Tales of

Sinnoh

Veel van de hele rit had hij niet mee gekregen. Enkel bij het pokémon center toen de auto stopte, was hij wakker geschoten, maar dat was voor korte duur. Zodra Casimir zijn ogen dicht deed, was hij weer vertrokken. Misschien maar goed ook, want als hij gemerkt had dat hij de achterbank aan het delen was met pokémon was hij uitgestapt. Zelfs al waren ze in de middle of nowhere. Alles was beter dan de achterbank delen met pokémon. Maar gelukkig was hij te diep aan het slapen.

Zodra de motor van de auto weer uit ging, werd Casimir voor een tweede keer wakker. Voorzichtig opende hij zijn ogen. Het eerste wat hem opviel was dat ze niet langer in Jubilife ware en dat Alain niet langer naast hem zat. Wat verward keek hij om zich heen in een poging zich te oriënteren. Toen de deur opende en Alain weer in beeld kwam, vermoedde hij dat ze op hun bestemming waren aangekomen. Het korte dutje had hem in ieder geval goed gedaan.

Wat onhandig draaide hij zich om zodat zijn benen alvast uit de taxi hingen. “Als je me laat vallen, sleur ik je mee de grond op.” Hij deed even het teken met zijn hand dat de andere most helpen, zodat hij ten minste al veilig uit de veel te lage auto kon stappen. Terwijl hij alvast probeerde recht te staan, voelde hij al zijn spieren klagen. Zo lang zitten had hem niet goed gedaan. Hij probeerde alvast te zien welke huis van Alain was, maar dat is wanneer zijn ogen vielen op de pokémon. “Zijn die van jou?” Maar goed dat zijn gezicht alle kleuren van de regenboog had, en het niet opviel dat hij bleker werd. De voorbije uren was hij even vergeten dat Alain een trainer was en dus ook pokémon had.

note -

Casimir keek de andere even verbaasd aan waarbij hij enkele keren knipperende. Hoe je het draaide of keerde, er was nog niets misgelopen door hem. Heel de tijd had hij enkel meer dan zijn best zitten doen, had zelfs enkele rake klappen ondergaan. Casimir keek snel de andere kant op. “Daar heb je een punt,” zei hij tegen zijn zin, alsof hij het bijna niet wilde toegeven. Het toonde maar weer eens hoe hoog hij van mensen dacht, zelfs wanneer ze zich meerdere keren op dezelfde dag bewezen. Na jarenlang iedereen bijna letterlijk van hem af te hebben geduwd, was het moeilijk om dat te veranderen. “Maar zeg nooit nooit.” De weg naar de deur was ver, en er kon nog veel gebeuren. Als een simpele handeling als zijn benen uit de auto draaien zijn hoofd al deed draaien, ging het nog een hele opgave worden.

Zijn arm sloeg hij over de andere zijn schouder om vervolgens met zijn hulp recht te staan. De wereld leek geen moment stil te staan, maar hij was het beu om daar steeds op te moeten wachten. Zo zou hij er ook wel geraken. Hij snoof luid na de opmerking die Alain maakte en het was de brandende pijn helemaal waard. “Ik kruip nog liever.” Alles was beter dan gedragen worden door hem. Wat moesten omstanders niet denken? Buiten dat hij eruit zag alsof hij aangereden was, zou het lijken als een pas getrouwd koppel dat hun huis binnen stapte. Dat ging hij niet laten gebeuren.

