Tales of

Sinnoh

Myrddin voelde zich verslagen. Hij wist niet meer hoe hij verder moest na die ervaring. In zijn hoofd ging het maar dat dit zijn fout was. Hij probeerde zichzelf dan ook sterk op te stellen door zijn ogen strak op het apparaat te houden. HIj scrolde erdoor, maar kreeg de info niet binnen die erop verscheen.. Hij liet zijn blik onbewust afdwalen naar zijn benen, die hij had opgetrokken. Hij was er nog steeds, de ander, kon hem horen. Toch waagde hij niet op te kijken naar de deur. Hij liet zijn blik snel terug naar de holo caster gaan en wachtte af. HIj wist niet goed wat hij moest zeggen als de ander de kamer terug binnen kwam. Of wilde hij juist dat hij weg ging? Hij slikte een ongemakkelijk gevoel weg toen dat besef binnen kwam. De aftertaste was onaangenaam. Het bleef hangen. Als hij dat wilde ging hij wel weg. Dan kon de ander even alleen zijn. Hij zou toch niet slapen vannacht. Hij was het gewoon om soms nachten wakker te liggen, had de laatste tijd veel zo'n nachten gehad. Nachten waar hij had zitten huilen, waar hij boos was geweest en in de sportschool was geweest. Maar de laatste tijd was dat laatste geen optie meer voor hem. Het enigste dat hij kon doen was hier zitten. Er was wel een iets dat hij nu kon op vooruitzien, zijn eigen plekkie. Daar kon hij zijn eigen gym installeren en weer eens zijn frustratie kwijt.

Toen hij hoorde hoe het slot van de badkamer wilde, verstijfde hij even. Hij wilde niks liever dan rechtstaan en de kamer uitlopen. Hij haatte confrontaties als de pest. Hij lostte dingen liever op door erop te kloppen. Maar hij wilde dat ook niet doen, dus dan was het maar lopen. Hij duwde zichzelf wat meer naar voren, zijn ogen gefixeerd op de holo caster. Zijn expressie was star, neutraal. Hij had zichzelf kunnen laten gaan hiervoor. In de nabijheid van een ander werd hij ongemakkelijk als hij toegaf aan zijn emoties. Hij hoorde de ander dichter kom, ging op de rand van het bed zitten. Hij knipperde even, zijn ogen dwaalden af van het ding in zijn handen. Ze zakten af naar zijn handen, naar het bed. Het was pas toen hij de ander iets hoorde zeggen, dat hij even naar hem keek. Hij klonk niet in orde. Het ene woordje dat hij uitgesproken had bracht hem... Dit was zijn fout of niet? Hij haalde even diep adem en liet zijn ogen weer vallen op de holo caster voor zijn neus. Hij wreef even over het scherm heen, malende over wat hij moest zeggen, moest doen in deze situatie. Hij opende zijn mond wat, maar klemde al snel zijn kiezen weer op elkaar. Was hij boos? Nee, hij was gewoon enorm... Hij voelde zich schuldig. Dit was allemaal zijn schuld. Hij herinnerde zich nog goed hun avond dat ze samen hadden gedronken en ja... Ja... inderdaad. Het pastte gewoon niet in elkaar. MYr legde zijn kin tegen zijn borstkas aan toen een nieuwe golf van verdriet hem in zijn greep kreeg. HIj draaide dan ook meteen zijn hoofd weg van de ander en staarde star naar buiten, snel knipperende om de tranen tegen te werken.

Gevoelig als hij was en hoeveel pijn hij ook had, hij wilde zijn vriend niet in de steek laten. Niet nog iemand die hij verloor. Zijn benen bewogen zich wat naar de zijkant van het bed terwijl hij zich opschoof. Het was nog pikdonker buiten. Kon ook niet anders, het was een gat in de nacht. Zijn vingers gleden nogmaals over de holo caster heen, waarna hij even zijn focus erop legde. Zijn vingers beefden terwijl hij rustig wat in begon te tikken. Hij las het even na, slikte en liet de tekst afspelen. Hij had een haat aan dit. Het was een reminder aan wat hij niet kon, hoe zwak hij was. Maar het was belangrijk nu. Hij moest doorbijten. 'Wil je alleen zijn? Ik kan gaan als je wil.' weerklonk er van de text to speech stem. Hij zou gewoon zijn Pokémon nemen en ene wandeling gaan maken. Een wandeling die de rest van de nacht en volgende dag zou duren. Was het voor de ander dat hij het vroeg, of ook voor hem? Nee, het was ook voor zichzelf. Tranen brande immers alweer in zijn ogen. Hij tilde dan ook even een hand op en streek langs zijn ogen. Hij haatte dit. Hij wilde niet huilen.

Hij liet zijn blik even over het scherm gaan en klemde zijn kaken op elkaar. Hij wilde ergens tegen op gaan slaan, het liefst van al even zich uitleven op een bokszak. Maar die had hij hier niet, zou hij niet hebben tot hij was verhuist naar die nieuwe woning. Zijn blik schoot op, naar het bureel, waar de papieren lagen. HIj slikte even ongemakkelijk, het zware besef dat hij nog lang hier vastzat. En dat met dit alles. Hij was maar een zwak iemand en hij kon hier niet mee omgaan. Hij was veel te emotioneel voor zijn eigen goed. Probeerde het allemaal maar te maskeren, maar hier was hij weer. Het deed zoveel pijn, maar wat kon ertegen doen? Hij zoog even wat lucht naar binnen, zijn adem stokte, hij zuchtte. Beverig en onstabiel. Dat was ook hoe hij zich voelde. Hij was niet zeker of hij nu nog op zijn benen zou kunnen staan of hij in elkaar zou klappen, huilend. En dat wilde hij niet. Hij moest zichzelf veilig houden, veilig van dit alles. Hij herinnerde zich nog goed wat er gebeurde als hij dit deed met anderen erbij, thuis. Nooit meer zou hij zoiets laten gebeuren. Nooit meer zou hij het mogen riskeren. Dan waarom, wilde hij gewoon.... Nee, nee. Nee.

