Tales of

Sinnoh

Hij had een therapeut toegewezen gekregen waar hij om de zoveel dagen naartoe moest gaan, verplicht, of er gingen zware consequenties aan vast. Hij had helemaal geen zin om echt in de problemen te komen dus had hij gewoon ja gezegd. Nu was zijn eerste afspraak goed gegaan en was de vrouw aangenaam, daar niet van, maar hij wilde echt niet meewerken. Niet omdat hij tegen wilde werken, nee. Hij wilde gewoon niet langer mensen vertrouwen, zich niet volledig open stellen aan mensen. Hij was bang dat het allemaal weer hetzelfde zou eindigen. Hij was bang dat iemand zijn emoties zou gebruiken tegen hem en dat wilde hij niet meer. Hij was er klaar mee om zich te binden aan dingen die toch zouden vervallen. Natuurlijk had hij een poging gedaan om terug naar Hoenn te gaan, maar het was vrij duidelijk dat hij eerst zijn taakstraf ook moest doen voordat daar een optie voor zou kunnen komen. Myr had zichzelf even vervloekt, maar wat kon hij er aan doen? Het was niet langer in zijn hand om te beslissen over wat hij wel en niet mocht doen. De woorden van de therapeut hadden zijn bloed aan het koken gebracht, ze had alles netjes overlopen wat hun stappenplan was en vermelde wat regels waarna ze een belangrijk iets met hem meegaf; sporten in de mate dat hij het deed werkte averechts in zijn situatie. Daardoor hadden ze hem een verbod op opgelegd om nog naar de sportschool te gaan. Zijn enigste plekkie om nog even uit te waaien, weggenomen. Hij voelde zich als een klein kind met huisarrest. Dit was belachelijk. Uiteraard mocht hij gerust nog sporten, maar gewoon niet zo overdreven als hij had gedaan. Hij zou een andere uitlaatsklep moeten vinden, liefst eentje die niet zo aggresief was. Moeilijke opgave als je het hem vroeg.

Na de sessie had de vrouw nog wat informatie meegegeven waarna ze hem vroeg of hij alles snapte. Hij had maar wat geknikt, maar zijn gezicht stond op onweer. Hij had gedacht hierna lekker weer naar de sportschool te gaan, misschien dat ie Rick nog es tegenkwam. De gedachte om de ander terug te zien bracht toch een sprankje hoop en geluk in hem op. Ondanks dat hij zich enorm eenzaam voelde op dit moment, probeerde hij zich vast te klemmen aan de mensen die hij nog had. Hij probeerde al de rest buiten te duwen, maar elke avond weer betrapte hij zichzelf erop hoe boos hij er wel niet over werd. Alain had hem een bericht gestuurd, maar Myrddin had het gesprek genegeerd en was verder gegaan met zijn dag. De preview van het bericht was al voldoende voor hem om een idee te krijgen wat de ander had gestuurd. Soms had je geen woorden nodig om te snappen wat er gaande was, hij wist dat beter dan wie dan ook. De foto die hij in de groepschat had gezien bleef als een pijnlijke herinnering steken in zijn hoofd. Hij wilde het allemaal even niet meer, hij wilde hun allemaal even niet meer. Victoria, Angie, Cédric... Alain. Ze waren goede mensen, een voor een, maar zijn hoofd maakte van alles op en haat was het enigste dat hij nog kon voorhebben. Hij maakte het zichzelf wijs dat het haat was, woede. Hij wilde niet huilen, wilde het verdriet niet voelen. Hij was bang om die gevoelens echt te voelen.

Zijn holo caster trilde en trok hem uit zijn gedachten. Hij keek op en haalde het apparaatje uit zijn zak. Oh... Rick. Bedenkelijk fronste hij even. Hij had nog nooit in zijn leven gedronken, had altijd het advies gekregen om substanties en dergelijke te mijden. Hoe dan ook duurde het niet lang voordat hij een besluit had genomen en begon terug te typen naar de ander.






