Tales of

Sinnoh

Casimir beantwoorde de frons van de andere met een eigen frons. Had hij wat verkeerd gezegd? Het zou hem niet verbazen, dit soort conversaties waren al niet zijn sterkste punt en met de hoofdpijn die aanwezig bleef werd het enkel moeilijker. Toen er ook nog eens een ‘nee’ uit de andere zijn mond kwam, knipperde hij enkele keren verbaasd. “Oh, eh—,” Hij wilde zijn aandacht terug richten op de kom soep, het enige dat hem iets te doen gaf met zijn handen zodat hij er niet gewoon zat, maar het werd hem ontnomen. Eerst pakten Alain de lepel uit zijn handen en vervolgens zette hij de kom weg. Dat de andere zich volledig naar hem toe draaide, hielp niet.

Het is oké omdat hij in orde was. Als hij nu enkel nog in staat was om zich zo te voelen. Het feit was dat Casimir niet eens wist hoe dat hij zich voelde op dat moment. Er was zoveel, maar hij duwde het weg, zetten het van zich af want dat was makkelijker. “Nog één keer en ik ga het moeten geloven.” Hij richtte zijn ogen weer op zodat hij naar de andere kon zien en de glimlach op diens gezicht zag. “Ik— bedankt.” Dit was iets dat hij al veel eerder had moeten zeggen. Hij had zijn hand op zijn eigen knie gelegd en wreef er zachtjes overheen. “Je had dit allemaal niet moeten doen, maar doet het toch. Echt, bedankt,” zei hij terwijl hij zijn grijze ogen dat toch weer op richten.

note -

Casimir kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatste zo sociaal geweest als de voorbije twee dagen. Als hij al met mensen sprak, waren het over het algemeen korte en eenzijdige conversaties. Hij liet niet veel los over zichzelf, en zelfs nu was hij nog steeds gesloten. Voor zijn doen had hij al meer gelost en zijn muren serieus laten zakken. Of dat het iets goed was of dat hij er later spijt van zou hebben, kon enkel de toekomst uitwijzen.

Kort rolde hij zijn ogen alvorens ze te richten op Alain. Hoe meer tijd hij spendeerde bij de ander, hoe meer hij kon concluderen dat hij gewoon een goed persoon was. Zelfs al wilde Casimir zichzelf wijsmaken dat Alain dit deed omdat hij het ‘moest’, was dat niet zo. Het was ergens raar, omdat er niet veel mensen waren zoals hem, maar hij deed dit omdat hij het effectief wilde. Hij wilde helpen omdat hij gewoon goed was. “Niet meer,” bekende hij eerlijk.

Of hij moe was? “Je hebt geen idee.” In elkaar geklopt worden en het licht aan het einde van de tunnel zien deed wat met eens mens. Zodra hij neer zou liggen, wist hij dat hij meteen in slaap zou vallen. Het was één van de redenen dat hij keurig op de zijkant van het bed bleef zitten. Maar op hetzelfde moment wilde hij het totaal niet. Hij keek langs Alain heen naar de tv die in de ruimte stond. “Is die aangesloten?” vroeg hij met een kort handgebaar. Het zou een goede afleiding zijn en tegelijkertijd konden ze beide wat rusten.  

note -

Hij schuifelde zelf de bank verder op, wat ongemakkelijk ging met één arm om zich er verder op te duwen. Van de kussens pakte hij één vast om rechtop tegen de leuning te zetten en het deken sloeg hij open zodat hij zijn benen eronder kon steken. Met de afstandsbediening in zijn hand begon hij te zappen in de hoop dat hij iets tegen zou komen dat hem interesseerde. “Nieuws, of de één of de andere film die ze ‘s avonds spelen. Veel tv kijk ik normaal niet.” Hij liet zijn hoofd naar achter leunen tegen het kussen.

Alain kwam weer terug van de keuken en nam mee plaats op het bed waardoor Casimir zijn best deed een beetje op te schuiven. “Wat? Mijn vulpix?” Verward keek hij de andere aan. Wat moest hij met zijn pokémon? Het was hier al druk genoeg met de twee andere die tot op heden gelukkig nog niks gedaan hadden. Nog een derde pokémon erbij gooien was te veel. “Wat moet je met haar?” In hoeverre het mogelijk was maakte hij het zich comfortabel. Voor een tweede keer op twee dagen tijd, zat hij weer naast de andere. Zijn grijze ogen richten hij op de tv om verder te gaan met zappen.

