Tales of

Sinnoh

Voor dat hij het wist werd een hand tegen zijn borst gelegd die hem zonder moeite terug duwde. Al zijn harde werk was voor niets geweest. Nu kon hij terug opnieuw beginnen. Afkeurend klinkte hij zijn tong nu hij weer geconfronteerd werd door het witte plafond. “Waf waf.” Nee. Hij was niet in orde.

De vermoeidheid sloeg toe, ook al wilde hij dat niet. Casimir moest toegeven dat het aangenamer was om neer te liggen en dat hij het liefst nooit meer recht stond. Hij hoorde hoe dat de deur van zijn kamer voor een tweede keer open en dicht ging. Dit keer was het de dokter die zichzelf voorstelde en vervolgens vroeg aan Casimir hoe hij zich voelde. “Perfect.” Het was overduidelijk een leugen, maar als de dokter het opmerkte zei hij er niets over.

De dokter begon aan zijn uitleg en vertelde dat de schade redelijk ernstig was, maar niets levensbedreigend. Toch wilde ze hem het liefst de nacht houden ter observatie. De mening van de dokter maakte hem niets uit, voor zonsondergang was hij hier weg. Wijselijk hield hij echter zijn mond zodat hij de dokter niet ongerust maakte. De man ging ging verder met zijn uitleg en vertelde hierbij dat hij een hersenschudding had.

Hij wist niet wat het was, maar het was alsof hij de voet weer boven hem zag, klaar om ieder moment neer te komen. Voor dat de klap kwam, sloot hij zijn ogen en hield hij zijn adem in. Maar niks kwam. Toen hij zijn adem weer loste, ging het over in een luide hoest en forceerde hij zichzelf om toch terug rechtop te zitten dankzij de hulp van de dokter. Hij had zijn hand voor zijn mond gehouden en eenmaal hij zijn ogen weer opende, verwachtte hij om meer rood te zien op zijn hand, maar gelukkig was er niks. “Ga verder,” zei hij hees en dat is wat de dokter deed.

Hij vertelde nog hoe zijn bovenarm gebroken was, maar had zich gedraaid naar Alain omdat Casimir duidelijk niet meer aan het opletten was. Voorlopig hadden ze de schouder gefixeerd, maar ze moesten binnen een week terugkomen voor nieuwe foto’s te nemen om een operatie volledig uit te kunnen sluiten. Verder was vooral platte rust aan de orde.

note -

Zelfs al zou het fysiek allemaal in orde komen, kon dat nog niet gezegd worden over de mentale schade. Ondanks dat hij gaten had in zijn geheugen, er waren bepaalde zaken die hij perfect voor de geest kon halen. Eén daarvan was het moment dat hij dacht dat hij die winkel niet levend zou verlaten. Het was te nipt geweest en die simpele gedachten eraan maakte hem al misselijk. De emoties die hij voelde toen de dokter alles aan het overlopen was en de beelden die hij eraan likte waren onbeschrijfbaar. Een deel van hem was kwaad op de persoon die dit gedaan had, maar het werd overschaduwd door angst en verwarring. Nog steeds wist hij niet waarom dit gebeurd was.

Casimir had pas door dat hij heel de tijd naar zijn hand had zitten staren, toen hij de stilte opmerkte en twee paar ogen op hem gevestigd waren. Verward keek hij van de één naar de andere, waarbij hij ook eindelijk de pijnlijke blauwe plek bij Alain opmerkte. De dokter herhaalde zich kort en Casimir zijn mond viel open toen hij zich realiseerde waarom Alain hem zo aan keek. “Ik—,” begon hij hees terwijl hij de andere onzeker aankeek. Was dit wel een goed idee? Veel keuze had hij echter niet want hier blijven was geen optie. “Goed dan,” zucht hij, wat weer resulteerde in een zachte hoest.

De dokter zei dat ze hem altijd mochten roepen als er iets was en zei dat zijn vaarwel. Nu dat ze weer met twee alleen waren, ging zijn blik terug naar Alain. “Ben jij—,” zijn stem werkte niet mee waardoor hij zijn zin niet af kon maken. Met zijn hand gebaarde hij naar zijn eigen gezicht, naar de plek waar Alain gewond was. Ben jij in orde?  

note -

Casimir had gedacht dat hij nog een voormiddag met de andere had moeten spenderen en dat ze dan hun eigen weg weer op gingen. Hij moest zeggen dat de afgelopen avond minder erg was geweest al hij verwacht had, maar het vooruitzicht om weer even alleen te zijn had hij niet erg gevonden. Die plannen waren nu volledig in het water beland en het zag ernaar uit dat hij mee ging naar Canalave City. Het was nog niet volledig tot hem doorgedrongen wat het allemaal precies inhield, maar het was beter dan in het ziekenhuis te moeten blijven.

