Tales of

Sinnoh

Morgen was perfect. Een voorzichtige glimlach kwam weer terug op Alain’s gezicht en hij knikte naar de ander. “Morgen, dan,” bevestigde hij. Het was absoluut geen probleem om morgen te gaan als dat betekende dat Cas beter in zijn vel zou zitten. Voor Alain was het onmogelijk om te bedenken waarom dat een probleem zou kunnen zijn. Immers had hij geen plannen voor de dag erna. Niets zonder de ander, in elk geval.

Het was duidelijk dat er iets van miscommunicatie tussen de twee was geweest toen ze beiden verward waren over wat er gezegd was. Alain begreep niet hoe de ander tot de conclusie had kunnen komen dat hij niet zou wachten. Vooral niet als hij nu doorhad wat er speelde. Waarom zou Alain in Arceus’ naam dan die tijd niet samen willen spenderen?

Toen er aan hem werd gevraagd waarom hij dacht dat Cas niet mee zou willen, liet Alain hem een verwarde frons zien. Zonder na te denken bracht hij uit, “Omdat je niet geïnteresseerd bent?”

Misschien kwam dat niet helemaal juist over.

“En dat is— Dat is oké! Ik— Ik snap het en het is niet raar!” verzekerde hij de ander snel, waarna hij een ongemakkelijke grijns liet zien. Immers had Cas in de paar weken dat ze elkaar kenden hem meerdere keren zien huilen en had hij eruit gezien alsof hij overreden was. Hij begreep volkomen dat het zo was en dat was… oké. Het moest oké zijn. Hij wilde gewoon niet dat… dat alles zou verpesten.

Ah.

Het leek erop dat Cas even na moest denken over de woorden. Hij zag er… verbaasd uit, maar met wat Alain net op zijn bord gegooid had, was dat te verwachten. Alain slikte de brok in zijn keel weg en richtte zijn blik op hun handen. Zijn hart bonste in zijn keel en het voelde alsof het tien graden warmer was geworden sinds dit gesprek was gestart. Hij wilde Cas niet haasten met een reactie, vooral niet gezien het enkel een bevestiging zou zijn van wat hij al wist. Natuurlijk zou hij daar vrede mee hebben, zolang—

Jawel.

“Huh?”

Tweekleurige ogen schoten omhoog en keken de ander verbaasd aan. Voor een moment had hij gehoord wat de ander zei, maar leek dat enkele woord totaal niet te vallen. Langzaam maar zeker kreeg het woord betekenis en werd deze aan de juiste situatie gelinkt. Zijn ogen verwijdden, zijn wenkbrauwen schoten omhoog en zijn lippen kwamen van elkaar in pure verbazing.

Een rode kleur schoot vanuit zijn nek omhoog en hij leunde iets naar achteren, alsof hij de situatie zo beter kon overzien. Wat? Jawel? Zijn hart leek enkele slagen over te slaan voor het in een rap tempo door ging. Wat?

En toen kwam de volgende realisatie.

Dit was hoe Alain hem verteld had dat-

“Oh, nee.”

Nee, nee, nee. Dit was niet goed. Dit was heel erg. Dit was een probleem. Hij kon toch niet zomaar— Oh, Arceus, red hem. Hij sloeg zijn vrije hand voor zijn mond en bleef de ander even verbaasd aankijken, voor hij zijn hand weer liet zakken.

“Je—”

Wat?

“Wat?”

Onzekerheid was iets wat Alain zijn hele leven al achtervolgde. Hij had nooit geweten waar het vandaan kwam of wanneer het was gestart. In zijn herinneringen was het altijd daar geweest. Een angst niet genoeg te zijn, een angst dat ieder die niet al teleurgesteld was, dat zonder twijfel uiteindelijk zou zijn. Zijn ouders hadden altijd naar hem gekeken alsof hij gebroken was en op den duur ging hij het zelf geloven.

Het was makkelijk om in die gewoonte terug te vallen en ervan uit te gaan dat er niets was wat iemand in hem kon zien. Wat zou er ook zijn? Hij had gehuild, nachtmerries gehad, op de bank gelegen met ongekamd haar, in een pyjama die alles behalve charmant was. Alles wat je niet deed bij iemand waar je indruk op wilde maken. En dan was er nog de hele situatie waar hij de ander nodig had gehad. Pathetic.

