Tales of

Sinnoh

Rosy kwam overeind vanaf het klapstoeltje waar ze zat en nam de hengel weer over. "Moment," merkte ze op met een glimlach, waarna ze naar de man toeliep die het kraampje beheerde. Hij mopperde nog wel wat over overlast, maar gelukkig bleef het daarbij. Met een zo verontschuldigend mogelijke glimlach overhandigde ze de hengel. Hierna liep ze zo snel mogelijk weer terug naar Finn, welke aangaf dat ze het mee gingen maken. "Inderdaad! We gaan het zien!" merkte ze vrolijk op. Ze deed vervolgens een graai naar het waterpistool die hij nog steeds vast had. Ze vertrouwde hem daar helemaal niet mee. "Inleveren! Je hebt je bewezen niet verantwoordelijk te zijn met een waterpistool!" merkte ze op, terwijl ze haar tong kort naar hem uitstak.

Hij wachtte geduldig tot ze de hengel had ingeleverd en deed ondertussen Pebble weer in zijn Pokéball zodat hij die niet zou verliezen op het strand vol met mensen. Misschien dat hij hem later op de dag nog uit zijn bal zou halen als ze nog even gingen zwemmen of iets dergelijks. Toen Rosy weer kwam aangerend, zag hij dat haar blik viel op het waterpistool, en snel hees hij deze hoog in de lucht zodat ze er met haar maatje 1.60 bij lange na niet bij kwam. "Oh en jij wel dan?" zei hij lachend. Hij was net weer een beetje opgedroogd. Niet dat hij dat heel lang ging volhouden. Hij zette een paar passen van haar weg en haalde het pistool toen weer naar beneden. "Als je heel lief bent, mag je hem misschien zo even vasthouden." Als hij veilig buiten haar bereik was natuurlijk. Hij begon ondertussen richting de zee te lopen om te kijken of hij die surfplanken kon vinden.

Meteen toen ze een greep deed naar het waterpistool, hief Finn deze hoog boven zijn hoofd. Rosy ging op haar tenen staan en probeerde te springen, het water pistool te grijpen, maar toen ze bijna omviel (En Finn bijna meenam omdat ze tegen hem op botste), nam ze toch met een lichte pruillip afstand. "Ik ben altijd heeeel lief," merkte ze op, waarna ze weer begon te lachen. Pruilen hield ze nooit heel lang vol. "Ik vertrouw je alleen niet met dat water pistool," vervolgde ze, waarna ze haar tong eventjes kort naar hem uitstak. Al snel kwamen ze echter bij de surf tent. Dat was iets wat Rosy niet ging proberen. Daar was ze veels te onhandig voor. "Dus, ga je laten zien wat je kan?" vroeg ze met een brede, onschuldige lach.

Rosy kwam (alweer) veel te dichtbij toen ze nog een poging deed het pistool uit zijn handen te graaien en Finn moest zijn best doen om zijn gezicht (en andere dingen) onder controle te houden. Het was gelukkig warm, dus vielen de rode wangen op zijn gezicht niet zo op. Dat hield hij zich maar voor dan. De lange jongen kuchte wat ongemakkelijk en draaide zich snel om om verder richting de zee te lopen. Rosy vroeg of hij ging laten zien wat hij kon en Finn wreef wat schaapachtig door zijn natte haar, terwijl hij met zijn lichtgekleurde ogen de kust afspeurde om te zoeken naar die planken. "Uiteraard, hoe moeilijk kan het zijn?" grapte hij, waarna hij stil hield toen hij meende het tentje van het surftoernooi te hebben gevonden. Zijn wenkbrauwen trokken zich verbaasd omhoog bij het lezen van de tekst op het bord. Geen planken. Pokémon. Oh.