Toen hij de locatie opende zag hij dat hij best dichtbij was, zou dus niet ver wandelen zijn. Kort zuchtte hij, een actie die zijn keel erg veel pijn deed en ook wat te zwaar voor hem was. Hij was sinds kleine avontuur amper buiten gkomen. En waarom was dat? Nou, een of andere Seedot -Rani natuurlijk- had zijn video overal gedeeld. Iedereen had hem gezien, zo ook de ander. Sommige opmerkingen gingen over de ander, andere over hem, weer andere over Alain. Waar het uiteindelijk op neerkwam was dat mensen zijn gezicht herkenden en zo ook hem op straat. Hij had een reputatie gekregen in een dag tijd die hem de rest van zijn leven achterna zou zitten. Net zoals in Hoenn. Daar had hij het geluk dat ze hem niet hadden gefilmd, maar foto's waren er wel geweest. Hoe hij een klant in elkaar had geslaan over een discussie. Het was de klant zijn eigen schuld geweest, maar ook daar had hij de gevolgen van moeten dragen. Net zoals nu.

Met een lome pas kwam de kleine man de bar binnen. Zijn keel open en blood voor allen te zien nu, het was hem immers afgeraden om nog langer verband te dragen. Het zat lelijk, dik en blauw. Allemaal dankzij dat emokind die zijn handen niet kon thuishouden. Als ie dat wel had gedaan zouden ze hier nu niet zien. misschien had Alain wel gelijk gehad, misschien was dit wel allemaal zijn schuld. Hij had immers in der tijd gevraagd om de foto. Oh well... Wat was het punt om er vanavond nog over te malen, hij was hier nu voor Rick. Hij zou wel gewoon eerlijk zijn tegen de ander dat hij niet kon zuipen, was immers zijn eerste keer. HIj was een eerlijk iemand op dat vlak. Zag er het punt niet van in er over te liegen. Met een ietwat snellere pas wandelde hij naar de dude op de barkruk toe. hij gaf hem even een zetje tegen zijn rug aan voordat hij op de stoel naast hem sprong en even een heel erg fake glimlach op zijn smoel forceerde om de ander te begroeten. Als alcohol was zoals ze zeiden dan kon hij wel wat gebruiken.

Toch iemand die zijn aanwezigheid nog apprecieerde. Het gaf hem ergens een bittere smaak in zijn mond, alsof het helemaal niet mocht zijn. Hij liet zijn schuine glimlach overgaan tot een grijnsje en liet zijn ogen kort naar zijn handen gaan. Rick sprak en hij knipperde even waarna hij kort zijn schouders ophaalde op wat de ander zei. Hij had geen zin om zijn boekje boven te halen, hij had zijn holo caster dichter bij de hand. Was dus gemakkelijker. Hij haalde het ding uit en begon in de notepad te typen waarna hij het neerlegde op de bar en naar de ander schoof. 'Sure, heb nog nooit alcohol gehad tho, dus laat de keuze aan jou over' Hoe dan ook sprak Rick verder en even vertrok zijn gezicht naar een ietwat bittere expressie bij de woorden. Het was dus echt overal geweest. Hij slikte, zijn keel brandde. Wat een verdomse reminder ook. Nu net die kutsessie met dat wijf ook. Hij had gehoopt even al die gedachten te kunnen ontlopen, maar helaas. Het was een realiteit dat ie daar nie zou van kunnen blijven. Hij haalde dan ook weer zijn schouders op en legde zijn ogen op het lege biertje van de ander.

Een stem liet hem opkijken. De barman was naar hen toegekomen en keek hem streng aan. Een diepe frons verscheen op het gezicht van de kleine man, maar de vraag die volgde zorgde ervoor dat zijn gezicht meteen een tint roder werd. De barman gaf aan dat hij even zijn id moest zien en maakte het duidelijk dat geen kinderen toegestaan waren in de bar. Hij klemde zijn tanden op elkaar en leunde wat naar voren. Hij zou eens moeten weten. Alst aan hem lag sleurde hij de kletskop over de bar heen en sloeg ie zijn tanden eruit, eens zien hoe minderjarig hij dan nog was. Maar hij weerhield zichzelf ervan en liet zij hand naar zijn achterzak gaan, waar hij zijn portefeuille uitvistte. Hij opende deze en haalde zijn id eruit. De man bekeek het even en kon een lachje niet onderdrukken. De blos op Myrddins wangen werd duidelijker en met een snelle beweging trok hij het weer uit de ander zijn hand. Ja, gezien, goed, tijd voor iets anders.

