Tales of

Sinnoh

Myrddin was redelijk vroeg wakker geworden. Wel meteen voelde hij zich gewoon... Mottig. Hij tilde een hand op en legde die in zijn gezicht. De pijn in zijn been had hem wakker gedwongen. Zijn hoofd voelde zwaar aan en hij wilde niet opkijken, maar hij zou zo even overeind moeten komen voor pijnstillers, anders zou het gevoel niet weg gaan. Het besef kwam binnen dat hij er een paar keer op was gaan staan de dag voordien en wel meteen kneep hij zijn ogen weer toe. Idioot dat hij was. Zijn hoofd ging wat dichter tegen de warmte aan die naast hem lag. Langzaam tikte de tijd voorbij, tot hij zich realiseerde dat dit iemand anders was. Hij keek dan ook even langzaam op, gespannen, maar ontspande zich toen hij Rick zag. Oh ja die had hem gewoon lekker leuk mee genomen gisteren. Myr knipperde even en zuchtte, nog eventjes, dan zou hij wel overeind komen en naar huis gaan. Hij had echt geen zin om uit bed te komen. Liever nog een paar uur gewoon hier liggen, misschien dat hij terug in slaap viel. Een heel erg hopeloze gedachte, want met deze pijn en het nare gevoel in z'n kop zou daar niks van in huis komen.

Hij duwde zichzelf zachtjes wat weg van de ander en ging op de rand van het bed, waar hij eindelijk zichzelf wat meer overeind duwde. Hij had het schijnbaar voor elkaar gekregen zijn hemd en alles van z'n bovenlijf te krijgen, maar zijn broek was een ander verhaal geweest. Vast een te grote struggle geweest, een te grote puzzel voor de Myr van enkele uren geleden die niet wist hoe hij het van z'n gips kreeg. Hij scande de kamer even en zag al snel zijn krukken op de grond liggen niet ver van het bed. Een klagelijke zucht kwam van hem af toen hij zich echter besefte dat hij niks mee had. Met wat geluk had hij misschien een stripje pijnstillers in zijn jaszak zitten, maar of die echt zouden helpen nu was een ander iets. Hij had de rest van zijn medicatie natuurlijk ook niet mee en kort liet hij zijn schouders zakken. Hatelijk. Hij wilde zich echt gewoon neerleggen en zijn ogen terug toe doen. Geen zin hebbende in alles, maar hij kon zich beter gewoon klaarmaken om naar huis te gaan. Daar kon hij crashen in zijn eigen bed en de rest van de dag gewoon proberen door te komen onder de dekens. Zijn hand ging naar zijn holo caster om te checken dat Miko hem niet had geappt, gelukkig niet. Hij knikte langzaam en legde het ding weg, waarna hij zijn benen uit bed sloeg, naar voren leunde en de krukken nam.

Hij was in beweging gekomen en had zichzelf even verfrist in de badkamer. Het leek hem niet zo handig nu te douchen. Hij had geen ding om rond z'n gips te doen en hij wist ook niet of hij echt balans kon houden in de douche momenteel. Het was hatelijk, want het enigste dat hij echt wilde momenteel was gewoon een uur onder de douche zitten, een hete douche. Gewoon zoned out, zonder veel gedachten met water dat hem bijna verbrande. Maar nu moest hij het houden met water in z'n gezicht te gooien. HIj vond echt dat hij stonk, voelde zich vies. Hij wilde zich zo snel mogelijk naar huis begeven. Nadat hij zichzelf wat had opgefrist, wat eerlijk gezegd niet veel deed, had hij zijn focus op zijn haar gelegd, die eruit zag als een echt vogelnest. Hij bracht zijn handen omhoog en maakte alles los, wat echt niet hielp. Zijn haar was een totale mess, daar zou hij zeker een uur zoet mee zijn als hij thuis was. De dikke bos blonde lokken was gewoon een groot vogelnest geworden. Myr had echt geen zin om het te fixen, maar kon hij zo naar buiten gaan? Hij zuchtte en begon te prutsen eraan zodat hij het allemaal naar achter duwde en het in een snelle, lelijke staart draaide. Hij deed dit nooit, maar nu zat het tenminste wat weg. NOg steeds slordig, maar het was iets.

