Tales of

Sinnoh

Myrddin kon maar niet slapen. Zijn gedachten kolkten, zijn keel deed teveel pijn. Hoeveel nachten was het al geweest dat hij gewoon klaarwakker was? Hij wist het niet meer. De dagen blurden samen met her en der een lichtpuntje, maar weinig concrete punten om zich aan vast te houden. Er was maar een iets op zijn gedachten en dat was wraak. Wraak voor wat de ander hem had aangedaan. Zijn hele lijf beefde bij de gedachte alleen al. Hoeveel keren had hij niet al gedacht wat hij anders had kunnen doen tijdens hun confrontatie en hoeveel keren hij het scenario wel niet had afgelopen voor als hij hem nog eens zat. De gedachte bij wat hij kon doen, wat er anders kon verlopen deze keer, bracht hem bijna aan het glimlachen. Niet dat hij gek was geworden, nee, hij wilde gewoon dat de ander zijn verdiende loon kreeg. Er waren niet veel mensen die Myrddin zo ver hadden gekregen dat hij werkelijk moord op zijn gedachten had voor een ander. Vaak dacht hij er over na alsof het een abstract iets was, maar niet deze keer.

Zuchtend had de kleine man zich van het bed gekregen. Hij had zijn sporttas genomen en was vertrokken. Hij had niet eens zijn holo caster of boekje mee, enkel zijn Pokémon en zijn sportgerei. Waar hij heen ging was er geen reden om te communiceren. En als die er wel was, dan zou hij gebaren. Kon hem gestolen worden dat niemand hem begreep. Hij zou ze bij de kraag grijpen een slag verkopen als ze hem niet serieus namen. Het geduld bij de blonde kerel was op. Hij moest elke dag zich aanpassen voor de wereld, misschien werd het tijd dat hij verandering afdwong van de wereld rondom hem. Zijn handen waren gemaakt om te vechten, niet om elk woordje uit te schrijven in de hoop dat iemand het zou lezen. Hij had er genoeg van om zo zielig zijn boekje uit te houden naar anderen. Zeker nu.

De rest van de nacht en ochtend was Myrddin dus in de sportschool te vinden. Godzijdank dat deze altijd open was. Hij wist niet wat hij zonder moest doen. Hij voelde de pijn die van zijn keel uitstraalde naar de rest van zijn lichaam en had toch wel een uurtje nodig om op adem te komen. Hij wilde niet nogmaals neervallen zoals hij bij Alain had gedaan. Het verband spande soms zo pijnlijk om zijn nek heen, maar wat kon hij doen. Hij wilde niet dat men naar hem keek, dit was het beste dat hij kon doen. Rustig trok Myr de oversized hoodie terug aan waarna hij de tas over zijn schouder gooide en vertrok. Misschien dat hij nog even bij de winkel iets ging halen om te eten. Ondanks dat eten en drinken ook enorm veel pijn deden weigerde hij om zijn voeding aan te passen. Zolang hij er niet van dood ging zou het wel ok zijn.

Rustig stapte hij de winkel binnen, de expressie op zijn gezicht was neutraal, maar zijn ogen stonden pissed. Zonder slaap en met honger was hij zeker geen aangenaam gezelschap op dit moment. Hij liep dan ook fort verder, waarbij hij even tegen een vrouw aanliep. Deze vloekte even naar hem, maar Myr schoot haar enkel een dodelijke blik toe voordat hij haar straal negeerde. Dat ze stikte in der woorden. Zijn ogen gingen even over de artikelen heen, waarbij hij verder wandelde. Net voordat hij een nieuwe rij in wilde slaan, viel zijn blik op iemand. Hem.
In nog geen halve second vervormde gezicht in een woeste expressie, waarbij hij zijn handen automatisch tot vuisten balde. Hij beefde, zijn hele lijf beefde en een schel piepend geluid kwam wel meteen van hem af. Zijn adem werd gejaagder terwijl alles dat hij eerder dacht gewoon wegviel. Hoe hij het zou doen, wat hij zou doen. Dat verliep gewoon helemaal. De man liet zijn tas gewoon vallen en zette het zowat op een lopen waarna hij een grote aansprong nam in een poging om op de rug van de ander terecht te komen en zijn armen rond de nek van deze klootzak te klemmen. Hij mocht dan wel klein zijn, maar meteen aanloopje en sprong kon hij heus op zijn rug terecht komen. Nu hij toch afgeleid was door die kutmelk, waarom ook niet.

