Tales of

Sinnoh

Het werken in de basis was eerlijk gezegd chiller dan verwacht. Zijn kamergenoot viel goed mee en Ace kon wel eerlijk beginnen te zeggen dat hij zijn appartement in Jubilife City steeds minder begon te missen. Hij hoopte dat hij met de rank-ups die hij hopelijk in de toekomst zou ondergaan meer en meer geld zou verdienen zodat hij uiteindelijk iets voor zichzelf kon kopen in Sinnoh. Huren was het hem toch niet en hij wilde niet nóg eens zomaar ergens uit gezet worden. Het zou echter nog wel even duren eer dat hij zich een huis kon veroorloven en dus was het hard werken geblazen. Momenteel had hij de opdracht gekregen om samen met iemand de straten van Hearthome City te patrouilleren, een soort van werkgelegenheid buiten de quests om. Hij had al twee van dat soort dingen achter de rug: eentje met één of andere vervelende meid en de andere had hij solo gedaan, waarbij hij een vervelende gozer tegen was gekomen waar hij niks aan had gehad. Je kon dus wel stellen dat hij niet erg enthousiast was over het feit dat hij weer met iemand samen moest werken. Het kon maar beter iemand zijn die mee viel en anders had diegene een probleem. Ace had Avian, Inpulsa en Igneel uit hun ball gelaten zodat ze konden helpen en met over elkaar geslagen armen stond hij nonchalant tegen de muur van de basis te wachten tot de andere Crescent Moon-lid zich bij hem zou voegen.

Het duurde niet al te lang eer dat een jongen zich bij hem voegde. Hij had de jongen en zijn Pokémon al wel eens eerder gezien en gaf een knikje. ”De enige echte,” sprak hij op een droge toon tegen de jongen, waarna hij zijn Pokémon wenkte. Inpulsa rende al meteen naar de Pokémon van de jongen toe zodat zij ze beter kon leren kennen, maar Igneel en Avian richtten zich op hun job. Avian vloog al vooruit en Igneel bleef trouw naast Ace lopen. ”Ik vermoed dat jij Connor bent.” Het was geen vraag, maar een vaststelling. ”Verblijf je hier ook op de basis?” Misschien was hij ook wel uit zijn huis getrapt en moest hij ook verplicht met een kamergenoot verblijven in de basis. Hm, nee. Dat waren vast enkel en alleen dingen die Ace konden overkomen. Al moest hij wel eerlijk zeggen dat hij het qua kamergenoot slechter zou kunnen treffen: Finn was een aangename jongen in omgang en om eerlijk te zijn, zag Ace het wel zitten om binnenkort een patrouille samen met de jongen te doen op het aankomende festival. Maar voor nu zat hij dus met Connor opgescheept en zou hij dus moeten zijn wat de avond hem zou brengen. Zijn vorige ontmoeting met Lucie had al aangetoond dat hij niet heel sterk was in omgang met collega’s, dus hij was benieuwd om te zien of Connor een tweede uitzondering op de regel zou zijn.

Ace gaf een knikje toen de jongen aangaf dat hij nog geen plek had in Sinnoh. Hij dacht even bitter terug aan het appartementje waar hij zelf uit was geschopt, maar besloot dat hij de jongen nog niet genoeg vertrouwde om dat al te vertellen. ”Je bent dus niet van Sinnoh zelf?” vroeg hij op een kille toon. Hij knikte naar zijn Fletchling op de vraag waar ze naartoe zouden gaan. ”Ik gebruik Avian als mijn ogen in de lucht. Hij zal wel aangeven wanneer er iets niet klopt.” Dat wilde niet zeggen dat ze zelf niet minder alert moesten zijn, maar hij nam aan dat Connor dat ook wel wist. Of dat toch zou moeten weten als hij een fatsoenlijke member van Crescent Moon was. ”Ik heb jou al eerder in Eterna City gezien. Ik vermoed dus dat je nooit lang op één plek blijft?” Hij had het prima naar zijn zin gehad in Jubilife City totdat hij daar opeens weg moest. En nu moest hij wennen aan Hearthome City en zou hij waarschijnlijk niet veel verder komen dan de stad zelf, tenzij als hij voor een quest op pad moest gaan of als Finn zin had om iets te gaan doen. Hij had zo het idee dat zijn kamergenoot hem wel naar het één en ander mee kon sleuren als hij dat zou willen. Vond hij dat een slecht ding? Misschien niet.

