Tales of

Sinnoh

Met de adrenaline was het nog best te doen geweest, maar nu die langzaam uit zijn lijf zakte, realiseerde Kylian de schade. Warm bloed druppelde langs zijn beide armen, een sterk contrast tegen de kou die als een scherme messteek in zijn huid leek te hangen. De klappen die hij tegen zijn rug had gehad, lieten het voelen alsof hij elk moment door zijn benen kon zakken en niet meer op zou kunnen staan. Zijn kleding was nat, druipend en hij was vrij zeker dat als hij zo door ging, onderkoeling het enige was wat er op hem stond te wachten.

Na genoeg ruimte tussen hem en de Metagross te hebben gelaten, zakte hij eindelijk door zijn knieën tegen de rotswand en legde hij zijn achterhoofd er tegenaan. Hij liet een trillende adem van zijn lippen rollen en hoorde vaagjes hoe de Dedenne een paniekerig geluid liet horen. De Beldum bewaarde afstand en Olaf wist duidelijk niet goed wat hij, als Ice Pokémon, kon doen om te helpen. Zijn koude lichaam zou niemand warm houden.

Kylian trok zijn jas van zijn schouders en stroopte de lange mouwen, geruïneerd door de val en het bloed, op tot halverwege zijn bovenarmen. De buitenlucht was minder koud dan het water in zijn kleding, maar dat was waarschijnlijk geen al te best teken. Hij knoopte zijn grijze vest los en legde deze over zijn jas heen, waarna hij ook wat witte knopen van zijn shirt los trok om het koude ding te ontplakken. Hij zou het niet geheel uittrekken, want dat zou ook niet helpen.

Het enige droge en ongeruïneerde was de droge hoed op zijn natte haren, terwijl hij een pak sigaretten uit zijn zak viste en er beteuterd naar keek toen hij zich realiseerde dat ook die geruïneerd waren. “Verdomme,” gromde hij, waarna hij het doosje tegen de rotswand gooide en weer achterover leunde. Het was koud…

Op dit moment zag het er allemaal niet veelbelovend uit, een gedachte die al vaker vandaag door Kyle’s hoofd was gegaan. Op het moment dat hij de Metagross tegen was gekomen, had hij voor een moment gevreesd voor zijn leven. Na het terugvragen van zijn hoed had hij geweten dat hij een risico nam. Maar, zodra hij door het gat was gegaan om die Beldum te redden, was dat niet meer hetgene geweest wat er in zijn hoofd om ging. Adrenaline gierde door zijn lichaam en hij had maar één doel in ogen gehad: die Beldum redden.

Helaas kreeg adrenaline je maar tot een bepaald punt en zodra het uit je lichaam verdween, was duidelijk wat de schade was. Het bloed langs zijn armen was warm en als hij zijn ogen sloot, kon hij zich focussen op de warmte die hij daaruit voelde. Toch leek de kou steeds erger te worden, tegen zijn lichaam te drukken terwijl hij langzaam wegzakte. Zou-

Een stem wist hem terug te trekken, al hield hij zijn ogen nog gesloten. De Beldum verstopte zich achter de Sandslash, welke opkeek naar het blauwharige meisje met een blik van herkenning in zijn ogen. Anna sprong op de grond en op de schouder van de prinses, paniekerige kreetjes richting haar trainer.

Kyle klemde zijn kaken op elkaar en bracht één hand naar zijn voorhoofd, waarna hij de hoed van zijn hoofd haalde en het ding op zijn andere kleren legde. “Lang verhaal,” mompelde hij gepijnigd. Hij gebaarde even naar de Beldum, welke vanachter de Sandslash naar de Prinses staarde. In een poging om zichzelf op te warmen wilde hij zijn, nog altijd onder een handschoen verborgen, hand gebruiken om over zijn andere arm te wrijven, tot hij zich realiseerde dat dit geen goed idee was.

Nog wat versuft keek hij naar zijn handschoenen, al spreidden zijn ogen zich open toen hij het bloed aan zijn hand zag. In een snelle beweging werd de handschoen uitgetrokken en richting de grond gegooid. De kleine, zwarte tattoo op zijn rechter palm was voor een moment zichtbaar, voor hij zijn hand over zijn schoot begon te vegen. “Nee, nee, nee, nee...”

Het moment dat het rood zijn handen bedekte, was de kou en de grot verdwenen. In plaats daarvan stond Kyle aan een wastafel, waar hij agressief het bloed van zijn handen probeerde te wassen. Het lukte niet, het wilde niet, het ging maar niet weg… Elke keer als hij naar zijn handen keek, was er nog wat van dat bloed te zien. Hij bleef schrobben, gebruikte zijn nagels om het bloed van zijn huid te krassen, maar alles werd alleen maar erger. In een vlaag van woede en hopeloosheid, sloeg hij neer op de wastafel.