Iedereen zag de manier hoe hij naar de ander keek. Het was recentelijk geweest dat hij de realisatie had gehad dat het warme gevoel niet enkel een gevoel van veiligheid was geweest, maar iets gecompliceerds - iets wat hij beter had kunnen verwoorden dan hij dus zojuist had gedaan. Hij was gevallen voor de emo die hij op dag één wel had kunnen wurgen, iets wat Myrddin overigens met liefde had gedaan.

En het was zo duidelijk dat iedereen het door had gehad. Dus, de conclusie was getrokken: als iedereen het zag, dan had Cas het ook gezien. En gezien die het erbij had gelaten, was er geen interesse. Het was een simpele conclusie, waarbij Alain zichzelf eraan herinnerde dat dit zou eindigen zodra Cas terug naar huis ging. En al zou hij door de grond willen zakken het moment dat Cas die woorden hardop zou zeggen, kwam hij er echt wel overheen. Hij moest wel.

Jawel.

Maar hij had het verkeerd gehad.

En dat was rampzalig.

“Oh,” bracht hij verbaasd uit toen de ander nogmaals, zo eloquent als zij beiden waren in het huidige moment, ‘ja’ zei. En opnieuw vond hij zichzelf zonder woorden, absoluut breindood door de chaos van de huidige situatie. Ze konden zo niet doorgaan. Hij had een moment nodig. Dus, besloot hij zijn ogen te sluiten en haalde hij een keer diep adem.

Pas toen hij de adem in een zucht weer liet gaan, openden tweekleurige ogen zich en keek hij de ander aan. Zijn wangen kleurden weer iets donkerder, terwijl een glimlach aan zijn lippen trok. “Ah— Ik was zo bang dat—” begon hij, waarna hij de juiste woorden weer verloor. Het leek erop dat de eloquentie deze dag geheel verloren was aan het element der verrassing.

Er lag een vraag op het puntje van zijn tong, daarheen geduwd door de permanente onzekerheid die deze hele situatie naar dit moment had weten te vormen. Alain deed zijn best om het weg te duwen. In plaats daarvan verdween de glimlach weer en nam hij de hand van de ander nu tussen zijn eigen beide handen.

Waarom?

“Ik— Wil je weten waar ik het met Vi over had?” vroeg hij de ander, zijn stem zacht, maar verstaanbaar. Hij had geen woorden voor dit moment, geen woorden die de complete stupiditeit van de huidige situatie kon verzachten. Maar wat hij wel kon doen, was wat hij al beloofd had. En misschien dat hij daarmee iets meer kon zeggen dan hij had gedaan.

De huidige situatie ongemakkelijk noemen zou de understatement van het jaar zijn. Het was echter honderd keer beter dan het gevoel wat hij minuten eerder had gehad. Hij zou het ongemak en de schaamte honderd keer liever hebben dan het idee dat hij dit met zijn stommiteiten de grond in had geduwd.

Voorzichtig, in de hoop hen uit de situatie te krijgen, vroeg hij de ander of hij wilde weten waar het gesprek tussen hem en Vi over was gegaan. Niet omdat hij het zo graag wilde vertellen, maar omdat het alles nog verder zou benadrukken. Omdat het een belofte was geweest die hij had gemaakt, een belofte die hen naar dit moment had gebracht. En waar hij zichzelf voor zijn kop kon slaan ervoor, was het misschien wel oké. Er was een kans dat hij dit niet had verpest. Misschien dat hij dit jaar dan toch positief kon afsluiten, ondanks alles wat er was gebeurd.

Er leek even twijfel te zijn, tot er werd gezegd dat Cas het wel wilde weten, maar dat Alain niet verplicht was het te zeggen. Alain knikte kort, voor hij even fronste en diep adem haalde. “Oké. Ehm…” begon hij, om aan te duiden dat hij van plan was te spreken. Hij wist wat er in de berichten had gestaan, maar niet hoe hij dit zou verwoorden zonder compleet hopeloos over te komen. Hij wilde hem niet afschrikken, niet nu ze hier zo zaten. Niet nu alles oké was.

“Ah… eh… Wel— Vi stuurde me eigenlijk al een bericht tijdens Mamma Mia toen,” besloot hij uit te leggen. Hij liet een zucht horen. Waar ging hij eigenlijk naartoe? Het maakte niet uit. Het was beter dan stil zijn en naar de ander staren. “En toen kwam Faye en—” Nee, dat was irrelevant. Cas hoefde niet te weten hoe veel mensen zich bewust waren van het ongeëvenaarde gepine van Alain.

