Tales of

Sinnoh

Alain kreeg een boze blik van Cas, maar hij knipoogde enkel terug, niet onder de indruk van de blik die hij toegeworpen kreeg. Zodra de ander echter door leek te hebben dat zijn Dare niet verspeeld was, maakte hij zijn weg naar de keuken en werd de vriezer open gedaan. Alain knipperde een paar keer, al viel zijn mond open toen hij door had wat er gebeurde. Hehe. Daar ging Alaric.

En toen was hij plots ook involved in de hele situatie. “Nee!” riep hij uit, een poging doende om Alaric van zich af te trappen terwijl hij zich op de bank wierp. Hij kroop snel weg om de afstand tussen hem en Alaric te vergroten en keek Cas smekend aan.

“Help?”

“Verrader!” werd er wanhopig geroepen toen Cas zich buiten de chaos probeerde te houden. De nadruk van die zin lag op probeerde, maar op dit moment was Alain zich daar nog niet van bewust. Want op dit moment was het duidelijk dat niemand hem kwam redden, zoals Alaric zo mooi zei. Hij kroop nog verder weg, maar toen een ijsbroekje het licht verliet kwam er een hoge kreet uit, waarna hij floppend als een vis op zijn rug op de bank landde. “Ahhh~~ Nee~~  Niet daar~!” riep hij piepend. Op dit moment wist hij zeker dat zijn buren een weddenschap hadden wat er gebeurde. Niemand zou het goed hebben. Hij ging rare blikken van ze ontvangen de komende dagen.

Alain zette zijn hand in het glas en pakte wat ijsblokjes, maar wierp zichzelf te snel overeind voor de hoeveelheid alcohol die hij op had. In een wanhopige beweging greep hij naar Alaric, miste, tuimelde over zijn koffietafel heen en landde op de grond tussen de televisie en het tafeltje in.

“Ahh~”

De lucht uit je longen slaan door met je rug op de grond te vallen was nooit een comfortabele ervaring, maar op dit moment kwam er een soort halve giechel uit de jongen terwijl hij verbaasd omhoog keek. Daar lag hij dan. Op de grond in zijn eigen appartement, compleet van de wereld door het vergif wat hem was gevoerd door de twee gasten die hij eigenlijk nog geen week kende.

Je zou toch denken dat hij voorzichtiger was.

Toch liet hij zich door de gast die hij nog het minst lang kende overeind helpen. Uiteraard was evenwicht geen woord in het woordenboek van de huidige Alain, wie direct tegen de ander aan viel, gezicht vol in zijn borst.

Sniff.

“We stinken allemaal nu,” kwam er uit op een toon alsof iemand net zijn puppy had vermoord. Hij duwde zich van Alaric af en wist zichzelf heelhuids naar de bank te zetten, waar hij zich op liet vallen. Het ijsblokje wqas gesmolten. Koude billekes.

Ongemakkelijk trok hij zijn handschoenen af, welke hij op de tafel wierp. Hij gleed met zijn nagels langs de bovenkant van zijn hand terwijl hij Alaric met een vernauwde blik aankeek, waarna tweekleurige ogen Cas vonden.

“Verrader.”

Er was geen breincel meer over in het hoofd van de arme jongen.

Eigen schuld? Alain knipperde een paar keer verbaasd. Toen de ander glimlachte, rolde Alain met zijn ogen. “Leedvermaak!” bromde hij naar de ander, waarna hij een pruillip tevoorschijn haalde. Wat een tragedie. De man die niet lachte leek zijn leed te waarderen. Natuurlijk was dat het. Gelukkig voor Cas, had Alain een heleboel leed in zijn leven en zou dat nog goed komen.

Alain gleed met zijn vingers over de ontblote bovenkant van zijn hand, tweekleurige ogen die zijn andere gast vonden. Degene die zowaar naar huis ging. Ah, ja. Alain knikte. “Was g’zellig,” besloot hij tegen de ander te zeggen, terwijl hij zijn knieën optrok en zijn armen eromheen vouwde. Hij legde zijn kin op zijn knieën en keek de ander bedenkelijk aan.

“Lukt ‘t?”

Wat hij bedoelde was ‘kom je veilig thuis?’ maar erg eloquent was hij niet.