Hij schaamde zich er kapot voor dat dit moest gebeuren. Hij zag er toch niet echt uit als een kind? De gedachte van wat er over hem was gezegd raasde door zijn hoofd. Dat ie een kind was, kind die een volwassen man in elkaar had geslaan. Hm... Was het erger voor hem of voor de ander? Hij wist het eigenlijk niet, maar momenteel kon hij ook heel weinig sympathie voor dat emoventje in zich opwekken. Hij had hem niet dood gewild, nee, maar iets in hem zei dat het zijn verdiende loon was. Toen Rick sprak haalde hij zijn schouders op. Ja sorry nog nooit, voor alles was er een eerste keer toch? De ander vroeg hem wat ie liever had en kort dacht ie na. Zoet...? Nee, was niet zo zijn ding. Hij schudde zijn hoofd meteen op wat de ander zei en nam zijn holo caster bij de hand. 'Bitter, zuur' typte hij neer waarna hij het neerlegde en even naar de ander schoof. Hij had het niet op zoet spul, soms wel, soms niet. Het kwam er eigenlijk op aan. Hij wist niet hoe het in alcoholische dranken zou aanslaan eigenlijk. Was dat heel anders? Hij zou t wel zien.

Hij stak zijn ID terug weg en stak de portefeuille terug in zijn achterzak. Hij kneep zijn ogen wat toe en luisterde naar wat Rick aan het zeggen was. Hij had nog nooit van dat gehoord, maar dan opnieuw was hij nog nooit gaan drinken. Je kon zeggen dat hij een brave jongen was, maar niks was minder waar. Hij had nooit vrienden gehad om het mee te doen en verder was hij altijd zo goed mogelijk met zijn lichaam omgesprongen. Maar wat maakte het nu eigenlijk nog uit? Iedereen rondom hem deed het al langer op deze leeftijd. Hm... Hij liet zijn ogen langs het glas gaan en fronste diep. De onzekerheid om er toch nu aan te beginnen drong tot hem door. Wat als het echt slecht aansloeg en hij straks weer naar de politie moest? Man, ze zouden hem afmaken.

Hij was vrij onzeker hierover. Hij was nog maar net de cel uit, maar dat wist de ander natuurlijk niet. Wat hij ook niet wist waren de voorwaardes waar hij zich aan moest vasthouden. Niet in de problemen komen en zeker niet vechten. Big yikkes voor hem, maar hij had zichzelf tot nu toe kunnen weerhouden. Misschien waren het de nare gevoelens die hem ene beetje gegrond hield, misschien was het omdat hij bijna alleen op zijn hotelkamer zat. De woorden van Rick lieten hem even opkijken, de slag die volgde gooide hem bijna van de stoel af waardoor hij zich even goed moest zetten. Ondanks dat ie goed afgetrained was, was ie niet veel groter dan de gemiddelde preteen. Offensief was ie een kei, deffensief niet zo. Een klap op de verkeerde plaats en je kon verzekeren dat ie knock out was. Oh ja... Dat klonk wel ok. Hij keek even glimlachend op naar Rick en knikte een enkele keer, dankbaar. Toch wel fijn dat hij zo supportive was.