Casimir kon zijn ogen niet van de twee pokémon afhangen. Het waren typisch van die pokémon die iedereen schattig zou vinden en waar zogezegd niks engs aan was. “Uh-uh.” Ondertussen zetten hij de eerste paar stappen, waardoor het onmogelijk werd om de twee wezens nog in het oog te houden. “Gaan ze niet in hun bal?” Met de hulp ging het stappen redelijk, al was het enkel dankzij Alain. Zijn eigen coördinatie was niet bestaand en hij moest harder op de andere leunen dat hij wilde toegeven. Alleen had Casimir al lang op de grond gelegen.

note -

Zolang dat Casimir soort van in staat was om op zijn benen te staan, zou hij zelf stappen. Hij zou het niet toelaten dat de andere hem zou dragen. Wat een vernedering zou dat zijn. Hij vond het maar niks om zijn arm om zijn schouder te houden, Alain’s hand op de zijne te voelen en de andere tegen zijn zij. Voor iemand die mensen niet in zijn persoonlijke ruimte waardeerde, was dit veel te close. Lag het aan hem, of werd het ook moeilijker om te ademen?

En alsof heel de situatie nog niet erg genoeg was, waren er de pokémon die vrolijk rond rende en Alain die hem kort maar krachtig liet weten dat ze niet in hun bal zoude gaan. Het was de eerste keer dat hij echt twijfelde aan de keuze die hij gemaakt had. Ze waren nog niet binnen dus het was nog niet te laat om alsnog terug te draaien. Zelfs de taxi stond nog— op dat moment starten de motor en hoorde hij de taxi weg rijden. Geen probleem, hij kon een nieuwe bellen. “Is het niet beter ze er voorlopig in te laten?” Normaal vond hij het minder lastig om mensen hierover aan te spreken en ze haast te commanderen om hun pokémon weg te doen. Op dat moment was het veel moeilijker omdat er te veel af hing van wat hij zei. Daarbij had hij de energie niet om de discussie te voeren.

Casimir knikte kort, zijn lege grijze ogen nog steeds gefocust op de pokémon, in hoeverre dat mogelijk was. Hij was niet helemaal zeker of ze echt aan het bewegen waren, of dat het zijn hoofd was dat ze heen en weer deed bewegen. “Moet lukken.” Hopelijk. Zolang hij geen stappen moest zetten was zijn hoofd vast in orde. Hij was niet volledig hulpbehoevend, simpele dingen kon hij aan. En misschien als hij dat nog tien keer herhaalde, zou hij het zelf gaan geloven.

Eenmaal ze bij de deur waren, verwijderde Casimir voorzichtig zijn arm een stukje van de andere zijn schouders om hem meer vrijheid te geven. Zijn hand bleef echter wel rusten op Alain zijn schouder voor dat extra kleine beetje steun dat het hem gaf. Wijselijk hield hij zijn ogen strak op de deur gericht om niet teveel prikkels mee te krijgen. Voorlopig lukte het allemaal nog, ondanks dat hij zijn benen voelde beven onder zijn gewicht. Hij moest het slechts een paar seconden zien vol te houden en dan kon hij ergens zitten. Langzaam aan begon zijn hoofd echter te kloppen wat zorgde voor een onaangename druk achter zijn ogen.

note -

Verslagen liet hij zijn hoofd wat hangen, maar het duurde niet heel lang voor hij toch weer naar de pokémon keek. Voorlopig kon hij de andere niet op andere gedachten brengen, dat wist hij ook al. Ondanks dat hij normaal niet gerust zou kunnen slapen, wetend dat die twee dingen in de buurt waren, zou het niks uitmaken. Daarvoor was hij te uitgeteld.

Voorzichtig volgde hij de andere naar binnen, zijn ogen gericht op de grond zodat hij nergens over zou struikelen. De studio was precies wat hij verwacht had. Om een rede schreeuwde heel de inrichting Alain. “Beter dan een ziekenhuiskamer.” Alles was beter dan een ziekenhuiskamer. Hij volgde de andere verder de kamer in totdat het bed in zicht kwam waar hij plaats op kon nemen. Casimir was nog nooit zo blij geweest om gewoon neer te kunnen zitten.