Nee. Hij keek even op, verrast dat de ander dat antwoord aangaf. Hij had toch wel iets ander verwacht. Maar Rick sprak verder en even gleden zijn ogen naar de ander. Hij was verrast van wat hij zei. Was dit... Oh... Oh nee... Dit gebeurde hem... Vaker? Hij slikte ongemakkelijk. Hij zou zich beter moeten voelen, wetende dat het niet aan hem lag, maar dat gebeurde niet. Nee, hij voelde zich meer schuldig worden. Hij trok zijn schouders wat. Het legde wel het een en ander uit, maar het zorgde er niet voor dat hij zich beter over zichzelf ging voelen. Hij was nog steeds niks meer dan een kutkind. En hij had al zoveel dingen kapot weten te maken, dus er was geen twijfel aan dat hij dit ook wel zou doen. Zijn blik ging naar de rug van de ander. Hij kon zijn expressie niet zien, maar aan de toon alleen kon hij genoeg opmaken hoe de ander zich voelde. Hij was erg slecht in dit, wist niet wat hij kon doen om de ander te helpen. Of hij dat wel wilde. Hij had nee gezegd. Maar was dat effectief op het alleen zijn of... Dat hij weg ging? Hij was toch niet van plan om nu op straat te gaan? Hij had geen droge kleding en daarbij was hij.... Maar... Wie was hij dat te vragen van de ander. Hij kende hem niet zo goed, wist niet eens hiervan. Hij sloeg zijn ogen van de ander af. Hij wist het niet meer, het was allemaal zo moeilijk, zo ingewikkeld.

Rick gaf aan wat hij dacht en ongemakkelijk rechtte hij zich even wat. Bezorgdheid kwam over hem heen. Hij wilde de ander niet dwingen dingen te doen die hij niet wilde doen, maar wilde hij echt gaan? Sprak hij zichzelf niet tegen? Hij slikte even en liet zijn blik naar de holo caster gaan. Hij was altijd stil geweest, kon ook niet anders als je mute was, woorden vinden was altijd moeilijk voor hem. Moeilijke situaties waar hij niet wist wat hij erop kon zeggen. Hij bracht even een hand naar zijn borstkas en begon wat te gebaren. Het was voor niemand bedoeld, buiten zichzelf. Alsof hij even zijn eigen woorden moest overlopen, bedenkelijk, voordat hij ze echt kon neerzetten. Het smaakte bitter in zijn mond en langzaam bracht hij de hand terug naar de holo caster. Hij wist niet goed of dit de juiste woorden waren... maar misschien kon het iets beginnen. Kalm begon hij te tikken in het apparaat, maar steeds opnieuw verwijderde hij wat haar hij aan was begonnen. Het leek erop dat het toch allemaal niet goed ging.

De ander liet een lachje horen en sprak weer. Myrddin keek even op toen hij de ander zag bewegen. Hij keek toe hoe hij zijn hoofd aanwees, duidelijk makende dat het hele incident iets was dat vaker gebeurde. Het was iets dat blijkbaar mis was met de ander. Was het een trauma? Iets van een slaapprobleem? Wat het ook was, het klonk zwaar. De blonde kerel luisterde rustig verder naar wat de ander te zeggen had en haalde even diep adem, het deed pijn maar hij beet door. Het speet hem... Hij legde zijn handen wat steviger om de holo caster en begon meteen te typen, waarna hij het liet afspelen. 'Je hoeft geen sorry tegen me te zeggen daarvoor' klonk er van de eentonige stem af. Hij slikte even en wilde het meteen opvolgen met tekst. Maar hij betrapte zich erop dat zijn handen wat beefden en dat er hem geen woorden binnen kwamen. Hij kneep dan ook even zijn ogen toe en schudde zijn hoofd. Gewoon... In en uit. Zijn vingers werden klam, hij wist niet wat te zeggen, wist niet wat hij moest doen. Maar hij wilde niet dat de ander gewoon... OP straat eindigde. IN de koude, alleen, na zoiets. Dat verdiende toch niemand? Maar hij wilde niet afdwingend klinken. Dat was natuurlijk lastig als je geen tonen kon maken, als je geen stem had en het enigste dat je had om iets van geluid aan te geven een eentonig iets was. Hij knipperde enkele keren en verstevigde zijn grip, zijn bezorgdheid won. Hij wist niet of hij het goed verwoorde, kon enkel hopen dat het niet verkeerd overkwam. Hij las het niet na en liet het afspelen, zijn ogen gingen langzaam naar de ander. 'Je moet niet gaan'