De plons water in zijn gezicht bracht hem terug naar de koude grot en hij hapte naar adem, blauwe ogen vol verwarring terwijl hij naar de Prinses keek. Voor een moment had hij moeite met zich terug in het hier en nu plaatsen, voor zijn blik weer naar beneden gleed. Zijn linker hand was nog bedekt, maar het bloed was ook daar zijn handschoen in gegleden. Het rood droop door het zwarte stof heen en hij trok het ding in een vlugge beweging van zijn hand, waarna ook die op de grond werd gegooid.

De wonden leken niet volledig te genezen van de Life Dew, maar wel stopten ze met bloeden en dat was op dit moment meer dan waar hij op had kunnen hopen. De pijn trok weg uit zijn rug en hoofd, maar zijn blauwe ogen vonden hun weg terug naar zijn met bloed bedekte handen en hij voelde de paniek terug in zijn botten schieten, waardoor hij zijn handen op zijn schoot duwde en zijn hoofd tegen de rotswand drukte om het niet te hoeven zien.

Kalmeer.

“Sorry, Prinses,” wist hij haar tussen geklemde kaken te vertellen, terwijl hij zijn handen tot vuisten balde in zijn schoot. Hij voelde zijn nagels in de palmen van zijn handen drukken, maar voor nu was het een welkom gevoel. Hij was nooit iemand die zich schaamde voor heftige gevoelens; had genoeg gepraat over hoe belangrijk het was dat iemand wist dat het oké was. Dat was het probleem niet. Hij voelde er echter behoorlijk weinig voor om uit te leggen waarom het bloed aan zijn handen genoeg zou zijn om hem in een volledige paniekaanval te sturen als hij er naar zou kijken.

“Ze zouden toch EHBO kits moeten ophangen in die grotten, eh?” probeerde hij te grappen, al klonk zijn stem nog altijd strak. Hij duwde zijn hand in zijn tas en pakte daar een klein doekje uit. Hij gooide er een deel van zijn fles water overheen en liet een zucht klinken. Het was waarschijnlijk een beter idee om dat tegen zijn handen te schrobben dan zijn broek. Hij bleef zijn handen dan ook schoon vegen, net iets te ruw en iets te lang, maar toen hij eindelijk weer naar beneden keek, leken de palmen van zijn handen schoon. Hierna kon hij in rust de strepen van zijn armen deppen.

“Dus… we zitten hier samen vast?” vroeg hij haar, waarna hij opkeek met een opgetrokken wenkbrauw. Hij voelde zich nog steeds miserabel, zijn hart klopte nog in zijn keel en opstaan zou een slecht plan zijn. Maar, het was beter om iets van conversatie vast te houden. Hij keek even met een voorzichtige glimlach naar de Dedenne, wie met een pruilende lip op de schouder van de Prinses bleef zitten.

Had hij zelf geen EHBO-doos bij zich? Kyle kon het niet helpen zacht te huffen bij haar vraag. “Neem jij die overal mee naartoe?” vroeg hij verbaasd, al kwam het antwoord daarop al snel, want daar zat ze, EHBO-doos in hand. Zodra hij zich dit realiseerde, vertrok zijn blik en keek hij weg. Het beeld waarbij armen werden ingepakt in verband was hem net wat te bekend, iets wat hij niet bij zichzelf hoefde te zien gebeuren. Hij had vandaag al genoeg herinneringen mogen herleven en hij hoefde hier niet in tranen uit te barsten. De arme Prinses zou denken dat hij compleet gek was geworden.

Als hij zo doorging, trok hij alles open. Hij fronste en liet even een zeurend toontje klinken toen zijn doekje werd ontnomen. Toen ze echter zijn arm begon schoon te maken, liet hij een zucht klinken en keek hij weer wat verslagen weg. “Thanks,” mompelde hij zacht. Als hij dit ook nog eens zelf moest doen, zou het waarschijnlijk niet goed aflopen, ondanks de jaren aan ervaring die hij had in het verbinden van iemands armen. Dat was al jaren geleden nu.

