Tales of

Sinnoh

De stofwolk maakte alle kleuren gelig en Lucie moest af en toe zacht kuchen om het uit haar longen te houden. Helaas kwam er daarom alleen maar meer stof haar longen in en werd het gehoest steeds erger. Irritant, maar ze was er momenteel weinig mee bezig. Voor nu was haar aandacht volledig gericht op de schreeuw die ze gehoord had.

Met open gesperde ogen liep ze verder door het veld met bloemen heen, zoekend naar de reden dat er een schreeuw had geklonken. Maar, waar ze toch kon zweren dat het links was dat ze een schreeuw gehoord had, hoorde ze nu zacht gehuil op rechts. Gedesoriënteerd bleef ze stil staan, twijfelend. Misschien was ze onbewust wel heel veel te ver naar links gelopen? Ze haalde eventjes kort adem, maar liep vervolgens toch naar rechts. "Hallo?" vroeg ze zachtjes.

[Lucie zoekt rechts]

Lucie zette haar vingers op haar neusbrug en kneep haar ogen eventjes dicht in een zachte zucht. Ze wilde naar Mama, natuurlijk. Dat wilde Lucie ook wel op het moment, maar aan huilen gingen ze geen van beide wat hebben. Zelfs al wilde Lucie graag ook huilen nu ze hier met een verdwaald kind stond. Dat had ze niet verwacht van haar journey immers. Desondanks ging ze het kleine meisje niet in de steek laten. Zo was Lucie niet. Ze zuchtte zachtjes en probeerde een bemoedigende glimlach op haar gelaat te toveren. "Laten we je mama maar gaan zoeken dan," merkte het blauwharige meisje op. "Weet je waar je mama is?" besloot ze vervolgens te vragen. Wie zou er nou zo'n jong kind naar zo'n onherbergzaam gebied brengen, vroeg ze zich af, maar daar had het kind niks aan.

"Waar heb je je mama voor het laatst gezien?" besloot Lucie te vragen, maar ze kreeg enkel een trillend lipje terug en dikke tranen die weer opnieuw begonnen te stromen. Oh Arceus. Hier ging ze niks nuttigs uit krijgen in ieder geval. Ze besloot het dan ook maar op te geven qua het krijgen van antwoorden uit dit kind. In plaats daarvan liet ze Snow wat naar voren komen. De Amaura hield haar hals licht gebogen naar het kind. "Weet je wat? We gaan weg uit dit stof en ondertussen mag je lekker op de rug van Snow zitten, dan hoef je zelf niet meer te lopen." Ze zou het kind wel naar het politie bureau brengen anders. Dat klonk als een prima idee eigenlijk. Daar wisten ze wat ze met verloren kinderen moesten doen. Voorzichtig tilde ze het kind op en zette ze het op de rug van haar Amaura. Misschien, als ze wat kalmeerde op de rug van Snow, zou ze wat meer beginnen te praten. Met het jonge meisje op de rug van haar Amaura, begon ze dan ook met de afdaling.

In ieder geval protesteerde Snow niet om het feit dat kind op haar rug geplaatst was. Ze was gelukkig een sterke Amaura en naast het feit dat ruimtes binnenshuis een probleem waren, verbazingwekkend stabiel gezien haar achtergrond. Terwijl ze stof op haar tong proefde, probeerde ze geruststellend naar het meisje naast haar te glimlachen. Het kind zou wel bang zijn, zo ver weg van haar moeder.

Maar de blik van het kind was afwezig, zoekend. Ze leek niet meer van streek te zijn of juist euforisch dat ze gered werd, in plaats daarvan hield ze haar blik op de verte gericht. Plotseling kwamen er woorden over de lippen van het kind rollen. Ze gaf aan dat ze iets zag. Daar. sprak het kind. Wat? Lucie hield langzaam halt terwijl ze de blik van het kind volgde. Langzaam maar zeker volgde Snow haar voorbeeld op. De voeten van de Amaura kwamen tot stilstand op de stoffige meadow. "Daar?" echode Lucie, twijfelachtig. Wat 'daar'? Het was moeilijk te zien in de stoffige lucht, maar Lucie dacht dat ze daar niks zag. Maar... Als het kind hier helemaal alleen was, dat was ook raar. Dus misschien toch dat haar moeder daar ergens was? "Oké.. Laten we daar maar gaan kijken dan," beloofde Lucie na korte twijfel, waarna ze haar Amaura weer bijstuurde met haar hand. Met stevige passen begon ze te klimmen, een poging doende om de bloemen heel te houden en ervoor te zorgen dat ze niks verpletterde. Desondanks bonsde haar hart in haar keel. Iets zat haar niet helemaal lekker. Comet kroop wat weg in haar capuchon. Ook dat zat Lucie niet lekker.

Plotseling liet het kind zich van de rug van Snow zakken. Lucie draaide zich al half om, haar mond open om iets te zeggen, om te protesteren, om het kind te zeggen dat het bij haar moest blijven. Maar het was al te laat en het kind was verdwenen in een gat in de grond. Lucie zette haar kaken weer op elkaar en keek wat verbouwereerd naar het jonge meisje waarvan ze net nog de bruine lokken gezien had. Oh Arceus. Waarschijnlijk zou ze gegrepen worden door iets als ze naar binnen ging. Ze twijfelde kort, maar liet daarna Snow weer terugkeren naar haar Pokéball. De Amaura zou toch niet in een claustrofobisch gat willen komen. Lucie zelf eigenlijk ook niet, maar ze kon het kind moeilijk achterlaten nu.

In plaats daarvan trok ze Ruddles wat dichter tegen zich aan. De Raichu was haar best getrainde Pokémon en kon hopelijk wat hebben als er iets mis bleek te zijn. Met een lichte zucht liet ze zich afdalen in het gat tot ze in een groot soort hol kwam. Een soort... leefomgeving leek het haast wel. Zweet begon haar iets langs de rug te lopen, maar ze probeerde het niet te laten merken aan het kind. Leefde ze hier in het wild? Was ze achtergelaten? Moest ze de autoriteiten bellen? Maar voor nu liet Lucie zich neerzakken in de buurt van het kind, wie weer opnieuw zat te huilen. "Waar.. heb je mama voor het laatst gezien?" besloot ze te vragen terwijl meer vragen door haar hoofd heen tolden. "Wat is deze plek?"