Wat kon je zeggen in een situatie als deze? Hij voelde zich zo enorm gespannen, maar wist dat hij daar geen recht op had. Hij was gewoon een beetje van zijn stuk gebracht, verschoten van wat de ander had gedaan. Meer niet. Hij liet zijn blik terug naar de ander gaan, hij praatte. Zijn slaap? Even krulde zijn mondhoeken op. Soms bleef hij twee dagen aan een stuk wakker voordat hij een korte nap nam. Hij was wakker blijven wel gewoon. Er waren veel dingen die hem wakker hielden. Hij weigerde dan ook de medicatie te gebruiken die ze voor hem hadden voorgeschreven. Hij was liever moe dan dat hij nogmaals... Nee, hij vond de medicatie niet aangenaam. Het zat daarbij ook nog steeds in zijn kast. Zijn moeder had ze meegegeven, ookal had hij ze al jaren niet meer gebruikt. Hij kon ze altijd weggooien, maar dat ging hij niet doen. Dan wist je niet waar ze belande of... Ja... Dat was wat hij zichzelf voor zou houden voor nu. In ieder geval zou het niet aan de ander gelegen hebben. Als het niet hem was die hem wakker had gemaakt, zou het wel iemand zijn die voorbij liep voor de deur. Of misschien ontwaakte hij gewoon uit pure stress voor niks. Dat gebeurde vaker dan hij wilde. Hij sprak verder. Of hij nog ging slapen. Hij schudde even zijn hoofd lichtjes, een waterige glimlach op zijn lippen. Nee, nee, dat zou helemaal niet het geval zijn. In tegendeel. Als de ander er nu vandoor ging, ging hij ook naar buiten. Dan zou hij waarschijnlijk iets gaan doen waar hij weer spijt van zou krijgen. De gedachte aan de supermarkt kwamen even naar voren, vaag, maar wel duidelijk genoeg om te beseffen dat hij die dag oververmoeid en zwaar emotioneel was geweest. Hij wist dat het zo kon lopen en dan nog... Nee, nee, hij wilde niet alleen hier blijven. Dan was hij liever alleen buiten.

Myrddin draaide zich wat meer naar de ander toe toen hij verder sprak. Hij betwijfelde het, maar aan de ander kant... Hij slikte even en plaatste de holo caster voor zich, een hand erom heen houdende. De ander legde zich neer en even keek Myr naar de ander. Hij trok zijn andere been het bed terug op en draaide zich wat naar hem. Hij maakte zich serieus zorgen om de ander, maar wist niet of hij het recht had dat te voelen. Hij bleef de ander dan ook even aankijken, nog enkele seconden, voordat hij zijn focus weer legde op het apparaatje. Hij slikte even terwijl hij begon te typen. 'Ik ben een slechte slaper anyway, ik ga niet meer slapen' weerklonk er al snel. Dat wilde hij even duidelijk maken aan de ander. Zelf als hij moe was gebeurde het vaak dat hij nog een miljoen keer wakker werd snachts. Hij keek even naar de ander, bracht even een schuine glimlach op zijn lippen. Hij voelde zich alles behalve goed op dit moment, maar ergens wilde hij... Niet dat de ander dacht over hoe hij zich echt voelde. Hij was kapot, hij was moe en hij was verward. Hij wist niet wat hij met zichzelf aanmoest, laat staan met een ander. Dan waarom, gaf hij niet gewoon toe dat de ander weg kon gaan? 'Kan ik niks voor je doen?' weerklonk er nadat hij het ingetikt in zijn holo caster. Zijn ogen dwaalden even af naar zijn vingers, die zich steviger om het ding gingen. Hij haatte het dat zijn enige manier van communiceren was. Hij wilde dat hij gewoon kon zeggen wat gezegd kon worden, zonder iets dat ertussen moest gebruikt worden. Altijd een medium nodig hebbende. Alles werd dubbel bedacht, hij waagde niet veel te doen.

Zijn ogen gingen even naar de ander, waarna hij even diep adem haalde. Het knelde aan hem, maakte hem ongemakkelijk. Maar hij gaf er niet aan over. Misschien dat hij gewoon maar moest doen wat het eerst in hem opkwam. Denk er niet over na, want hoeveel had dat hem al gebracht in het verleden? Vluchtig tikten zijn vingers op het scherm. 'Je moet niet weggaan voor mij. Ik ben graag bij je.' Klonk er, waarna hij even slikte en zijn ogen naar de ander liet gaan. HIj bloosde niet, het kwam maar niet. Hij... Voelde zich eerder verdrietig om iets van schaamte te voelen. Een bitter iets, het palmde hem in en gaf hem een vreemd gevoel. Eentje die hij de laatste tijd misschien teveel had gevoeld.

Hij was echt heel slecht in situaties als deze. Hij wilde zo graag helpen, maar wat kon hij doen om te helpen? En wat was teveel pushen? Teveel helpen? Hij wist niet waar die grens zat. Het was moeilijk voor hem om aan te voelen wat teveel was, wat te weinig was. Dat perfecte beetje, dat was hem nooit gegund. Misschien was het omdat hij een groot deel van zijn leven sociaal geïsoleerd was, zijn holo caster de enige manier van communicatie met mensen buiten zijn familie. Hij had altijd gedacht dat hij het wel goed zou kunnen doen eenmaal dat kanaal minder werd en het meer naar praten ging face-to-face, maar helaas. In de universiteit kon hij wel nog herinneren hoe hij had zitten janken in het toilet omdat hij iets verkeerd had gebaard. Enorm gevoelig was hij, maar zou hij dat ooit toegeven? Nee. Hij vervloekte zich wel dat hij zo'n enorme kneus was, wenstte tot zichzelf dat hij zelfzeker was en ervaring had. Hij wist niet of hij ooit wel... Zelfzeker zou worden. En daar werd hij dus zo boos op, maar dan opnieuw, op wat niet?

