Tales of

Sinnoh

Het flitsende licht van de Thunderbolt leek de hele kamer nog extra te verlichten vanaf de gang. Maar daarna.. Leek het rustiger te worden. De Pidgeot was geen gigantische windvlagen meer aan het wegblazen, dus Ruddles had in ieder geval iets voor elkaar gekregen. Haar armen trilden en haar ademhaling werd wat beverig toen de adrenaline weer wat uit haar wegvloeide. Ruddles kwam terug de kamer in gerend en drukte zijn wang tegen haar aan. "Goed gedaan kereltje," murmelde ze, hem over zijn hoofd kroelend. De Light Screen schitterde nog een laatste keer en ging op in de lucht, niet meer nodig zijnde. Stilzwijgend keek ze hem na op verwondingen, maar hij zag er helemaal in orde uit.

Ze richtte haar blik net op de jongen toen deze tegen de tafel aanstootte. Normaal gesproken had ze haar tas stevig neergezet, maar door alle windvlagen stond hij op scherp. Nu wilde het toeval dat deze ene stoot genoeg was om de tas omver te kiepen. De Dawn Stone die Lucie had bewaard voor haar Snorunt rolde de tas uit, precies bovenop het hoofd van de Snorunt die zich onder de tafel verschanst had voor de wind (De held). "Ava?!" bracht ze uit.

De Snorunt begon echter al praktisch meteen blauw op te gloeien en werd groter. Haar bouw werd slanker en een grote strik verscheen op haar rug. Lucie liep op haar Pokémon af, stomverbaasd over wat er net gebeurd was. Ja.. Het was de bedoeling geweest dat de Pokémon zou evolueren. Maar.. Ze had wel verwacht dat ze dat zelf zou doen. Voorzichtig knielde ze voor de Froslass neer. Ze zag er precies hetzelfde uit als de Froslass die ze destijds tegen was gekomen in de sneeuw. Misschien was het geen toeval dat Ava naar haar toe was gekomen in de Shelter na die reis. "Je ziet er prachtig uit," merkte ze op, haar stem enigszins emotioneel door die herinnering.

Voorzichtig glimlachte ze naar Ava, wie haar arm iets hief in begroeting. Ze was schitterend. Lucie kon niet wachten om haar aan Amélie te laten zien. Shaymin? Vergat dat, Amélie zou die spontaan voorbij lopen als er een Froslass in de kamer was. misschien dat ze het maar moest testen, met Shaymin en Froslass tegelijkertijd naar binnen lopen om de reactie te peilen.

Ze ging weer wat naar achteren zitten en keek omhoog naar Kyle. De jongen feliciteerde haar met de evolutie van de Froslass en ze twijfelde eventjes kort, kijkend naar hoe hij tegen de tafel leunde en hoe haar tas omver lag. "Bedankt. Ik denk dat ik jou moet feliciteren voor het laten evolueren van mijn Snorunt?" besloot ze te vragen met een voorzichtige grijns. Ze had zelf de hele tijd getwijfeld, maar nu was ze blij dat het gebeurd was. Ava leek er zelf ook happy mee. Ze keek eventjes naar Ruddles. "Hoor je het Ruddles, je hebt de Light Screen goed gedaan," merkte ze op, waarna ze de Pokémon over zijn wangetje krabbelde. De Raichu maakte een tevreden geluidje en tuimelde even door de lucht heen. Het was weer een wilde dag.

Maar de jongen had gelijk, pas nu had Lucie door dat het ei in haar armen onrustiger was geworden. Haar glimlach werd nog breder en ze hield het eventjes omhoog om er goed naar te kijken. Vervolgens zette ze het neer op het kussentje. Het duurde niet lang of het bleke ei begon te schudden en te gloeien. Langzaam maar zeker werd het nog iets ronder, waarna een Togepi langzaam zijn kroontje iets uitzette en heel heel diep gaapte.