Toen hij op de ander zijn rug terrecht was gekomen sloeg hij meteen zijn benen stevig om zijn middel, een enkele arm rond de nek van de ander terwijl hij zijn ander wat achter het hoofd plaatste en ook deels trok aan zijn eigen arm om de druk op diens keel nog te vergroten. Niet alleen dat, maar met een enkele beweging kon het erger eindigen. Maar hij beefde teveel, was razend, wilde de ander gewoon wurgen en op de grond krijgen. Daarom trok hij ook harder, harder, harder. Zijn spieren spanden zich steeds meer aan terwijl het piepende geluid van zijn adem luider werd. Hij duwde zijn gezicht tegen de rug en schouder van de ander aan om zijn hoofd op z'n minst te beschermen van potentiële kopstoten. HIj haalde schril adem, maar de kracht niet af. De klap die hij ontving doordat de ander naar achter begon te wandelen deed hem weinig, compleet gedreven door woede en adrenaline was hij compleet in zijn eigen wereld. Pijn ging even langs hem heen, stemmen gingen langs hem heen. Alles gebeurde in zijn eigen wereldje, waarbij hij de ander zo hard mogelijk aan het wurgen was. Stik, stik erin. Harder, meer, het moest wel.

De tweede klap tegen zijn rug zorgde ervoor dat zijn adem even uit zijn longen kwam en hij naar adem moest happen. Maar in de plaats van te lossen, nam de kracht enkel toe terwijl hij zijn arm naar boven drukte in een poging de hoofd van de ander wat naar achter te laten kantelen zodat er meer ruimte was voor zijn arm om die luchtpijp toe te knijpen. Zijn ademhaling gehaast terwijl hij zo bleef zitten. Hij zou niet loslaten, zou de ander nooit meer loslaten alst aan hem lag. NIet tot hij stopte. Nee, niet stoppen met verzet. Als zijn bewustzijn weg was zou hij stoppen. Stoppen met het wurgen tenminste. Dan pas kon hij pas het echte werk regelen. An eye for an eye.

Normaal zou hij triomf moeten voelen, want hij dit was zeer goed aan het winnen. Dit was precies wat hij wilde. En toch was er niks meer dan pure, verblindende woede. Het enigste dat hij wilde bereiken was de ander compleet bewerken tot er niks meer aan te herkennen was. Wat eerst milde frustratie en woede was geworden was met de dag erger geworden. In zo'n klein lichaam als het zijne, met de uitdagingen die hij elke dag mee geconfronteerd werd. Het was blijven steken, alles, van die dag, en nu kwam het eruit. Al die woede, alle frustraties. Nee, niet enkel van na die dag, maar ook van ervoor. Alle woorden die men naar hem toe gegooid. Elke persoon die een hand op hem had durven te leggen. Alles kwam eruit. De emmer was overgelopen en Myrddin was uit op iets meer dan de ander enkel een blauw oog te geven. Hij was gebrand om de ander pijn te doen en veel ook. HIj wilde dat er nog iets van bewustzijn was als hij de ander zou bewerken met zijn voet, zijn vuisten. Hij wilde dat hij elk pijnlijk moment voelde. Hij wilde- Hij wil-