Rick sprak en even keek de kleine man naar hem. Eh... HIj glimlachte even schuin en schudde zijn hoofd. Nee, dat had hij helaas niet liggen. Als de brave jongen dat Myrddin was, was het idee ervan zelf nog niet in hem opgekomen. Hij zou niet weten wat zijn moeder zou doen als ze erachter kwam dat hij nu aan het denken was hoe hij- Ah nee, dat mocht hij echt niet denken. Straks ging die freaky Metagross van haar nog iets doen. Hij liet zijn blik dan ook even over de ander gaan. Hij vroeg zich af of hij niet gewoon liever wat sliep? Hij had medicatie liggen, wist dat het niet veilig was het om aan een random iemand te geven, maar wat maakte het ook uit als de ander instemde? Hij maalde er even kort over, zijn blik ging dan ook naar de kast waar hij al zijn medicatie inhield. Hm... Hij kon het altijd voorstellen. Van een goede dossis zou de ander wel een paar uur knock out zijn. Hij wist echter niet wat het met zijn... Situatie zou doen. Hij was geen dochter, geen medische expert. Maar in zijn hoofd klonk het niet zo erg. Wat was het ergste dat er kon gebeuren? Myr was toch niet van plan te slapen. Hooguit zou hij misschien in de namiddag een nap van een halfuur nemen, maar hij voelde zich weer zo enorm... Gestressed. Gedachten en herinneringen van het verleden. Zorgen om zijn toekomst, die met de dag enkel maar donkerder werd in zijn hoofd. Nee, hij was echt niet in orde. Maar of hij hulp zou vragen? Nooit.

Toen de ander weer sprak, verstijfde hij wel meteen. HIj voelde wel meteen een golf van angst over hem heen trekken. Ondanks dat het niet zo bedoeld was, kon de ander niks dan schuin wegkijken. Was het echt zo erg? En als de ander dat zei, dan wat dacht hij van hem? Hij had het weer verpest, of niet? Hij greep het dekbed onder hem vast, licht bevend balde hij zijn handen tot vuisten. Hij kon nog heel goed herinneren hoe hij overal buiten de boot viel. Altijd, overal. En niemand had graag buitenbeentjes. Die waren een makkelijk doelwit voor spot, voor leuke dingen mee te doen, om te zien hoe ver je ze kon pushen tot ze braken. Hij opende zijn mond wat, maar zijn onderlip trilde wat. De enkele paar woorden die Rick had gezegd brachten hem zoveel woede. Maar... Was het omdat hij bang was wat de ander van hem dacht? Of was het omdat hij de waarheid sprak? Een waarheid die hij niet wilde aanzien. Hij wilde het niet. Hij wilde dat hij gewoon even normaal kon zijn. Want, hoe je het ook draaide of keerde, in de maatschappij was de norm dat je straight was. Men maakte dit soort opmerkingen niet als het een man of vrouw zou geweest zijn. Wow, wat ben je straight. Dat zou nog eens een opmerking zijn. De gedachte alleen al liet zijn bloed koken. Hij voelde zich niet goed worden. Hij haatte het, hij haatte zichzelf. Hij vond dit vreselijk. Zo... Zo....

Rick sprak echter verder en even slikte hij, een bittere smaak kreeg hij in de mond. Wel meteen keerde hij de ander zijn rug toe en plaatste hij zijn twee voeten op de grond. Hij haalde even diep adem, waarna een lange zucht van hem afkwam. Zijn blik was gericht op het raam, voor even staarde hij ernaar. In een enkele zin was zijn woede omgeslaan in puur verdriet. Of was het opluchting? HIj wist het niet, het enigste dat hij wist was dat hij nu wel even aan het janken was. Gelukkig was hij stil en veel tranen kwamen er niet. Zolang de ander hem maar niet zag, was het in orde. HIj tilde dan ook even een hand op en streek de tranen weg. Ze bleven niet komen, dat was genoeg voor hem om even overeind te komen. Hij draaide zich dan ook even met een glimlach om naar de ander. Nog steeds waren de nare gedachten aanwezig in zijn hoofd. De woorden van Rick hadden hem even te ver gepushed. Het mag. Nee, het mocht niet. Maar dat zou hij niet zeggen. HIj zou gewoon doen alsof alles in orde was, dat deed hij toch al zoveel, zovaak. Myrddin begon kalm te typen op zijn holo caster. Zijn focus op het apparaatje leggende. 'Ik heb geen wiet helaas, maar als je nog wat wilt pitten heb ik daar wel iets voor.' Even wat pillen en je was meteen weg. Myr negeerde taktisch de opmerking die Rick had gemaakt en liep kalm even door de kamer, bijna ijsberend. Heen en weer ging hij even langs het raam, zijn handen klam rond de holo caster geklemd. Het koude zweet was hem al een tijdje uitgebroken. Hij was nerveus, hij was bang, hij was niet in orde. Hij kon wel uren huilen nu, maar dat mocht niet, niet zolang de ander er was.

Myrddin had zichzelf altijd wijs gemaakt dat hij gewoon geen interesse had in al dat gedoe. Gay of straight, whatever, het was niet voor hem weggelegd. Maar het waren stille leugens om zichzelf door de dag te krijgen. Zoals hij zoveel dingen voorloog aan zichzelf. Als hij het hard genoeg herhaalde zou hij zelf zichzelf kunnen voorliegen. Maar schijnbaar was het allemaal voor niks geweest. Want als dat waar was zou hij zich niet zo voelen, zo kapot, zo verloren. Wie hield hij nog voor de gek? De enigste die het nog probeerde was hij, zodat hij toch wel iets van rust kon vinden in zijn hoofd. Maar de laatste tijd was die er al lang niet meer. Er was geen uitweg meer aan. Hij draaide dan ook even op zijn hielen en wandelde terug heen en weer langs het raam. Af en toe keek hij even naar buiten, maar hij waagde het niet terug te kijken naar de ander. Hij was nog nooit zo snel van gedachten veranderd. Hij wilde dat de ander ging, hem alleen liet. Hij wilde niet praten over dat. Hij was in orde waar hij was. Als er nog iets bijkwam, dan zou hij compleet vastlopen. De laatste tijd huild hij meer dan anders, het was een indicatie dat hij echt de grip op zijn welzijn aan het verliezen was. Hij had zich even gelukkig gevoeld eerder die nacht, maar dat leek nu alweer zo ver weg. Het zou niet meer komen, nooit meer. Het zou een laatste keer geweest zijn. Dat besef maakte hem boos, maar ook... Verdrietig. Hij wilde niet meer alleen zijn, hij wilde ook gelukkig zijn. Maar natuurlijk was er het besef dat dat niet voor hem weggelegd was.