De volgende woorden tho.
Na elke vraag werd zijn hoofd roder en roder terwijl zijn ogen langzaam naar het glas terug gingen. Hij schaamde zich dood, zeker de manier waarop het werd opgebracht. Langzaam schudde hij zijn hoofd dan ook. De laatste vraag, echter, zorgde ervoor dat ie bijna klarood stond. Hij schudde langzaam zijn hoofd. Hij schaamde zich dood. Als je het zo zei was ie een engeltje, nog nooit iets gedaan in zijn leven. Straks trok de ander het nog in het belachelijke. Nee, nee... nee nee. Hij zou bewijzen dat hij dit wel kon. Hij keek dan ook op, pakte het glas vast en sloeg de volledige inhoud in one go naar binnen. De smaak was anders dan hij had verwacht. Zijn lege maag leek even in protest te gaan, maar hij negeerde het en zette het glas neer. Nee, nee... Nee nee

Het was zwaarder dan gedacht en hij voelde zich even niet goed worden, maar hij kneep zijn ogen toe en klemde zijn tanden op elkaar. Dat was vast normaal voor een eerste keer, moest hij zich geen zorgen over maken. Hij was zoveel shit gewoon, dit was niks. De woorden van Rick kwamn bij hem en hij wilde zijn gezicht verbergen in z'n handen uit schaampte. Was het dan zo erg? Hij vond van niet... Maar dan opnieuw had hij nooit echt vrienden gehad in Hoenn. Uitgaan was dan ook nog nooit door zijn gedachten gegaan. Hij had wel bij een soort van bistro gewerkt voor een tijdje, maar zelf daar deed hij het niet. En hij was al snel ontslagen nadat ie die klant in elkaar had geslaan, dus whatever. De woorden van ander zorgde ervoor dat een frons verscheen op zijn gezicht. Een meid... Hm... Hij pakte de holo caster bij de hand en begon te typen. 'Nog nooit een ontmoet dak denk lets go tbh' typte hij rustig neer waarna hij het neerlegde.

De ander volgde zijn voorbeeld en sloeg het glas naar binnen na gesproken te hebben. Myr snapte er even niks van, wilde gewoon bewijzen dat hij geen pussy ofzo was. Maar goed, misschien zag de ander het als een wedstrijd. Hij wist dat hij misschien de volgende best niet zo snel naar binnen sloeg, hij zou er gewoon van sippen. Nog eentje, dan wast vast genoeg. Zijn ogen gingen naar het nieuwe glas dat voor hem werd geplaatst. Hij haalde diep adem, de brandende sensatie in zijn keel heviger dan ervoor, maar daar had geen echte aandacht meer voor. Hij sipte dan ook even van het drankje, waardoor hij er wat meer van kon genieten. Zijn ogen werden opgericht en kort keek hij rond. Misschien hjad Rick gelijk, tijd voor een dame te vinden.

Hij moest toegeven dat hij zich ongemakkelijk begon te voelen. Was het door de drank of iets anders? HIj wilde even zijn keel klaren, maar die actie bracht heel wat pijn naar boven, dus waagde hij het niet. Hij knipperde enkele keren met zijn ogen, het gevoel in zijn maag werd enkel ongemakkelijker. Zou hij dit beter aankaarten bij de ander. Hij keek even op toen deze weer begon te spreken. Hm? Hij glimlachte langzaam en knikte op zijn vraag. Ja, was nog niet zo heel slecht. Of hij al iets leuk had gezien? Hmm... Hij haalde zijn schouders op en liet zijn ogen naar het glas gaan en sipte er nog wat van, gevolgd door een slok. Bijna was zijn glas uit zijn handen geslaan door nog een zetje van Rickieboy. Holy shit man. Hij was echt wel sterk. Hah... Haha. Hm. Hij voelde zich wel een beetje minder, hoe zei je het, alsof het allemaal even niet zo erg meer was? Zorgeloos, ja dat was het woord. Vervolgens vroeg Rick of alles goed was en hij was even verbaasd door die woorden. Wow, kwam harder aan dan hij had verwacht. Een raar gevoel bekroop hem en snel greep hij naar het glas waarna hij nog een slok nam, hij liet het goedje even zijn werk doen. Ugh.... Uhm, misschien even melden. Hij nam de holo caster erbij en begon te typen. 'Ik heb wel nog niks gegeten' En hij wist wel het een en ander dat een lege maag niet het beste was met drinken, maar like... Hij had gedacht dat niet zo erg was? Wist hij veel, was zijn eerste keer. Hij legde het apparaat neer en legde zijn ogen kort op Rick. Hm. 