“Ze zit goed waar ze nu is.” Veilig in haar pokébal waar ze altijd zat tenzij hij haar voor iets nodig had. Het was niet zoals de andere twee pokémon. Daarbij kon het ook niet zo slecht zijn in een pokébal. Ze merkte er waarschijnlijk niet eens iets van als ze er zo lang in zaten. Casimir stopte met zappen op één of ander dom reality programma over mensen die de ware liefde zochten. Het was totaal niet interessant maar hij hield zijn ogen er strak op gericht omdat hij een vaag idee had wat Alain zou zeggen.

note -

De opmerking deed hem even snuiven. “Zou je wel willen.” Hij begreep niet dat mensen daar naar kunnen kijken. Het was bijna even erg als al die reality drama’s, maar dat begreep hij nog. Het was leuker om andere mensen te zien lijden en daarmee te lachen dan het zelf voor te hebben. Bij nader inzien was het domme programma dat momenteel op de tv speelde misschien ideaal om te zien.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Alain om te zien of dat hij serieus was. “Gaat enkel als je mee kan zingen,” zei Casimir doodserieus, gebarend even naar zijn keel. Een grap van hem. Dat was een eerste. De muziek van de film vond hij effectief goed en ook al zou hij het niet zingen, hij kon het wel spelen op zowel zijn viool al piano.

Zonder opzij te hoeven kijken, wist hij al dat de andere hem met puppy ogen aan het aankijken was. Dit was niet zoals de voorbije nacht, hij zou niet toegeven. Het was makkelijk om de bal er even bij te halen en het te overhandigen, maar voorlopig ging hij dat niet doen. “Er lopen al genoeg pokémon rond.” Te veel pokémon. Elke pokémon die niet in zijn bal zat was er één te veel. Zijn ogen gleden dan ook naar de andere pokémon die bij hen lagen. Traag trok hij zijn knieën wat om om ze weg te halen bij de pokémon zonder dat ze wakker zouden worden. Misschien dat slapen toch niet zou lukken op deze manier. Omdat het niet mogelijk was zijn armen te kruisen, pakte hij zijn elleboog vast. “Misschien moeten we Titanic toch maar zien,” zuchtte hij. Dan had hij drie uur iets om zich mee bezig te houden en tegen dan was hij de pokémon misschien vergeten.

note -

Casimir zou bijna gaan denken dat Alain een echt feestbeest was dat iedere avond aan de alcohol zat op deze manier. “Doe me eraan denken je nooit rum te geven.” Zou Alain goed kunnen zingen? Casimir maakte een mental note om daar nooit achter te komen. Dat was vast het beste.

Eindelijk draaide hij zijn hoofd om Alain aan te kijken, zijn ogen wat vernauwd. Waarom. Heel even richte hij zijn grijze ogen op de slapende pokémon, waarna hij zijn neus optrok. Hij zag het niet. Er kon zoveel gebeuren, de liefste pokémon kon zo maar uit halen. Het maakte niets uit dat de pokémon momenteel aan het slapen waren, het kon zomaar veranderen. Hoe je het draaide of keerde, het ware levende wezens en het was onmogelijk te voorspellen hoe ze zouden reageren. “Ik zie er niets lief in,” zei hij kortaf, iets wat hij al enige tijd niet meer gedaan had. Zijn blik wenden hij terug af naar de tv en hij zakte wat verder naar beneden om zich meer te verstoppen in het kussen, alsof het iets van comfort zou geven. De pokémon zouden niet weg gaan en daar moest hij helaas vrede mee nemen.

Een film zo lang als de titanic te zien, kon hem misschien helpen. Het geluid op de achtergrond had altijd iets rustgevends waardoor het makkelijker werd om in slaap te vallen. Hij haalde zijn ene schouder kort op, die Alain net had aangetikt. “Ik ook niet,” merkte hij op. “Maar- het helpt.” Dat was het. Hij had gewoon iets nodig om zijn hoofd mee bezig te houden, zelfs al was de tv juist datgene dat hem meer hoofdpijn gaf.  

note -

Had hij teveel gezegd? Waren die paar woorden genoeg voor de andere om zijn conclusies te trekken, die waarschijnlijk ook nog eens correct waren? In een wereld waar iedereen pokémon even normaal vond als het dragen van een broek, werd je als raar bestempeld als je er niets van moest hebben. Het was al vaker gebleken dat mensen er geen respect voor hadden. Zo was het allemaal ook begonnen. Die Myrdinn die niet luisterde en bleef vertellen hoe braaf zijn pokémon waren en nu- die jongen was zelfs erger geweest als de andere kinderen van vroeger. Casimir zou zijn werkelijke gevoelens die opgeroepen werden in het bijzijn van pokémon van andere nooit luidop toeven. Het was al erg genoeg dat Alain de connectie al leek te maken.