“Maakt niet uit. Gister, ehm— Terwijl jij je klaarmaakte. Ik appte d’r over…” Over hem. Juist. Tweekleurige ogen richtten zich even op hun handen, terwijl hij een langzame zucht langs zijn lippen liet rollen. Oké. Hij moest er maar gewoon voor gaan. “En ik was er zo zeker van dat— Iedereen zag wat ik van jou vind dus jij moest het ook wel gezien hebben,” legde hij uit. “Dus… stilte was het zelfde als een afwijzing en— Terwijl ik met Vi sprak—”

Misschien moest hij daar stoppen met praten en zijn beetje waardigheid bewaren.

“Ah… Toen kwam je naar buiten en—” Alain klikte zijn tong even tegen zijn gehemelte. “Ik zal niet citeren wat ik zei, maar…” Vi, ik ben echt heel gay. “Het stond je ehm— Het was—” Waarom kon hij het niet gewoon zeggen? Hij haalde een keer diep adem, keek de ander recht in zijn ogen en voelde de rode kleur over zijn wangen weer donkerder worden.

“Heel goed.”

Subtiel.

Soepel.

Op het moment voelde het alsof iemand heel langzaam alle lucht uit zijn longen had geduwd. De stilte voelde fragiel, bijna alsof inademen genoeg zou zijn om het te breken en Alain was doodsbang om die stilte te verbreken. Nooit eerder had hij zit zo stom aangepakt als nu, had hij iemand even veel redenen gegeven om op te staan en weg te lopen. Hij zou het begrepen hebben, vertelde hij zichzelf keer op keer. Waarom zou hij immers verwachten dat iemand wilde blijven na alles?

Toen de ander begon te praten, alleen om vervolgens stil te vallen, trok er opnieuw een voorzichtige glimlach aan zijn lippen. De stilte was ongemakkelijk in elke definitie, maar het was niet slecht. Want in tegenstelling tot hiervoor, was de stilte niet gevuld met negatieve gedachten. Het was ongemakkelijk, maar het was warm. En dat was alles wat hij nodig had.

Alain werd uit zijn gedachten gehaald toen er een hand op het bed geplaatst werd. Tweekleurige ogen vonden grijs en— De ander leunde dichterbij en Alain was zo gewend aan het over de ander heen hangen, dat hij er niet eens een vraag bij stelde. Hij hief zijn wenkbrauwen enkel wat verbaasd.

Tot de ander wel heel dichtbij kwam.

Wat?

Oh.

Oh?!

Hij kreeg de kans niet om te reageren. Hij bevroor bij de lippen van de ander tegen de zijne en voor een moment was hij er zeker van dat zijn hart uit zijn borst zou kloppen. Hij bevroor compleet en hield zijn ogen wijd open voor een moment wat voelde als een eeuwigheid, zelfs al was het niet meer dan twee seconden.

Oh.

Alain tilde één hand op om deze op de borst van de ander te leggen en net een centimeter of twee afstand te nemen. Hij haalde even diep adem, voor hij zijn hand omhoog bewoog en langs de nek van de ander legde. Hij zei niets. Op dit moment zou er niets meer uitkomen dan gestotter en dat hadden ze beiden genoeg gedaan voor vandaag. In plaats daarvan trok hij de ander voorzichtig naar zich toe en liet hij zijn ogen dit keer direct dichtvallen en stond hij zichzelf toe om de ander iets meer naar zich toe te trekken.

Al zijn woorden waren gestolen het moment dat de lippen van de ander de zijne raakte. En op dat punt maakte het niets meer uit. Alles wat hij al die dagen eerder al had willen zeggen maakte niet meer uit het moment dat hij de ander voorzichtig dichterbij haalde, want voor het eerst in weken was alles duidelijk. Alles was oké en viel op zijn plek. Voor de tweede keer in enkele dagen, viel er een gewicht van zijn schouders.

