Tales of

Sinnoh

Het moment dat de voordeur sloot en Vi en Cas uit het zicht waren, zakte Alain naar het bed toe en hield hij zijn goede hand over zijn mond om de pijnlijke whimper die uit zijn mond kwam tegen te houden. Tranen waren in zijn ogen geschoten en hij haalde diep adem om te proberen de pijn te onderdrukken. Alles deed pijn. Het waren niet alleen de ribben, de pols, de wond die over zijn gezicht liep of de wonden die zijn hele lichaam leken te bedekken. Het was alles samen, waar er geen punt van zijn lichaam was waar geen blauwe plek, schaafwond of erger te vinden was. En hij wilde niet dat Cas zich nog erger zorgen maakte dan hij deed, maar de pillen… de hele dag die pillen die hem alleen maar suffer en moeier maakten tot op het punt waar hij zich voelde alsof hij net zo goed dood kon zijn.

En toen pas kwam de paniek binnen.

Cas ging daarheen.

De jongen hapte naar adem. Nog een keer stekende pijn door zijn ribben, waardoor hij weer in elkaar zakte. “Wat— Nee— Wat als— Rick het is— Het is daar gevaarlijk,” begon hij uit te leggen, die vervelende stem terug in zijn hoofd. Op het moment realiseerde hij zich niet eens dat, behalve Cas, niemand wist wat er gebeurd was die dag, hoe hij geëindigd was als dit. Hij had het niemand verteld- zelfs de dokters in het ziekenhuis hadden geen antwoord op waarom hij daar was geëindigd.

“Het is niet— Het— Ze—” Wat als er wat met Vi gebeurde door hem? Wat als er wat met Cas gebeurde? Nee, nee, nee, ze moesten terug komen. Hij was het niet waard, hij had het nooit moeten zeggen.

Ash was mee. Wie was Ash? Alain voelde de tandwielen in zijn hoofd draaien. Ash, Ash, Ash. De Charizard. Ah. Alain knikte langzaam. Wat daar ook zat, Ash kon het aan. Nee, nee. De ander had geen idee wat er zat. Dat was het probleem, of niet? Cas wist het. Waarom ging Cas daarheen? Nee, het was stom, stom, stom. Als er iets met de ander zou gebeuren, dan, dan… Wat dan? Wat moest hij… Nee…

“Hij— Hij is stom!” bracht Alain uit. In een andere situatie was de plotselinge uitbarsting misschien grappig, maar op dit moment zag Alain de humor er niet van in. “Hij— Hij weet wat er zit. Het zit— zat in m’n— Het zat in m’n hoofd, Alaric,” ging Alain door. Het uitleggen ging beter dan die dag in het ziekenhuis. De paniek was minder, maar die hij tot diep in zijn maag voelde, woog zoveel zwaarder nu het iemand anders was die daarheen ging.

“Het maakt niet— Spring in het ravijn,” probeerde hij uit te leggen. Het maakte niet uit hoe sterk de Charizard was. De woorden zouden genoeg zijn om iemand te forceren te doen wat de Malamar van hen wilde. Tweekleurige ogen schoten naar de gang en— Hij zou willen dat hij ze nog tegen kon houden. Wat nou als…

Het was idioot van Cas om naar de plek te gaan waar alles mis was gegaan. De herinneringen die voor Alain’s ogen voorbij kwamen waren slechts korte beelden. De ogen van de Malamar. De sprong. Zijn hoofd die de rotsen raakte. Het bloed wat over zijn armen liep op de grond. De Inkay. Terug naar de Malamar. Het herhaalde zich keer op keer terwijl de stem en de gevoelens van machteloosheid sterker en sterker werden en het idee dat iemand daar vrijwillig heen ging…

Wat zat er in zijn hoofd? Moest hij in een ravijn springen? Alain keek de ander met een verbaasde blik aan bij zijn vragen, alsof Rick degene was die wartaal sprak. Toen hij vroeg of het een Pokémon was, knikte hij. “Jij moet niet— Nee. Ik— De Pokémon, de— de— de Malamar zei— Spring en dan—” ging hij door, net wat te snel en net wat te gepanikeerd om een hele zin te kunnen spreken. Hij had zo zijn best gedaan om dat niet meer te doen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en sloeg zijn goede vuist gefrustreerd op zijn schoot. “Hij zei spring dus ik— dus ik sprong— en toen—” Hij gebaarde naar zichzelf zonder het verder uit te leggen.

Alain focuste zich voor een moment op zijn ademhaling, proberende om wat rust terug te vinden, of in elk geval te kunnen doen alsof hij die terug had gevonden voor hij zei, “Niets kan je— je dan helpen.”

