Tales of

Sinnoh

Casimir had het niet begrepen toen dat Alain het bed weer omvormde tot een normale bank, maar hij had het ook niet direct willen vragen. Voor hetzelfde geld wilde de jongen hem eindelijk uit huis hebben en was dit een stille hint om hem zover te krijgen. Als dat het geval was, dan zou hij niet direct weg gaan maar wachten hij tot dat Alain het hem zei.

Gekleed in een veel te los zittende witte t-shirt en een zwarte jogging, zat hij met zijn benen over elkaar op de bank. Op zijn schoot had hij een magazine liggen, waarvan dat hij het kruiswoordraadsel aan het maken was. Het meeste was al ingevuld en terwijl hij aan het nadenken was over een moeilijker woord werd er op de bel gedrukt.

Met een vragende blik keek hij op, maar al snel veranderde die naar een bezorgde blik. “Manbun?” Waarom kwam hij langs? Hij sloeg zijn magazine dicht en legde het naast hem neer voordat hij recht stond. Dit waren de soort verrassingen waar hij niet van hield, maar gezien het niet zijn huis was kon hij moeilijk klagen. Zijn grijze ogen waren strak gericht op de deur, om direct te kunnen zien wie het was toen de man binnen kwam.

note -

Het was niet dat hij kon zeggen dat het een aangename verrassing was om weer iemand over de vloer te hebben waar hij niets van af wist. Casimir had niet verwacht dat hij de persoon die Alain zo mooi omschreef als ‘Manbun’ zou kennen, maar dat deed die. Het gezicht herkende hij direct en zijn kiezen klemde hij op elkaar. “Hey.” Dit was helemaal niet awkward. Het was niet dat hun vorige ontmoeting vlekkeloos was. Letterlijk.

In stilte luisterde hij naar Alain en wachtte tot hij uitgepraat was. Dit was het eerste wat hij hoorde van dit plan. Hij richtte zijn grijze ogen al snel terug op Alain ven keerde zijn rug naar de andere toe en wandelde op de blonde jongen af. Eén hand plaatse hij op de tafel om vervolgens met de achterkant van zijn benen er tegenaan te leunen. “Wat doet hij hier? Had je dit geregeld?” vroeg hij zachtjes in de hoop dat hun gast hem niet kon horen. Aan alle drank te zien en de uitleg, klonk het haast van wel. Kort keek hij over zijn schouder naar de andere man in de ruimte.

note -

Het deed Casimir vrij weinig dat hij de andere aan het negeren was en weinig aandacht schonk. Alain was hier de gastheer, Casimir was gewoon de unlucky andere persoon die hier toevallig ook net aanwezig was. Blijkbaar dat hij hem ook had uitgenodigd en wist dat hij langs kwam, maar had er niks van gezien. Afkeurend schudde hij zijn hoofd. Ondanks dat hij zelf te gast was en dat Alain nog steeds kon uitnodigen wie dat hij wilde, voelde het niet goed om hier voortdurend mensen te hebben rondlopen. “Hmhm,” was zijn enige korte antwoord, maar het zat gevuld met genoeg emotie om te horen dat hij niet blij was.

Voor enkele tellen hield hij Alain zijn blik vast na de inside joke alvorens zijn ogen te rollen. Deze jongen was soms onmogelijk. “Jij vindt iedereen best oké.” Hij griste de zak chips uit zijn handen en draaide zich dan om. Zonder Alaric aan te kijken wandelde hij voorbij om weer neer te zitten op de bank, zijn benen over elkaar gekruist. De zak chips gooide hij naast hem neer en zijn ogen keerde zich naar de tv. Die opzetten was vast geen goed idee.