Zijn wereld leek stil te staan, maar toch ging alles zo snel. Zijn gedachten tolden, maar er was maar een doel voor ogen en die was duidelijk. Zijn lichaam spande zich nog meer aan. HIj voelde niet eens aan hoe de ander door zijn benen ging en bleef gewoon doorgaan. Hij drukte dan ook zijn gezicht stevig tegen het lichaam van de ander aan zodat zijn zintuigen veilig waren van enige aanvallen. Misschien, als je genoeg je ogen samen drukte, leek het haast alsof hij hem een knuffel aan het geven was. Maar niks was minder waar. Dit was alles behalve goed bedoeld. Zijn warme adem kwam langs de nek van de ander terwijl hij zijn arm wat meer naar achter trok. Het enigste dat nog vrij was voor het grijpen waren zijn lange blonde lokken. Maar Myrddin was zodanig in zijn eigen wereldje dat alle geluiden, alle pijn, alles, gewoon langs hem heen ging. Stik, stik, stik.

Zijn geduld en doorzettingsvermogen werd beloond. Hij ging neer. Nog even hield hij de kracht aan voordat hij in een vlotte beweging zijn arm lostte en zo van de ander sprong. Zijn ogen stonden duister terwijl hij een stap opzij zette en even strak naar het gezicht van de ander bleef staren. Nu lag hij op de grond. En hij zou het daar niet bij laten. Zijn gezicht, die voor even een vrij kalme en neutrale expressie had gehad, vervormde meteen in een boos gelaat. Hij zette een pas naar voren en probeerde een kick recht in het gezicht van de ander te zetten. De voet vloog omhoog en kwam terug neer op dezelfde plaats om een stamp te bezorgen. Nogmaals, nogmaals. Zijn ademteugen waren snel, gehaast, piepend. Geruis was te horen in zijn oren terwijl paniek nu echt wel door de winkel begon te verspreiden. Dit was geen gevecht, dit was niet eerlijk en het kon Myrddin geen enkele reet schelen. HIj opende zijn mond alsof hij wilde schreeuwen, maar buiten het gepiep van zijn adem kwam er niks.

Hij liet zijn voet voor een laatste keer tegen de ander gaan, maar deze keer naar diens zij, de buik zodat hij op zijn buik terecht zo komen. Hij haalde diep adem, wat een hevige golf van misselijkheid en pijn door hem heen zond, en zette een enkele voet op de ander zijn lijf. Vervolgens greep hij de dichtsbijzijnde arm van de ander vast en trok hij. Harder en harder naar achteren, naar hem toe, terwijl hij een hevige druk op de rug van de ander hield. Eens zien of hij het nog leuk vond telefoontjes boven mensen hun hoofd te houden als zijn armen naar de klote waren.

Hij bleef doortrekken, zelfs na de krak. Hij bleef doorgaan en doorgan in een poging de arm nog meer te bewerken dan dat het al was. Hij tilde even zijn voet op en stampte hevig tegen het achterhoofd van de ander zodat zijn gezicht tegen de grond werd geplant. Hij opende zijn mond wat, maar eenzaam gepiep van zijn adem was het enigste dat eruit kwam. Zijn gezicht vertrok steeds meer door de razernij die door hem heen ging, de adrenline nog duidelijk in zijn bloed.

Handen rond zijn arm. Het registreerde niet. Het enigste dat door zijn hoofd ging was dat hij de ander pijn wilde doen. Zijn vrije arm lostte dan ook de arm van de ander en een vuist schoot op naar de ander zijn gezicht, een duidelijke intentie om de andere kerel van zich af te krijgen. Zwaar hijgend, wat enkel als piepgeluidjes te horen was, staarde hij even naar degene waar hij juist de vuist naartoe had gegooid. Zijn ogen vernauwde zich wat waarna hij zijn tanden op elkaar klemde. Zijn gezicht vertrok woest terwijl hij de ander van zich weg probeerde te duwen, te schoppen, te slaan. Hij wilde niemand. Hij had niemand nodig. Hij was er klaar mee. Je kon ook op niemand rekenen in deze wereld. Wat een bullshit was het toch allemaal. Als Myrddin had kunnen praten of zelf geluiden had kunnen produceren, had hij vloekwoorden richting Alains hoofd gegooid. Woorden waar hij spijt van zou hebben. Maar nu was het enkel zijn mond die zich opende terwijl hij de ander zoveel mogelijk probeerde te raken om hem weg van hem te krijgen. Hij wilde hem niet bij hem hebben. Hij wilde dit niet. Hij wilde dit helemaal niet. In zijn pure razernij wilde hij alles en iedereen weg van hem. Het maakte hem niet uit wat de gevolgen waren. Het maakte hem niet uit wie de pijn moest opvangen.