In de kamer verzamelde hij zijn kleding en deed hij enkel zijn hemd aan, die hij begon dicht te knoppen en wat slordig in zijn broek duwde, voordat hij terug op bed plofte. Hij rommelde door de jaszakken van de jas die hij nog in zijn arm had en haalde er het stripje pillen uit. HIj nam er twee van en slikte ze door, waarna hij zich gewoon neerlegde op het bed en zijn ogen sloot. Vreselijk. Toen er echter een geluidje te horen was, keek hij langzaam op. Langzaam duwde hij zichzelf recht en zag hij dat Rick een paar berichten leek te hebben. Zoned out had hij de holo caster even genomen. Help? Hm. Hij besloot maar even te vragen wat het was, of het nodig was om Rick wakker te maken hierover. Toen het duidelijk werd dat het helemaal niet zo belangrijk was omdat het gewoon over Alain ging en zijn emo boyfriend, had Myr de holo caster gewoon terug aan de kanten gelegd en zijn ogen toe gedaan. Nog even. Hij wilde gewoon slapen.

Maar daar leek weinig van in huis te komen, want nu stond hij terug op zijn krukken. Iets over ontbijten bij Alain. Myr kon het niet geloven dat het Rick een strak plan leek om dat allemaal nu te gaan doen. Hij had zijn hoofd willen schudden en gewoon dag willen zeggen en ervandoor willen gaan, maar zelf daar had hij de energie niet voor. Leek hem makkelijker te knikken en gewoon te doen wat gevraagd werd. Dan kwamen er geen vragen die hij moest beantwoorde. Hij had echt geen zin om te praten met mensen en aangezien het toch alleen Alain en zijn emokind zou zijn, leek het hem dat hij gewoon stil in een hoekje kon zitten. Zolang ie maar ergens zijn been op kon leggen want dat zou de pijn enorm verlichten. Hij keek even langzaam op naar Rick, die hij braaf gewoon volgde. Want hij wist echt niet waar ze heen gingen. Nja, eigenlijk wel, de kamer van die twee, maar god mocht weten waar dat was. Zijn tred was in ieder geval niet gehaast, hij nam zijn tijd om met de krukken vooruit te komen. Het enthousiasme droop er duidelijk vanaf.

Myrddin vond dit hatelijk. Hij wilde gewoon naar huis, niet alleen omdat hij zelf een wrak was, mentaal en fysiek, maar ook gewoon dat hij geen zin had in sociale interacties. Hij was echt helemaal leeg en ondanks dat hij Rick's aanwezigheid zeker kon verdragen, vielen Alain en zijn emo daar niet onder. Er waren teveel dingen die eraan vasthingen, teveel twijfels die hij nog had. Bij Rick was het dan makkelijker omdat hij er zelf een punt achter had gezet. Wat hij ook voelde was toch niet belangrijk. Hij kon zichzelf blij houden door gewoon bij de ander te zijn en het allemaal in de kast te duwen. Dan was iedereen blij. Confrontatie hielp toch niemand, dus wat maakte het uit als hij op het einde van de rit pijn had? Hij was toch maar de enigste die ermee moest leven.

Rick liep voor en Myr klemde zijn kaken op elkaar. Zijn keel deed pijn, alsof hij heel de nacht had zitten schreeuwen. Hatelijk. Was dit omdat hij wat had zitten piepen? Kon toch gewoon niet? Hij schudde zijn hoofd wat en keek naar de ander die voor hem uitliep, niet wachtende op hem. Misschien vergat ie dat hij bestond en kon hij naar huis gaan. Als hij zich klein genoeg maakte verdween ie toch wel. Vast wel. Ugh zijn hoofd. Kut. Toen hij terug opkeek, zag hij dat de lange man bij een deur tot stilstand was gekomen. Hij zag Alain staan bij de deur en de kleine snoof meteen. Hij moest even tot stilstand staan en zijn ogen sluiten. Adem in en uit. Het kwam wel goed. Wat kon er mis gaan? Hij had wel iets bij hem die hem kalm kon houden, dus het kwam goed. Gewoon een koffietje, eentje. Hij had niet echt honger, dus eten moest hij niet hebben. Hij was toch te nerveus en voelde zich teveel een wrak om iets van eten naar binnen te spelen. Of misschien moest hij wel iets eten... Dilemma's.