De adrenaline stoot van zojuist had haar eventjes iets van haar zorgen af kunnen leiden. Ze had iets kunnen doen, ze had iets kunnen uitvoeren en het was allemaal oké geëindigd. De opluchting en de situatie had even de plek ingenomen van alles wat ze aan haar hoofd had. En terwijl haar nieuwe Froslass hier voor haar stond, wist ze dat ze geen reden had gehad om zich zo'n zorgen te maken over deze evolutie. Dat het allemaal wel meegevallen was. Ze had altijd al teveel nagedacht, maar sinds dat ze haart team was kwijtgeraakt, probeerde ze alles tot in het oneindige te overdenken. Elke stap vooruit te denken wat mis zou gaan, zodat ze niet mis zouden kunnen gaan. Misschien moest ze maar gaan doen wat Am zei en een Gym Battle proberen, een koe bij de hoorns vatten. Misschien zou het haar goed doen.

Maar veel tijd om hier nog langer bij stil te staan had ze niet, want het ei wat ze in bescherming had genomen was aan het uitkomen. Met lichte verbazing en vertedering keek ze naar de Togepi die zich voor haar ontvouwde. Voorzichtig stak ze haar vinger uit en drukte ze die tegen het hoofdje. De Togepi begon zachtjes te kirren en zwaaide met de armen. Ze zag niet echt goed in hoe het kleintje zou passen in haar team, maar ze zou het wel pas maken. Ze keek op naar de jongen, wie haar feliciteerde. "Bedankt," reageerde Lucie met een voorzichtige lach. "Jij ook..?" Ze keek een beetje zoekend rond. Het ei was verdwenen, maar ze zag ook geen Pokémon? "Waar.. is jouw ei heen dan?" vroeg ze, terwijl ze de Togepi voorzichtig in de armen nam.

Opgegeten. Een diepe frons verscheen op Lucie’s gezicht terwijl ze nog een keer zoekend in het rond keek, in eerste instantie twijfelend aan zijn woorden maar ze niet meteen wegzettend als grapje. Pas toen hij de stoel noemde en aantikte, kon ze de kleine Pokémon spotte. Een Weedle, een mini worm die daar onder de stoel zat. Ze drukte de Togepi iets dichter tegen zich aan. Misschien dat ze nog wel geluk had gehad met het ei dat ze gekozen had. ”Oh.. Hij ziet er erg bang uit,” merkte ze wat verbouwereerd op.

Pas toen de Weedle een String Shot op de jongen afvuurde, begon ze toch wel een beetje te lachen. Leed vermaak was ook vermaak. Misschien was de Weedle wel een fantastische judge of character. ”Wat heb je hem aangedaan toen hij uitkwam joh?” merkte ze op terwijl ze de Togepi op de tafel neerzette. ”Pas maar op, straks is het een Beedrill en komt hij je halen.”

Hij had helemaal niks gedaan blijkbaar. Lucie liet nog een keer haar blauwe blik naar de Weedle onder de tafel glijden en kruiste vervolgens haar armen, expres een bedenkelijke blik op haar gelaat zettend. De Togepi hobbelde ondertussen naar de rand van de tafel om naar de Weedle te kijken. "Misschien is het de hoed," merkte Lucie behulpzaam op, haar wenkbrauwen iets optrekkend terwijl ze naar de Weedle keek. Wie droeg er überhaupt een goed binnen? De jongen had een vreemd gevoel voor stijl.

Ze kon het niet laten om te lachen toen de Weedle een nieuwe String Shot zijn kant op stuurde en de hoed van zijn hoofd schoot. "Zie je? De hoed," humde ze geamuseerd, maar al snel ging het mis. De Sandslash van de jongen schoot naar voren om de Weedle te pakken. Toen de stoel en daarbij de tafel verschoof, wankelde de Togepi ook nog eens, bijna van de rand afvallend. Lucie dook naar voren en gleed over de tafel heen, de Togepi nog net uit de lucht vissend voordat deze naar beneden zou vallen. Ze zagen er niet zo valbestendig uit, die Togepi's, dus ze zuchtte opgelucht toen ze het ei had gevangen.

Terwijl ze zo half over de tafel hing, zag ze de vastgepinde Wurmple gloeien en verharden. Een Kakuna keek al snel terug naar haar terwijl ze verbaasd terug knipperde. "Jij bent.. net geboren," merkte ze op met een diepe frons. Hallo? Wat was dit voor een rare worm?