Hij werd zowat van het lichaam getrokken door de ander. Ondanks dat Alain zeker nie sterker was, was hij groter, zoals iedereen, dan hem. Hij verloor bijna zijn balans, maar herstelde zichzelf snel en hapte naar adem. Zijn hele lichaam bevende onder de adrenaline, woede, pijn. Zoveel emoties schoten door hem heen maar er was er maar een waar hij zich aan vasthield, waar hij zich altijd aan vasthield. Woede. Pure woede. In zijn hoofd viel niet alles op zijn plaats maar zelf in deze situatie kon hij weten wat er aan de hand was. Hij had het moeten weten van dag 1, die groepschat was een vergissing geweest. Hij vervloekte zichzelf om zijn muren niet op te houden voor deze vreemdelingen. Een voor een wisten ze niet wie hij echt was, wat hij echt voelde. Alain het levende bewijs voor zijn neus. Hij werd bozer, woester bij het besef. Iedereen daarin had tegen hem zitten liegen en alles wat hij voor echt had gehouden was vals. O zo vals. Hij beefde heviger, de pijn trok aan hem en hield hem even op de plaats, het schorre gepiep van zijn ademhaling het enigste geluid dat van hem kwam.

Maar veel gebeurde er niet meer, want iemand sloeg zowat zijn armen om hem heen tilde hem van de grond alsof hij een of ander kind was. In zwaar protest bewogen de benen van man hevig even heen en weer, zwaar hijgend. Voordat hij eindelijk na enkele minuten het besef kwam wie of wat dit was. Zijn lichaam, nog steeds gevuld met adrenaline en haat, dwong hij tot kalmering. Hij kneep zijn ogen toe en klemde woest zijn tanden op elkaar terwijl hij zijn lichaam slap liet gaan. Zijn hele lijf rilde van de inspanning die hij had geleverd, van de pijn en adrenaline die door hem sudderde. De gespierde, grote man die ham vast had droeg hem zo rustig weg, waarbij Myr even zijn ogen opende, een boze blik naar Alain gericht terwijl hij de woorden nog hoorde. Als hij kon had hij een middelvinger opgestoken naar hem, maar dat ging niet in de positie dat hij nu zat. En eerlijk, hij wist wat er zou volgen. Dit was immers al de derde keer dat politie hem zo weg hadden gebracht. Hij was geen onbekende voor hoe zwaar het voor hem kon worden als hij zichzelf niet in bewang kon houden.

Al snel werd hij de winkel uit gedragen. De kleine man hield echter zijn hoofd hoog en kneep zijn ogen toe. Zijn gedachten kalmeerden zich langzaam terwijl het besef van wat er nu zojuist was gebeurd tot hem doordrong en... Het voelde goed. Hij voelde zich zo opgelucht, zo vrij ondanks zijn situatie. Dit had hij inderdaad nodig gehad. En het gevoel van de overwinning bracht hem even kort geluk, voor nu, tot het echte besef kwam. De man lostte hem rustig, maar Myr zakte bijna door zijn benen toen dat gedaan werd. De politie agent greep hem bij de schouder en duwde hem de wagen in, waarbij zijn sporttas hem de schoot op werd gegooid. Dazed en helemaal uitgeput legde hij zijn hoofd neer tegen de zetel van de auto waarna hij zijn ogen sloot. Hij wou slapen.