Met een gespannen houding zat hij neer op de bedrand. Casimir had niet verwacht dat het zo onwennig zou zijn om in het huis van de andere te zijn. Dit was helemaal anders dan voorbije nacht in de bed and breafast. Het voelde veel persoonlijker aan. Een dag geleden kende ze elkaar amper, hadden ze elkaar daarvoor één keer gezien, maar nu voelde het anders. Het was moeilijk te beschrijven.
Casimir probeerde zichzelf bezig te houden door om zich heen te kijken en het huis te inspecteren, maar hij slaagde er niet in de omgeving echt te registreren. Kort knikte afwezig als antwoord op het bed onderwerp om zijn stem wat te sparen. Al het praten begon hij te voelen. Het bleef bij heen en weer kijken tot de andere weer op sprak.

“Nee,” zei hij, maar beide wisten dat het een leugen was. Zijn keel voelde kurk droog aan van al het hoesten, maar hij vreesde dat hij geen slok binnen zou krijgen. Net zoals eten. Hoe ging hij dat voor elkaar krijgen? Onbewust ging zijn hand weer zijn hals om deze vederlicht aan te raken. Zelfs die zachte aanraking was voldoende om pijn te doen. Alsof het leven zich nog verder tegen hem keerde, begon zijn maag te grommen. Niet geheel onlogisch gezien ze al heel de dag niets gegeten hadden. “Dat ontbijt nog steeds een optie?” Had Alain niet iets gezegd over dat het zijn eerste keer was in deze studio? Zou hij wel iets in huis hebben? En dan was het maar de vraag of hij een hap door zijn keel kreeg en niet enkel omdat die pijn deed.

note -

Als hij hier enkele dagen moest spenderen, zou hij zeker niet klagen. Het was anders als zijn eigen woning die veel moderner was, maar dit was meer dan hij nodig had. Veel meer dan hij verdiende waarschijnlijk. Alain had dit allemaal niet moeten doen. Hij had hem even goed alleen kunnen laten na het hele voorval en Casimir zou hem het niet kwalijk hebben genomen.

Even verdween Alain, enkel om al snel terug te komen met een glas water die Casimir met een knikje aanvaarden. De eerste slok die door zijn keel ging, zorgde ervoor dat hij zich verslikte. De rug van zijn hand hield hij tegen zijn hoofd voor zachte hoest die hij probeerde tegen te houden. Wederom voelde hij zijn longen en keel branden. Nog niet eens in staat zijn normaal te drinken was enorm frustrerend. Casimir voelde eindelijk hoe de paniek van aan het begin van de dag, plaats maakte voor iets dat beter te beschrijven was als woede. Voorzichtig nam hij een volgende slok die beter verliep. Hij plaatste het glas neer op een kastje en liet zich vervolgens zakken zodat hij neer kwam te liggen op het bed. Het lag zo comfortabel dat hij niet veel zin had om weer recht te komen.

Zijn ogen vielen al snel weer dicht, maar hij wist deze keer wakker te blijven. Wetend dat dit niet zijn bed was en dat hij in het huis was van iemand anders was waarom het niet lukte. Op de achtergrond hoorde hij van alles gebeuren, waarschijnlijk Alain die zijn best deed om het bed op te zetten. Het maakte niet veel uit, hij bleef rustig liggen totdat hij de stem van de andere weer hoorde. Zijn ogen bleven echter gesloten en hij deed geen moeite om terug recht te gaan zitten. “Vast gaat niet lukken, beter soep,” zuchtte hij. “Als het niet gaat, is het ook goed.” Casimir wilde de andere ook niet forceren om naar buiten te gaan. Alain toonde het niet altijd, maar hij wist dat hij ook niet in orde was.

note -

Het was alsof zijn ouders wisten dat er iets zou gebeuren, want dat was de enige reden dat er nog iets van eten in huis was. “Is alsof je ouders je kennen,” zei hij droogjes, een goedbedoelde opmerking. Zonder wat te zeggen liet hij Alain rustig zijn ding doen. Om de zoveel tijd kon hij hem horen praten, maar hij negeerde de woorden volledig. Het duurde niet erg lang voor de geur van eten de ruimte vulde en Alain weer voor hem stond.