Myr zat te glimlachen, een expressie die zo fake als wat was. Geforceerd om iets van stabiliteit te behouden, om het gesprek verder te laten gaan. Wat had dit alles nou met zijn seksualiteit temaken? Hij had helemaal geen problemen. Want je kon er enkel een probleem van maken als je er last van had. En hij had nergens last van had als het daarop aankwam... Toch? Ja, voor zover hij erover dacht wel. De ander begon echter weer te praten en even slikte hij. Hij hield even halt en draaide zich glimlachend naar Rick. Ja, was een domme grap niet? Zolang de ander dat kon geloven was het allemaal in orde. Maar schijnbaar had de ander toch echt wel meer hersencellen dan hij had ingeschat. De man waarvan hij dacht dat het een echte manchild was, had hem zo in de palm van zijn hand. En hij kon geen kant op. De ander was duidelijk veel sterker in conversatie dan hem, maar dat was ook niet moeilijk. Zelf een kleuter kon Myr stil krijgen als ze genoeg pushten. Een gevoelig kind was ie altijd geweest, maar op momenten als deze wist hij echt niet wat hij met zichzelf aanmoest. Hij keek de ander dan ook recht aan, hoe hij zijn wenkbrauwen omhoog bracht. Was het dan zo raar? HIj bood gewoon wat pillen aan? Nee, niet ok? Dan kon hij dat ook gewoon zeggen.

Maar Rick sprak verder, hij voelde zichzelf helemaal instorten. Zijn handen beefden wat, maar kordaat bleef hij de glimlach aanhouden. Hij bleef lachen alsof het het enigste was dat hij nog kon, hij had dan ook even zijn ogen gesloten, zijn lach enkel groter wordende terwijl de ander verder sprak. Onderliggende leed, geen shame... Hij had ook wel... De kleine man bleef daar maar staan, glimlachend, maar zijn handen beefden. Zijn ene hand was strak om de holo caster geklamd. De grip om het voorwerp was groot, maar hij wist dat het niet zomaar zou breken van dit. Toch? Wat maakte het ook uit. Zijn andere hand was ook gebald, tot een vuist. Hij kon de nagels in zijn handpalm voelen, de kracht die hij erachter zette was niet gezond, maar wat maakte het ook uit? Was het niet makkelijk om erover te praten als je zelf het gewoon zelf even had geprobeerd. Dan was het makkelijk om jezelf wijs te maken dat alles ok was. Oh... Oh... God. Een bitter gevoel bekroop hem. Waarom moest dit nu weer gebeuren? Waarom met hem? Wat had hij de ander verkeerd gedaan om dit te verdienen? Hij was perfect in orde. HIj was niet- Er was- Hij-

Dikke tranen vonden meteen een weg naar buiten waarna hij wel meteen zich een kwartslag omdraaide. Zijn gezicht trok boos weg waarna hij wel meteen zijn holo caster woest door de kamer gooide. Hij hijgde even diep in en uit terwijl hij huilend naar het voorwerp keek, die met een knal tegen de muur aanvloog. Zijn beide handen nu tot vuisten gebald, zijn ademhaling gejaagd. Hij was zo boos. HIj was zo... Zo niet ok. De expressie op zijn gezicht was eindelijk veranderd. De emoties van de avond waar de ander hem had gezoend kwamen meteen terug. Waarom moest de ander dit doen? Hij wilde dit niet. Hij trok dan ook zijn schouders wat op, zijn ogen star gericht op de holo caster die nu aan de ander kant van de kamer lag. Geen shame... Geen shame... Zijn ogen schoten even naar Rick. Zijn blik stond vol met woede, spijt, verdriet, maar vooral pijn. Dit betekende veel meer voor hem dan alleen een domme opmerking. Dit kwam zoveel harder aan dan dat hij ooit zou kunnen neerzetten op papier. Het liefste wat hij nu wilde doen was de kamer uitrennen en er gewoon vandoor gaan. Hij wilde het er niet meer over hebben, wilde dit soort gedachten niet meer hebben. Hij wilde gewoon even, rust, voor heel even. Maar zelf nu kreeg hij dat niet. Hij probeerde zo zijn best te doen en dan nog, dan nog gebeurde er dingen zoals dit. Hij gaf op. Waarom nog proberen? ALles viel toch altijd in het water.