Langzaam kwam hij terug in beweging waarna hij kalm de kamer binnen ging eenmaal de ander dat ook deed. Zijn ogen op de grond gericht ging zijn hand even naar de jas die over zijn schouders lag. Hij zocht rond en voelde het al snel tussen zijn vingers. Hij liet het voor wat het was voor nu en bleef een beetje ongemakkelijk staan in een hoekje van de kamer. Nu er niet langer echt drank was in de mix en hij zich zo kut als wat voelde wist hij geen weg met zichzelf. Mocht hij zitten? Hij voelde zich niet welkom, dus het was ongepast. Hij bleef dan ook daar staan, ondanks dat zijn lichaam klaagde van de pijn. Hij wilde zitten en zijn been opsteken. Iets om de pijn te verlichten.

Alles was te zwaar, alles was gewoon teveel. Hij wilde gewoon naar huis. Waarom kon hij gewoon geen nee zeggen. Waarom kon hij nooit nee zeggen als mensen hem iets vroegen. Op een dag zou iemand hem vragen om zijn nieren en hij zou het nog niet kunnen waarschijnlijk. Hatelijk gewoon. Hij kon gewoon echt niet zijn voet neerzetten eh. Hoe stom. En nu stond hij hier, te balanceren op zijn ene been terwijl hij zijn hoofd al wat had laten zakken en zijn ogen had gesloten, want hij wilde gewoon echt even vergeten waar hij was momenteel. Maar jammer genoeg was hij niet doof en kon hij nog steeds stemmen horen. Waarom was dat zo irritant? Hij opende langzaam zijn ogen en keek even naar het eten die er stond. Zijn maag voelde meteen pijnlijk aan, hij had duidelijk honger, maar hij wilde ergens ook niet eten. Moeilijk geval dat hij natuurlijk was. Hij was aan het piekeren over dat als hij eten nam hij zich schuldig zou voelen, maar als hij geen eten nam zou hij honger blijven lijden. Een heel gevecht in zijn eigen hoofd, waarbij negatieve en positieve dingen aan elkaar werden afgewogen.

Alain gaf aan dat hij kon zitten en ook Rick klopte op de bank naast hem. Myr twijfelde nog even en sloeg zijn ogen af van de bank, kort kijkende naar het hoopje dat nog onder de dekens lag. Hij fronste licht, haalde diep, gespannen adem en klemde zijn handen wat steviger om de krukken. Langzaam kwam de man in beweging waarbij zijn focus terug ging naar Rick. Zijn been deed zoveel pijn. Wat had hij gedaan hiermee? Verdorie. Hij probeerde zichzelf heel erg neutraal te houden, maar een pijnlijke expressie kwam op zijn gezicht. Hij beet dan ook even op zijn onderlip in een poging het gewoon te verbergen. De pijnstillers deden het werk niet, maar dit was ook niet de medicatie die hij had gekregen. Hij had wat hevigers gekregen voorgeschreven gekregen als het echt veel pijn deed, maar ja dat had hij uiteraard niet mee. Rurstig ging hij zitten, waarbij hij even achteruit leunde en zijn ogen sloot. Hij moest even bekomen van zijn wandeling.