Van Casimir had het allemaal langer mogen duren. Dit bed was te comfortabel, al was hij bijna zeker dat zelfs de grond comfortabel zou aanvoelen op dat punt. Hij wilde niet recht staan, zijn lichaam wilde niet in beweging kom dus was blijven liggen de enige optie. Geïrriteerd kreunde hij terwijl hij weigerde zijn ogen te openen. Rechtop zitten en wandelen was teveel moeite en daar had hij de energie niet voor. Een hele dag blijven liggen daartegenover klonk als het perfecte plan. Helaas zou één iemand het niet eens zijn met dat perfecte plan en die persoon stond te wachten op hem. “Geef me even.” Al dat hij moest doen was in beweging komen, en vanaf daar zou het in orde zijn. Hij moest zich enkel zo ver krijgen.

Na een laatste diepe ademhaling, plaatse hij een hand naast hem op het bed om met heel wat moeite zichzelf recht te duwen. Dat zijn andere schouder hevig aan het klagen was negeerde hij volledig. Eenmaal hij recht zat hield hij zijn ogen nog enkele tellen gesloten voordat hij ze opende. Ooit zou de wereld weer stoppen met draaien.
Ondertussen begon hij er al aan te wennen dat het zeker nu nog niet zou lukken om alleen ergens te geraken. Zijn hand stak hij al uit naar de andere zonder erover te klagen, al voelde het nog steeds verkeerd. “Welke is het?” Als een enorm kieskeurige eter was het misschien een belangrijke vraag geweest die hij op voorhand had moeten stellen, maar daar was het nu te laat voor. Hij kon de twee kommen al klaar zien staan en hoopte dat het iets was dat hij lusten. Anders werd het alsnog vasten.

note -

Het was waar. Heel hun dag zou anders zijn geweest als er niks was gebeurd. Als ze met drie niet aanwezig waren geweest in de winkel op precies hetzelfde moment, zou dit niet zijn gebeurd. Alain zou één van zijn vrienden niet kwijt zijn en Casimir had nu misschien gewoon thuis gezeten. Het was allemaal omdat ze op het verkeerde moment op dezelfde plek waren. Alles was zo hard uit de hand gelopen en niemand had het op voorhand kunnen voorspellen.

Hij liet Alain hem helpen om recht te staan en vervolgens ook richting de zetel te gaan die volledig was omgetoverd tot een bed. Het was beter als niets. De andere had al snel door waar hij heen ging met zijn opmerking en Casimir klemde zijn kaken op elkaar. “Ik zeg niks.” Het zag er niet naar uit dat hij een andere keuze had dan gewoon eten. Eenmaal bij de bank zat hij direct neer.

Casimir pakte de kom aannam waarna hij er even verloren zat, één kom in zijn hand en niet in staat er verder wat mee te doen. Voorzichtig zetten hij het neer op zijn schoot. Het was niet de beste oplossing, maar het moest maar doen, hij moest enkel voorzichtig zijn dat het niet zou omvallen. Erg stabiel stond het er niet en hij zag het al lichtjes bewegen toen dat hij de lepel pakte. Rustig begon hij door de soep te gaan, te inspecteren wat er allemaal in zat en hij moest zijn best doen zijn neus niet op te halen. Zelfs op normale dagen at hij enkel soep die volledig gemixt was.

Hij hield de lepel tegen de rand van zijn kom in een poging zo weinig mogelijk stukken mee te krijgen. Het deed zijn kom weer gevaarlijk wiebelen, maar het lukte om de lepel helemaal naar zijn mond te brengen zonder te morsen. Het op eten daarentegen was een ander geval. De warmte leek iets te helpen en het eindigde alweer in een korte hoest, gelukkig niet zo extreem als ervoor.

“Sorry.”