Een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd terwijl hij terug keek naar Alain. Hoezo dacht hij dat de andere niet lang zou blijven als hij over ging op drinking games? Momenteel vond hij zijn idee van voorheen toch beter, dan kon rustig thuis kunnen zitten zonder bezoek dat om de haverklap binnen kwam wandelen.

note -

Als hij kon zou hij zijn armen over elkaar hebben geslagen om zichzelf verder af te sluiten van de rest, maar helaas was dat niet mogelijk. Hij kon enkel de band van de brace vastpakken en er wat aan trekken als een gitaarsnaar. Het was het enige dat hij kon doen. Zijn grijze ogen hadden de tv weer gevonden, maar hij voelde de blik van de andere op hem branden voordat hij tegen hem begon te spreken. Hij was dat incident nog lang niet vergeten. De vlekken op zijn broek waren echt smerig geweest toen. “Casimir.” Dat gedeelte was nu ook achter de rug, al had hij gerust heel de avond door kunnen gaan zonder een naam te vragen. Uiteindelijk kwam je er toch wel achter.

Casimir moest erg zijn best doen om niet luidop te zuchten. Drinking games waren iets unieks en meestal ging het altijd wel fout op een bepaald punt. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Alain naast hem, die hem aantikte met zijn schouder wat hij ondertussen gewoon was geworden. “Fantastisch,” zuchtte hij. Zonder enige commentaar pakte hij het shotje aan dat Alain aan hem gaf voor dat hij dieper in de bank leunde. Truth or dare was een heel makkelijk spel waar niemand de regels van moest weten, zelfs Casimir kende die. Echter niet het beste spel als je niet graag wat over jezelf loste tegen vreemde. Zijn grijze ogen gleden echter naar Alaric, gezien hij de eerste was die aan de beurt was. Terwijl hij wachtte, plaatse hij zijn glas aan zijn lippen om alvast te drinken. Gecombineerd met de voorgeschreven medicatie was het vast geen goed plan, maar dat maakte hem niet uit.

note -

Zoals het nu was vond Casimir het ideaal. Gewoon luisteren naar de twee en hen hun gang laten gaan. Hij dook slechts wat opzij nadat de holo caster gegooid werd omdat hij niet nog een nieuwe kleur aan zijn gezicht toe wilde voegen. Het gevaar kwam enkel niet alleen van voor hem, maar ook naast hem. De tequila in Alain zijn hand wiebelde gevaarlijk hard, maar hij kapte het niet volledig over hem heen.

Met een schuin oog keek hij naar de holo caster en wat erop verscheen. Het werd al snel duidelijk dat het gevaarlijk was om dare te kiezen in dit spel. Zijn gezicht vertrok bij het zien van de foto’s die op het scherm kwamen. Kort schudde hij zijn hoofd terwijl hij een blik wierp op Alaric. Hij was dus zo’n type…
Alain koos één van de meer spicy foto’s uit om naar het eerste contact in Alarics holo caster te sturen. Het enige dat Casimir op zo een moment kon doen, was nog eens drinken van de afschuwelijke tequila en hopen dat de avond snel over was. Als hij stil bleef, vergaten ze misschien zelfs dat hij er was.

note -

Casimir wist niet wie het was aan de andere kant van de holo caster, maar die had nu een mooie halfnaakte foto gekregen die niet heel veel over liet aan de verbeelding. Waarom je zo’n foto’s zou maken van jezelf wist hij ook niet. Zelfs niet met het argument dat Alaric erbij gaf. Was weer zo iets typisch voor dat type mensen. Het zou hem niet verbazen als zijn social media vol stond met foto’s van zichzelf.

In stilte hoopte hij dat de twee gewoon back and forth zouden gaan aangezien ze elkaar kende. Casimir wist niet waarom hij zelfs maar een klein beetje hoop koesterde, want natuurlijk viel zijn naam. De zucht die op zijn lippen lag wist hij te onderdrukken, terwijl hij zijn gelimiteerde opties overwoog. Met dare vertrouwde hij deze twee idioten niet. “Truth,” maar of dat een beter plan was. Met een kalme blik keek hij de andere aan, zijn glas tequila in de aanslag als hij het gevoel had die nodig te hebben voordat hij de vraag zou beantwoorden. Hij kon beter heel de fles erbij nemen.

note -