Hij zette dan ook een stap naar achter, zijn expressie overgaande van boos naar iets dat men het best kon beschrijven als opluchting, maar ook pijn. De man knikte een enkele keer naar Rick, voordat hij weer in beweging kwam. Hij wandelde naar de holo caster toe, knielde erbij neer en pakte het vast. Zijn vingers beefden nog wat, maar het leek hem goed te doen om te janken. Tranen bleven nog steeds komen, maar hij hield ze niet meer tegen. Waarom hij het niet deed was hem een raadsel. Hij streek dan ook even langs zijn ogen met zijn onderarm. Hij zou zichzelf zo haten als dit ooit weer bovenkwam. Maar dan opnieuw, kon zijn zelfhaat nog dieper gaan dan dat het al was? Nee, het leek hem van niet. HIj lachte even zachtjes, zijn ogen gefocust op de holo caster terwijl hij terug wandelde naar zijn kant van het bed. HIj ging erop zitten, alsof er niks was gebeurd. Hij glimlachte, maar de tranen bleven komen. Frustraties, pure frustraties. Maar vrolijk typte hij verder, alsof er helemaal niks aan de hand was, alsof zijn kleine uitbarsting niet zojuist plaats had gevonden. Hij liet de holo caster dan ook luiden. 'Wat gemeen, ik wilde het er echt niet over hebben.' zoveel was duidelijk. En zelf als hij het erover moest hebben, wat kon hij zeggen? Zijn ogen bleven gefocust op de holo caster. Realisatie, frustratie en angst. Het was het enigste dat hij nu voelde. De woede van eerder leek eindelijk wat weg te zijn, en dat was misschien beter ook.

Door zijn hele uitbarsting was de ander gewoon stil geweest. En hij wist niet goed of hij daar bang of juist blij om moest zijn. Hij had zoveel moeite met anderen in te schatten, had al moeite met te weten hoe hij zelf zou reageren soms. Impulsief was hij zeker, hoe graag hij dat ook aangaf dat hij dat niet was. Waarom kon het leven niet eens makkelijk zijn? Waarom moest het altijd moeilijk lopen? Altijd zo moeilijk, altijd zoveel problemen, zoveel drama. Geluk was een schaars iets, zo bleek.

Nadat hij aangaf dat het gemeen was, sprak de ander wel meteen. Nooit gezegd dat hij heel aardig was. Hij lachte even zachtjes op de opmerking van de ander, zijn ogen op de holo caster gefocust. Hij had ook nooit verwacht van de mensen rondom hem om aardig te zijn, maar deze deed wel pijn. Het was een enorm naar gevoel, eentje die hij niet verwacht had. Maar ergens voelde hij zich er ook enorm opgelucht door. Hi wist niet goed hoe hij zich moest opstellen tegenover de ander, hoe hij zich zou moeten voelen... Want het was geen kwestie van hoe hij zich nu voelde, maar hoe hij zich zou laten voelen. De blinde woede was ervan af gegaan en hij had gedacht hem te haten, maar dat was het niet. Dus wat was het wel? Hij kon er geen label op plakken en was ook niet zeker of hij dat wilde doen. Rick bewoog en even keek de kleine man wat op. De ande trok hem tegen hem aan. Myrddin liet het meteen toe. Hij was echt niet het knuffeltype, had er een bloedhekel aan, maar zelfs hij had het wel eens nodig. Niet op momenten van fysieke pijn, maar momenten zoals deze. Waar hij zich zo zwak vond en hij dacht dat hij het allemaal had verpest, werd er verzekering gegeven aan hem. Iets dat hij heel weinig had gekregen in zijn leven. HIj slikte dan ook even en legde zich wat tegen de ander aan. Het was zeker welkom. Aanrakingen waren vaak naar voor hem, slechte herinneringen, het was altijd zwaarder voor hem geweest om dat soort steun te aanvaarden.

De woorden die de ander uitsprak, moest hij nog even herhalen in zijn hoofd. Ah... Hij had de ander echt voor een idioot gehouden, maar schijnbaar was dat allemaal een facade geweest, of niet? Hij had het door gehad, misschien langer dan dat hij dacht. Hij was de echte idioot hier, zo bleek. Het is normaal. Niks aan de hand. Hij was niet ziek. Hij slikte even en sloot zijn ogen wat terwijl hij even zich meer tegen de ander aandruk, de tranen bleven maar komen, maar het was duidelijk dat hij het nodig had. Hij snapte het nog altijd niet zo goed, maar het was een begin. Het was iets. Na eventjes zo stil geweest te zijn, keek hij op, zocht hij de ogen van de ander. HIj slikte even en duwde zichzelf wat meer op, zodat hij wat beter kon zitten. Hij kantelde zijn hoofd wat, bracht zijn handen langzaam omhoog. Nog steeds had hij zijn holo caster vast. Het was het enigste waarmee hij echt kon praten met de ander nu. Wat was het lastig allemaal ook. Een kleine glimlach sierde zijn lippen, de tranen eindelijk minderend. Hij was uitgehuild en dat leek hem het belangrijkste voor nu. Hij tikte wat tegen het schermpje aan en stopte al snel. 'Dankjewel' Klonk er van het ding af. Hij knipperde enkele keren, liet zijn handen wat zakken en haalde diep adem. Zijn ogen gingen weer op naar de ander, zoekende naar iets. Hij wist niet goed wat dit betekende. Wat ze verder konden doen? Hij had de ander willen helpen en nu lag hij hier, juist geholpen door hem. Het besef bracht hem zachtjes aan het lachen waarna hij weer begon te typen. 'En ik wilde juist jou helpen, verdorie' Wat een fantastische gastheer was hij toch. Janken en al, wat was hij toch een sukkel.