Ace fronste even toen de jongen zei dat hij van Hoenn was. Dat zou je niet zeggen als je naar zijn Pokémon keek. Maar ja, zijn Pokémon leidden ook niet af dat hij uit Kalos afkomstig was, hoewel beiden wel makkelijk te vinden waren in Kalos als je goed genoeg keek. Avian had hij natuurlijk hier gevangen, al was dat een Pokémon dat origineel uit Kalos kwam. Hij had het idee dat je tegenwoordig in elke regio wel veel Pokémon van andere regio’s kon vangen, maar dat kon natuurlijk ook een fout vermoeden zijn. Hij gaf een knikje toen Connor zei dat zijn Pokémon hetzelfde deed voor hem als wat Avian deed voor Ace. ”Ik had een vaste plek in Jubilife City waar ik een appartement huurde, maar daar ben ik een tijdje geleden uit getrapt omdat anderen er meer voor wilden betalen en nu verblijf ik in de basis in een kamer met een kamergenoot.” Hij knikte achter zich naar het gebouw dat ze bijna achter hun lieten. ”Finn Strider is mijn kamergenoot.” Misschien had Connor hem al eens ontmoet, misschien ook niet. Zijn blik gleed kort naar Inpulsa toen deze naar een steegje rende en aan een stel vuilniszakken begon te snuffelen. Hij rolde met zijn ogen en richtte zijn blik naar Igneel, welke alert leek te zijn. ”Heb je al veel quests gedaan?” vroeg hij op een kille toon.

Ace gaf een knikje toen Connor aangaf nog maar één quest te hebben gedaan. Dat was niet gek, zeker gezien het feit dat de lockdown van Sinnoh nu ook weer niet zo lang voorbij was en dat er veel leden waren die nog maar net bij de basis waren gekomen. Er waren ook niet altijd quests vrij voor de meesten en dus was het soms wachten op een nieuwe quest. Dat was nu het geval wat hij had, al werd hij er nooit in tegengehouden om de straten te patrouilleren. ”Ik heb een tijdje geleden mijn tweede quest afgerond,” sprak hij op een kille toon. ”Het is lachwekkend te noemen in hoe veel problemen je verzeild kunt geraken door één simpele opdracht.” Zijn betrekking bij de politie toen hij een drugdealer op moest sporen, bijvoorbeeld. En wat blijkbaar niet eens de bedoeling was, want zowel de basis als de politie hadden hem daarna gemeld dat hij zich niet meer door zoiets moest laten betrekken omdat hij nog maar van een lange rank was. Oh well. ”Wat deed je voordat je naar Sinnoh kwam?” vroeg hij en hij liet zijn blik kort naar de jongen glijden. Het zou op een vriendelijk gesprek hebben kunnen uitgedraaid zijn als er op dat moment niet een gil had weerklonken. Ace wisselde één blik uit met de jongen en stuurde toen vervolgens Igneel en Inpulsa vooruit. ”Inpulsa, niet nu,” gromde hij toen Inpulsa na een paar rennende stappen al op de grond viel. Hijzelf begon het ook op een rennen te zetten en volgde Avian, welke terug was komen vliegen om Ace en Connor te leiden, naar de juiste plek.