Hij wilde ergens weten of meer drank hem echt losser zou maken, want momenteel voelde hij zich ongelofelijk ongemakkelijk. Toen Rick dan ook een water voor hem vroeg voelde hij zich een klein kind. Wat nou water? Dacht de ander dat ie- Oh daar kwam de uitleg. Hij keek even op en haalde diep adem en zuchtte even. Juist ja. Hij dacht even na, liet de woorden bezinken en besloot dat nu in discussie gaan misschien niet het plan was. Rick wist wat hij deed, hij leek immers wel een professionele drinker. Alcoholieker? Misschien, hij kende de ander er niet goed genoeg voor. Maar aangezien hij al aan het drinken leek te zijn voor hij hier was leek de ander niet zo onbekend met zuipen. En dan had je hem. Een klein ventje die nog nooit een druppel had aangeraakt. Braaf als wat. Hm. Hij dronk nog even zijn glas leeg voordat hij zijn blik op het water liet vallen. Juist ja, eerst het glas water naar binnen werken. Dat stukje lopen klonk maar saai, dat ze maar snel terug naar hier kwamen. HIj wilde net het glas nemen toen Rick een opmerking maakte. De man fronste even en keek op naar de ander, alsof ie een of ander kind was. Hij was niet amused, zeker niet. Hij begon echter wel te sippen van zijn water en sloeg de rest rustig naar achter. Het kwam allemaal heel ongemakkelijk op z'n lege maag binnen en dat in combinatie met de lelijke wonde op zijn keel. Hah, twas geen pretje. Maar goed. Hij knikte een paar keer, glimlachte en kwam overeind. Oh. Oh shit. Wat was die barkruk hoog. Hij zocht even steun tegen de bar. Niks aan het handje. Als de ander iets vroeg; twas zijn keel, tekort aan slaap. Stress van de kinderen. Alles behalve dat nare gevoel hoor.

Hij perste zijn lippen op elkaar en haalde diep adem. Hij moest echt even zijn ogen sluiten, kalm blijven, voor nu. Hij schudde zijn hoofd wat en rechtte zijn rug langzaam waarna hij zijn holo caster snel nam en even opende. Niemand leek hem nog lastig te vallen vanavond. Mooi, hij wilde niemand vanavond in zijn berichten. Hij was het echt heel erg bue. Al dat geklaag, al die drama. Nou wat hij had een kerel in elkaar geslaan? Was toch zijn probleem, niet die van anderen. Hij legde even een hand in zijn gezicht en zuchtte, een pijnlijk iets, hij keek op en zag dat Rick de bar verliet. O-oh. Shit.

Snel ging hij echter de lange gast aan waarna hij even opkeek naar hoe hij een sigaret opstak. Hm. Natuurlijk, als je je lichaam naar de klote wilde doen van eerste keer goed doen eh. Hij knikte even naar Rick op zijn woorden, wilde een instemmend geluid maken maar er kwam alleen het piepende geluid uit dat er de laatste dagen was uitgekomen. Damn broken shit. Eentje om de hoek, top, hij stak een duim op en liep naast de ander. Dat hij maar iets snel in zijn maag kon krijgen. Please. OP de verdere woorden van de man fronste hij en keek hij op. Iets in hem zei dat dat niet de enige reden was. Zelf zijn vrienden die heel close waren hadden niet meteen dat op hem genomen om gebarentaal te leren, hij moest nog steeds alles neerpennen. Een bedenkelijke expressie verscheen op zijn gezicht, gevolgd door een glimlach. Hij haalde zijn holo caster boven en begon kalm te typen. Na een tijdje stopte hij en hield ie het op. 'Ja hoor top. Hier is je eerste les. Dit is 'Hoe gaat het'' En met een enkele hand maakte hij het gebaar voor een sl-t. Daar had je immers maar een hand voor nodig. Zijn gezicht straalde, apentrots, alsof zijn geluk niet opkon.