Schijnbaar had de ander nog wat voor ‘m. Alain knikte, maar zei verder weinig. Alaric zou veilig thuiskomen met een taxi en ging er vandoor, waarop Alain zijn hand optilde om hem gedag te zwaaien. Al snel genoeg was hij weer afgeleid door het feit dat zijn hand bloot en plakkerig was en kneep hij erin, geïrriteerd door het feit dat alles plakkerig was. Het was smerig en hij wilde niets meer dan—

Ah, ja.

Natuurlijk was hij zowaar een goede host en kon zijn gast eerst onder de douche stappen. Alain keek hem met een diepe zucht na en wandelde (heel langzaam) op het bed af, waarna hij de case van zijn gitaar er onder vandaan viste. Hij moest nog een betere plek voor het ding vinden, maar voor nu werkte dit goed genoeg om het veilig te houden. Alain, wie niet wilde gaan zitten op het bed omdat hij het niet plakkerig wilde maken en zeker niet wilde gaan liggen omdat hij dan tot morgen niet meer wakker zou worden, bleef op de grond zitten en zette de gitaar op zijn schoot, zijn rug tegen de muur.

De arme buren dachten vast dat er iets heel ongepasts was gebeurd in huize Alain, vooral nu hij een nummer op zijn gitaar begon te spelen en zachtjes meehumde met de muziek, zo’n beetje het enige wat zijn dronken brein nog een beetje kon. Natuurlijk, het was niet helemaal daar, maar het… klonk in elk geval nog als het nummer. In eerlijkheid, gezien zijn huidige staat, was het impressive.

Als hij toch voor een beter nummer had gekozen.

Of beter op zijn omgeving lette zodat hij zou stoppen als Cas eenmaal de kamer binnen kwam.

Het was een simpele manier om zijn focus te behouden door een nummer te spelen wat hij al honderd keer eerder had gespeeld. Pas toen hij de stem van de ander hoorde, keek Alain geïnteresseerd op en stopte hij met spelen. Hij knipperde even bij het zien van het gebrek aan kleren aan de zwartharige. Niet dat hij klaagde. Hij schraapte zijn keel even om zichzelf ervan te weerhouden er iets van te zeggen. De ander ging ook nog eens op het bed zitten.

“Je—” Hij keek even naar de bank. Fair enough. “Wat bedoel je echt instrument?” vroeg hij vervolgens beledigd. “Tch. Niets mis met ‘n gitaar,” ging hij mompelend door, voor hij het ding terug duwde en onder het bed schoof. Hij tilde zichzelf (erg onhandig en met één bijna-val) omhoog en leunde tegen de muur aan, tweekleurige ogen gericht op de ander.

“Ah, douche,” merkte hij op, waarna hij wel een shirt uit de kast viste en zich naar de badkamer deur zette. Hij stopte halverwege en draaide zich nog even om naar de ander. “Ik… Het was…” Alain fronste even, voor hij de juiste woorden vond en een grijns over zijn lippen trok. “Het was meer dan oké,” knipoogde hij, voor hij zichzelf de badkamer in werkte.

Nu was douchen een opgave. Niet alleen plakte alles en kwamen er meerdere “ew”-s uit zijn mond tijdens het uitkleden, eenmaal onder de douche was het enorm lastig om de motivatie te vinden er weer onder uit te komen. Geshampoo’d haar was zoveel fijner dan de vieze plak-mess die het eerder was en zodra hij zichzelf helemaal had ontplakt en aan de warmte was gewend, voelde het crimineel om de douche weer uit te zetten. Toen hij dat eenmaal deed, bleef hij uiteraard achter de doucherand hangen, flikkerde hij door de badkamer heen en zweerde hij dat hij bijna dood ging.

“Oof.”

Na zichzelf (letterlijk) opgeraapt te hebben, mopperde Alain ontevreden en deed hij zijn boxers en te grote witte shirt aan, waarna hij zijn haar zo goed mogelijk droogde met de handdoek. Met grijs haar stekend in elke richting en een shirt tot halverwege zijn bovenbenen wankelde hij de badkamer uit en rechtstreeks het bed in.

Waar hij uiteraard net iets te dichtbij Cas ging liggen.

Want dat was lekker warm.

En Alain was een puppy die aandacht nodig had.