Rosy gaf de strijd voor nu maar eventjes op. Ze kon ermee leven, zolang Finn niet meer haar helemaal nat zou spuiten. Maar nee, zoiets zou hij nooit doen, zulke dingen deden goede vrienden niet. Dus liep ze vrolijk met hem mee richting de surfwedstrijd. Haar geliefde Pinguïn hield ze in haar armen geklemd en ondertussen had ze ook Basil weer uit de Pokéball gelaten. Alleen maar gezellig, al je Pokémon om je heen. Beter het meeste maken van je tijd toch? Quality time, what's that. Ze las het bord tegelijkertijd met hem en lachte breed. "Oh ik ben zo benieuwd wat voor Pokémon je meekrijgt! Maakt het alleen maar makkelijker toch? Dan kan je Pokémon met je meedenken." Het was niet eens een steek, deze naïeve opmerking naar haar beste vriend toe.

Ergens was het misschien wel logisch. Dat het surfen op Pokémon ging en niet op planken. Toch wist Finn niet of hij daar perse blijer mee moest zijn. Zo'n plank, daar had je tenminste zelf de controle over... "Ja of hij slingert me zo het water in," reageerde hij op Rosy, terwijl hij wat bedenkelijk fronste. Maar, no turning back now. Hij had met zijn grote mond gezegd dat hij ging surfen, dus dat was precies wat hij ging doen. Anders zou zijn trots een flinke deuk krijgen. Hij kocht een kaartje en liep toen met Rosy de houten kade op waar ze de surfers in ontvangst namen. In het water dreven een aantal Pokémon, stuk voor stuk reusachtig. Lapras, Blastoise, Tentacruel. Finn voelde wat zenuwen opkomen, maar hield zijn uitdrukking strak. De vrouw die er bij stond glimlachte even vriendelijk naar hem, pakte zijn kaartje over en riep toen de Pokémon die hem op zijn rug over de woeste golven ging dragen. Finn kon het niet laten te grijnzen toen hij de grote Pinguïn zijn kant op zag komen. "Een Empoleon, het hoort zo te zijn denk ik," zei hij, terwijl hij Rosy en de kleine Piplup in haar armen even aankeek. Nou, tijd om te laten zien wat hij kon. Hij blikte even neer op het waterpistool in zijn hand, en reikte die toen met enige twijfeling naar de blondine. Hij had hier al zijn ledematen bij nodig...

Rosy gaf hem met een grijns een klopje over de schouder, giechelend door zijn opmerking. ”Oh dat zal toch wel meevallen toch? Je bent toch zo goed met Pokémon?” vroeg ze met een giechel, waarna ze een stapje naar achteren zette om hem erlangs te laten. Ze wilde maar wat graag zien wat hij voor Pokémon toegewezen kreeg. Rustig liep ze met haar slippers naast hem, de houten kade over. Met haar twee vogeltjes, keek ze naar de Empoleon die Finn toegewezen kreeg. Haar ogen begonnen te glinsteren terwijl ze Jonquil over zijn koppie kroelde. ”Kijk Jonq, dat is wat jij uiteindelijk wordt!” merkte ze op met een lachje. Oh wat een toeval. Een plagerige glans verscheen in haar ogen toen Finn zijn waterpistool aan haar gaf. Ze pakte het apparaat aan en zette Jonquil kort op de grond. Een kleine straal water ging naar Finn’s hoofd voordat hij op de Empoleon stapte. ”Nu hoef je niet meer bang te zijn om nat te worden, toi toi toi,” zei ze met een plagerige lach.

Finn wilde net naar voren lopen om op de grote pinguïn in de zee te stappen, toen er nog even een straal water naar zijn hoofd ging. "Hey!" riep hij, maar hij wist dat het niet uitmaakte. Rosy had gelijk, nat ging hij toch wel. Hij wierp haar even zijn charmantste grijns terwijl hij het water van zijn hoofd afveegde, en zette zich toen, zij het wat onhandig, op de Empoleon. Die bewoog even maar leek verder niet onder de indruk. Hij had wel dikkere badgasten moeten dragen en Finn was nou niet echt bepaald een zwaargewicht. "Oké, hier gaan we dan," mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Rosy. Hij wierp nog snel even een blik op de blondine. "Wel opletten hè, ik ga dit niet twee keer doen." Dat besluit had hij al meteen gemaakt toen hij voelde hoe onstabiel de Pokémon op het water dobberde.