Jah, der was altijd een reden voor of niet? HIj glimlachte even rolde zijn ogen. Whatever makes him sleep at night, right? Myr deed vervolgens iets dat hij bij heel veel mensen had gedaan. Hij was wel een kleine asshole op dat vlak, maar twas voor de shit and giggles. Daarbij, als hij de ander het gebaar zag doen wist hij hoe laat het was, deed hij het naar iemand anders dan ging hij het wel horen of ie gebruikt werd of niet. He, een grapje kon altijd, toch? Op de woorden van de ander knikte hij en deed hij het gebaar nogmaals. Lol, dit moest hij aan KAss vertellen als hij nog eens op bezoek ging bij haar, die zou dat wel een grappig iets vinden. Rustig dacht hij na wat het volgende woord zou zijn dat hij aan Rick analeerde. Oh ja. De vraag volgde van de ander en toen ze de fast food tent binnen gingen stak hij even een hand op en deed hij het gebaar voor hallo. Een grijnsje kwam op zijn lippen terwijl hij kalm hallo sl-t gebaarde naar de ander. Zo mooi na elkaar was het wel een mooi iets. Hij kon niet wachten tot dit werk zijn vruchten zouden werpen. Kalm gingen zijn ogen naar een van de bestelpalen. Hij bestelde voor zichzelf gewoon wat nuggets. Hij was geen hele grote eter en voelde zich niet helemaal ok. Een paar van die snacks zouden wel voldoende zijn. Hij draaide even zijn hoofd terug naar de ander en begon op zijn holo caster te typen. 'Nog woorden die je zou willen weten?' hij draaide het apparaatje nbaar de ander en wachtte geduldig af. Op basis wat hij zou vragen zou hij bepalen wat hij hem écht zou aanleren.

Myrddin was eigenlijk nog nooit echt met iemand gaan eten. Hij at vaak alleen. Zijn eerste echte food date en het was met zijn gymbud of wat. Nou zeg, ook een zielig leven dit. Hij wilde er niet aan denken, maar goed. Misschien omdat hij ook niet vaak dit soort spul at. Hij kwam van een rijke familie. Als hij echt uit eten ging of iets ging uithalen was het toch wel iets beter dan de McDonalds. Nu hij er zo aan dacht. Was dit eigenlijk zijn tweede keer in een McDonalds. Wild dit. Misschien was dat waarom hij enkel de nuggets durfde te nemen. Wat kon je verkeerd doen met nuggets? Maar dat zou hij maar allemaal niet tegen Rick zeggen. Die moest dat allemaal niet weten. Niemand eigenlijk. Hij hield het feit ook wel stil dat hij strontverwend was als het op geld aankwam. Misschien het feit dat hij nog steeds op hotel aan het wonen was zowat en nog geen goedkope ook was iets dat het weggaf. Of het feit dat hij elke twee weken een nieuwe holo caster had. Was niet zijn schuld, altijd toch. Hij schudde dan ook zijn hoofd naar de ander. Nee, hij voelde zich ook gewoon nie meteen ok dus wist hij niet of hij meer zou kunnen bijhouden als hij heel eerlijk was.

Eten was er, eerst voor Rick, dan voor hem. Hij nam zijn pakket zes nuggets dan ook aan en ging achter de ander aan. Hij nam plaats aan dezelfde tafel en keek even hoe de ander geen enkele tafelmanieren had. Oh well, so be it. Hij vroeg hem wel iets duidelijks en Myrddin begon te grijnzen bij de gedachte aan hoeveel hij de ander kon bijbrengen. HIj legde dan ook de nugs even aan de kanten, pakte zijn holo caster en begon te typen. Hij draaide het naar de ander. Een mooi lijstje stond er. 'Op volgorde uitgebeeld; d-ckhead, sh-t, f-ck, bullsh-t, c-cksucker, motherf-cker' En in vol enthousiasme deed hij ze dan ook op volgorde naar de ander. Hij deed nog even een cyclus van de gebaren te doen en stopte even om een nugget erbij te nemen en deze rustig te eten. Oh shit wacht. Hij had eigenlijk wel meer honger dan hij eerst had gedacht.