Het woord had al een langere tijd op zijn tong gelegen, maar hij had nooit het ideale moment gezien om het effectief te zeggen. Er was veel dat hij wilde zeggen, eraan toe wilde voegen, maar het was moeilijk. “Voor al dit.” Heel de situatie, het gevecht, de ruzie die Alain nu had met Myrdinn, het totaal pakket. Zijn grijze ogen hield hij gericht op de soep waar hij door aan het roeren was om zichzelf iets te doen te geven.  

note -

Na Casimir zijn woorden volgde er een stilte waarvan hij niet wist hoe hij die moest doorbreken. Dit was duidelijk niet wat de andere verwacht had, maar dat maakte niet uit. Het moest gezegd worden, daar konden ze niet onderuit. Ze konden het gesprek dan beter nu voeren dan later.

De soepkom laten balanceren op zijn benen was om meerdere redenen geen goed plan, maar veel keus had hij niet. Voorlopig ging het goed, hij mocht enkel niet te bruut zijn en trage bewegingen maken. Dan zou het goed moeten gaan. Naast hem kwam Alain in beweging, maar hij hield zijn blik gefocust op de kom soep. De groenten zagen er erg onsmakelijk uit, maar in ieder geval was de rest niet verschrikkelijk. Het was eetbaar.

Vanuit zijn ooghoeken merkte hij plots het hand op van de andere, zijn vingers die hij op de rand legde om het tegen te houden. Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen die hij dus nog steeds niet had wat het raar maakt om het zo te blijven noemen T_T op in een lichte frons. Een zeker gevoel van schaamte ontstond die ervoor zorgde dat hij zijn hoofd warm voelde worden, maar de rode kleur zou niet eens opvallen.

Casimir richten zijn blik op toen de andere begon te spreken en klemde zijn tanden op elkaar. De voorzichtige glimlach, zijn poging om het gesprek te ontlopen. Kort schudden hij zijn hoofd. “Alain, ik meen het.” Zijn grijze ogen bleven de andere strak aan krijgen, hopend dat hij zou begrijpen dat hij hier serieus over was. Dat het niet iets was dat hij zomaar opzij kon gooien en vergeten. Daarvoor was dit te groot en was er te veel gebeurd. “Als alles anders was gelopen, als er andere keuzes waren gemaakt, als ik er andere gemaakt had, zou vandaag niet gebeurd zijn.” Tegen het einde van zijn zin was zijn stem haast weg en moest hij stoppen om tot adem te komen. Maar het moest nu gezegd worden, want hij vreesde dat ze anders beide het probleem zouden wegduwen en doen alsof het er niet was. “Jullie waren vrienden en dat is nu kapot, door mij.” Ondanks dat het moeilijk was, forceerde hij zichzelf om het oogcontact niet te verbreken. “Weet dat je dit niet moet doen” Hij wilde niet dat Alain zich geforceerd voelde.     

note -

Als Alain in die winkel niets gedaan had buiten toe kijken, zou Casimir het hem niet eens hebben kwalijk genomen. Hij had er helemaal niets te maken mee gehad. Hij vond het moeilijk om in te beelden wat Alain dan toch gedreven had om tussenbeide te komen en vervolgens zijn huis te willen delen. Het was namelijk iets dat hij zelf nooit zou doen. Dacht hij toch.

Ondanks dat Alain zijn stem stil was, hoorde hij het toch en deed hij zoals de andere wilde. Casimir bleef stil terwijl hij luisterde naar de woorden. Toen ze nog in het ziekenhuis waren, had hij het niet erg gevonden om naar zijn eigen thuis terug te keren, maar het was toen niet mogelijk. Nooit was het echt zijn plan geweest om hier te eindigen, maar Alain had hem weinig keus gegeven. Nog steeds snapte hij niet waarom, maar dacht hij echt dat het was omdat Alain zich verplicht voelde. Misschien wel. Waarschijnlijk wel. Het was zijn beurt om zijn ogen af te wenden naar de kom soep, niet wetend wat hij daarop kon antwoorden. Hij was zelf niet zeker wat Alain zijn motivatie was.
Zijn ogen sloot hij even in een poging zijn eigen emoties onder controle te krijgen. De herinnering kwam direct terug naar boven, de desoriëntatie en paniek die hij gevoeld had toen iemand ineens op zijn rug zat met een arm rond zijn nek. Hij had niet geweten wat er gebeurde en dat maakte het eens zo erg. Die onwetendheid. Zachtjes hoorde hij het geluid van de lepel die tegen de rand van het bord kwam door zijn bevende hand. Direct opende hij zijn ogen zodat hij de lepel van de rand kon verwijderen. Niemand verdiende het om nu alleen te zijn. “Het zou niet anders zijn als anders.” Het was niet zijn bedoeling om het zo zielig te laten klinken, maar dat deed het toch en zorgde voor een zachte zucht.