Hij mocht blij zijn dat de Togepi Life Dew kende. Togepi! Die kende hij nog. Blauwe ogen zochten naar de Togepi, waarna hij met een zachte glimlach naar het beestje keek. “Hmm,” kwam er bedachtzaam uit zijn mond, al was hij blij dat hij hier met iemand zat die leek te weten wat ze deed. Vandaag had het zowaar voor elkaar gekregen om hem compleet uit te schakelen. Misschien had hij dat ook wel verdiend. Zijn frons werd iets dieper terwijl die gedachte hem bereikte.

Het plotselinge contact met haar Raichu en Buneary trok hem weer uit zijn gedachten. “Oh, Arceus,” zuchtte hij. “Je wil niet weten hoe koud het is,” ging hij door, tevreden met de warmte die van de twee Pokémon kwam. “Misschien had ik toch moeten wachten met zwemmen tot het zomer was,” merkte hij droogjes op, waarop de Dedenne hem boos aankeek.

“Alleen dan had hij het niet gered, ben ik bang,” ging hij door, waarna blauwe ogen zich richting de schuilende Beldum bewogen. De Beldum liet een boze zoem horen, alsof hij wilde zeggen dat hij zichzelf wel had kunnen redden. Hierop stapte de Sandslash even opzij en keek deze met een opgetrokken wenkbrauw naar de Beldum. De Beldum wist niet hoe snel deze zich weer moest verschuilen, waarop Kyle even grinnikte en onbewust met zijn duim langs de Togepi begon te aaien. Het was… kalmerend.

Je weet maar nooit wanneer je een idioot treft die zichzelf bijna omlegt in een grot. “Ah! En in alle verhalen die ik heb gelezen was het de prins die de prinses kwam redden~” humde hij geamuseerd, doelend op het feit dat hij haar al die tijd prinses noemde. Ze kon niet ontkennen dat ze vandaag zijn redder was, echter. Zonder haar zou hij hier onderkoeld onderuit zijn gezakt en wist hij niet of hij het had gered.

Wat had hij uitgevreten? Kyle liet even een zucht klinken, waarna hij even naar de Beldum blikte. Hij trok de conversatie eerst nog een andere richting op, wetende dat hij nog niet de mentale kracht had om haar serieus uit te leggen wat er was gebeurd. Niet terwijl hij voelde hoe ze zijn armen verbond. En hij wist hoeveel erger hij zich zou voelen zodra hij naar beneden zou kijken en het verband rond zijn armen zou zien zitten. Hij realiseerde zich dat ze de tattoo op zijn rechter pols ook zou zien zitten zometeen. Kara Sevda, wat ook wel black love betekende. Het was een tragische term en het enige wat ooit had gepast bij wat er was gebeurd.

“Yeah, lijkt erop. Ik heb ‘m niet gevangen, though,” antwoordde Kyle, af en toe even diep ademhalend om bij te komen. De warmte van haar Pokémon hielp hem enorm en het zachtjes aanhalen van de Togepi leek hem bij de wereld te houden, in plaats van weg te zakken in gevoelens die hij niet meer wilde hebben.

“Ik liep de grot in toen het begon te regenen en kwam één of ander raar wijf tegen die zei dat ik een offer moest brengen aan de heer van de Grot,” begon hij uit te leggen. “Ik heb haar achter me gelaten en ben naar boven gelopen, waar ik een Metagross tegen kwam die aangaf hulp nodig te hebben om die kleine te redden. Toen dat was gedaan, bleek dat ‘ie compleet uitgescheten werd door de rest. Dus heeft de Metagross toegezegd dat ik ‘m mee mocht nemen, maar daar is ‘ie nog niet heel blij mee.” Dat kwam wel. Kyle was goed voor zijn Pokémon. Met hoe de Beldum zijn hele leven was behandeld, zou het gewoon even duren voor hij begreep dat er echt een betere wereld voor hem was. En dan zou Kyle hem laten zien dat er niets was om bang voor te zijn. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, gezien Kyle niet van plan was geweest er nog een Pokémon bij te nemen. Maar, ach, wat kon hij er nog aan doen.

“Helaas ging dat ‘redden’ niet erg soepel, zoals je kunt zien,” gromde hij zachtjes. Het was geen simpele taak geweest en er was duidelijke haast. Als hij iets langer de tijd had genomen, was de Beldum verdronken. Zijn wonden zouden wel genezen, het belangrijkste was dat de Beldum gered was.

Een zeer onmannelijke toon kwam uit Kyle’s mond toen Lucie de doek iets harder op een wond drukte. “Mishandeling!” verzuchtte hij theatraal, al wist hij wel een mondhoek omhoog te trekken door de interactie. In elk geval leek ze hem niet als porselein te behandelen nu, dat zou alles een heel stuk minder leuk hebben gemaakt.