Hij kon voelen hoe de ander met zijn haar bezig was. Vond ie dat fijn of was dat gewoon voor wat afleiding? Hij zou het niet vragen, maar hield het wel in zijn achterhoofd. Eerder die nacht had Rick ook al met zijn haar zitten klooien, al wist hij niet ofdat meer iets was dat aangedreven was door de drank. Vast wel. De man knikte even op wat hij had aangegeven aan de ander en rustig bleef hij naar de ander kijken. Hm... De woorden van de ander brachten een vreemd gevoel in hem los. Hij, die altijd standvast was geweest dat hij geen issues had, en dan had je de ander die het al lang leek op te geven te hebben. Hij kon zich moeilijk verplaatsen in de schoenen van de ander, hij vond het enorm complex om hem te snappen. Als hij er een besef van was dat er een probleem was, dan waarom zocht hij niet naar een oplossing? Of was dat gebeurd en wilde hij niet meer verder zoeken? Hij wist niet wat er erger was, beide klonken als nare situaties. Hijzelf had altijd zijn problemen van zich af geschoven, zijn uitbarstingen gaven hem korte momenten van opluchting waar even alles ok was. Maar niks was ok en dat besefte hij ook wel. Hij was gewoon te koppig om te zeggen dat het aan hem lag, altijd de schuld gevende aan de mensen rondom hem. Iemand moest de boeman in zijn verhaal zijn, zolang hij dat kon aanhouden kon hij die illusie voorhouden voor zichzelf. De therapie die hij verplicht moest volgen had hij standvast zo goed als verworpen, tenzij het echt nodig was dat hij naar die dame luisterde omdat ze met iets dreigde. Daar had ze recht toe, dat was immers zo besproken.

Hoe de ander hem aaide gaf hem een vreemd gevoel. Hij vond dit soort aanrakingen niet ongenaam, maar ze waren vreemd en nieuw. Zijn familie was niet het type die ooit iets van liefde had gegeven op deze manier, die kwam alleen in materiele waarden. Geld. Dingen die hij wilde. Maar echt iets van bemoedigende woorden? Een schouderklopje? Een glimlach? Dat was heel zeldzaam en in sommige gevallen onbekend voor hem. Hij had altijd zijn zus gehad, maar ook zij was van hem weg gegroeid door de jaren heen. Voor altijd vast zittende op een plek waar hij niet weg kon. Hij was altijd bang geweest vast te zitten thuis, bij zijn moeder. Waar hij niks meer zou worden dan haar zoon. Waar hij nooit iets voor zichzelf zou maken. Maar hij wilde altijd iets van zichzelf maken, van zijn leven. Het was de hele reden dat hij naar deze regio was gekomen. Rick sprak en het was toen pas dat Myrddin zijn ogen wat had dichtgedaan en echt aan het genieten was van hoe de ander hem aan het aaien was. Hij voelde zichzelf even wat warmer worden en wilde meteen, uit automatisme zichzelf onderbreken, maar hij dwong zichzelf om ontspannen te blijven liggen waar hij lag. De woorden die de ander zei zorgde ervoor dat hij even weer opkeek naar hem. Hij slikte en knikte even rustig. Hij wilde niet weg van de ander, maar misschien dat iets van een pijnstiller aanbieden toch misschien beter was. Hijzelf had er geen ervaring bij.

Hij haalde zijn handen dan ook wat op en begon te typen. Hij kon het niet laten even een glimlachje op zijn lippen te plaatsen toen hij uiteindelijk het apparaatje liet afspelen. 'Dus, terug naar pillen in je proppen. Zou een pijnstiller helpen?' Het aanbod van de andere pillen die hij had lag nog steeds op tafel. In ieder geval wilde hij gewoon dat de ander geen last had. Als hij zou aangeven dat iets anders zou helpen, zou hij dat ook halen. Bij dat besef moest hij even zichzelf betrappen dat hij dat niet kon doen. Want hij wist eigenlijk helemaal niet waar hij wiet vandaan kon halen.

Hij luisterde naar wat de ander zei. Hm. Hij kon het altijd proberen, kon geen kwaad. Wat was het ergste dat er kon gebeuren? De ander trok hem nog even dichter en Myr sloot zijn ogen wat. Hij vond dit helemaal geen naar iets. In tegendeel, dit was zo fijn. Maar hij zou zo opstaan zodat hij wat kon halen voor de ander. Hij zou die slaappillen er ook maar bijhalen. Natuurlijk niet meteen in de handen van de ander duwende, maar hij zou ze op de nachttafel zetten zodat hij alsnog kon pijlen of de ander het een poging wilde geven of niet. Hij zou in ieder geval het niet doen. Het bracht hem alleen maar nare dingen en hij haatte het principe er ook van, voor zichzelf in ieder geval. De ander lostte hem dan ook uiteindelijk en Myr rolde zich meteen op zijn zij, waarna hij zich rechtop duwde en overeind kwam. Hij boog even wat naar voren om de holo caster op het nachtkastje te leggen. Kort rekte hij zich even uit waarna hij wel meteen in beweging kwam en naar de kast liep. Hij kon horen hoe de ander bewoog. Kort keek hij om, om de ander onder de dekens te zien. Hij glimlachte zachtjes en draaide zich terug naar de kast, die hij kalm open schoof. Hij liet zijn ogen even over zijn kleding gaan waarna zijn blik even naar boven verplaatste. A- Ah... Zijn gezicht vertrok bij het besef dat hij ze op de bovenste plank had gezet. Niet zo heel hoog, maar hoog was al meteen hoog voor hem. Hij slikte dan ook even ongemakkelijk en probeerde de tas te pakken door op de toppen van zijn tenen te staan. Helaas voor hem was het niet voldoende om de tas te bereiken. Hij trok dan ook even rood weg en zuchtte zachtjes. Hij had dat erop gekregen met een stoel en zou het nu ook weer zo moeten doen.

