Tales of

Sinnoh

Ze was het gesprek van de avond alweer vergeten toen ze 's ochtends uit bed gerammeld werd in het Pokémon Center. Een zuster klopte aan haar deur en wat verstrooid keek Lucie op vanuit haar kussen. Nog in haar pyjama opende ze de deur, wrijvend in haar ogen. Al snel werd het haar duidelijk dat twee researcher stagiaires niet waren komen opdagen voor de dienst in de vroege morgen tot begin middag en of zij kon invallen. Ze waren tegelijkertijd aan het kijken of ze een andere researcher konden opsnorren om de stage op te vullen. Met een zuchtje wreef Lucie in haar ogen, maar ze zette vervolgens een glimlach op en knikte. In ieder geval kon ze dan wellicht haar laatste stage voor de licentie vullen.

Al snel genoeg had ze zich omgekleed en haar haren in de gebruikelijke staarten gedaan. Vervolgens liet ze Comet en Ava uit de Pokéball komen. "Zin in een stage jongens?" Ze had nog geen idee wat de stage in kon houden, maar ze vond het altijd wel fijn om een deel van haar team bij zich te hebben. Ze liepen ook niet in de weg, hielpen een handje en leerden zelf zo ook bij. Met een energiereep in haar hand liep ze naar beneden, nog steeds een beetje slaperig, waarna ze al vrij snel naar de nursery gebracht werd. Blijkbaar ging ze vandaag voor eieren zorgen.

Ze wreef de slaap nog iets uit haar ogen terwijl Ava een beetje chagrijnig tegen haar benen aangeplakt. De Snorunt bleef altijd permanent maar een beetje beven. Comet daarentegen hupte wel wat in het rond, de Buneary strekte haar oren één voor één om zichzelf een beetje uit te rekken. Ze keek af en toe naar de eieren die al uitgestald waren, sommigen netjes in kleine kussentjes weggezet en anderen in een machine om hun voortgang te volgen. Waar kwamen zoveel eieren vandaan? Wie had er zoveel over? Lucie observeerde het in stilte terwijl de minuten wegtikten. Dit waren minuten die ze nog had kunnen slapen.

Net toen ze haar hand voor de mond had gedaan en midden in een diepe gaap zat, opende de deur zich soepel. Lucie draaide zich om om de andere researcher te begroeten, waarna ze bevroor toen ze het gezicht herkende. Arceus nee. Ze had even een moment nodig om zich te herpakken en deze nieuwe informatie te verwerken. Hij was hier om iets te regelen, hoop ik? Toch zeker niet.. Jawel, hij was hier wel voor stage. "..Goedemorgen," begroette ze hem. Irritatie borrelde op bij de wat haar betrof denigrerende bijnaam. Van alle mensen in heel Sinnoh. In ieder geval was zijn Dedenne leuk, ze stak haar vinger eventjes uit naar de Dedenne, afwachtend of ze het toestond om haar even over haar hoofd te strelen.

"Jij bent dus ook een researcher?" Had hij gister wel mogen zeggen, maar goed. Ze had het ook niet gevraagd. Ze haalde diep adem, probeerde haar professionaliteit te herpakken en haar irritatie diep weg te stoppen. Ze moest de ochtend met hem doorkomen immers. "Dan ben ik vandaag je mede stagiair, Lucie Evien is de naam." En niet Prinses, voegde ze er in gedachten aan toe.

Lucie haalde haar schouders op bij zijn woorden, erg voorzichtig zodat de Dedenne niet zou vallen. Ze had het nog niet helemaal doorgehad inderdaad dat hij Researcher was. Om eerlijk te zijn had ze het vlak ook niet zo heel erg veel aandacht gegeven. Ze had hem vooral vervelend gevonden en erover nagedacht dat hij best wel binnen Team Z had gepast met hoe hij overkwam. Dan kon je maar beter niet teveel aandacht in iemand stoppen. In ieder geval was zijn Dedenne wel leuk. Ze zou de Pokémon bijna vragen waarom zij wél zo goed gelukt was. Maar goed, Lucie was opgevoed dus dat deed ze niet.