”Dat leg ik nog wel een keertje uit,” antwoordde Ace op de vraag over of zijn quest zo hectisch was geweest. Het was hectisch geweest, maar vooral ook heel erg droog. De naam van de drugdealer en de manier hoe de jonge inspecteur met hem om was gegaan, waren al genoeg redenen voor Ace om zijn vraagtekens erbij te zetten. Het was ook wel redelijk droog geweest hoe een meer ervaren agent achteraf tegen hem had gezegd dat het niet de bedoeling was geweest om hem erbij betrokken te laten raken, maar goed. Het was gebeurd en dat was dat. De gil had inmiddels zijn aandacht getrokken en hij merkte dat Connor achter hem aanrende. Avian leek de bron van het geluid te hebben gevonden en Ace volgde de Pokémon moeiteloos. Bijna elke ochtend minstens vijf kilometer gaan hardlopen wierp zijn vruchten duidelijk af en dus stond Ace niet veel later in de buurt van de bron van de gil. Zijn blik gleed naar een vrouw die op de grond lag en aan het snikken was en een ongemakkelijk gevoel kwam over hem heen. Als hij ergens niet goed in was, dan was het wel in het comfort bieden aan vrouwen. Toch dwong hij zichzelf om naar haar toe te wandelen en bij haar neer te hurken, al hield hij duidelijk wat afstand voor het geval dat ze het verschrikkelijke idee in haar hoofd kreeg om hem te gaan knuffelen. ”Wat is er gebeurd?” vroeg hij op een kille toon, al probeerde hij zijn blik mild te houden toen ze elkaar aankeken. Hij hield zijn badge naar haar gericht zodat ze kon zien dat hij hier was om haar te helpen en hij hoopte dat Connor ook zo slim was om dat te doen. ”Mijn handtas,” snikte de dame. ”Mijn handtas is gestolen.” Ace knikte naar Igneel, welke naar voren kwam om de geur van de dame in zich op te nemen. Hij richtte zijn neus in de lucht, gromde en blafte één keer, waarna hij begon te rennen. ”Blijf hier. Inpulsa, bescherm haar als het moet,” sprak Ace kil, waarna hij een knikje naar de dame gaf en het op een rennen zette. Als Connor bij de dame wilde blijven dan moest hij dat weten, maar hij had naar zijn idee belangrijkere dingen te doen.

Ace was tevreden om te horen dat Connor de achtervolging inzette en dat het niet zo’n type was dat achterbleef om de vrouw comfort te geven. Als hij ergens geen zin in had, dan was het wel een partner die de casanova uithing. Connor zag er zo ook niet uit, maar je wist natuurlijk maar nooit. Igneel wist zonder problemen het spoor van de man op te volgen en Ace kneep zijn ogen licht samen toen hij verderop een kerel hard zag rennen, met inderdaad een handtas achter zich aan slingerend. ”Igneel, rem hem af met een Fire Blast,” sprak Ace op een kille toon. Igneel bleef even staan zodat hij zijn Fire Blast door kon laden en vuurde deze af. Hoewel de Fire Blast nog niet zo groot en sterk was als dat hij zou zijn als hij wat sterker was in levels was het toch ook zeker niet iets waar je mee geconfronteerd wilde worden. De man gaf een hoge gil toen de bal van vuur hem inhaalde en remde af, waardoor Ace genoeg momentum kreeg om hem in te halen. Hij pakte de kraag van de man vast terwijl hij tegelijkertijd niet al te zacht met zijn voet tegen de hielen van de man schopte en hem zo tegen de grond wist te krijgen. ”Ben je helemaal gek geworden?” brieste de man van woede, maar Ace sloeg daar geen acht op en draaide in plaats daarvan de arm van de dief hard naar achteren, waardoor hij de handtas wel los moest laten. De Fire Blast was opgegaan in het niets omdat Igneel lang niet genoeg kracht had gezet om hem ergens tegen te doen landen, waar Ace ook wel op gerekend had. Het was immers niet zijn bedoeling geweest om anderen ook in gevaar te brengen. Hij wilde enkel de dief inrekenen.

Connor leek geen bezwaar te hebben tegen zijn manier van aanpak. Natuurlijk had Ace zich er niks van aangetrokken als hij dat wel had gehad, maar het was altijd fijner als hij eens geen commentaar kreeg in zijn leven. Hij gaf een knikje aan Connor en drukte al op een knop op zijn Holo Caster zodat de hulpdiensten binnen dit en enkele minuten zouden arriveren. Connor gaf de handtas terug aan de vrouw, welke ongeveer rond hun leeftijd leek te zijn. Ze was zo blij dat ze eerst Connor een kus op zijn wang gaf en vervolgens naar Ace liep. En de witharige zou ook een stap achteruit hebben gedaan, ware het niet dat hij de man nog altijd in bedwang hield. Hij trok een nors gezicht naar haar toen ze haar lippen kort op zijn wang duwde, hun nog eens bedankt en vervolgens snel wegliep. ”Waarom moeten vrouwen altijd zo… emotioneel zijn,” gromde hij tegen Connor. ”Een bedankje was voor mij al meer dan genoeg geweest. Als ik kusjes wilde hebben van dames, dan zorgde ik er wel voor dat ik deel uit zou maken van een populaire boy band.” Nee, hij hield hier absoluut niet van. Zijn blik werd naar de man onder hem gericht en niet veel later kwamen de hulpdiensten aan, die hun bedankten voor hun harde werk en de man vervolgens inrekenden. Zo, weer een goede daad gericht vandaag. Dikke duim.