Het was niet de hoed, merkte de jongen op met een ontevreden toon. Nou, dat was in ieder geval een pijnpuntje. Duly noted. Ze vond zelf de hoed maar niks. Wie droeg er nou een hoed binnen? Wist zij veel dat sommige mensen een hoed konden zien en het meteen de perfecte man vonden. Hoeden obsessie enzo. Terwijl ze keek naar hoe de jongen zijn Sandslash terugriep, pakte ze de Pokéball die bij het ei hoorde en liet ze de Togepi weer terugkeren. Die was in ieder geval vrolijk en vriendelijk, in tegenstelling tot de Weedle die nu op de grond lag.

Blijkbaar kon je echter ook evolueren uit angst, te zien aan de Kakuna die nu roerloos boos zat te kijken. "Ik wist dat bug types snel evolueerden.. Maar Arceus," merkte ze op met een zucht. Ze keek nog een keertje naar de Kakuna en trok haar wenkbrauwen kort op. "Nou.. gefeliciteerd? Je bent op de helft van een Beedrill?" probeerde ze, wat lachend. Van sommige situaties moest je maar een grap maken want anders werd het wel om te huilen. Ze hief zichzelf overeind en stopte de Pokéball in haar zak. Ook haar andere Pokémon liet ze terugkeren. "Ik denk dat onze dienst er wel weer op zit," merkte ze op met een wat ongemakkelijke blik naar de muur. Daar was niet heel veel meer van over. Ze overwoog zijn aanbod van koffie daadwerkelijk en knikte vervolgens. "Ik denk dat ik ook wel toe ben aan een kopje," verzuchtte ze, waarna ze zich uitrekte. "Maar niet hier, voordat ze ons de rekening van die muur nog proberen aan te praten." Misschien dat er buiten een koffie kraampje was?

Stilzwijgend ging ze met haar handen door haar haar heen, wat verdwaalde lokken weer terugduwend achter haar oren en haar lange staarten weer over haar schouders heen duwend. Ze had niet heel erg haar best gedaan om haar haar netjes te laten lijken, maar na die wervelwind van een vogel was het helemaal reddeloos verloren. Toen de jongen zijn Holocaster pakte, checkte ze zelf ook eventjes de hare. Ze had een foto gestuurd naar Amélie, maar tot op heden geen antwoord gehad. Misschien geloofde ze het niet, misschien sliep ze nog. Misschien was ze ook wel druk. Who knew waar Am zich allemaal mee bezig hield.

Ze klapte haar Holocaster weer dicht en rekte zich kort uit, waarna ze met de jongen meeliep het center uit. "Mhm, koffiekraam klinkt prima," merkte ze op, waarna ze hem volgde de hoek om. Al snel spotte ze een klein kraampje met een Teddiursa op de banner. Nou, dat zag er nog eens gezellig uit. Klonk prima, wat Lucie betrof. "Ik denk dat we niet meer terug mogen komen voor stage," merkte ze al grappend op terwijl ze in de rij ging staan. "Wat heb je die Bagon van je gevoerd dat er zo'n aanval uitkomt?" Tiny but Mighty had een geheel nieuwe betekenis gekregen.

Ze blies eventjes kort in haar handen. Misschien dat ze toch nog eerst even terug ging naar haar kamer om een sjaal te pakken voordat ze verder het festival op ging. Ze had het in de ochtend niet zo gemerkt dat het fris begon te worden door haar slaap, maar nu sloeg de kou haar wel flink in het gezicht. Net zoals de koele toon waarop haar vraag beantwoord werd eigenlijk. "Of jou," reageerde ze echter met een schouderophaal. De Pidgeot had de ruimte uit gemoeten. Daar was de Bagon essentieel voor geweest. Ze wreef eventjes over haar arm heen om het wat warmer te krijgen terwijl de rij opschoof. Bijna aan de beurt. Een stomende mok koffie in haar handen zou top zijn.