Het moment dat de kus werd gebroken kwam er een kort, klagerig toontje uit zijn mond, waarna hij zijn ogen bedenkelijk opende. De ander zei wat— nee, probeerde wat te zeggen, maar er werd nooit een zin gevormd. Alain fronste licht en keek de ander bedenkelijk aan. Was er iets? Nee. Toen de ander zijn hoofd schudde, realiseerde hij zich dat Cas waarschijnlijk gewoon niet zo goed wist wat hij met zichzelf aan moest. Alain was blij verrast toen hij de hand van de ander op zijn wang voelde, vlak voor de ander weer voorover leunde. Ah. Hij humde tevreden in de kus en hervond de moed om te kijken of…

Alain liet de hand van Cas zijn nek naar beneden glijden, terwijl hij de ander op zijn schouder hield. Hij duwde zachtjes en liet de ander en opende zijn ogen het moment dat hij - tegen zijn zin in - de kus verbrak. Het was voor het goede doel.

Met een lichte glimlach gaf hij de ander een zacht duwtje, waarna hij naar het bed knikte. Hij duwde de ander zachtjes  het bed op, tot deze op zijn rug kwam te liggen. Hij hield zijn handen op hun plek terwijl hij één been over de ander heen sloeg, één knie aan beide kanten van Cas zijn heupen. Hij herinnerde zich dat ze al eens eerder zo hadden gezeten en voelde hoe zijn glimlach breder bij de herinnering.

Na een kort moment leunde hij naar voren, waarbij hij zijn vingers voor een moment langs Cas zijn wang streek. Hij plaatste één elleboog boven de schouder van de ander, om zijn gewicht op zijn eigen knieën en elleboog te laten leunen en niet op de ander, voor hij volledig naar beneden boog. Hij drukte zijn lippen heel kort tegen die van de ander voor hij zacht humde. “Alles nog goed?” vroeg hij voorzichtig tegen de lippen van de ander. Consent was, en bleef, immers erg sexy, en hij wist hoe nieuw dit voor de ander was. Niets was belangrijker dan weten dat hij op elk moment op kon spreken als hij ongemakkelijk was, het niet meer wilde, of het te snel vond gaan.

Het maakte niet uit hoe onschuldig aanrakingen bleven, Alain was er streng op dat er altijd duidelijke consent moest zijn. Iedereen had zijn eigen grenzen en Alain had geen intentie om die zonder overleg te verleggen. Of het ging om een kus, een aanraking of een verdere stap, er moest duidelijk zijn dat Cas op elk gewenst moment kon zeggen dat iets niet oké was. Als dat niet duidelijk gecommuniceerd werd, kon hij er niet mee verder. Zelf had hij genoeg spijt gehad van waar hij geen ‘nee’ op had kunnen zeggen. Dat kon hij hem niet aandoen.

Alles oké, verzekerde Cas hem, waarna Alain verder naar beneden werd getrokken. Ah… Nee, hij was nog niet klaar. Hij humde zachtjes en voelde een glimlach aan zijn lippen trekken, terwijl hij weer iets naar achteren bewoog, net genoeg om de kus te breken. Tweekleurige ogen richtten zich op de grijze ogen van de ander en hij voelde de glimlach verdwijnen.

“Als er ook maar één moment is waarop je denkt: dit is niet oké, dan wil ik het weten,” sprak hij, serieuzer dan voorheen. Opnieuw drukte hij zijn lippen kort tegen die van de ander, een ongesproken belofte aan zichzelf. “Ik wacht liever dan dat je—” Nog eentje. “-iets zou moeten doen—” In elk geval waren dit betere redenen om zijn zinnen niet in één keer af te maken. “-waar je niet klaar voor bent.”

Immers hoopte hij dat ze alle tijd van de wereld hadden. Hij had geen wens om de zijde van de ander te verlaten. Er was geen haast om iets te doen, niet als het ten koste zou gaan van het gemak en vertrouwen van de jongen onder hem. Niets was belangrijker dan dat vertrouwen.

Opnieuw wachtte Alain niet op een antwoord. Hij drukte zijn lippen weer tegen de zijne, dit keer minder voorzichtig. Als er iets was wat de ander niet wilde, dan zou hij het horen. En hij zou willen dat hij genoeg geduld had gehad om dit bij een kus te laten, om de ander terug overeind te trekken en alles geleidelijk te laten verlopen… niemand was perfect. Hij zeer zeker niet.

Een grijns trok aan zijn lippen voor hij zijn tong voorzichtig over de lippen van de ander liet glijden.

Sesam, open u.