De Empoleon begon te zwemmen. Dat was dan wel weer makkelijk, je hoefde niet eens te peddelen. Finn richtte zijn blik op de zee en keek toen toe hoe de eerste golf al naderde. De grote Pinguïn zwom er meteen zonder twijfel op af. Dit was het moment. Tijd om indruk te maken. Hij liet een snelle zucht los, kwam overeind, strekte zijn armen om evenwicht te vinden, spreidde zijn voeten uit elkaar en...

Hij lag er al af.

Met een dikke vette plons landde hij in het water. Echt goed. De Empoleon zwom vrolijk verder en besloot zelf maar de golf te pakken, want met Finn ging hij dit niet winnen. Proestend kwam de jongen boven water en keek hij met een zuur gezicht hoe de Pinguïn met de stroming werd meegenomen. Fijn was dat.

Ze begon al met giechelen toen ze een voltreffer had met het waterpistool. Ze drukte haar wapen vlug tegen haar aan en keek Finn met een onschuldige glimlach aan. "Alvast ter voorbereiding," merkte ze op met een onschuldige lach, waarna ze hem onschuldig uitzwaaide. Nog steeds met de Piplup in haar armen, keek ze toe hoe de jongen op de Empoleon stapte, ietwat onhandig en uit evenwicht. Rosy moest nog maar zien dat het goedkwam, maar ze vond het prachtig. Ze zette zich neer met Jonquil aan de waterkant en keek naar hoe Finn vertrok... En bijna meteen van de Empoleon af donderde. Zeven seconde, tikte de Timer naast de balie. Rosy kon het niet helpen en schoot in een heldere schaterlach. Het was op zich geen gemene lach maar ze vond het wel heel erg grappig na al zijn stoerdoenerij. Oh Finn toch. Al snel liep ze echter naar de waterkant en zette ze Jonquil en het waterpistool neer op de kade. Ze boog zich naar voren en vervolgens stak ze haar hand uit om hem omhoog te trekken. "Ik snap waarom je het geen tweede keer doet inderdaad," merkte ze op met pretlichtjes in haar ogen. Jonquil daarentegen had goed afgekeken van zijn eigenaresse en stuurde een klein straaltje water, net zoals die van het waterpistool, naar Finn's hoofd.

Nou. Die kwam niet meer terug. Met een zucht draaide Finn zich om en begon hij met krachtige slagen terug te zwemmen naar de kade. Rosy stond daar al om hem omhoog te trekken, maar niet voordat ze hem even goed had uitgelachen. Finn moest er zelf ook een beetje dom van grijnzen. "Ik eh.. Gleed uit." De grootste smoes die er bestond. Maar ja, wat kon hij anders? Zijn afgang toegeven? Echt niet. Hij pakte Rosy's uitgestoken hand beet en met zijn andere greep hij de kade vast om zich weer op het vaste land te hijsen. Het zeewater droop met grote druppels uit zijn warige haar. Hij schudde even met zijn hoofd, heel erg per ongeluk dicht bij Rosy natuurlijk, maar deed geen moeite een handdoek te pakken. Hij droogde vanzelf wel weer op. Met een teleurgestelde blik keek hij naar de klok die een beschamende tijd van zeven seconden toonde. Een kind kon dat zelfs nog beter. Finn besloot er geen aandacht meer aan te geven en draaide zijn rug naar de surftent. Met een grote grijns keek hij Rosy aan. "Zin in een cocktail?"

Hij was geen cocktaildrinker, maar alcohol leek op het moment een heel goed idee om zijn gekrenkte trots een beetje weg te kunnen drinken. Rosy stemde ook in, maar had duidelijk eerst nog andere plannen. Te laat zag Finn de ondeugende glinstering in haar heldere groene ogen. Ze gaf hem een duw en hij verloor direct zijn balans. "Wah!" Wilde zwaaide hij met zijn armen en pakte hij in een reflex het eerste de beste beet wat zijn handen konden vinden. Rosy's polsen. Dat was natuurlijk niet genoeg om hem op de kade te houden en met een grote plons landde hij terug de zee in, de blondine hierin per ongeluk met zich mee trekkend.