De blonde man keek langzaam op en legde eerst zijn krukken neer naast hem. Zijn been deed zoveel pijn en hij wist dat de pijn zou blijven tot hij het ergens op kon leggen. Hij kon natuurlijk altijd heel onbeschoft zijn gipsbeen tussen het eten werpen, maar het leek hem dat niemand daarop aan het wachten was. Hij probeerde het daarom dan ook te negeren, door de pijn heen te bijten. Zijn ogen gingen even naar Alain toen deze over hem sprak en Myr liet meteen zijn hoofd wat zakken en als hij niet zo gefocust was op zijn pijn was er vast een blos op zijn gezicht gekomen. Hij liet zijn blik over het eten gaan en slikte ongemakkelijk. Hij voelde zich echt niet goed. Waarom had hij ja moeten zeggen. De kleine man kneep zijn ogen toe, leunde wat naar voren en bracht zijn gewicht op zijn goede been. Hij nam een tas die gevuld was met koffie en nam deze vast. Nu pas had hij door dat zijn hand wat beefde en dus zette hij snel de andere bij zodat hij niet koffie zou morsen. Snel duwde hij zich terug op de bank, zijn goede been opgetrokken terwijl hij zich wat kleine maakte. Langzaam sippende van de koffie.

De ander had hem gedragen naar de kamer, daar meende hij zich nog iets van te herinneren. Hoevaak had Rick hem nu al van de grond geplukt alsof een kind was en rond gedragen. Hij kon het niet meer op een hand tellen en dat besef liet hem verder zakken op de bank, aangezien het iets aan hem bevestigde dat hij enorm haatte. Zijn lengte, zijn gewicht, zijn lichaam. Dat hij klein genoeg was om gewoon makkelijk opgetild te worden. Hell, Alain kon hem zelf optillen. Hoe beschamend was dat niet? Toen hij zijn been had gebroken had de ander hem ook gewoon van de grond genomen. Hij wist niet goed hoe hij zich daarbij moest voelen. In ieder geval had hij er geen groot probleem mee als Rick het deed als ze alleen waren, maar in publiek schaamde hij zich ervoor. Het gesprek erover was enkel een bevestiging. Iets waar de Myr van het verleden zich misschien niet zo heel veel om had geschaamd, maar de Myr van het heden wel. Hij liet zijn hoofd wat meer zakken en legde zijn voorhoofd tegen zijn knie aan. Hij probeerde het maar aan de kanten te duwen, het was immers niet zo heel belangrijk. Het waren geen dingen waar hij nu om moest piekeren, veel kon hij immers niet veranderen aan het feit dat hij klein was.

Rick sprak, Myr keek niet op, maar de reactie van Alain was heftig. Langzaam keek de blonde man op, fronsend, tot de connectie gemaakt werd. Hij knipperde wat en keek schuin op naar de lange man naast hem. Hij kon het ook echt niet laten. Ondanks dat hij in enorme pijn was en hij zich voelde alsof iemand over hem had gereden, glimlachte hij toch zachtjes terwijl hij naar de ander keek. Sukkel dat het was. Met zijn domme grappen ook, wat een idioot. Geen idee waarom hij het zo graag aanhoorde, het was zo dom, want de ander deed gewoon niks buiten gewoon plezier hebben met de ander te treiteren. Langzaam keek hij weg van Rick en sipte hij wat meer van zijn koffie. Toen hij echter zag hoe de ander in beweging kwam, schoot zijn blik naar hem toe. Wat ging hij nu weer doen? Oh? Een stoel- Agh. Hij slikte even toen de ander zijn been vastnam en het voorzichtig op de stoel legde. Myr knipperde vluchtig. Hij was heel voorzichtig geweest, dus pijn had het niet gedaan buiten wat hij al voelde. Hij staarde even naar de stoel en zijn gips, voordat hij naar Rick keek, zijn ogen wat groter. Waarom was hij... Hij knipperde vluchtig en glimlachte voorzichtig naar de man voordat hij dankbaar knikte naar de lange gast.

