Tales of

Sinnoh

Rick en Alain hadden een natuurlijke dynamiek. Het was duidelijk dat ze het goed met elkaar konden vinden en Myrddin voelde zich meteen schuldig. Een gevoel die overging in pure zelfhaat. Hij klemde zijn kiezen steviger op elkaar en hield zich braaf stil waar hij zat. Hij haatte dit aan zichzelf, maar hij kon er vrij weinig aandoen buiten het proberen te negeren. Maar toen zei Alain iets dat ervoor zorgde dat Myrddin volledig rood aanschoot. Wat? Hij keek even naar Alain en toen naar Rick en terug. Ging dit over hem? Nee- Hij had toch niet uitdrukkelijk gezegd dat hij- Of had ie- Zijn blik ging heen en weer tussen de twee, voordat hij zijn hoofd even verborg in zijn handen. Of misschien ging het gewoon niet hierover en was hij- Ja... Ja... Jaja. Kalm aan. Niks om zich zorgen over te maken. Er was helemaal niks aan de hand. Dit was allemaal ok, alles was ok... Dan waarom schaamde hij zich dood hierover?

Na enkele tellen keek hij eindelijk op en kreeg hij een croissant in zijn handen geduwd. Myr slikte even en staarde naar het ding. Hij haatte croissants zo hard. Ugh. Zijn blik gleed even naar Rick, die zei dat hij moest eten. De kleine, blonde man trok een moeilijk gezicht, een lichte blos nog steeds op zijn gezicht. Hij wilde echt niet eten nu en al helemaal geen croissant. Zijn focus bleef dan ook even op het ding dat hij nu had. Wat moest hij hiermee doen? Alles was een puinhoop in zijn hoofd nu. Van wandelen tot croissants en dan nog niet te beginnen over dat hij zo gespannen was dat hij in de kamer was. Dat en alles stond gewoon op ontploffen in zijn hoofd. Hij liet zijn schouders wat zakken. Agh. Hij keek even op, terug naar de emo die nu wakker leek te zijn. Het besef kwam binnen dat hij halfnaakt was en wel meteen vervormde zijn gezicht in meer mentale pijn. Wat de fuck. Hoe ging alles zo snel downhill? Waarom was hij hier? Wat de fuck deed hij hier?

Maar dit was hoe hij was. En Rick had hem gezegd dat hij moest eten. Hij wist dat de ander geen kwade bedoelingen had... maar. Ugh. Hij staarde naar de croissant alsof het puur vergif was. Een paar tellen tikten voorbij, voordat hij eindelijk een hap ervan nam. Yakkes. Hij deed er natuurlijk veel te lang over het kauwen en probeerde gewoon tijd te rekken, want genieten ervan deed hij helemaal niet. Deze hele situatie, alles, wat deed hij hier? Hij keek langzaam op toen ze over de piano begonnen. Toen Rick aangaf dat hij misschien zou spelen, keek Myr meteen afwachtend naar hem. Hij slikte de afgrijzelijke smaak weg en legde de croissant even naast hem neer. Hij porde de ander even tegen zijn arm en keek naar hem waarbij hij knikte. HIj wilde hem zien spelen. De laatste keer dat hij hem had horen en zien spelen was bij hem thuis geweest. Hij had het toen fantastisch gevonden, zijn reactie nu moest dat duidelijk aangeven. Toen de emo dan ook een opmerking maakte, keek Myr meteen boos naar hem. Zijn helblauwe ogen meteen gefocust op het graatmager ding. Hush fucker.

De blik die hij naar de ander had geworpen was puur impulsief geweest. Iets dat hij de laatste tijd vrij makkelijk onder de duim had weten te houden sinds hij zijn been had gebroken. Hij had zichzelf in de lift niet in de hand gehad en dat had de lift moeten voelen. Ook had hij in pure woede bijna weer zijn handen op de ander gelegd, maar gelukkig had hij een Pokémon gehad die hem tegenhield. Het was iets aan de ander die gewoon altijd het bloed van onder zijn nagels haalde. Al was het maar zijn aanwezigheid. Hij bracht echt het ergste in hem naar boven. En misschien was het zijn karakter of misschien was het het hoe de ander hem had behandelt in het verleden. In ieder geval was het besef er wel dat de aanval zijn eigen schuld was geweest. Onbewust was hij meer gespannen geworden, zijn handen ballende tot vuisten in een poging de frustratie van zich af te werken. Het besef kwam pas toen de ander weg van hem keek. Voor nog een paar tellen bleef hij naar de zwartharige kijken, voordat hij vluchtig knipperde. De woorden van zijn therapeut weerklonken in zijn hoofd en even bekroop een gevoel spijt hem. Snel keek hij weg van de emo, alsof hij nooit deze kleine uitval had gehad. Hij probeerde zijn lichaam tot rust te dwingen, maar zelf dat lukte niet. Hij opende zijn handen wat en begon te prutsen aan zijn vingers, zachtjes krabbende eraan. Zijn focus ging schuldbewust naar zijn schoot.

Rick sprak over iemand genaamd Am en deed het verhaal van hoe hij haar had leren kennen. Hij keek even op toen hij beweging zag in zijn ooghoek. De lange man deed een beweging terwijl hij even naar hem keek. Myrddin glimlachte zachtjes en schudde zijn hoofd licht. Sukkel dat het was, maar Alain had wel gelijk. Hoe dan ook kon hij zich niks anders dan out of place voelen over dat verhaal. Hij zou immers nooit zoiets gedaan hebben back in the day en daarbij waren dingen zoals prijzen nooit iets dat in hem opkwam om over te praten. Hij besefte heel goed dat hij verwend was als het op materiaal vlak kwam en dat dat zijn geldinzicht compleet naar de knoppen had geholpen. Want het pak waar Rick van had gesproken, zag er fantastisch uit en alles, maar Myr keek er niet van op. Voor hem was dat de norm, maar daar zou hij nooit over opspreken.

