Tales of

Sinnoh

De ander kon eindelijk lezen wat er stond en zo te zien was het niet meteen een ok van het het was. De ander praatte verder en Myr liet zijn ogen even over de ander gaan. Wat, nee niet blond zeg. Donker haar, liefst van dat pikzwart. Dat was pas heet. Lang, zwart haar. Ja, dat was echt heel mooi op- Uh... ja, goed. Het feit dat de ander over kinks bezig was zorgde ervoor dat Myr even zijn hoofd kantelde. Hoezo dat? HIj wilde gewoon dat iemand het stuur voor hem in de handen had, dat was iets dat hij nodig had, wat hij fantastisch vond. Als iemand hem leiding gaf. Zijn blik ging even over de ander, alsof hij hem inspicteerde voor iets belangrijk. Dromerig staarde hij dan ook voor zich uit, alsof hij aan van alles aan het denken was. Maar niks was minder waar, er was maar een gedachte in zijn hoofd. Een hele duidelijke. En toen  begon hij over terug lopen..? Even kantelde Myrddin zijn fijn gevormde gezicht wat en legde beide handen even tegen zijn kaken aan terwijl hij steun erop zocht. Wat...? Nu al? Hij keek even naar de lege glazen voor zich, vernauwde zijn ogen en stond plots op. Kort moest hij even diep adem halen zodat hij zijn balans niet verloor, maar verder ging het wel heel soepel. Hij wandelde immers al snel naar de andere kant van de tafel en leunde even naar voren om Rick aan te kijken met vernauwde ogen. Wauw, dat kwam wat dichter dan hij eerst had gedacht. Oh well. Hij schudde dan ook rustig zijn hoofd, een speelse glimlach op zijn lippen. Nee, hij wilde nog niet naar zijn kamer.

De uitdaging die de ander aanbood was heet. Hij vond dit wel leuk, mocht wel vaker gebeuren. Zijn glimlach werd dan ook groter, duidelijke speelsheid op zijn gezicht. Anticipatie liep op, afwachtende op climax, maat die kwam helaas niet. De woorden die hij nog uitsprak waren tonen die hij momenteel graag aanhoorde en als hij had kunnen spreken, Oh boy. Hij wilde de ander vastgrijpen, op hem klimmen en tonen wat hij wilde doen. Rick bracht zijn gezicht dichter naar de zijne en de blonde kerel kreeg een sensatie die hij niet veel voelde, hij werd er enorm... BLij van, ja daar zouden we het bij houden. Maar als de bitch dat de ander was, stond ie op en werd de kleine man gedwongen een stap naar achteren te zetten. Wel meteen keek hij verward naar de lange gozer. Met stomheid geslagen, wha... Wat. Wat. Wat was dit? Hij keek de ander vragend na, helemaal niet snappende wat er aan de hand was. Ergens ook wel zwaar teleurgesteld. En toen kwam hij terug, sprak hij. Myr sloeg zijn armen over elkaar en vernauwde zijn ogen, alsof hij standvast was dat hij niet zou bewegen. Maar Rick had andere plannen en vistte hem gewoon van de grond alsof hij een of ander kind was. Myr spartlede even, maar staakte dit al snel om zich wat te laten hangen. Zijn ogen gingen even op naar de ander. Nou ja zeg. Bitch. Ze stonden al snel buiten en hij vroeg het adres. Myr keek even naar de holo caster, trok een pruillipje en tikte het adres in met heel wat typefouten, amper leesbaar, maar de naam van het hotel kon hij wel nog redelijk neer typen. Hoe dan ook zag hij wel de opportinuteit om nog iets erbij te typen; 'Bliif jj?' Hij lachte zachtjes en keek even op naar hem. Anders zou hij huilen hoor.

Hij bungelde daar maar wat, als een kind die door vaderlief weg werd gedragen. Oh ja. Hehe... Wacht, nee. Dat was fout om te denken. Rick begon te spreken, zei dat hij niet zou blijven. Pokémon moesten nog eten hebben. Als Myrddin kon spreken had hij heel trots gezegd dat hij wel wilde helpen met zijn Pokémon eten te geven. Het enigste dat er echter bij hem opkwam was een brede grijns en zijn mond die even open ging maar waar niks uitkwam. Nou ja zeg Rickyboi, Pokémon kon je toch eten geven met twee personen. Heel veel dingen kon je met twee doen. Zo alleen was maar... Zo eenzaam. Oh jee, eenzaam. De gedachte alleen al bracht tranen in zijn ogen. Nee, hij wilde niet dat de ander hem alleen liet. Hij wist niet wat hij met zichzelf aan moest als hij zo alleen was. Hij zou echt huilen hoor en het zou allemaal zijn schuld zijn. Alsjeblieft. Hij wilde niet alleen zijn, niet nog iemand die bij hem weg zou gaan. Hij was dan ook de rest van de weg gewoon stil en ging er maar bij terwijl hij hopeloos tegen zijn tranen vocht. Neeee...