Een hand werd op zijn been gelegd en Alain verstijfde compleet. Hij miste het veilige gevoel van de Ninetales aan zijn zijde en Cas en—

Pas toen hij bloed proefte, had Alain door hoe hard hij op zijn lip beet. Langzaam forceerde hij zich om te kalmeren en nam hij een moment om de vraag van de ander in zijn hoofd te herhalen voor hij de kracht vond om erop te reageren. Het begon met een voorzichtige knik voor hij zijn mond opende, “Ik liep zo— zo van de rand.” Niets had uitgemaakt. Hij was een leeg omhulsel van zichzelf geweest terwijl hij op de rand afliep. En dat was wat het ergste was aan de hele ervaring. Het waren niet de gebroken botten, niet de pijn die volgde. Het was de complete machteloosheid. Malamar. Inkay. En vervolgens de Pokémon van Myrddin.

Cas’ schedel was te dik, daar kwam niets doorheen. Een voorzichtige glimlach trok aan Alain’s lippen. Hij was even stil, focuste zich op alles behalve het echte onderwerp van het gesprek. In het ziekenhuis was Cas het enige geweest wat hem terug met beide voeten op de grond kreeg. Nu moest hij dat zelf weer leren doen. Hij sloot zijn ogen en beet op zijn lip, focussende op zijn ademhaling tot hij het idee had dat hij weer minstens drie woorden kon zeggen zonder af te haken.

“Er— Als er iets met hem gebeurt…” mompelde hij zacht, waarna hij zijn hoofd schudde. Vi was daar ook. Hij moest erop vertrouwen dat ze wisten wat ze deden en… Misschien was het beter om afleiding te zoeken. Dit was een eindeloze put en er was niets meer wat hij kon doen om ze tegen te houden.

“Schedel van ‘m valt best mee,” was wat hij besloot te zeggen. Cas kon zich als een hoop voordoen, maar als Alain iets had geleerd, was dat hij lang zo koud niet was als hij wilde dat mensen dachten.

Er zou niets met hem gebeuren. Alain knikte langzaam, maar was niet overtuigd door de woorden. Het was beter om het achter zich te laten voor nu, dus merkte hij op dat hij het niet helemaal eens was met de opmerking over de dikte van Cas’ schedel. Alaric’s woorden deden hem een wenkbrauw heffen, waarop Alain zijn schouders even hief. Het was makkelijk om te vergeten hoe hij zelf over Cas had gedacht tijdens hun eerste ontmoeting. Alles was anders nu.

Kon Alaric iets voor hem doen? Alain keek naar beneden en gleed met zijn nagels over de ontblote huid van zijn been om een vuist te maken. “Eten is goed…” merkte hij op. Ze hadden iets gezegd over eten, toch? HIj was het alweer kwijt. Er was nog iets anders wat hij kwijt moest, dus hij zuchtte. “Je hoeft echt— echt niet op me te passen,” verzekerde hij de ander. Hij schudde zijn hoofd lichtjes. De ander had vast betere dingen te doen.

De ander zag het niet als babysitten, maar als gezellig op visite komen en kijken hoe het met hem ging. Alain humde zachtjes bij de woorden. Hij voelde zich net een incompetent kind en dit was de afgelopen tijd alleen maar erger geworden. Cas maakte zich zorgen om hem en waar hij wist dat de ander compleet in z’n recht stond erbij, kon Alain het idee dat het andersom zou moeten zijn niet wegdrukken. Dus deed hij zijn best om zo goed mogelijk voor te komen. Als het niet voor de nachtmerries was, dan was het misschien gelukt.

Wat wilde hij eten? Spaghetti? Alain humde zachtjes, maar humde ook zacht bij de mini komkommers. Alles was oké. Groenten klonken goed. De komkommers klonken als een snack waarvan hij niet had geweten dat hij het had gemist. “Is goed,” antwoordde hij langzaam. De spaghetti voor vanavond, de komkommers voor nu. Dat was goed, toch?

Wilde hij liever alleen zijn? Alain schudde zijn hoofd. “Ik denk niet d— dat dat een goed idee is,” antwoordde hij. “Maar—” Hij wilde niet dat mensen zich forceerden hier te zijn. Hij kon zich inmiddels enkel inbeelden hoe Cas niet zou weten hoe snel hij hier weg kon komen zodra ze beiden in orde waren. Het zou… raar zijn. Hij wilde het niet. Hij had nooit alleen—

“Waarom gaat alles mis?” vroeg hij zich zacht af. Hij zou alles verliezen als het zo door ging. En dan wat?

Er moest eerst van alles misgaan voordat het weer beter zou worden. Alain beet even op zijn lip bij de gedachte. Hij had Cas welgeteld twee keer gezien toen alles mis ging en sindsdien ging het alleen maar slechter en slechter. Zou dat betekenen dat het nieuwe jaar voor hen beiden beter zou worden? Hij kon het enkel hopen. Hij gunde het de ander, meer dan dat hij dacht het zelf nodig te hebben. Het kwam wel goed. Hij had altijd support gehad.

