Tales of

Sinnoh

Dit was allemaal Alain zijn schuld en de jongen wist dat maar al te goed. Als hij geen foto gestuurd had van Casimir zijn piano, zou Alaric nooit het idee hebben gehad om hierheen te komen. De avond was zo rustig begonnen. gewoon met twee rustig in de zetel, de tv op en dan begon het. Eerst de berichtjes naar Alain en daarna werd Casimir het slachtoffer.

Er hing een teleurgestelde blik in zijn ogen wanneer de bel ging en Casimir naar de deur keek. Alain gaf hem de mogelijkheid recht te komen, maar toch bleef hij kalm zitten. “Als ik niet open doe, gaat het misschien vanzelf weg,” zuchtte hij tegen de ander. Even keek hij hem aan, voor dat hij zich met tegen zin afduwde en recht stond. Eenmaal bij de intercom nam hij een scherpe adem in door zijn neus en draaide zich naar Alain toe, nog steeds had hij de deur niet geopend. “Ik begin echt te denken dat die man achterlijk is.” Op de camera was namelijk niet één persoon te zien, maar twee. Hoe vaak ging die vent nog iemand meenemen? In elk geval was het geen blonde jongen deze keer.

Met tegenzin drukte hij een knopje in zodat ze hem beneden konden horen. “Bovenste verdieping,” was het enige wat hij zei voordat hij de deur opende en ook onderweg was om de voordeur te openen. Waarom had hij toegegeven?

Alaric een hele avond voor zijn deur laten staan klonk als een fantastisch plan. Er was vast een manier waarop hij de intercom kon dempen zodat hij er geen last van had. Zijn buren daarentegen waren een andere zaak. Wat Alain hem vertelde was jammer genoeg een goede mogelijkheid. “Of ze bellen de politie wegens geluidsoverlast.” Dan moest Casimir alsnog niet dealen met de man. Maar hij had de deur geopend en ze waren onderweg naar boven.

Met een zucht keek hij weg van Alain, nu al spijt van wat hij had gezegd tijdens oudjaarsavond. “Ik ga eens regels moeten opstellen,” zei Casimir terwijl hij met zijn ogen rolde en zijn armen over elkaar heen sloeg. “Een maximum aantal kansen per persoon. Alaric zit nu aan zijn laatste.” Hij eindigde met een knikje. Dat klonk wel acceptabel, al was hij er zeker van dat die man zichzelf extra kansen zou geven, of Casimir het nu wilde of niet.

Met vernauwde ogen staarde hij naar de nummers van de lift die omhoog gingen tot het stopte en de deuren open gleden. Daar stond de andere dan, samen met zijn pl- “Lucie?” Wat deed zij hier en hoe kende hij een idioot als Alaric? In elk geval was het beter dan Alaric zijn normale go to persoon. “Uhm- kom binnen?” zei hij, de verwarring duidelijk waarneembaar in zijn stem.

Eerlijk was eerlijk, Casimir wist ook niet waarom hij de andere steeds bleef tolereren. Misschien had het niets te maken met willen, maar was het eerder dat hij geen andere keuze had. Op een manier wist de man steeds op te duiken in zijn leven, zelfs al zag hij het liever anders. Ze moesten hun gesprek helaas stoppen, want de deuren van de lift gingen open en daar stonden Alaric en Lucie. De eerste leek even verward te zijn als Casimir was.

Casimir kon het niet laten om met zijn ogen te rollen en zijn hoofd te schudden terwijl hij plaats maakte voor de twee om naar binnen te komen. “Verbaasd me niks,” zuchtte hij, want ondertussen kende hij Alaric ook al beter. Het klonk als iets dat hij zou doen. Zijn blik viel direct op de zak die de man bij had, waardoor hij gelijk naar Alain keek met een vragende blik. Wat was er gebeurd met maar even blijven?