Maar uiteindelijk waren ze er wel, jammer genoeg. En werd hij neer gezet. Kort greep hij even naar Rick doordat hij echt compleet zijn balans verloor toen hij los werd gelaten. Zijn hoofd tolde wat, maar hij herstelde zich al snel en keek even op naar de ander. Wat nu? Hij wilde echt niet naar binnen. Maar de ander moest zo nodig zijn Cloyster Pokémon gaan voeren. Waarom liet je ze ook los in je hotelkamer. Hij deed dat echt alleen maar met Blathnaid want die Pokémon speelde alleen maar candy crush op der tablet en deed niks anders dan in bed liggen. De stem van de ander was te horen en hij trok even een heel zielig gezicht terwijl hij opkeek naar de ander. Please, ga niet weg. Maar helaas, daar ging hij. Oh... Ok... Byebye. Eenzaam stak hij zijn hand op en zwaaide hij wat, alsof de ander het kon zien. Hij sloot zijn ogen en voelde wel meteen dat hij zou uitbarsten in tranen. Hij was zo alleen. Hij mistte zijn vrienden en hij had alles verpest en hij- En hij- En hij. Hij voelde de eerste tranen prikken in zijn ogen. Hij mistte Alain. Verdomme, hij mistte Alain. Hij wilde niet dat Rick hem alleen liet. Hij opende dan ook even zijn ogen in een poging nog achter de ander aan te gaan, maar dat leek niet nodig te zijn.

HIj werd vastgenomen bij de keel en verstarde even. Een paar enkele tranen waren al uit zijn ogen gekomen en geschrokken keek hij op naar de ander, die hem met een grijns aankeek. Verward en ietwat in paniek keek hij op naar de ander. Zijn handen schoten meteen naar de arm die hij vasthad. Maar het was niet echt om de ander van hem af te krijgen. Wa- Wat de Muk gebeurde er? Zijn hart ging als een wilde tekeer terwijl hij toch wel ergens bang werd. Wacht nee. Dat was niet angst. Dit was... Best nog... Heet. Zijn ademhaling versnelde wat terwijl verwarring door hem heen ging. Was hij nou echt into this of was hij gewoon bang? Hij wist echt niet wat er gebeurde. Hij was zo verward. Holy shit maar wat had ie het warm. Jezus. Het was warm. En voor hij het wist had Rick zijn lippen tegen de zijne gedrukt. VErward maar ook ergens wel blij knipperde hij. Hij wist niet goed of hij echt aan het genieten was hiervan of leggit scared was, maar holy jezus. In een fractie van een seconde was het echter voorbij. Hij stond daar dan maar met zijn mond vol tanden te staren naar Rick, die hem nog weltrusten wenste en er toen vandoor ging.

Hij bleef er nog een paar tellen staan, veroerde zich niet, wist niet wat er was gebeurd. Het bezonk hem heel langzaam... En toen hij het realiseerde welden dikke tranen op in zijn ogen. Zijn mond ging wat open terwijl hij zijn handen in zijn gezicht drukte in een poging zijn tranen te drogen. Zijn kleine lijf begon zowat meteen te beven terwijl hij de wereld voelde draaien. Hij mistte Al echt, zoveel. Hij wist helemaal niet wat hij met zichzelf aan moest. Vluchtig knipperde hij even in een poging de tranen weg te krijgen, maar het lukte niet. Hij zette dan ook een stap naar voren en plofte zich neer op het bankje voor het hotel. Zijn handen beefden en tranen beven komen. De komende twintig minuten zat hij daar dan ook, te janken als een kind. Eenzaam, alleen, zonder dat er echt iemand voorbij kwam. Het was laat op de nacht... Niemand zou waarschijnlijk nog komen.

Bevend en snikkend haalde hij dan ook zijn holo caster boven. Er was momenteel maar een persoon die hij wilde zien.