Kara Sevda. Kyle had altijd al een habit gehad om woorden uit andere talen te hallen wanneer zijn eigen taal tekort schoot. Dit maakte het zoveel makkelijker om uit te drukken hoe hij zich voelde. Toen iemand hem ooit had gevraagd of hij geloofde in liefde op het eerste gezicht, had hij dan ook gezegd dat hij dit niet deed. Waar hij wel in geloofde was een moment wat Koi no Yokan werd genoemd. Wanneer je iemand ontmoette en wist dat je verliefd op dat persoon zou raken. Liefde kwam niet meteen, maar vanaf het moment dat hij zijn partner had ontmoet…

Zodra Lucie naar zijn andere arm bewoog, tilde hij wat twijfelend die hand op. De gouden ring glinsterde en hij liet even een zuchtje klinken, maar probeerde afleiding te zoeken in het verhaal wat hij haar vertelde. Ze leek aan hem te twijfelen en hij fronste diep. Hij was niet aan het ijlen! “Ik heb bewijs!” wist hij te zeggen terwijl ze hem feliciteerde met de Beldum. Wat ongemakkelijk viste hij de Holo Caster uit zijn zak en tikte hij op de knop. En nog een keer. En nog een keer.

Hij zou sterven.

“Lucie,” sprak hij, horror in zijn toon en gezicht. “Mijn Holo Caster is stuk.” Hij had plotseling spijt van de laatste berichten die hij had verstuurd voor hij het ding weer in zijn zak had gestopt… “Oh, Arceus, als ik hier levend weg kom dan vermoorden ze me.” Dit was het. Dit was zijn einde.

“Hey! Het was de grot, niet ik,” klaagde Kyle toen Lucie zei wat hij zichzelf aan had gedaan. Ook al zag hij er met het verband rond zijn armen uit alsof hij zichzelf wat had aan gedaan, was dat niet de situatie. Het was gewoon zo dat zijn armen een erg ongelukkige rol hadden gehad, namelijk het beschermen van zijn gezicht. Gelukkig was zijn gezicht nog in orde. Dat zou pas een tragedie zijn.

Niet zo erg als de dode Holo Caster, though. Kyle wist wat hij had gedaan en hij keek in paniek naar Lucie, wie voorstelde dat hij de hare gebruikte. “Nee!” bracht hij gehaast uit. “Dat zou een doodsvonnis voor ons beiden zijn!” bracht hij theatraal uit. Al realiseerde hij zich nu dat ze daardoor misschien kon denken dat er ongure types waren waar hij tegen zou praten. Dat was niet helemaal waarom het hun einde zou zijn.

“Toen de Metagross voor me verscheen, maakte ik een foto en stuurde ik het naar mijn beste vrienden. Daarna ben ik verdwenen,” legde hij uit. Ze kon vast wel readen wat die vrienden zouden vinden van het feit dat hij uren niet meer bereikbaar zou zijn na het sturen van een levensgevaarlijke situatie. Juist. Die zouden hem persoonlijk wat aandoen als hij hier levend uit zou komen.

“Ik zou hun nummers ook niet uit mijn hoofd weten, dus die hoop is toch al vervlogen,” verzuchtte hij nog. Nee, hij… moest maar zo snel mogelijk naar huis zodra dit over was en een… nieuwe Holo Caster halen. Alweer.

Toen Lucie eindelijk klaar leek te zijn met het verbinden van zijn armen, keek Kyle even inspecterend naar zijn verbonden linkerarm. Hij humde zacht. Hij had een absolute hekel aan hoe dit eruit zag en wat het impliceerde, maar het was een stuk warmer dan hiervoor, dus hij voelde zich meteen een heel stuk beter. Om die reden besloot hij zijn arm weer neer te leggen en ging hij voorzichtig verder met het kriebelen van de Togepi, welke tevreden in slaap was gevallen op zijn schoot. Nu zijn andere arm weer vrij was, haalde hij ook even de Raichu aan, waarna hij voorzichtig de Buneary aaide.

“Oh, dat was ook het soort reactie wat ik van twee van m’n vrienden kreeg, geen zorgen,” lachte hij toen ze het had over haar beste vriendin. “Maar Ann? Als zij zich zorgen maakt…” verzuchtte hij. Oh, nee, dat was een gevaar. En hij kon het haar niet kwalijk nemen. Immers waren ze beiden iemand verloren die heel belangrijk voor ze was. En dat was hoe ze elkaar beter hadden leren kennen, waardoor ze zo close waren geworden. Omdat niemand anders die pijn begreep.

