Tales of

Sinnoh

Half in slaap, had Alain er helemaal niet meer aan gedacht dat een supermarkt niet Cas zijn favoriete plek was op dit moment. De ander wenste hem veel succes en Alain liet een diepe zucht horen. “Een veeleisende gast,” zuchtte hij theatraal, maar hij hield een lichte glimlach op zijn gezicht. Het maakte niet uit; ze gingen echt wel wat vinden. Hij was bereid om er tijd in te steken en uiteindelijk zou zelfs Cas begrijpen dat goed eten iets waard was.

Natuurlijk was Cas het niet eens met Alain’s woorden. “Ik snap waarom ze zeggen dat romance dood is,” klaagde Alain, al was duidelijk te horen dat hij het niet geheel serieus bedoelde. Toch kon hij niet begrijpen waarom iemand het allemaal zo somber in zou zien. Daarom verklaarde hij ook dat de ander hopeloos was, terwijl de ander hem vertelde dat liefde stom en hopeloos was. “Nee, jij.” Hij zuchtte even. “Geen fan van big romantic gestures, schat ik?” vroeg hij. De ander leek uit te stralen dat zijn idee van een romantische date was om een true crime documentary te kijken met een gepaste afstand van anderhalve meter.

Alain sloot zijn ogen terwijl de ander opmerkte op z’n minst een keuze te willen. Hij opende zijn ogen niet om te antwoorden, “Je mag altijd zelf iets uitkiezen.” Er was weinig anders wat ze konden doen dan film kijken en zelfs al was de film verschrikkelijk saai, vond Alain dit niet vreselijk. Hij hoorde het achtergrondgeluid van de film nog, Jack en Rose die door het water probeerden hun weg naar boven te vinden, maar had de energie niet meer om zijn ogen te openen. Vreemd, gezien hij eerder nog dacht springlevend te zijn. Oeps.

Daarvoor heb je eerst iemand nodig. Geen absolute afkeer voor het idee. Alain’s mond viel open en hij wist dit snel te sluiten, maar de wijd open ogen die nog net niet glinsterden in amusement zeiden genoeg. Cas was zachter dan hij zich voordeed, besloot Alain op dat moment. How curious.

In slaap vallen was nooit een probleem geweest voor Alain. Je kon hem op een tafel leggen en hij zou nog in slaap vallen. Er waren humoristische verhalen over plekken waar hij in zijn leven in slaap was gevallen. Staand onder de douche, bij de kapper, bij de tandarts… En dat was nog niet te spreken over de plekken waar hij als kind in slaap was gevallen. Zijn ouders hadden altijd gezegd dat hij het makkelijkste kind ooit was, gewoon omdat hij nooit wakker was. Helaas wel het meest zorgelijke kind, gezien ze het land hadden afgezocht om achter een medisch probleem te komen, om er gewoon achter te komen dat hij graag sliep. Sorry.

En als hij eenmaal sliep, dan was er een aardbeving nodig om hem te wekken. Geluid deed het niet, maar aanrakingen waren een makkelijkere manier, al was er het gevaar dat hij erin leunde en je meenam in een eindeloze slaap. Gezien hij dit keer nog niet volledig weg was, kwam er een zucht uit zijn mond toen iets hem plotseling aanraakte. Hij bracht zijn handen naar zijn ogen en wreef er even in, van plan om verder te slapen tot hij iets voelde trillen. Dat was gek.

Langzaam werden de tweekleurige ogen half geopend. Knipper. Knipper. Waar was hij? Dit was niet… Hah. Was hij ergens? Hij humde zachtjes en stak zijn arm uit om iets te vinden. Zijn Holo Caster? De trillende wekker? Hij wist zelf ook niet zo goed waar hij naar op zoek was toen hij zijn hand op de ander legde en heen en weer bewoog voor een kort moment. Hm. Niets. Hij knipperde nog een keer, dacht er niet meer aan om zijn hand weg te trekken. Er was geluid. Ogen gleden naar de televisie. Een schip. Vallende mensen. De Titanic. Ah.

“Cas?” mompelde hij langzaam. De ander was de reden dat het bed vibreerde. “Mmh? Koud?”

In zijn huidige staat was er een kans dat Alain zijn bewustzijn volledig terugkreeg, zou de situatie daartoe leiden. Een uur later en die kans was volledig verspeeld geweest. De ander zou met een koekenpan op de muur kunnen slaan en Alain zou nog steeds in een diepe coma hebben gelegen. Er was een keer geweest waar hij bij een date was blijven slapen en die had hem niet wakker gekregen voor die naar werk moest, dus was Alain wakker geworden met een briefje waar hij de sleutel achter kon laten en waar het ontbijt stond. Tragisch.

Maar, waar zijn ogen gesloten waren geweest, was hij langzaam in slaap aan het vallen. Hij was nog niet geheel weg, niet verzonken in de dromen die hij zich de volgende ochtend niet zou herinneren. Het was meer alsof er een deken van dons over zijn bewustzijn was gelegd. De problemen die overdag speelden hadden geen plaats in zijn huidige staat en het idee dat zijn eigen bed een paar meter verderop was kwam al helemaal niet in hem op. Hij lag hier wel comfortabel, immers.

De ander gaf aan het koud te hebben. Alain humde zachtjes, zo eloquent als hij op het moment was. Hij trok zijn hand iets terug, tot deze op de schouder van de ander bleef rusten en ging iets dichterbij liggen. Het was geen bewuste actie, zijn onderbewuste aangetrokken tot de warmte en het comfort van iemand dichtbij. Hij humde nog een keer, ter bevestiging of in een staat van comfort, voor hij zachtjes op de schouder van de ander klopte.

“G’night.”