Verwachtingsvol keek hij Alain aan, maar een antwoord op zijn vraag kreeg hij niet direct. In plaats daar kreeg hij een vraag terug. Wat was er gebeurd en vooral waarom? Casimir trok zijn schouders op, waar hij direct spijt van had. Hij klemde zijn tanden op elkaar terwijl de pijn door zijn schouder ging. “Geen idee,” zei hij zachter dan hij wilde en keek neer op zijn hand in een poging te herinneren wat er gebeurd was. Wat hij gedaan had om zo’n reactie uit te lokken. “Ik was bij de melk en dan—iemand sprong op mijn rug en ik kreeg geen lucht en—.” Zijn woorden kwamen tegen het eind sneller na elkaar terwijl hij het allemaal terug voor zijn ogen zag gebeuren. Onbewust ging zijn hand naar zijn nek om te voelen of de arm effectief weg was, of dat hij dit aan het inbeelden was. “Ik heb echt geen idee,” concludeerde hij terwijl zijn grijze ogen weer naar Alain gingen en hij zijn hand liet zakken.

note -

Alain sprak de naam uit alsof dat het iets voor hem moest betekenen, maar het was de eerste keer dat hij die hoorde. De verwarring stond af te lezen op zijn gezicht. “Wie?” Het was iemand die de andere kenden, anders zou hij de naam niet weten. Was het één van zijn vrienden? Zijn hoofd begon te draaien door erover na te denken, ook omdat hij het helemaal niet wilde. Wat hij wel wilde, was vergeten dat dit ooit gebeurd was. Helaas voor hem was dit niet iets waar je zomaar van weg wandelde. Er was maar één iemand die hij kon bedenken dat het zou doen en die Alain ook zou kennen. Een brok vormde in zijn keel en wanneer hij die probeerde weg te slikken, branden zijn keel opnieuw. “Die vriend van je?” Hopelijk was het zo duidelijk wie dat hij bedoelde, maar er was maar één iemand die logisch was. Klein, blond en gemeen. Casimir deed echt zijn best om alles te begrijpen. Als het effectief de persoon was waarmee hij onlangs ruzie had, zou het iets verklaren, maar niet alles. Wat gebeurd was tussen hen, was geen reden om hem nu zo toe te takelen. toch?

“Jij oké?” Probeerde hij nog eens, maar hij kon zich wat in beelden. Niemand kwam ongeschaad uit een conflict als dit. Zelfs al was de fysieke klap die Alain gekregen had niet al te erg, de emotionele klap was een heel andere situatie.

note -

Op dat moment had Casimir het niet in zich om kwaad te zijn. Hij wilde het, want woede was beter dan dit hulpeloos gevoel dat hem nu overspoelde. Net zoals hij kwaad had willen zijn het moment dat de andere op zijn rug was gesprongen, maar de paniek op dat moment was te overheersend geweest om helder na te kunnen denken. Daarbij had hij geen enkele reden om kwaad te zijn op Alain.

Casimir keek de andere doordringend aan wanneer zijn vraag ontweken bleef worden. Hieruit moest hij opmaken dat hij in orde was, maar dat was niet hoe hij eruit zag. Van de jongen die de avond ervoor naast hem in bed had gelegen, bleef niets meer over. Was het zijn schuld? Uiteindelijk was alles goed tussen Alain en zijn vrienden voor dat Casimir ineens in zijn leven verscheen. Als hij Alain nooit had ontmoet, wist Myrddin niet wie hij was en zou al dit nooit zijn gebeurd.