Hij wilde protesteren, zeggen dat het niet nodig was ondanks dat hij dit beter vond, maar was te laat. De pokémon werden naar het andere bed gestuurd en Casimir kon enkel toe kijken hoe dat ze van de bank verdwenen. “Dat was ook niet nodig,” mompelde hij zacht, niet in staat om de andere aan te kijken dus was de tv weer zijn focuspunt. “Het was oké.” Maar dat was het niet. Dit was beter.

Casimir hield de afstandsbediening naar Alain om nadat het aangepakt was, zich richting de salontafel te buigen zodat hij het glas water dat klaar stond kon pakken. Hij beek de pijn weg die van zijn arm uitstraalde naar elke andere plek in zijn lichaam en zijn spieren die klaagde. Toen hij weer eenmaal neer lag, kon hij niet anders dan opgelucht adem halen. Zelfs deze kleine opdracht deed het beeld van de boot op tv draaien. “Ze hebben deze film echt uitgemolken,” deelde hij mee en keek redelijk ongeïnteresseerd naar het beeld. Ze hadden deze film even goed twee uur kunnen maken.

note -

Toen met het foto voorval met Myrdinn, had hij ervoor ook niet vriendelijk gevraagd om de pokémon bij hem weg te houden. Vroeger, vele jaren geleden was het iets dat hij deed, maar hij was ermee gestopt. Bijna dagelijks moest hij zichzelf herhalen en er waren zoveel momenten dat mensen het alsnog niet serieus namen. Ze deden liever hun eigen ding en gingen er allemaal van uit dat hun pokémon de liefste en de vriendelijkste was van allemaal. Als er dan iets gebeurde, was het de schuld van de andere persoon maar nooit van de pokémon zelf. Het was iets wat hij beu was, waardoor hij gestopt was met het vriendelijk te vragen want het haalde toch nooit iets uit.

De uitleg die hij kreeg begreep hij niet. Hoe kon Alain pokémon hebben terwijl ze geen bal hadden? Dat was iets wat iedere pokémon standaard had. Er volgde een verdere uitleg over hoe de pokémon ziek waren, maar dat maakte het voor hem niet duidelijker. “Hoezo hebben ze geen bal?” besloot hij toch te vragen. Zijn interesse in pokémon was vaak erg klein, maar dit was iets dat hij wilde weten.
Het bleek dat Alain een hotel was voor zielige gewonde beestjes en blijkbaar ook mensen. “Je kan nog een kliniek oprichten.” Misschien had de jongen zijn roeping gemist toen hij trainer werd, en was het beter om te gaan voor researcher.

Ondanks dat hij naar het scherm van de tv keek, kreeg hij niet veel mee van wat er gebeurde. De ondertitels kon hij niet lezen, die hadden zich verdriedubbeld en de stemmen gingen het ene oor in en het andere weer uit. Met iedere seconde voelde hij zijn ogen zelfs zwaarder worden, maar hij dwingde zichzelf om ze open te houden. “Jij hebt hem dus al meer als één keer gezien,” concludeerde Casimir. Zelf had hij de film slechts één keer gezien, heel misschien een tweede keer. “Zoveel waargebeurde verhalen die ze hadden kunnen vertellen, en dan besluiten ze één volledig te verzinnen,” zachtjes schudden hij zijn hoofd. Er waren vast mooiere verhalen die een even grote of zelfs grotere impact zouden hebben op mensen. Kort sloot hij even zijn ogen, om ze vervolgens toch snel weer te openen.

note -

Beide pokémon waren zien en dat was de reden dat Alain die in huis genomen had, zelfs al waren ze nog niet eens van hem. Het was iets dat hij ook nooit zou doen, want wat had je aan een zieke pokémon? Ze begonnen zwakker en er bestond de kans dat de pokémon nooit zijn volledige potentie zou bereiken daardoor. Casimir kon Alain daarom enkel heel bedenkelijk aankijken. “Maar- nee, laat maar.” Hij wilde vragen waarom dat hij gewonde pokémon in huis zou nemen om ze te verzorgen, maar het was misschien niet de beste vraag om nu te stellen.

“Vier en een half, de soep kon beter,” zei hij serieus, ondanks dat het bedoeld was als een grap. Ooit zou de andere er vast wel achter komen dat zijn humor niet kwam met gelach en gegrinnik en een uitdagende grijns. Het was al heel wat dat hij grappen aan het maken was, want normaal deed hij dat zelfs niet. Toch zeker niet bij mensen die hij slechts twee dagen kende.