Nu hij haar geen prinses noemde, besloot hij haar naam uit te rekken. Sure. Ze trok haar wenkbrauw kort op bij zijn klemtoongebruik, maar besloot er geen opmerking over te maken. Don't feed the fire. Je kon het nog beter negeren dan zo'n figuur laten zien dat het je wat deed. Helaas was Lucie een open boek en kon je het alsnog wel van haar gezicht aflezen dat ze deze vent niet zo heel erg geslaagd vond. "Aangenaam," reageerde ze dan ook met een zuchtje, waarna ze naar de andere kant van de ruimte liep en de monitoren checkte van de eieren. Comet sprong naast haar op de tafel en liet haar katoenzachte oren

Ze had net haar hand op een lichtgekleurd ei gelegd toen de jongen weer begon te spreken. Ze wendde zich weer half tot hem. "Ja, één keer," merkte ze op. Een aantal maanden geleden. Leda's ei. Haar hart kneep zich even samen bij de gedachten aan de Alolan Ninetales. Waar was ze nu? Was ze veilig? Had iemand haar uit de Black Market gekocht die goed voor haar was? Ze weigerde na te denken over de alternatieven. Ze beet eventjes kort op haar lip en schudde even met haar hoofd, de gedachte fysiek van zich afschuddend. Ze botste bijna tegen haar Snorunt op, wie een verontwaardigd geluidje maakte. "Jij?"

Lucie rekte zich kort uit, nog de laatste slaap uit haar vermoeide spieren halend. Ze gaapte nog een keer diep en wreef in haar ogen. Arceus, ze was niet gemaakt voor zulke vroege diensten. Ze had zich elke keer expres ingeschreven voor de latere diensten. Maar goed, daarom waren de stagiaires die deze dienst gescoord hadden waarschijnlijk ook niet op komen dagen. Teveel feest, teveel alcohol, teveel slaap. De kater kwam zoals altijd later en voor sommige mensen was 's avonds een vent, 's ochtends absent.

Haar blik viel op de Sandslash die hij had verteld. Blijkbaar was hij uit een ei gekomen die hij in Alola had gekregen. Haar blik verzachtte iets terwijl ze naar de ijs Pokémon keek. Een Alola ijs type. Blijkbaar, ondanks dat ze hem echt niks vond, hadden ze wel wat parallellen. "Hij ziet er goed uit," merkte ze op. Ze liet haar hand over de schaal van één van de eieren glijden en keek weer een keer naar het patroon. Wat zou eruit komen? "Die van mij was een Alolan Vulpix," zei ze uiteindelijk nog.

Ze had haar rug ondertussen naar hem toegekeerd terwijl ze rustig naar de eieren keek, er uiteindelijk eentje uit een stolp pakkend die zachtjes heen en weer aan het bewegen was. Stilletjes hummend, begon ze een zachte doek over de schaal te wrijven. Net toen ze wat meer tot rust leek te komen begon de jongen te spreken over zitten en dutjes houden. Hallo? Ze waren hier om iets te doen? Ze trok haar wenkbrauw kort naar hem op. "Laat geworden gister?" besloot ze te vragen, wetende dat meneer het doolhof was gaan verkennen.

Of ze in Alola geweest was. Nee, helaas niet. Lucie schudde haar hoofd in antwoord. "Nee, maar een goede vriendin van me heeft er wel een aantal jaar doorgebracht," vertelde ze de jongen. Leda was een cadeau van Am geweest om ervoor te zorgen dat ze weer met Pokémon aan de gang ging. Waarschijnlijk was het neit geheel de bedoeling geweest dat ze toen bij Crescent Moon ging. Maar goed, voor die keuze had Lucie ook flink betaald.

Lu haalde haar schouder kort op bij zijn woorden, de andere liet ze braaf hangen zodat de Dedenne kon blijven zitten. Het ging zo automatisch, ze was het gewend van toen Ruddles nog een kleine Pichu was. Toen wilde hij ook altijd op haar schoot hangen. Ze glimlachte bij de herinnering en maakte zachte, liefkozende geluidjes tegen de Dedenne terwijl ze rondliep. Eventjes keek Comet omhoog naar haar vanaf een tafel, enigszins jaloers. Lucie gaf haar dus toen ook maar een aai over de bol. Even twijfelde ze of ze hem ging vragen of hij nog Shaymin's gevonden had, maar uiteindelijk vond ze het wel welletjes. Hij hoefde niet te denken dat ze dacht dat ze spijt had dat ze niet mee was gegaan, of dat ze daar nieuwsgierig naar was. Want dat was ze heus niet. "Dat is een keuze," reageerde ze dan dus ook. "Hopelijk ben je wakker genoeg voor stage."

De Dedenne werd teruggeroepen en Lucie begon zich te focussen op de eieren. Er stonden twee in de broedmachine die echt op springen leken te staan. Ava stond er al voor, haar gezichtje bijna tegen het glas gedrukt. Lucie liet zich er ook bij neerzakken, haar hand iets tegen het glas aangedrukt. Zouden ze vanochtend uitkomen? Ze hoopte het ergens. Net toen ze weer overeind kwam, sloeg de deur met een klap open en een enigszins gezette zuster kwam met een erg luide stem binnenlopen, roepend om de stagiaires. Lucie stond meteen rechtop, een blik werpend op Kyle, hem het ergens gunnend dat hij heel heel hard schrok.