Alain had niet eens door dat de ander terug was komen lopen tot er twee armen om hem heen werden geslagen. Even verstijfde hij, voor hij zichzelf tegen de ander aan liet zakken en een snik omhoog voelde komen, waardoor een nieuwe pijnscheut door zijn ribben ging.

“Niet wat je dacht toen je— toen je te— tequilaman perongeluk berichtte, zeker?” probeerde hij snikkend te grappen. Wat een vreemde situatie weer. Maar, het ongemak rond Rick leek verdwenen te zijn en Alain stond zichzelf even toe zijn ogen te sluiten en zich voor een moment niet zo disconnected van de wereld te voelen. Misschien kwam het allemaal wel in orde.

Als je alles van tevoren wist, was er niets meer aan. Alain humde zachtjes bij die woorden. Het was ergens grappig om te bedenken dat Alaric hier alleen zat omdat hij perongeluk een foto van een Aron had gestuurd en Alain te ver heen was geweest om er intelligent op te reageren. “Dat was zo’n ra—rare avond,” merkte Alain met een frons op. De herinnering was een fijne afleiding. De avond voor alles naar de shit ging. “Oh Arceus.” Het touw. Hij had daar niets over gezegd tegen Rick, toch? Houden zo. Rick wist al te veel.

Titan. Dat was de Aron? Alain keek even met een fronsje op naar de ander, maar knikte uiteindelijk en ging weer wat rechter zitten, voor hij met zijn goede hand in zijn oog wreef en de ander op zijn schoot liet rusten. “Bedankt,” kwam er zacht uit. In elk geval was het ongemakkelijke gevoel bij Rick weer verdwenen. Misschien was er nog wel een kans dat dat weer goed kwam, dan. Hij kon er enkel op hopen.

Was Alain die avond nog thuis gekomen? Alain kon een kleine lach daar niet onderdrukken. Het ophalen van herinneringen, van een avond die een goede indruk had achtergelaten, was precies wat hem goed leek te doen op het moment. Zijn ademhaling was nog wat onregelmatig, maar zijn houding werd weer comfortabeler.

“Ik— Ik was op een double date en het was echt— Echt slecht. En…” Alain grinnikte even bij de herinnering. “Ik was met ‘m mee naar huis gegaan omdat ik op tequila geen goede keuzes maak. Man had touw op z’n bed liggen en toen ik ernaar vroeg begon hij te huilen.” Alain liet een diepe, ontevreden zucht horen. “Dus ik stal z’n tequila en ging er vandoor. Toen appte ik jou en, eh, liep ik dus Cas tegen ‘t lijf…” Ja. Juist. Tijd voor de origin story van hoe hij en Cas elkaar konden uitstaan terwijl je zou denken dat zoiets niet goed zou gaan.

De Aron kwam uit de ball en als Alain niet zou breken als hij voorover boog, zou hij het beestje hebben geaaid. In plaats daarvan glimlachte hij enkel. De opmerking over ei-prut en arme Cas die eronder had gezeten en Alaric had willen wurgen, deed Alain echter lachen. “Wat ‘n schatje,” merkte hij op.

Alaric leek even verbaasd als… well, als iedereen was geweest toen ze een stuk uitleg kregen over die avond. “Volgens mij was ‘t z’n eerste keer en z’n kennis kwam van ‘t internet. Toen hij begreep dat het niet zo werkte…” Alain haalde zijn schouders even op. Dus was hij er vandoor gegaan. Hij had de dating app gemute sinds alles mis was gegaan, dus hij had geen idee of de ander hem nog had bericht.

“Erg nuchter. Ik liep tegen ‘m aan en liet m’n gestolen tequila vallen. Ik had ‘m daarvoor één keer eerder ontmoet en, eh, dat ging niet zo… niet zo goed,” merkte Alain op. Alaric kon zich er vast wat bij in beelden. Cas was niet de makkelijkste in de omgang. “Hij ving me op en—” Alain kon zijn mondhoeken niet omlaag krijgen bij de herinnering aan het domme gesprek wat ze hadden gehad. Hij was ver heen geweest en Cas… was zijn typische zelf geweest die avond.

“Hij maakte me… perongeluk wijs dat we in een andere stad waren dus heb ik bij hem geslapen.” Alain hief zijn schouders even. Samen in het bed van Cas. Het was niet helemaal de bedoeling geweest, maar… die avond was niet erg geweest en nu Alain zag hoe de ander kon zijn, was hij blij dat het was gebeurd. Het was jammer dat de avond altijd gelinkt was aan wat er met Myr gebeurde de volgende ochtend.

De Pokémon was een schatje en leerde heel snel. Alaric legde ook uit dat hij hoopte dat de Pokémon binnenkort kon evolueren. Alain fronste even en werd herinnerd aan zijn eigen Pokémon en het feit dat— Hij schudde zijn hoofd even. “Aggron, hm?” mompelde Alain. Dat klonk onhandig. Een Aggron kon niet in de woonkamer knuffelen.