Hij haalde zijn blik weer van de andere en richtte het op zijn ene arm die er wat nutteloos bij hing. Ooit wilde hij toch een verklaring van Myrddin zelf.
Wanneer Alain begon over ontbijt schudden hij zachtjes zijn hoofd. “Heb niet echt honger.” Casimir vermoedde dat hij geen hap door zijn keel zou krijgen momenteel. “Ga maar als je wilt, je moet niet blijven.” Hij begreep het als de andere hier niet veel langer wilde blijven en dat was in orde. Zolang de dokter dacht dat hij straks naar iemand toe ging, was er geen probleem. Hij kon zijn plan wel trekken thuis.  

note -

Hij had moeten verwachten dat Alain hem niet alleen naar huis wilde laten gaan na alles wat hij gezien had. Het was erg attent, maar Casimir wilde ook niet dat hij zich verplicht voelde. Wijselijk hield hij zijn lippen op elkaar in plaats van een antwoord te geven. Als hij eenmaal door de deuren van het ziekenhuis stapte, was er niemand die hem nog kon tegen houden.

De andere ging verder en Casimir was niet in staat om naar hem te kijken. Als hij hier alleen weg wilde gaan, dan zat er maar één ding op. Hij moest aantonen dat hij prima zijn plan kon trekken en niemand nodig had. Jarenlang had hij het zo gedaan en het was hem al die tijd al gelukt. Dat zou niet plots veranderen omdat hij wat klop gekregen had. Zonder verder na te denken gooide hij zijn benen over de bedrand en schoof vooruit tot hij de koude grond onder zijn voeten voelde. “Ik kan mijn plan trekken,” zei hij hees. Zijn ogen waren gericht op één puntje op de grond, wachtend tot de plotse misselijkheid terug ging liggen. Dat duurde langer dan verwacht dus duwde hij zichzelf recht, maar zodra hij op zijn benen stond draaide de wereld harder dan ooit tevoren.

Omdat hij wist dat Alain daar ergens stond greep hij naar hem om te voorkomen dat hij de grond op zou knallen. Zijn plan om aan te tonen dat hij dit alleen kon, was toch alweer in het water gevallen.

note -

Dat hij zo snel weer richting de grond zou gaan, had hij niet verwacht. Hij had op zijn minst een paar stappen hopen te zetten, maar helaas voor hem was dat niet zo. Zijn val was niet erg elegant, maar wonder boven wonder wist hij de andere vast te grijpen aan zijn kleren. Het gebrek aan een extra arm zorgt ervoor dat het helaas niet genoeg was. Zonder hulp van Alain zelf was hij alsnog de grond op geflikkerd. Binnensmonds vervloekte hij zichzelf.

Zijn hoofd voelde op dat punt aan alsof het op barsten stond. Hij wilde er een hand tegen leggen, maar gezien hij Alain nog steeds vast had, was dat uitgesloten. “Nee,” zei hij dik tegen zijn zin. “Ik denk dat— ik best even ga zitten.” Tenzij hij alsnog tegen de grond wilde gaan, want de wereld stopte niet met draaien. Gelukkig was het bed nog steeds vlak achter hem, en moest hij praktisch enkel door zijn benen gaan om te kunnen zitten.

“Hoe vaak— heeft ‘ie me geraakt?” mompelde hij tegen zichzelf. Casimir verwachten geen specifiek antwoord. Zoals het voelde was het minsten een keer of honderd. Het was hem nu wel duidelijk dat hij niet naar huis kon gaan. Er was daar niemand die kon helpen in geval van nood, zelfs geen buur die om de zoveel tijd eens kon komen checken of hij nog in leven was. Zijn enige optie bleek toch echt Alain tot last te zijn.  

note -

Casimir keek opzij naar Alain zodat hij makkelijker kon luisteren naar wat hij te vertellen had. Nadat Myrdinn hem op de grond had gekregen, was alles om hem heen verder blijven gaan terwijl het voelde alsof de wereld stil stond. Hij bijna niks meegekregen van al de rest. Voorzichtig slaakte hij een zucht en keek hij naar de grond. Dat de andere hem aangevallen had, tot daartoe, maar was Alain niet zijn vriend? Wat bezielde hem om zich tegen zijn vrienden te keren? Er was iets niet goed met die jongen. “Hij is gevaarlijk.” En dat was nog mild gezegd. “Ik dacht dat— nee laat maar zitten. Het is niks.” Zachtjes schudden hij zijn hoofd. Hij wilde de relatie die Alain en Myrddin hadden niet nog harder kapot maken.