Ze kon het niet helpen, een grijns verscheen op haar gezicht toen ze zag hoe de jongen verwilderd met zijn ogen knipperde toen de deur met een klap open ging. Zijzelf had een hartverknettering gehad, maar in ieder geval hij ook. Dat gunde ze hem van harte. Hierna richtte ze haar blauwe ogen echter weer op de zuster die eventjes afkeurend met haar hoofd schudde maar vervolgens naar de broedmachine beende. De Machine maakte een kort, zoemend geluid toen ze de glazen deur opende waarachter twee eieren zaten. Lucie vernauwde haar ogen iets naar de eieren, zich afvragend wat voor Pokémon de eieren kon hebben gelegd. Ze waren beiden niet erg groot, maar ook niet heel opvallend.

De zuster pakte de eieren eruit en legde ze erg voorzichtig neer op een kussentje, de eieren neerleggend alsof ze van het breekbaarste porselein waren. Lucie vond het intrigerend om te zien hoe de mevrouw met zorgvuldige maar doeltreffende handen de eieren hield, waar zij nog vrij onhandig met ze was. Al snel begon ze uit te leggen dat deze eieren waarschijnlijk voor het einde van de shift uit zouden komen. Wat haar betrof mochten ze de Pokémon een huis gunnen aangezien ze zonder ouders of eigenaar binnengebracht waren als beloning voor het invallen. Toen de zuster zich eenmaal omdraaide en de kamer verlaten had, wierp Lucie een blik op de jongeman tegenover haar. "Jij een specifieke voorkeur?" Als hij al een ei wilde.

Twee eieren lagen voor hen op tafel. Ze vond zichzelf nog best netjes, gezien het feit dat ze de jongen eerst liet kiezen.Hij had daarentegen geen interesse in een jonge Pokémon. Hij had er geen ruimte voor. Lucie haalde hierop haar schouders op. "Oké, prima," merkte ze op. Ze ging niet op hem inpraten op dit vlak. Moest hij zelf weten. "Dan kies ik er één uit."

Comet sprong bij haar op de tafel terwijl ze de eieren bekeek. "Welke denk jij Comet?" besloot ze de Buneary te vragen. Het konijn snuffelde voorzichtig aan de eieren, alsof ze de keuze ook zorgvuldig overwoog. Ze wist dat ze voor haar licentie straks ook voor een ei gezorgd moest hebben in haar researcher tijd. Dan kon ze maar beter dit aanbod aannemen én een zielige Pokémon een huisje bieden. Ze pakte het lichtgekleurde ei van tafel en ging zelf zitten op een stoel, deze op schoot nemend. Zachtjes hummend begon ze over de schaal van het ei te wrijven, in de hoop dat de baby Pokémon erin het wellicht kon horen.

Met een voorzichtige tederheid haalde ze de doek over het oppervlakte van het ei, het in stilte warmhoudend. Het bracht haar warme herinneringen terug en zo nu en dan dacht ze dat ze onder het oppervlak van het ei al beweging voelde. Haar blauwe blik ging pas weer omhoog naar de jongen tegenover haar toen hij haar een vraag stelde. Blijkbaar had hij goed opgelet. Hij had al haar Pokémon inderdaad gezien. Hij was oplettend, dat moest ze hem nageven.

Zijn woorden presenteerden echter een dilemma. Hoe kon ze de Pokémon noemen die niet in haar bezit waren? Ze leefde nog in de volle hoop dat ze ze terug kon krijgen en zeggen dat ze ze niet meer had voelde als opgeven. Maar deze Seedot zou waarschijnlijk blijven prikken en prikken tot hij wist wat daar gebeurd was. "Ik heb er nog meer, maar momenteel is dit mijn main team," reageerde ze. "Jij hebt er ook meer, aangezien je geen rui-?" besloot ze te vragen, maar gestommel en uiteindelijk geschreeuw op de gang onderbrak haar.

Meteen draaide ze haar hoofd in de richting van het lawaai. Een grote Pidgeot klapte plotseling door de deuren heen, vleugels gespreid en woedend krijsend. Zijn ogen stonden verwilderd en aan zijn poot, welke in een vreemde hoek stond, hing nog een laatste beetje verband. De sterke slagen van de vleugels lieten de eieren op hun plekken schudden. Lucie haar stoel viel naar achteren met hoe hard ze overeind schoot en meteen greep ze naar de Pokéball van Ruddles, haar sterkste teamgenoot. De Chocoladekleurige Raichu kwam met een vrolijk geluid zijn Pokéball uit, nog niet helemaal besef hebbend van de situatie.

