Tales of

Sinnoh

Rosy merkte gevat op dat hij het waarschijnlijk niet leuk zou vinden als ze Pebble mee zou nemen naar een gymgevecht, waar Finn alleen maar schaapachtig op kon knikken. Daar had ze een punt. "Je zult ook niet veel aan hem hebben. Deze hier wilt eigenlijk alleen maar spelen. En oh wee als hij zijn steen kwijt is, dan moet alles opzij gezet worden," merkte hij op, terwijl hij de Buizel op en neer tilde zodat die vrolijk begon te kieren. Nee, een vechter was het totaal niet, maar Finn kon zijn team niet meer zonder Pebble voorstellen.

Nieuwsgierig wachtte hij tot Rosy zou onthullen wat voor vis ze aan de haak had geslagen. Of, vis. Het bleek meer een soort zeewierplantje te zijn, maar het leefde. Finn fronste even verrast en begreep waarom de blondine naast hem besloot hem weer vrij te laten. Dat zag er niet echt gymgevechtwaardig uit. "Ja, ik ook," reageerde hij, terwijl hij zijn blik nieuwsgierig op de dobber hield. Stiekem begon hij het vissen toch wel interessant te vinden.

Oh nee. Eerst een Dratini en toen een Galarian Slowpoke. Op zich beide leuke Pokémon, maar het was niet waar Rosy op gehoopt had. Ze liet een glimlach verschijnen, maar Finn zag meteen door de glimlach heen. Daar kende hij haar inmiddels lang genoeg voor. Hij perste zijn lippen samen en zette Pebble naast zich neer, waarna hij zijn hand uitstak om de hengel van haar over te pakken. "Laat mij eens proberen," zei hij toen. Hij had nog nooit eerder gevist, zijn vader was nou niet echt het type om vroeger even 'gezellig' een hengeltje uit te slaan, maar hoe moeilijk kon het zijn? Er stond een vastberaden blik in zijn ogen terwijl hij naar Rosy keek. Hij ging hier niet eerder weg totdat hij de blondine een water Pokémon kon overhandigen.

Die teleurstelling in haar ogen, Finn kon er zo niet tegen dat te zien. Dus knikte hij resoluut toen ze vroeg of hij het wilde proberen en ze overhandigde hem de hengel. Hij viste een Pokéball tevoorschijn en keek toen even met een frons van de ball in zijn hand naar de haak. "Eh.." mompelde hij, waarna hij, zij het wat onhandig, het ding er aan hing. Arceus het was duidelijk dat hij dit nog nooit gedaan had, als Rosy dat maar niet al teveel door had. Hij wierp de hengel in het water en keek toen gespannen toe. Kom op waterbeestjes...

De dobber ging weer onder. Een lichtflits schoot door het water. Meteen haalde Finn de hengel weer omhoog en graaide hij naar de ball die heen en weer door de lucht slingerde. Tegen de tijd dat hij hem eindelijk had en de Pokémon tevoorschijn liet komen, zaten er vijf paar ogen gespannen toe te keken. Een kleine schattige Pinguïn kwam tevoorschijn, die Finn herkende als een Piplup. De spanning verdween meteen uit zijn maag en met een grote grijns keek hij om naar Rosy om te zien wat zij er van zou vinden.

Ze reageerde precies zoals hij gehoopt had. Het kon ook bijna niet anders. Het diertje op zijn schoot was klein, rond en pluizig, en blijkbaar ook zeer vriendelijk want het dook niet weg toen Rosy dichterbij kwam om hem te aaien. De grijns op zijn gezicht kon bijna niet breder. Finn knikte toen ze vroeg of hij hem ging houden en liet het diertje weer terug in de bal. Zijn paars gekleurde ogen keken op naar die van Rosy en hij stak toen de bal naar haar toe. "Hier," zei hij toen. "Voor jou."

Ze zou Rosy niet zijn als ze het meteen aan zou nemen. Natuurlijk moest ze eerst vol verbazing tegensputteren, maar hij kon aan heel haar uitdrukking zien dat ze al zat te glunderen bij het idee. "Jawel," lachte hij, waarna hij de bal toen plagerig richting het water deed. Hij had hier duidelijk teveel lol in. "Anders doe ik hem terug hoor." Vanuit zijn ooghoeken keek Finn of ze zou toehappen. Ze zou het toch zeker niet toelaten dat hij de Piplup weer vrij zou laten?

Ze boog zich meteen over hem heen en riep geschrokken dat hij dat niet moest doen. Lachend strekte Finn zijn arm nog wat meer naar het water, maar hij was geen partij voor de blondine die de bal al snel uit zijn hand wist te grissen. De kleine pinguïn kwam weer tevoorschijn en ze drukte hem beschermend tegen zich aan, als een kind die net haar verloren terdybeer weer had teruggevonden. Het was aandoenlijk. ”Een goede naam,” prees hij toen Rosy al leek te hebben besloten hoe ze het diertje ging noemen. Jonquil paste mooi in het lijstje van plantennamen die ze al voor haar andere Pokémon had. Een stuk creatiever ook dan de namen waar hij mee kwam, maar vrouwen waren daar vaak gewoon beter in. Finn boog voorover om Jonquil over zijn kopje te aaien, de glimlach nog altijd breed op zijn gezicht. Hij was zeer tevreden over zichzelf, had hij toch even mooi de redder in nood kunnen spelen. Dat zou Rosy niet zo snel vergeten toch? "Ik geloof het wel, maar dat kunnen we later wel regelen. Er is nog zoveel leuks te doen hier." Finn was zeker niet van plan zijn dagje strand met de blondine zo snel op te geven. Hij keek haar aan. "Wat wil je eerst doen? Er is een surftoernooi, of we kunnen een zandkasteel gaan bouwen. Oh, en ze hebben een hele goede cocktailbar heb ik gehoord!" Misschien was het daar nog wat vroeg voor, maar was het ooit te vroeg voor cocktails op een strandfeestje?

Met een glimlach keek Finn toe hoe ze tegen de Piplup zat te kletsen. Hij had geen greintje spijt over zijn besluit de Pokémon aan haar te geven, haar stralende blik alleen al maakte het helemaal goed. Ze keek hem weer aan en vroeg toen of hij sportief genoeg was om te kunnen surfen. Sportief? Onbewust ging zijn blik even naar zijn bovenlichaam, waar geen grammetje vet aanzat aangezien hij zich elke dag zo nodig moest uitsloven. Dat sportief zat dus wel goed. Maar op een plank staan in het water was nieuw voor hem. "We gaan het meemaken," zei hij met een grijns, waarna hij overeind kwam, zijn waterpistool weer oppakte, en toen Rosy enthousiast wenkte met hem mee te lopen richting de surfplanken. Eens zien of hij nog indruk op haar kon maken vandaag. Hij had wat goed te maken na zijn blunder met de vishengel.