Het was omdat er tegen hem gesproken werd dat hij weer even naar de grotere man keek. “Uhu,” was al dat hij kreeg. Blijkbaar kende Alain en Lucie elkaar ook, wat erop neerkwam dat iedereen elkaar kende, gek genoeg. Hij kon enkel naar de drie personen staren die in zijn appartement rond liepen. Dit was nooit het plan geweest.

Casimir wist wat Alain probeerde en het werkte niet. Dit kwam niet goed. Geen enkele avond met Alaric en alcohol verliep ooit goed, dus waarom zou het deze keer anders zijn. Met een zachte zucht kwam hij in beweging en zetten hij zich neer op één van de barkrukken aan het keukeneiland.

Hij wilde net op Lucie haar opmerking reageren, toen dat Alaric hem voor was en hij even kort gebaarde naar de man. ”Zo simpel dat hij is vergeten dat ik gezegd had geen plus one’s mee te nemen,” zuchtte hij hoofdschuddend. Casimir keek echter weer naar Lucie en schudden zacht zijn hoofd. “Het is oké, zolang je hem straks maar weer mee sleurt kan ik ermee leven,” verzekerde hij haar en trok zelfs zijn mondhoeken een millimeter omhoog. Van iedereen die de andere mee had kunnen sleuren, was hij opgelucht dat zij het was. De laatste keer was immers vrij goed verlopen en hij had een goed gevoel bij haar.

De opmerking over de piano was Alain, die druk bezig was met het drinken, niet ontgaan. “Dat is als ik hem vertrouw aan mijn piano.” En dat viel nog af te wachten. Zijn blik bleef even hangen op de grote vleugelpiano die aan een groot raam stond. Tijdens de dag viel het licht perfect binnen, waardoor het de ideale plek was om zijn tijd te besteden.

Terwijl er een glas voor zijn neus werd geplaatst, die hij nog rustig even liet staan, gleden zijn grijze ogen van Lucie naar Alaric. Was hij in elkaar geramd door een meisje? Misschien was het niet zo ver gezocht, de andere zag er immers uit als iemand die geen vrouwen zou slaan. Maar voorlopig besloot hij zich stil te houden en de twee verder te laten praten.

In elk geval had Casimir nu een manier om snel van Alaric af te geraken als het te erg werd of als hij gewoon zijn rust weer wilde. “Waar was je al de vorige keren,” zei hij met een zachte zucht tegen haar. Ze had dan Alaric samen met zijn vriendje mee kunnen sleuren. Dat was pas praktisch geweest.

Dat Alain enkel een solo wilde horen, zorgde ervoor dat een een kleine glimlach op zijn lippen kwam, maar die ging weer weg toen de rest begon te spreken. Al snel ging het over piano spelen, en Casimir keek iedereen aan terwijl ze aan het woord kwamen. Hij knikte instemmend op Alain zijn opmerking, al had hij geen idee waar het tweede deel op sloeg, maar dat liet hij over zich heen gaat. “Akkoord, alleen maar meer redenen om je niet te vertrouwen,” zei hij.

De opmerking van Alaric deed hem een wenkbrauw optrekken om hem lichtjes geërgerd aan te kijken. Zonder er verder over na te denken stond hij recht en zetten hij zich neer aan zijn piano. Wat dacht die man wel niet. Casimir rolde zijn schouders en begon dat het begin van Rondo Alla Turca van Mozart te spelen. Het begin kende hij van voor naar achter en van achter naar voor, zo vaak had hij het al gespeelt. Dit was iets waarvan hij wist dat hij zonder moeite kon spelen, zelfs al waren er mensen aan het kijken. Het hielp ook dat hij zo met zijn rug naar de keuken zat en al de rest niet kon zien. Hij haakte dan ook op tijd af, voor het wel fout kon lopen en draaide zich om zodat hij Alaric met opgetrokken wenkbrauwen aan kon kijken. Het was een uitdaging om te laten tonen wat de andere in zich had. Ondanks zijn eerder opmerking, was hij ervan overtuigd dat Alaric niks verkeerd zou doen.