Ruddles werd bijna meteen naar achteren geblazen door de windvlagen die de Pidgeot opzwiepte. Zelfs Lucie werd bijna naar achteren geschoven, haar armen stevig om het ei heen geklemd wat ze nog vast had. De stolpen en de machines begonnen te rammelen en het zou niet lang meer duren of er zouden eieren gaan vangen. Haar hart sloeg panisch in haar keel. Eén of twee eieren zou ze kunnen beschermen, maar zoveel? Er lagen er hier tientallen. Eén klap op de grond zou de fragiele schaal breken, het groeiende wezen erin verdoemen. Hoe was deze Pidgeot hier überhaupt gekomen?

De Pokémon was duidelijk door het lint geslagen door de pijn die het had, misschien weggevlucht van de verplegers die het aan het behandelen waren en in deze kamer gevlucht op weg naar buiten. Alleen was er hier geen weg naar buiten, het was een ruimte waar hij zich opgesloten voelde. Lucie haar blauwe blik schoot naar haar mede stagiair, wie haar vroeg of ze de Pidgeot naar buiten kon werken. "Niet zonder de eieren te beschadigen!" Schreeuwde ze terug. Om Nuzzle te gebruiken, zou Ruddles eerst dichterbij moeten komen en zijn andere aanvallen waren veels te wild. Het risico was te groot.

Haar ogen sperden zich wat open toen ze een idee kreeg. "Ruddles Light Screen! Bescherm de eieren!" Windvlagen waren voornamelijk speciale aanvallen toch? Dan zou de Light Screen in ieder geval ze iets moeten tegenhouden, misschien net genoeg om de eieren in ieder geval op hun plek te houden. Dat gaf ze kostbare tijd en misschien ook meer speelruimte om met de Pidgeot te dealen. De Raichu zijn ogen gloeiden op en een glanzend, glinsterend schild verscheen rond de eieren. Ruddles hijgde en pufte echter. Dit was een veel groter schild dan dat hij normaal gebruikte.

De windvlagen waren nog steeds niet te houden, maar de eieren stopten grotendeels met trillen in de schappen waarin ze stonden. Lucie voelde een ademhaling over haar lippen rollen waaravn ze niet door had gehad dat ze hem in had gehouden. Ze had het al helemaal voor zich gezien, de ramp van hoe de eieren naar beneden zouden rammelen, naar de grond zouden gaan, uiteen zouden spatten. De Pidgeot leek echter alles behalve te kalmeren van de Light Screens. Sterker nog, de paniek van het dier werd alleen maar groter. Ze ving een 'Muk' op van haar mede in de problemen zittende, maar net toen ze haar hoofd draaide om te vragen wat er aan de hand was, zag ze de Bagon verschijnen.

Het was maar een kleine Bagon toch? Wat was daar nou muk aan? Toch? Famous last words. Een blauwe flits in de vorm van een draak ging de Bagon voor. Lucie kon alleen maar met open mond kijken hoe de Bagon de deur uit zijn hengsels blies en een deel van de muur erbij, de Pidgeot de kamer uit jagend. Ze kon voor een moment niks en ook Ruddles keek stomverbaasd door wat zich hier afspeelde in de kamer. Al snel vloog Olaf erachteraan, een Powder Snow uitvoerend.

Lucie wendde zich tot Ruddles. "Gebruik een Quick Attack om bij hem te komen en daarna Thunder Bolt!" sprak ze haar Alolan Raichu toe. De Pokémon knikte en schoot weg, een witte streep van licht achter zich latend terwijl hij ging. Hij sprong door de afbrokkelende muur heen en kwam recht voor de Pidgeot uit. De Pokémon was al vertraagd door de bevroren vleugel en hij kon absoluut niet meer wegkomen van de bliksemstraal die hem volledig omhulde. De Pidgeot zakte naar de grond en probeerde weer overeind te krabbelen, vermoeid flapperend met zijn vleugels. Lucie kwam erachteraan gerend met het ei nog in haar armen. "Was dit genoeg?" vroeg ze aan Kyle, haar ogen wijd en wat bleek weggetrokken. Ondertussen kwamen er vanuit andere gangen ook zusters aangerend en trainers. Waarschijnlijk was het hele Pokémon Center ondertussen wel wakker.