De jongen begon te vertellen over zijn Bagon, dat de destructieve natuur de reden was geweest dat de Pokémon aan zijn team toegevoegd werd. Blijkbaar was ze een gevaar voor zichzelf en de omgeving. "Komt waarschijnlijk wel goed met haar," merkte ze op, waarna ze een espresso bestelde. Misschien dat ze daar nog wat wakker van werd. "Maar inderdaad een pittig ding. Die Pidgeot wist niet wat hem overkwam," ze lachte kort en schudde haar hoofd. De muur ook niet, waarschijnlijk.

Ze lachte kort toen hij hen een goed team noemde. Ze wist niet of ze er een gewoonte van wilde maken, teamwork met deze jongen, maar het was in ieder geval goed afgelopen. Immers had ze hem gisteravond nog bloed irritant gevonden en ze wist nog steeds niet heel goed wat ze aan hem had. Maar voor nu was hij te tolereren. Ze betwijfelde hoe lang dat zo bleef.

Haar glimlach werd wat bescheidener bij zijn volgende opmerking daarentegen. "Ruddles is de Pokémon die ik het langste heb," merkte ze op, "We weten precies wat we aan elkaar hebben.. Ik weet dat je geen favorieten mag hebben maar..." Ze haalde haar schouders kort op. "Jij bent super close met je Sandslash en Dedenne of niet?" Misschien nog wel het meeste de Dedenne, maar ze durfde geen oordeel te vellen.

Ze keek eventjes met een lichte frons op toen de jongen haar koffie ook betaalde. Oh. Uhm. Nou. Een beetje verbijsterd keek ze de jongen aan terwijl ze de espresso aannam, tevreden met het feit dat deze haar handen meteen warmde. "Wil je er niks voor terug hebben?" besloot ze toch nog te vragen, terwijl ze met hem meeliep. Voorzichtig blies ze wat stoom van de espresso af. Als dat haar niet wakker kreeg... "Het is echt ineens koud geworden," murmelde ze terwijl ze om zich heen keek. Nog niet heel veel mensen waren op de been en zijzelf voelde zich ook wel knap moe. Beetje slecht om het festival zo te beginnen maar goed.

Al bijna 18 jaar had hij de Dedenne. Nou, dan was het niet gek dat je daar ook een goede band zag. Ze glimlachte terwijl ze naar de Dedenne keek, hoe deze onder haar kin gekriebeld werd. ”Ze is echt heel leuk,” merkte Lucie op. Als ze Ruddles niet al had gehad, had ze het wel geweten welke elektrische Pokémon ze anders had gewild. Dedennes hadden gewoon iets, ze waren klein en lief en rond. Ze keek vervolgens eventjes naar de Sandslash. Deze was jonger, maar alsnog hondsloyaal aan de jongen. Dat viel zo te zien.

”Dan bedankt.” Als ze niets terug hoefde te betalen, was het het minste wat ze kon doen, hem even bedanken. Ze bracht de espresso voorzichtig aan haar lippen, maar toen de vloeistof aan haar lippen brandde, ging ze toch nog eventjes verder met blazen. Nog net wat te warm. Waarschijnlijk kokend heet gehouden zodat het nog lang kon staan in de kraam. In plaats daarvan ging ze verder met blazen. Met dit koude weer kon het niet anders dan dat het zo wel op een drinkbare temperatuur was.

Net toen er weer een huivering over haar rug trok, merkte de jongen haar kleding op. Een zachte glimlach trok aan haar lippen terwijl ze de kop koffie dicht tegen zich aanhield. ”Ja, in de kamer waar ik sliep,” verzuchtte ze, ”ik heb mezelf vanochtend vrij gehaast omgekleed, ik denk dat mijn hoofd nog naar zomer staat.” Toen de zuster vanochtend op haar deur had geklopt, had ze enkel wat voor haar shift aangetrokken, zodat ze snel aan de gang kon. Rekening houden met de warmte had ze toen niet gedaan. Haar blik ging eventjes naar het pakje sigaretten wat haar kant op gehouden werd. Natuurlijk rookte hij, was hij ook wel het type voor. Ze schudde haar hoofd op zijn vraag. ”Nee, ik niet, maar geniet ervan.” Ze had geen zin om zich te bemoeien met andermans gewoontes en verslavingen. Als hij wilde roken, moest hij dat lekker doen. Zijzelf vond het smerig, dan had ze liever een goed glas alcohol.