“Ah, ja, je verband. Guess dat ik je de volgende keer weer op een koffie mag trakteren dan, eh?” merkte hij rustig op. Hij haalde een hand door zijn haar en liet zijn blik even vallen op zijn ring, waarna hij Lucie weer aankeek. Er was erger gezelschap dan zij, al merkte hij dat ze uitzonderlijk voorzichtig was. Dit duidde normaliter op dat er iets was gebeurd, gezien mensen geen reden hadden tot zulk wantrouwen tenzij dit ooit geschaad was.

Tot de storm zou gaan liggen, was er geen manier voor hen om deze grot te verlaten. Kyle liet een zucht horen. “Ik had hier nooit naar binnen moeten gaan,” klaagde hij zacht. Maar, buiten zitten had zo onaantrekkelijk geleken. Wie had kunnen verwachten dat de storm zo erg op zou trekken? Daarbij… buiten zitten had niet veel gedaan. Met hoe heftig de storm was, zou het dan een kwestie geweest van buiten vast zitten. Het enige jammere waren de verwondingen en het nat zijn.

“Nog steeds koud, maar niet meer pijnlijk koud,” antwoordde hij op haar vraag. “Ruddles is de zachtste kachel die ik ooit heb gehad~” kwam er vervolgens als vrolijke hum achteraan. Ruddles was een erg vriendelijke Pokémon en hij had de vorige keer al door gehad dat ze erg gehecht was aan de Raichu, wat duidelijk was in alles wat ze deden. “Maar, misschien moet je je eigen trainer even warm gaan houden,” mompelde hij zacht tegen de Raichu, waarna hij richting Lucie knikte. Hij zou het wel weer overleven. Vooral met de andere twee nog op schoot en het verband om zijn armen.

Koffie. “Oh~ Als ik een nieuwe Holo Caster heb gekocht dan is dat het eerste wat ik thuis ga doen,” verzuchtte hij. Hij had een duurder koffiezetapparaat in zijn kamer staan en daar kwam wellicht de beste koffie uit. Het maakte hem een tevreden mens. Hij kon echter niet goed zonder zijn koffie.

De Dedenne sprong op en klom op zijn schouder, waardoor hij even zijn ogen dichtkneep toen ze langs een wond rende. “Hey, uk,” groette hij haar, waarna hij haar met blote hand over haar hoofd kriebelde. Het was duidelijk dat zelfs de Dedenne niet gewend was aan het gevoel, want ze keek geschrokken omhoog, tot ze zich realiseerde wat er aan de hand was. Ze nestelde zich echter al snel in zijn rechter schouder, waar haar warmte welkom was.

Schijnbaar was Lucie nog bij de ingang geweest en was het buiten ook niet te doen. Oké, dan was dit schijnbaar toch de enige oplossing. Kyle liet een zucht klinken. “Dan zullen we ‘t er maar mee moeten doen,” merkte hij rustig op. Hij blikte even op de Beldum. Als hij buiten was gebleven, had die het ook niet gered. “Je mag dichterbij komen, he?” vroeg hij zacht aan het wezen, maar deze zoemde wat pissig en bleef achter Olaf schuilen. Zucht.

Wist hij het zeker? Kyle aaide de Buneary even en schoot haar een glimlach toe. “Ik overleef het met deze drie,” verzekerde hij. Daarbij… Misschien zou zelfs Maari kunnen helpen? Zou ze de rust in deze grot kunnen waarborgen? Kyle fronste even. Het zou goed voor haar zijn om er ook even uit te zijn… en ze was duidelijk een aanhankelijke Pokémon. Hij moest gewoon voorzichtig zijn.

Toen hij hoorde hoe Lucie haar jas openritste, schudde hij zijn hoofd. “Nuh-uh, die mag je mooi aanhouden. Het is hier stervens koud,” merkte hij op. “Hier,” bracht hij uit, waarna hij naar Namaari’s ball greep en de Bagon uit de Pokéball liet. “Maari, kom erbij,” sprak hij tussen geklemde kaken. De Bagon keek verward om zich heen en richtte even een blik op Lucie, maar zette zich uiteindelijk toch tegen Kyle’s zij aan.

“Kijk, in orde.” Hij had het nog steeds super koud, maar hij ging niet toestaan dat zij dat ook zou hebben voor hem. Nee, dat was helemaal fout. “Je hebt genoeg gedaan, Prinses. Het verband helpt,” verzekerde hij haar. Hij richtte weer even een ongemakkelijke blik op zijn handen en liet een zucht vallen. Van nu af aan ging hij reserve paren meenemen.