Tales of

Sinnoh

Hij was al niet naast de rolstoel geëindigd, dat was een goed begin. Misschien dat hij zonder verdere schade bij Alain’s thuis kon geraken. Wanneer het gezicht van de andere voor hem verscheen, hield hij zijn eigen wat verder naar achter. Zijn spieren klaagde enkel bij die actie, maar hij bleef de andere aankijken. “Zeg dat nog maar eens als je geen kater hebt,” tegen het einde van zijn zin was zijn stem bijna weg. Het was inderdaad waar, hij had ook vast kunnen zitten aan slechter gezelschap. Mensen die domme en vooral slechte grappen maakte en enorm vervelend waren. Mensen genaamd Kylian.

Terwijl ze door het ziekenhuis raasden, had Casimir het gevoel dat alle ogen op hem gericht waren. Mensen hadden de gewoonte om te kijken naar mensen in een rolstoel omdat het anders was. Hij stond ook absoluut niet graag in de belangstelling, maar nu had hij het gevoel dat het wel zo was. Gelukkig stapte Alain aan een goed tempo door. Canalave was sowieso niet enorm ver weg, veel tijd moesten ze niet spenderen in de taxi gelukkig. “Uh-uh,” antwoordde hij zo nu en dan afwezig op alles wat de andere hem vertelde, zonder echt volledig te luisteren. Hij wilde hier gewoon weg.

Eenmaal ze de deuren uit waren, bleven ze stil staan ondanks dat hij er een taxi klaar stond. Achter hem hoorde hij Alain proesten, maar hij zag niet wat er zo grappig was. Zoekend keek hij om zich heen, keek zelfs naar zichzelf in hoeverre het mogelijk was, maar niks. Dan kwam de vraag en die zorgde enkel voor meer verwarring. “Waarom—.” Ow. OW. Casimir had er heel de avond niet meer over nagedacht. Was het enkele minuten nadat hij het gezegd had helemaal vergeten, maar nu kwam het allemaal terug. “Je was dronken,” zei hij alsof dat een geldige uitleg was die alles zou verklaren. Het was een klein leugentje zonder grote gevolgen.

Or so he thought.

note -

Jammer dat Alain achter hem stond en hij niet kon zien hoe hij duidelijk met zijn ogen rolde. Niet dat het erg duidelijk was met één oog dat dink en blauw was. “Uiteraard,” zei hij met duidelijke sarcasme terwijl hij zijn hoofd even schudde. Terwijl ze door de gangen gingen op weg naar buiten, begon Casimir zich steeds meer en meer af te vragen of het wel een goed idee was om mee te gaan met Alain. Kon hij dat wel aan? Dat was iets waar hij achter zou komen of hij dat wilde of niet.

Casimir wilde niets liever dan zijn armen over elkaar te slagen en koppig vooruit te kijken, maar dat kon dus niet. Al wat hij kon doen was strak voor zich uitkijken en één schouder op te tillen. “Ja.” Hij had het willen rechtzetten, maar hij was het vergeten. “Ik dacht dat het grappig zou zijn.” Casimir had nooit gezegd dat hij een goede humor had. Bij nader inzien was dat vast niet de beste zet geweest, maar wist hij veel dat hij nadien nog een hele avond vast zou zitten aan Alain. Dat was nooit zijn bedoeling geweest.

De man van de taxi stapte uit toen hij merkte dat de twee naar hem toe kwamen en deed de deur naar de achterbank open. Nu kwam het eerste probleem en dat was effectief in stappen. Een stille zucht rolde over zijn lippen. Hij wilde gewoon rechtop staan en zelf de taxi in gaan, maar dat was geen slim idee. Ze hadden het ziekenhuis net achter hun gelaten en Casimir had niet de behoefte alweer terug te gaan. “Ik eh—,” begon hij twijfelend. Voor hem was dit het moeilijkste aan heel de situatie: hulp vragen. Casimir was het gewoon om alles zelf te moeten regelen  en wilde niet van anderen afhangen.  ”Zou je— willen helpen?” Erg smooth. Voor een tweede keer zuchtte hij. Het was een heel normale vraag en toch voelde hij zich er ongemakkelijk bij.

note -

Zijn mond viel een beetje open, klaar om wat te zeggen, om zijn keuze te beargumenteren, maar hij bleef stil. Er was geen logische verklaring. “Nee?” Betekende dit dat hij heel de vorige avond had kunnen voorkomen als hij eerlijk was geweest? Niet dat hij er spijt van. Alles was fijner geweest dat hij verwacht had, maar toch— het besef dat alles anders had kunnen verlopen deed wat met hem.

De blik die hij kreeg van Alain deed hem rollen met zijn ogen. “Ja, ja, niet zo verbaasd,” mompelde Casimir die zijn blik afwenden. Zelfs met de nodige hulp was het een uitdaging om in de auto te stappen. Hij moest op zijn tanden bijten tegen de pijn die door zijn arm en schouder ging, maar eenmaal hij zat was het goed. Iets onverstaanbaar verliet zijn mond, maar de kans dat Alain zijn bedanking begreep was klein. Hij verstond zelf niet wat hij zei.

Haast direct leunde hij opzij met zijn hoofd tegen het raam. Alain zei iets over een stop bij het pokémon center, maar voor hem was dat allemaal in orde. Toen de taxi vertrok, deed Casimir zijn best om zijn ogen open te houden, maar het was hopeloos. Het duurde slechts een paar minuten voor dat zijn ogen dicht vielen en hij niet meer aan een diepe slaap kon ontkomen.

note The end!