Nog even probeerde hij de tas te reiken door op te springen. Bijna, echt bijna, maar niet helemaal. Hij draaide zich dan ook een kwartslag en liep naar het bureel, waar hij de stoel vanonder haalde en meetrok naar de kast. Zo snel als hij kon klom hij erop zodat hij de tas nu wel netjes gewoon kon pakken. HIj pakte het ding en ging meteen van de stoel af, met zijn voet duwde hij de schuifdeur van de kast toe. Snel wandelde hij naar het bureau, waarna hij de tas open ritste en erdoor begon te rommelen. Al snel vond hij de pijnstillers, gevolgd door het vinden van het potje met de slaapmedicatie. Hij pakte ze beide in een hand vast en wendde zich tot de badkamer. Snel verdween hij erin, pakte hij een glas en vulde hij deze met water. Niet veel later stond hij dan ook weer bij het bed. Hij knipperde even en ging zitten op het rand van het bed, waarna hij het glas uithield naar de ander, gevolgd door de pijnstillers. Hij had de slaapmedicatie in zijn eigen schoot gelegd. Van zodra de ander deze had genomen zou hij deze aanbieden, maar daarvoor had hij wel even zijn handig nodig zodat hij kon praten.

De ander bedankte hem, maar zijn focus ging meteen naar het potje. Hij volgde de ander zijn blik even en knipperde. Ah. Yea. Toen de ander dan ook meteen sprak, legde hij de pijnstillers aan de kanten en knikte hij. Hij greep meteen het potje van zijn schoot en opende het met zijn duim en wijsvinger. Even denken. Hoeveel zou genoeg zijn voor de ander? Uhm. Shit. Hij wist het echt niet, wist wel dat dat allemaal gebasseerd was op van alles. Dokters deden dat soort berekenen enzo. Hij probeerde te herinneren wat zijn dokter had gezegd, maar kon het hem echt voor geen meter herinneren. Was het een of een halfje dat hijzelf moest nemen? Hm... Wat het ook was, eentje zou voldoende zijn voor hem, niet? Hij werd wat nerveus, alsof hij bang was Rick hier te vergiftigen. Hij zou het zich nooit vergeven als hij zoiets naar de ander deed. Het zou een foutje zijn, een eerlijke fout waar hij niks aan kon doen. Hij slikte dan ook even en vistte er een pil uit. Hij zou het bij een laten. HIj zette even het glas aan de kanten en deed het potje terug toe, waarna hij deze wegzette op de nachttafel.

Een gedachte ging door hem heen. Iets waarvan hij zich meteen schaamde. Jezus zeg. Dat was wel heel gay om te doen. Hij knipperde dan ook even en keek om naar de ander, waarna hij het glas terug nam. Hij kroop meteen het bed terug wat op, de pil in een hand, glas in de ander. Hij duwde zichzelf wat meer rechtop. De gedachte ging meteen terug door hem heen, waarna hij even zijn hoofd kantelde. Nee, nee. De ander had pijn, nu kon hij dat niet maken. Hij glimlachte dan ook zachtjes en hield beide dingen uit naar hem. Hij weerhield zichzelf ervan verder te gaan, de gedachte van wat hij kon doen was niet ok. Er was nog steeds een grens. En hoe graag hij het ook wilde doen, die mocht hij niet overschrijden.

Toen Rick meteen tegen hem sprak, keek hij even schuin naar de ander met een kleine glimlach op zijn lippen. Hij liet zijn ogen even afdwalen naar het bed en toen weer naar de ander. De gedachten waren er nog steeds, het idee vers in zijn geheugen. Hij betrapte zich erop dat hij het wel heel graag wilde doen. Maar in Myr's gedachten was dat toch even teveel van het goeie, of niet? Ging het toch niet te ver? De man nam het glas en de pil over. De blonde kerel keek rustig naar hem terwijl hij zich wat probeerde te ontspannen. De ander zou zeker wel een tijdje weg zijn met dat, geen idee wat hij in de tussentijd zou doen. Misschien dat hij even naar buiten zou gaan, of gewoon weer op zijn holo caster zou scrollen. Het voelde ergens ook niet ok om de ander slapend achter te laten hier. Zijn gedachten maalden, zijn ogen dwaalden af naar het bed. Hm.

Toen hij echter plots water in zijn gezicht kreeg, keek hij even geschrokken op. Pf. What the f- Hij vernauwde zijn ogen wat en hoorde wat de ander zei. Snel haalde de kleine jongen zijn arm over zijn gezicht in een poging het wat droger te maken. Myr knipperde enkele keren, nam het glas water over en kantelde vervolgens bedenkelijk zijn hoofd. Even keek hij naar het glas, de gedachte om het uit te gieten op Rick zijn hoofd ging even door zijn hoofd, maar hij weerhield zichzelf ervan en leunde wat naar achter om het glas weg te zetten. Vervolgens draaide hij zich terug naar de ander. HIj zette zijn handen even neer op het bed en duwde zichzelf wat meer recht, waarna hij een been over de borstkas van de ander wierp en zich standvast plaatste op de borstkas van de ander. Hij leunde wat naar achter, haalde diep adem, probeerde zich te ontspannen. Zijn knieën rustende op het bed, verplaatste hij zijn gewicht wat meer naar voren zodat hij boven de ander zijn hoofd ging. Zijn blonde haren vielen als gordijnen rond zijn gezicht, waarna hij even naar voren leunde. Hij glimlachte zachtjes, maar in de plaats van de ander te zoenen, legde hij zijn hoofd langs de ander en sloeg hij voorzichtig zijn armen wat rond hem. Hij sloeg wat roder aan en kneep zijn ogen toe. Dit was niet iets dat hij normaal zou doen. En het was niet meteen wat hij in gedachten had gehad, maar het was dicht genoeg bij wat er zo in zijn hoofd rondging.