Hij zuchtte even en sloeg zijn blik van de lange man af. Nu leek hem eigenlijk een ideale tijd om te vertrekken, nu er een stilte was gevallen. Hij zag er niet uit en ondanks dat hij heel graag nog bij Rick wilde blijven, was de aanwezigheid van de emo hetgeen dat hem met de seconde meer irriteerde. HIj wist niet wat hij zou doen als een opmerking van de ander hem in het verkeerde keelgat zou schieten. Zijn therapeut had hem gezegd dat hij situaties moest ontwijken en juist in deze toestanden een manier moest vinden om zijn frustratie en woede op een andere manier te uiten dan in pure aggresie. Hij klemde zijn kaken op elkaar en pakte zijn holo caster erbij, die ook bijna leeg was. Hij begon te typen en draaide het schermpje even naar Rick toe. Hij liet het niet afspelen, want hij wilde de stem nu gewoon niet horen. Hij zou echt knappen als hij die kutstem nu moest horen. 'Ik denk dat ik maar ga.' STond erop. Hij slikte even, zijn vrij hand terug gebald tot een vuist. Hij voelde zich al helemaal niet goed en dan nog eens met hem erbij.. Nee. HIj wilde een effort doen op een ander moment of eigenlijk liefst nooit. Maar hij wist dat die hoop er niet inzat wilde hij Alain te vriend houden.

Hij wilde gewoon gaan, was dat vreemd in zijn situatie? Hij vond zich ongelofelijk ongemakkelijk in de nabijheid van Alain al, laat staan dat zijn emo erbij was. Niet alles was gefixt met een enkel avond samen te drinken, want alcohol bracht toch wel andere factoren in het spel. Daarbij was hij ook niet zeker hoe hij verder moest gaan met dit, met dit alles. Met hun twee. Het waren onzekerheden die hij liever niet had. Hij wilde liever gewoon er een punt achter zetten en dat had hij ook gedaan, tot de witharige een tijdje terug voor zijn deur had gestaan. Het was vreemd geweest en nog steeds wist Myrddin niet zo goed wat hij moest doen. Alles was niet opgelost door dit. Het feit dat hij bij Alain ook meteen de emo erbij moest nemen, het liet zijn maag keren. Woorden en acties die allen van hun in deze kamer hadden verricht, hielden hem snachts nog steeds wakker. En dan moest hij hier zitten, alsof alles ok was. Alsof hij niet om de zoveel dagen een breakdown had over zijn situatie, alsof hij niet gemiddeld een handvol uren sliep op een week. Hoe konden ze allemaal ok hiermee zijn?

Maar wie hield hij ook voor de gek. Hoeveel had hij al vrij gespeeld aan iemand over zijn situatie, zijn echte situatie. Hallo ik ben een echte mess was niet bepaald een topic starter. Daarbij had iedereen zo zijn problemen en niemand zat te wachten op een slagwerk van een fiasco dat hij zijn leven noemde. Zijn ogen bleven op Rick, die overeind kwam. Wat was hij? Oh... Doe relaxed? Hij slikte even rustig en knikte langzaam naar hem. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Waarom verwachtte men dat hij nu al relaxed was in een situatie als deze? De kamer was te klein voor deze situatie. Het was alsof er niet genoeg zuurstof was. Zijn blik ging onbewust naar de deur van de kamer. Hij wilde dat hij dit gips niet had, hij wilde zijn vrijheid terug. Hij wilde dat hij zo kon rechtstaan en gewoon weg kon wandelen, of op zijn minst niet zat met deze pijn. Rick nam zijn been van de stoel en rustig plaatste Myr deze weer naast zijn goede. Hij staarde rustig naar de grond, zijn handen klam op zijn knieën rustende. Hij probeerde zo zijn best te doen om rustig te blijven, maar het zat er niet in.

De lange man gaf hem zijn krukken en Myr knikte even dankbaar naar de man, waarna hij zich meteen overeind duwde. Nu hij zijn spieren aan het werk kon zetten, voelde dat al meteen wat beter aan. Zijn been klaagde meteen van de actie, maar hij negeerde het en begon meteen te bewegen, sneller dan eerst. Hij voelde zich nog steeds zo brak als wat, maar de gedachte dat hij zo hier buiten kon zijn was iets dat hem een lichter gevoel gaf in zijn hoofd. Toen de twee begonnen te praten, keek hij even om naar hun. De emo was inmiddels al in de badkamer verdwenen en Myr kon horen hoe het water begon te stromen. De blonde man verlangde naar een douche. Hij kon niet wachten tot hij eindelijk thuis was. Toen hij zijn naam echter hoorde, keek hij even naar Alain. Hij knipperde even vluchtig en knikte rustig naar de man. Hij wilde nog iets tegen hem zeggen, maar hij was gewoon niet in de mood om nu nog zijn holo caster boven te halen. Misschien dat hij het straks wel over berichten naar hem zou schieten. Zijn blik gleed even naar Rick, hij had niet verwacht dat de ander ook weg zou gaan. Maar als hij dat wilde... Hij wandelde rustig naar de deur en opende deze, waarna hij het ongemakkelijk wat meer opende en al naar buiten liep, wachtende op Rick.