Casimir kon niet anders als de andere streng aan kijken. Wat hij zei was niet in orde. Er was niets goed dat hij nog kon zeggen over Myrdinn, omdat hij nooit iets goeds had meegemaakt met hem. Al dat hij zag was - zoals Alain het zo mooi verwoorden - het monster dat hem had doen denken dat hij zou sterven. Maar voor de andere was de situatie helemaal anders.

De traan op Alain’s kaak merkte hij direct op en hij klemde zijn kaken stevig op elkaar. Desondanks dat het duidelijk was dat de andere zich niet goed voelde, kwam er een glimlach op zijn gelaat. Casimir had geen idee wat hij hiermee moest doen. Hij troosten nooit geen mensen, kwam niet in dit soort situaties terecht, hij duwde mensen meestal van zich weg voor er ook maar iets van een vriendschap kon ontstaan. Deze er was geen ontkomen aan. Hij omklede de lepel iets harder voor hij zijn hoofd schudde, het niet eens met wat Alain zei. “Nee, dat is niet oké.” Je kon jaren aan tijd die je samen gespendeerd had niet gewoon vergeten. Al het goede was nog steeds gebeurd en dat mocht ook niet vergeten worden. Zelfs al overschaduwde het slechte al wat goed was. Iemand verliezen op wat manier dan ook was niet oké.

note -

Misschien dat Casimir toch een ander moment had moeten kiezen om dit onderwerp weer aan te halen. Zijn eetlust was volledig verdwenen en de soep was ook al erg aan het afkoelen. Maar was er ooit een goed moment om het hierover te hebben? Waarschijnlijk niet.

Hij had er nog niet over nagedacht en wilde het ook niet. Toch kwam de vraag in hem op: Hoe zou hij reageren als hij Myrdinn ooit weer zag? Hij wilde geloven dat het hem niet zou doen maar- hij verbande de gedachten weer uit zijn hoofd. “Ik ook niet,” zei hij Alain. Het was als een herinnering gelinkt aan een object. Iedere keer als je ernaar keek of aan dacht, kwam die herinnering terug naar boven. Uiteraard had hij niet gezien hoe het eruit had gezien, maar hij kon geloven wat voor een shock het moest zijn geweest om iemand die je kende zo te zien uithalen.

Veel kon Casimir niet uit maken van Alain’s woorden. Er werd zoveel weggelaten dat het moeilijk was om te begrijpen wat hij allemaal bedoelde. Toch bleef hij luisteren en gaf hij hem de kans om te zeggen wat hij wilde. Zelfs al duurde het even. Een lichte frons kwam op zijn gezicht. Misschien moest hij de jongen toch even helpen. “Denk ik wat?” spoorde hij aan.

Een grotere stroom aan woorden volgde, maar ze bleven erg onsamenhangend. Wat Alain echter zei, verbaasde hem. Ook al was het gewoon oké, met oké kon hij leven. Dat was beter dan vele andere dingen die hij gehoord had. “Het was-,” begon Casimir, maar nu was het zijn beurt om een zin niet af te maken. “Ik snap het nog steeds niet.” Wat kon iemand zo ver drijven dat hij over ging op zo iets als dit? Zelfs al wist hij nu wie het was, het beantwoordde nog altijd niet al zijn vragen.

“Jij bent ook best oké.”

note -