Tales of

Sinnoh

Werd hij wel bridal style opgevangen? Alain lachte. “Ik was allang blij dat hij me niet liet vallen,” verzuchtte hij. Het onderwerp ging door over Cas. Alain grinnikte even bij de woorden van Alaric, al kwam er een blos op zijn wangen, gevolgd door een diepe frons, bij de vraag of Cas van de andere kant was.

“Er— Er zaten nog wat stappen tussen!” bracht Alain snel uit. “Ik stelde voor een nieuwe fles te halen en te delen, en hij ging om een of andere reden akkoord en toen…” Hij haalde even diep adem. “Ik was nog onder de veronderstelling dat we in Hearthome waren en— Dacht dat ik niet thuis zou komen. Dus ik kon bij hem thuis even wachten,” legde hij uit. “We zaten samen op bed met de tequila en ik ben ergens die avond in slaap gevallen denk ik.” Dat was het. Dat was alles wat er was gebeurd.

Het einddoel was om Champion te worden en Alain humde zacht. Voor hem was het doel voornamelijk om… vooruit te komen. Hij was origineel als Coördinator de deur uit gegaan, maar… dat was niet helemaal zo gelopen. Alaric begon uit te leggen over zijn team en hoe hij nog meer Pokémon wilde, waarop Alain weer even humde. Hij wilde niet nadenken over zijn eigen team op het moment, niet terwijl…

“Hoeveel badges heb je al?” vroeg hij zich in plaats daarvan af. Afleiding was gezond.

Alain vernauwde zijn blik even toen Alaric vroeg of dat was hoe de kids het tegenwoordig noemden. “Als er wat was gebeurd, had ik niets te verbergen,” merkte Alain rustig op. Nee, hij had al genoeg gedaan zoals Alaric helaas wist. Iets over kerken enzo. Er was meer het punt dat Alain niet helemaal wist wat hij zelf van het idee vond en het feit dat Cas er duidelijk helemaal niets van vond wat de constante vragen van anderen op zijn zenuwen deed werken. Hij hoefde geen ideeën in zijn hoofd gestopt te hebben die alleen maar de grond in zouden worden geduwd.

Alaric had schijnbaar al twee badges en ging binnenkort voor de derde. Toen hij vroeg of Alain al langs was geweest, schudde hij zijn hoofd. “Twee van mijn Pokémon heb ik gewond gevonden… en vlak daarna…” Juist. Sinds hij Cas in huis had genomen, was het hem helemaal ontschoten dat hij ook nog iets als trainer had willen doen. En nu was hij zijn Pokémon kwijt en was het juist Cas die ernaar op zoek was. De hele situatie was één grote chaos.

De ander maakte een geintje. Alain liet een zachte zucht horen. “Ik kan het aantal mensen die er dingen over opmerkt al niet meer op één hand tellen,” legde hij uit. “En— ugh.” Hij wist niet zo goed wat hij ervan moest denken. Het was iets waar hij geen ervaring mee had. Alain was normaal iemand die head-first in dingen dook en gewoon met iemand begon te flirten en ze uitvroeg, ondanks de zenuwen. Met Cas… had hij er niet over nagedacht. Of, hij probeerde dat niet te doen. Maar iedereen bleef de gedachte terug in zijn hoofd stoppen en het was niet het moment en hij was er daarbij ook nog eens vrij zeker van dat er geen interesse was van de ander, voor hij al ging proberen te ontleden wat er in z’n eigen hoofd omging.

Alain kreeg niet mee hoe de Pokémon terugkeerde en knikte enkel toen er werd opgemerkt dat hij binnenkort zijn eerste Gym kon doen. Het plan was deze maand geweest, maar dat ging nu niet lukken. Toen de ander echter vroeg of hij wat wilde doen, humde Alain even kort. “Vines.” Samen vines kijken op de TV die quotable waren klonk als zo’n beetje het enige wat Alain op dit moment mentaal kon volgen.

“Wat?” vroeg Alain verbaasd toen de ander hem vergeleek met de Welcome to Chili’s-guy. “Dat is niet waar!” verkondigde hij, voor hij naar beneden keek en zich realiseerde dat hij geen broek aan had en er dus verbazingwekkend… yep. “Normaal niet,” zuchtte hij. Maar op dit moment waren de vibes niet emaculate.

Alain liet zichzelf overeind helpen en liet een zacht, gepijnigd geluid klinken waarbij hij even naar adem hapte en opnieuw een gepijnigde zucht liet klinken. Fucking ribben. Hij boog zijn arm zodat het gips tegen zijn borst aan bleef en besloot niet de moeite te doen om de mitella te pakken. Hij vond wel een manier om het omhoog te houden op de bank.

Alain liep - langzaam - naar de bank en zette zich er wat ongemakkelijk op neer, afstandsbediening in hand waar hij de app opende. “Dus… komkommers?” vroeg hij met geheven wenkbrauwen, voor hij een compilatie begon te zoeken. Vines kijken met komkommers. Wat was er met hem gebeurd.

Alaric merkte op dat hij hem niet meer met rust zou laten en Alain liet een dramatische zucht horen. “Wees mijn vine-buddy en ik ben u eeuwig dankbaar,” merkte Alain rustig op. Hij was net zo erg en genoot ervan om alle slechte humor iemand’s kant op te sturen. Als Alaric die rol op zich wilde nemen, dan kon de pret beginnen.

Alain keek even dankbaar naar de ander en legde zijn arm op het kussen. Dat was beter. Alain klikte de eerste compilatie die hij zag aan, leunde wat naar achteren en pakte met zijn goede hand een komkommertje. “Spendeer een week met Cas en je zou op je knieën gaan voor wat gezonds,” merkte hij op. Hij had het beter kunnen verwoorden, maar goed. De eerste vine die in beeld kwam was een classic.