De andere legde uit waarom hij naar deze film keek en het was exact wat Casimir had verwacht. Het was de reden dat de meeste mensen deze film keken en dat was voor het tragisch liefdesverhaal. “Ik kijk niet voor de tragische romantiek.” Hij had de eerste keer ook niet gehuild zoals Alain beschreef. Het was tragisch, maar helaas, pech voor hun. “Het stuk dat het schip zinkt is goed,” zuchtte hij, dat was een stuk dat hij nooit mee zou maken. Toch niet vandaag. Daarvoor moest hij eerst bijna heel de film door en dat ging hij nooit redden in deze staat. Hij zakte nog wat meer onderuit waardoor hij niet langer in een zittende houding zat.

note -

Casimir trok zijn wenkbrauwen op toen dat hij zijn volledige naam hoorde aangezien dit de eerste keer was dat hij het volledig uit Alain zijn mond hoorde komen. Hij keek hem verwonderd aan, voor dat hij zijn blik weer op de tv richten na de belofte. “Daar hou ik je aan.” Hij was wel eens benieuwd wat de andere de komende dagen zou klaarmaken. Als het van Casimir af hing, zou hij leven op kant en klare maaltijden. Die hadden meestal geen smaak waardoor het ideaal was. Het was meestal ook niet erg gezond, en groenten waren sowieso niet te eten.

Casimir haalde één schouder lichtjes op, duidelijk minder gepassioneerd. “Het is spannender dan de rest.” Er waren zoveel tragische liefdes films die bijna allemaal hetzelfde waren. Daarvoor moest hij geen film zien van drie uur. Enkel heel het zink gedeelte interesseerde hem. De momenten dat andere mensen in beeld kwamen, waren momenten die je beter kon linken aan het echte waargebeurde verhaal. Het liefdesverhaal eromheen was niet nodig.

En dan kwam heel de rant waar dat Casimir zich niet op voorbereid had. Hij vergat de film die afspeelde helemaal en draaide zijn hoofd volledig naar Alain toe zodat hij op het kussen bleef liggen. Het was moeilijk om geconcentreerd te blijven, maar hij deed zijn best. “En uiteindelijk toont ze haar egoïstische kant door de plank niet te delen.” Het kwam door de slechte executie van de hele scene, maar er was genoeg plek geweest voor twee mensen. Jack had niet in het water moeten blijven. Daarbij was dit ook niet het beste moment om een intelligentie conversatie te voeren met hem. “Heel mooi.” Als je dat detail weg liet was de boodschap erachter vast mooi.  

note -

Zijn kiezen drukte zich automatisch op elkaar. De andere bedoelde het vast niet eens zo. Lichamelijk zou hij er niet geraken zonder minstens tien keer tegen de grond te gaan. Maar dat zou beteren. Casimir probeerde de gedachte van hem af te zetten. Het waren problemen voor later. Hij ging er liever van uit dat het allemaal in orde zou zijn als hij eenmaal aan de betere hand was. “Ik wens je veel succes.” Het was alles behalve makkelijk iets te vinden dat hij lusten. Soms hing het ook echt van dag tot dag af.

Zelfs Casimir had de memes voorbij zien komen over de deur en Rose en Jack. Het was onmogelijk om te missen zelfs al keek je de film voor de eerste keer zag. De deur was groot, daar was geen ontkomen aan. Toch dacht Rose er niet aan om Jack er bij op te laten komen. Dat zou heel het punt van de film ook verpesten. “Daar ben ik het niet mee eens.” Misschien begreep iedereen de film echt verkeerd en was die egoïstische deur scene wel waar het om ging.

Casimir was al tot de conclusie gekomen dat hij niet in staat was om een zinnige conversatie te voeren nu, en Alain deed er enkel een schepje bovenop. Zijn liefdesleven was niet bepaald...indrukwekkend. Romantisch kon je hem ook niet noemen en hij dacht niet vaak aan het onderwerp. Misschien was titanic toch geen goed idee geweest. Met ogen die hij steeds moeilijker open wist te houden, keek hij naar Alain terwijl hij bleef vertellen over liefde en hoe iets eraan stom was. Het kwam er op neer dat het- iets- hij hopeloos was? Casimir vernauwde zijn ogen terwijl hij er iets logisch van probeerde te maken. Het werkte enkel niet en de connectie die hij maakte, was niet wat Alain bedoelde. “Liefde is stom en hopeloos,” zei hij met een knikje alsof dat de essentie was van alles. Casimir kon niet zeggen dat hij er echt naar uit keek om meer hopeloze romans te zien, maar er was geen ontkomen aan. “Geef me ten minste een keuze.” Als er iets tussen zat dat hij herkende, kon hij daarvoor gaan.

note -