maakt mij.. Half Sinnohian?"

Het moest in haar pokédex hebben verschenen, want ze zei vrolijk dat ze het gevonden had. Meteen vroeg ze of Finn al wist welke evolutie hij voor Wolf wilde. Hij glimlachte even terwijl hij naar de Rockruff keek. "Dat laat ik aan hem over," zei hij toen. Bovendien dacht hij niet dat hij er veel controle over had, het had als hij het goed had begrepen met de tijd van de dag te maken. Wolf zou dat vast ook wel aanvoelen en evolueren zodra hij daar klaar voor was. "Maar ik geloof dat die derde evolutie alleen is voor Rockruffs met een speciale ability. Die heeft Wolf niet, dus hij heeft keuze uit twee," legde hij toen uit.

Finn merkte dat hij makkelijk kon praten met Lucie. Ze toonde interesse en had een spontane babbel. Hij vroeg zich af waarom een paar van haar andere missies dan zo stroef waren verlopen. Hij verwachtte niet dat dat aan haar had gelegen.

Toen ze de vraag over de friend safari stelde, tilde hij even verrast zijn wenkbrauwen op. "Die hebben ze hier ook? vroeg hij toen. Hij kende een safari zone in Kalos, maar wist niet dat dat een ding was in elke regio. Hij liet zijn hoofd wat scheef zakken. "Ik vond het in Kalos een beetje lijken op een soort dierentuin, vandaar de speciale soorten. Dat is hier dus ook?" Hij had nog nooit een Alolan vulpix gezien überhaupt.

Lucie kwam omhoog vanuit het plastic bankje en stelde voor om weer verder te gaan. Finn knikte. "Laten we de bovenring nog even rond gaan," zei hij toen, terwijl zijn blik afdwaalde naar de bovenste rij van de tribune. Nya even. Dat was nog een flinke ronde. Maar ze moesten controleren of er niks verdachts was, en wie weet, misschien lag er straks nog een vreemde rugtas.

Terwijl Finn nog in gedachten verzonken was over Wolf’s evolutie, hoorde hij Lucie de opmerking over haar Eevee maken. Hij trok zijn wenkbrauwen even op en zijn blik schoot naar het spelende duo op het veld. Ohja, natuurlijk. Eevee had super veel evoluties. ”Heb je al een favoriet?” vroeg hij toen nieuwsgierig. Integendeel tot zijn Rockruff, kon Lucie de evolutie van haar Eevee wel degelijk bepalen. Hij wist niet alle details, maar als je een water, vuur of elektrische steen had, waren dat er al drie waar je uit kon kiezen.

Van wat hij uit haar woorden opmaakte, was het het dus zeker wel waard om de friend safari een keer te bezoeken. Al was het maar om zowaar eens een begin te maken aan de uitbreiding van zijn team. Lucie pakte één van haar pokéballs en liet toen een prachtige witte vos tevoorschijn komen. Verwonderd observeerde Finn het beestje, en pakte hij op zijn beurt nu ook zijn pokédex om een scan te maken. Het apparaatje was zelfs zo snel, dat hij de bijzonder gekleurde Pichu ook nog scande voor deze weer in zijn pokéball verscheen. ”Mooi beestje hoor,” complimenteerde hij. Ze had natuurlijk veel weg van een Vulpix, maar de bijzondere witte kleur en extra dikke vacht rondom haar staart en kop, maakte haar uniek van de normaal rood gekleurde vos. Hij las de info even op zijn pokédex. ”Ah, icetype,” zei hij toen hardop. Dat was vrij logisch, gezien Lucie al zei dat ze hoog in de bergen leefde. Finn had persoonlijk ervaren hoe koud het daar kon worden.

Hij stopte de pokédex weer terug en begon toen de trap op naar boven te lopen. Lucie floot haar Pokémon bij zich en Wolf, die eerst even abrupt in zijn spel stopte en toekeek hoe de Eevee weg rende, besloot toen toch maar te volgen. Ark leek de plek op zijn schouder zat te zijn en vloog op. Al snel was de Taillow nog maar een stipje in de lucht toen hij hoog boven het stadium begon te vliegen.

Lucie merkte nog even zachtjes lachend op hoe groot het hier wel niet was. Finn knikte even, met een beetje een verbeten uitdrukking op zijn gezicht. ”Heb jij ooit zo’n toernooi live gezien?” vroeg hij toen. Hij dacht van niet aangezien ze al had aangegeven dat ze niet van gevechten hield, maar misschien kwam dat doordat ze er een aantal ervaren had. Zelf kende hij de grote toernooien alleen van TV, hij had nooit de interesse gehad om een ticket te kopen en tussen het publiek te gaan zitten. Zelfs niet op aandringen van zijn vrienden toen.