Welcome to bible studies. We’re all children of Arceus.

Alain proestte, waarbij hij een pijnlijke kreun liet horen. Oh, dit ging niet goed.

Op de televisie was iemand haar neusbotje aan het bevredigen met een stofje dat daar niet hoorde. Toen de ander vroeg of dat ook kerkactiviteiten waren waar hij aan had deelgenomen, schudde Alain zijn hoofd. “Niet in de kerk,” was zijn antwoord. Hij was zich er goed van bewust dat dit antwoord wel toegaf dat hij aan zulke activiteiten had deelgenomen. Gewoon… niet in de kerk.

Alain lanceerde de komkommer bijna met ongekende orale kracht toen de volgende vine in beeld kwam. Hij begon te hoesten, wat opnieuw zijn gebroken ribben mishandelde. Na te focussen op zijn ademhaling en de rust terug te vinden, haalde Alain even diep adem.

Two bro's, chilling in a hot tub, five feet apart ‘cause they’re not gay.

“Same.”

“Ja? Seks in de kerk stond hoger op het lijstje van verwachtingen?” vroeg Alain rustig, toen de ander zei dat een wit neusje halen wel het laatste was wat hij had verwacht. Alain liet een zucht klinken en schudde zijn hoofd even. “Moeilijk jaar. Anxiety, depressie, je kent ‘t. M’n ouders vonden pillen de enige optie en—” Van het een kwam het ander. Het was een wonder dat hij zichzelf uit die hel had weten te trekken voor het te ver ging.

“Als het aan hem lag waarschijnlijk wel, maar hij went eraan,” grijnsde Alain terug bij de opmerking van de ander. Alain deed niet aan personal space. Zeker niet wanneer het aankwam op Cas. De opmerking over de hot springs deed hem even zacht hummen. “Snowpoint, volgens mij. En ‘t eiland,” somde Alain op. Op dit moment klonk een heet bad als een goddelijk iets.

De tiktok die klonk liet hem zijn mondhoeken optillen, maar toen de woorden van de ander klonken, keek Alain heel langzaam opzij, ogen groot en mond open. “Jij? Myr?” vroeg hij, alsof hij zojuist de roddel had gehoord. “Wacht— wat? Rick?” ging hij verbaasd door.

Ondertussen klonk er vanaf de TV Move, I’m Gay. In the work place, being gay just has its perks.

Was Alain Cas nou aan het conditioneren om meer oké te zijn met lichamelijk contact? Alain humde even bedenkelijk. “Niet… Nou ja, misschien?” kwam er bedenkelijk uit. “Ik ehm— Sinds het ziekenhuis is het… Het gaat vanzelf.” Hij humde even bedenkelijk toen hij zich realiseerde dat het niet sinds het ziekenhuis was. Het was anders sinds het ziekenhuis, maar daarvoor al… “Hij is er niet aan gewend, denk ik.” Maar hij leek het niet erg te vinden.

Snowpoint was koud. Feit. Alain knikte op de opmerking dat ze dat ‘n keer op ‘t eiland konden doen. Cas meesleuren op vakantie naar het eiland klonk… als een leuk plan. De ander in de zon zetten, daarentegen… Alain’s gezicht vertrok. “Cas en zon,” humde hij bedenkelijk. Hij realiseerde zich nu pas dat hij de ander altijd binnen zag. En hun ontmoeting daarvoor was ‘s avonds. Misschien moesten ze vaker naar buiten…

Schijnbaar was Alaric naar Myr’s huis gegaan na de dronken avond. Alain’s ogen werden groot. “En— No head? Wacht—” Kabouter. Stramme. Fucking. Kabouter. “Hebben we hem gebeld met— Rick?! Heb ik hem die foto gestuurd?”

Dit was een ramp.

“Heb je Myr gedaan?”

Hah?!

Alain hief een wenkbrauw toen hem verteld werd dat Myrddin een huis had gekocht door die foto. “Hah?” vroeg hij verbaasd. Dat was dan een link die hij niet gelegd kreeg. Hoe kocht je een heel huis door één foto? Wilde hij zo graag sterrenkijken dat hij er een huis voor had gekocht?

Schijnbaar was het de dag erna. Alain had één wenkbrauw geheven. De logica van het verhaal was nergens te bekennen. “Je nam een slaappil en toen dacht je, ‘weet je wat ‘n goed idee is? Sex.’?” Alain dacht op dit moment dat de ander geheel gek was geworden en begreep echt helemaal niets van het verhaal.

Dit werd alleen maar erger toen er gesproken werd over een ruzie. “De ruzie of het andere?” vroeg hij verbaasd, toen er werd gezegd dat het een eenmalig iets was.

Alain’s wenkbrauw stond hoger dan Mt. Coronet. Alaric was dronken onder de douche gestapt met kleren en al. “Hoe ver heen was je?” vroeg Alain verbaasd. Ze waren die avond immers samen dronken geworden. “Ik heb schijnbaar gitaar zitten spelen. Douche half gesloopt bij ‘t douchen en daarna gaan slapen,” merkte hij met een schouderophaal op. Niets spannends.

Alaric had zich vermaakt. Toen de volgende opmerking kwam, werd Alain’s gag reflex getest en stikte hij weer in een komkommer. Gelukkig wist hij deze uit zijn luchtpijp te krijgen en zijn ribben niet verder te blesseren in de asthma-challenging hoest die eraan gepaard ging.

“Dat is zeker jouw fout. Alaric. Was dat—” Gasp. “Was dat jullie eerste— Vertel me dat je niet— Oh Arceus, Alaric!”

Die nacht keek Maria met een frons neer op de twee die hun maagdelijkheid offerden.