Tales of

Sinnoh

De hoeddragende jongen vertelde dat hij uiteindelijk wel blij was met zijn Dedenne, aangezien ze gewoon uit de Pokéball kon blijven en niet in de weg zat. Lucie kon het niet helpen om te grinniken. Zij had immers een dinosaurus die ze overal moest parkeren. "Wees blij dat ze een handzaam formaatje is hoor," merkte Lucie op met een korte lach, "mijn Amaura is getraumatiseerd door haar Pokéball en ruimtes binnen voor ik haar kreeg. Ik moet telkens een 'parkeerplek' voor haar vinden als ik ergens heen wil en taxi's zijn voor nu uit den boze." Het leek een beetje beter te worden? Maar ze wist het niet zeker. Arceus, ze verlangde naar een taxi, maar ze had nu wel een killer conditie.

Terwijl ze eindelijk voorzichtig aan haar espresso kon lurken, stak de jongen een sigaretje op. Lucie bleef een beetje uit de buurt van de rook, maar liet hem voor de rest zijn gang gaan. Ze hield er niet van als mensen hun neus in haar zaken staken, dus dat vond ze andersom ook prettig. In plaats daarvan leunde ze wat tegen de muur, zich beseffend dat ze het toch wel echt ontzettend koud aan het krijgen was. Dit gesprek ging niet heel lang meer duren. Ze sloeg haar ogen op naar de jongen toen deze een competitie voorstelde. "Wat heb je in gedachten?" merkte ze op, nog geen bevestigend of ontkennend antwoord geven. Ze kende zichzelf, ze was een go hard or go home. En af en toe was dat ontzettend veel frustrerende energie.

De jongen noemde dat ze blij mocht zijn dat Snow nog niet geëvolueerd was. Meteen maakte Lucie een shushend geluid, hem wat verstoord aankijkend. Dat was ook absoluut niet de bedoeling. ”Shh! Shh! Tart het lot niet!” bracht ze meteen uit. ”Ik hou mijn vingers elke dag crossed dat Snowstorm nog eventjes niet besluit te evolven.” Ze had het al wel opgezocht. De skeletten van Aurorus waren bijna 3 meter hoog. Lucie had als jong kind nog wel eens vol interesse naar de oude botten gekeken. Nu had ze zelf een levend fossiel en als Snow het op haar heupen kreeg om te evolueren, dan had Lucie nog heel erg veel meer problemen. Voor nu leek Snow gelukkig nog geen intentie te dragen om te evolueren.

Gelukkig verschoof het onderwerp naar een uitdaging. Ze trok haar wenkbrauwen op toen de jongen aangaf dat hij wel wilde racen wie als eerste een professor werd. Nou, dat klonk zowaar nog interessant. Lucie wist echter van zichzelf ook dat ze vaak tot het gaatje ging in competities en dat was niet altijd even gezond. Toch, met zijn grijns, zijn irritante houding van tijd tot tijd. Ze was niet van plan om hem te laten denken dat ze de uitdaging niet aandurfde. Daarom sloeg ze dan ook haar armen over elkaar, voorzichtig om de koffie niet te laten splashen. Hij wilde er nog geen prijs aan knopen, maar ze wist zeker dat ze er wel wat van kon maken zonder dat ze er iets heel beroerds uitkreeg als ze zou verliezen. Sowieso ging ze niet verliezen. Niet van hem. ”Deal,” merkte ze op, haar wenkbrauwen iets optrekkend. ”Bereid je voor om te verliezen.”