Na zijn kleine demonstratie van zonet, vreesde hij ervoor dat het al een uitdaging zou zijn om naar de deur te gaan. Het was wel duidelijk waarom dat de dokter niet wilde dat hij al naar huis ging, maar ze hadden het recht niet hem hier te houden als hij dat niet wilde. “Een rolstoel?” herhaalde hij hees. Het was jammer dat zijn gezicht niet veel emotie kon uitstralen door de vele zwellingen en aparte kleuren, anders zou hij hem een verontrustende blik gegeven hebben. Had hij een keuze? “I guess,” maar erg overtuigend klonk hij niet. Het was die blik. Altijd die onheilspellende blik.

note -

Er was veel dat hij voor zichzelf hield en niet deelde met anderen. Het was makkelijker dan effectieve confrontaties aan te gaan en erover te praten. De enige reden dat hij er over kon praten op dat moment, was omdat Alain erbij was geweest en omdat het nog te moeilijk was om na te denken over wat hij wel en niet zei. “Het— ik weet niet meer wat ik wilde zeggen.” Op dat moment zou het niet raar zijn dat hij effectief vergat wat hij wilde zeggen. Iedere keer als hij wat zei deden zijn keel en longen pijn en dan was er die barstende hoofdpijn. Enkel gebruikte hij het op dat moment in zijn voordeel, want hij wist perfect welke woorden er op zijn tong hadden gelegen.

Hij kreeg het gevoel dat die tien minuten minder gingen zijn. Alain zag er voor hem uit als iemand die een gevaar op de weg was. Lief en onschuldig maar eigenlijk had hij een erg zware voet en ging hij altijd veel te snel. Iets dat ook wel eens zo zou kunnen zijn met een rolstoel en Casimir vertrouwde het niet. Hij deed het enige wat zijn gezicht hem een beetje toeliet, en vernauwde zijn ogen. “Ik vertrouw je niet,” zei hij dood eerlijk, maar niet gemeen bedoeld. Hij was al één keer bijna zijn einde tegemoet gegaan, een tweede keer hoefde niet.

“Haast je maar.” Casimir deed een poging hetzelfde te doen wat Alain net deed en zachtje met zijn schouder tegen de zijne te duwen. Hij had er niet op gerekend dat hij iets verder naar links zou vallen als verwacht, maar wist net op tijd zijn evenwicht terug te vinden voor hij helemaal tegen hem aan zou vallen.

note -

De voorbije avond had Alain al laten tonen hoe incompetent hij was op meerdere momenten. Natuurlijk had hij toen flink wat tequila op, maar nu had hij een kater. Was dat zoveel beter? Als je het hem vroeg was er geen verschil. Hij hield zijn blik strak vast zonder wat te zeggen, in de hoop dat Alain zelf tot de realisatie kwam dat het niet zo ver gezocht was. Het was jammer dat iemand twee handen nodig had om zelf een rolstoel verder te duwen, anders kon hij het zelf doen. Maar dat ging niet, net zoals hij alleen niet recht zou geraken in deze toestand. Stom verbaasd keek hij Alain aan, niet wetend wat hij moest zeggen. Hij kon enkel toekijken hoe de andere zijn kamer verliet op zoek naar een rolstoel.

Pas wanneer Casimir helemaal alleen was, merkte hij moe moe hij was. Het voelde alsof hij dagen kon slapen en dan nog steeds moe zou zijn als hij eenmaal wakker werd. Zijn hele lichaam was op, en de dag was nog lang niet gedaan. Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd wat naar voor hangen terwijl hij aan het wachten was. De gebeurtenissen van eerder lagen op zijn netvlies, als een film dat zich voor zijn ogen afspeelde, maar het was anders. Eerder had hij niet geweten wie het was, maar nu had die onbekende persoon een gezicht gekregen. Casimir moest serieus moeite doen emotioneel niet volledig uit elkaar te vallen. Het was gewoon weg allemaal teveel.

Een plots geluid aan de deur deed hem opschrikken en zijn ogen schoten weer open. Voor een moment was hij volledig gedesoriënteerd en het duurde enkele tellen voor hij besefte waar hij was. Hij had geen idee hoe lang Alain weg was geweest, maar het was genoeg gewoon voor hem om even weg te dommelen.
De grijns die hem aankeek deed hem even met zijn ogen rollen. Omdat hij zichzelf niet weer belachelijk wilde maken, kon hij niet anders dan het hand van de andere vastpakken. Met zijn hulp, geraakte hij in de ongemakkelijke rolstoel. “Je geniet hier teveel van,” zuchtte hij wat kort weer zorgde voor een droge hoest.

note -