Het leek erop dat hij niet de enigste was die zich er ongemakkelijk onder voelde. Ace richtte zijn blik naar Connor toen hij aangaf dat hij zich ook afvroeg waarom vrouwen altijd zo moesten zijn en dat het voor hem niet de eerste keer was. Met het werk dat ze deden, verbaasde Ace dat niet echt iets en het verbaasde hem nog minder dat Connor er ook niet blij mee was. Ze waren niet allemaal zoals Finn die het wel kon waarderen, want Ace was er vrij zeker van dat zijn beste vriend zoiets wel leuk had gevonden. ”Ik vrees dat we dan nog lang kunnen hopen,” zei hij op een kille toon. ”Dit is nu eenmaal hoe dat vrouwen zijn.” Alsof ze hun verdomde redders in nood waren of zoiets. Het werd al helemaal erg als ze dachten dat Ace er meerdere bedoelingen bij had en dat ze hem om zijn nummer vroegen. Dat had hij ook al wel eens voorgehad en hij had dat toen ook vrij bot geweigerd, want voor dat soort dingen deed hij zijn werk al helemaal niet. En een meisje aan zijn zijde hebben die constant op zijn hulp rekende bij conflicten? Nah, dat was ook niks voor hem. Zijn blik gleed kort naar Connor en hij stak zijn handen nonchalant in zijn zakken terwijl hij zijn tocht door het centrum begon te vervolgen. ”Dus je bent ook niet zo’n fan van aanrakingen?” vroeg hij vervolgens. Nu er geen gevaar meer leek te naderen, konden ze best wel wat small talk doen. Ace wist immers vrij weinig over hem en hoewel ze elkaar nog niet zo lang kenden, kon hij niet zeggen dat hij Connor’s aanwezigheid vervelend vond. En dus stond hij het zichzelf toe om even wat met hem te praten.

Ace gaf een knikje. Dat klonk eigenlijk wel logisch zoals de jongen dat zei. Hij vond het zelf ook niet prettig om ongevraagd aangeraakt te worden en gezien het hem vrij veel moeite kostte om zich naar iemand open te stellen, duurde het ook altijd wel even eer dat hij dat kon waarderen van iemand met wie hij wel kon opschieten. ”En heb je toevallig iemand van wie dat niet ongevraagd zou zijn?” vroeg hij vrij nonchalant, daarmee op een vrij moeilijke manier informerend of Connor een vriendin had. Hij keek wat verstoord op toen hij rennende voetstappen achter hun hoorde en hij richtte zijn blik kort naar rechts, waar hij iemand langs Connor door zag rennen. De tijd leek in slowmotion te gaan toen hij iemand iets uit zijn zak zag halen en dat in de richting van Connor’s hals zag steken, waarop Ace reageerde door hem hardhandig aan zijn mouw naar zich toe te trekken. ”What the…” begon hij met schelden toen hij duidelijk de omtrek van een mes zag dat weggestoken werd. Als hij een paar seconden later was geweest, dan had hij nu de ambulance voor Connor moeten bellen, want dat was duidelijk een gerichte aanval op de hals van Connor geweest. ”Muk Crescent Moon!” hoorde hij niet veel later door de straten galmen, waarop hij Connor kort verbouwereerd aankeek. Zijn blik veranderde echter al snel in een woedende en hij stampte hard met zijn voeten tegen de grond om zich af te zetten, waarna hij een sprintje trok. Daar ging die Seedot niet mee wegkomen, dat was één ding dat zeker was.