Maar daar kwamen zijn opmerkingen. Myr lachte zachtjes op die woorden, een domme expressie op zijn gezicht. Hij knikte als teken dat hij gelijk had. Hij had er niet op mogen staan maar het was niet alsof hij wist wat hij deed op dat moment. Het leek hem dat hij gewoon balans had willen houden en dan was dat gips niet prioriteit nummer 1 geweest. Rick sprak verder over nog een shotje en even fronste hij, waarna hij zuchtte en zijn hoofd langzaam schudde. Hij sloot zijn ogen. Nee, hij wilde nu echt geen drank hebben. Echt niet. Koffie was voldoende van vloeistof voor nu. Alain sprak echter even over pijnstillers en de kleine man keek even naar hem. Oh... ja, die was voorbereid geweest om hier te zijn. Hij wilde vragen of hij misschien ook een mocht hebben maar hij had al wat op. En ondanks dat het spul dat hij had niet echt heftig genoeg was, wist hij dat het combineren met van alles niet zou werken. Nou ja, in ieder geval voelde zijn been al veel beter aan nu het hogerop lag. Hij sipte dan ook verder aan de koffie zonder verder veel te doen.

Ze gingen verder met hun gesprek en Myr keek even van de ene man naar de ander, voordat hij rustig verder sipte aan zijn koffie. Hij kwam al snel toe dat hij de tas leeg had gedronken en kort liet hij zijn handen zakken, waarbij hij zijn been ook wat van de bank af duwde. Hij luisterde gewoon mee met wat de twee aan het zeggen waren. Alain sprak en Myr keek even naar hem. Hij stak twee vingers op en Myr fronste. Het besef kwam echter niet binnen, jammer genoeg, want als dat wel zo was zou hij rood aanschieten. Myrddin leunde wat naar voren en plaatste de mok terug op de tafel. Hij liet zijn blik over al het eten gaan en zijn maag draaide even. HIj had honger, maar het aanzien van eten maakte hem ook misselijk. Hij wilde eigenlijk niks eten, maar misschien dat het beter was van wel. Hij twijfelde voor een momentje, voordat hij besloot om zich terug te duwden in de zetel. Hij wilde het niet riskeren, bang zijnde dat het misschien terug naar boven kwam en paranoid dat hij iets verkeerd ging doen. Zijn blik ging onbewust naar het bed, waar de emo wel moest liggen. Hij voelde zich ongewenst.

Pijnstillers? Hij keek rustig naar Rick en knikte even. Hij had geen zin om een hele uitleg te geven dat het geen hevige waren, maar misschien was het beter. Als hij wat helder kon blijven zou hij sneller thuis zijn. Myr vouwde zijn handen in elkaar en legde ze kalm op zijn knie neer van de been die terug op de bang was gekomen. Hij sloot zijn ogen. Een vraag kwam van de lange man. Wat ze nog allen gingen doen? Hm. Alain sprak over de kerstmarkt, maar dat leek er niet in te zitten. Myrddin keek even op en haalde zijn schouders op op die woorden. Hij had niet veel zin om iets te gaan doen vandaag. Hij zag er niet uit en voelde zich slechter dan dat hij al was. Hij wilde het liefst van al gewoon verdwijnen voor een dag. Maar hij zou thuis genoeg te doen hebben. Daarbij was hij thuis ook niet meer alleen. Hij had een gast waarvoor hij moest zorgen. Ja, het was een volwassen man die zijn plan kon trekken, maar het ging om het principe.

Toen er beweging kwam op het bed, keek Myr meteen op. Bij het aanzien van Casimir, ging zijn hand even naar zijn krukken. Hij greep beide vast met zijn hand en liet zijn been van de bank gaan. Misschien was het beter dat hij maar gewoon ging als de ander besloot om erbij te zitten. Hij voelde zich al zo ongewenst hier. Zijn ogen gingen even naar Rick, voordat hij terug naar de emo keek. Zijn vrije hand werd even tot een vuist gebald, zijn pijnlijke kop maalde meteen over van alles en nog wat. Hij wilde hier nu niet aan denken. Waarom dacht hij hier nu aan? Hij opende zijn mond een beetje, maar keek snel weg van de ander. Zijn focus ging naar de krukken, die hij nu stevig in een hand vasthad. Als het nodig was kon ie zo rechtstaan en weg gaan.