Tales of

Sinnoh

Oh die witharige jongen ging spijt krijgen, dat wist hij zeker. Zijn ogen vernauwde zich terwijl hij Alain een blik schoot die kon doden. Waarom met Lucie er bij. Van alle mensen. "Jij gaat die opmerking later op de avond nog wel in slikken," grijnsde hij vals naar de jongen op de bank. Hij zou Alain krijgen. De oorlog was zojuist verklaard. Zijn blik ging naar Casimir die het met hem eens was. "Oh, dus jullie zitten al zo ver in elkaars kont. Ik zie hoe het is." hij knikte bedenkelijk terwijl hij nog een slok drinken nam. Prima. Zijn wraak zou zoet zijn. Alaric zijn blik ging naar Lucie, die haar Vulpix vermeldde. "Één broek met gaten was voldoende, dank u zeer." hij had zich de woede van de Vulpix op de hals gehaald toen hij Lucie dronken naar de grond getrokken had in een poging grappig te doen. Sinds die avond had het beest hem niet meer aan willen kijken. Het was bijna net zo eng als Amélie haar Marowak. "En ik ben niet vervelend, zou niet eens durven." sneerde hij nog terug naar Lucie. Zo makkelijk was hij soms op zijn tenen getrapt.

Maar Casimir bewoog dus met zijn blik volgde hij waar de jongen heen ging. Richting de vleugel. Dus hij had toch wel iets van lef nog. Hij speelde een stuk van Mozart. Alaric herkende het. Zijn ogen gingen naar Cas zijn handen die over de toetsen vlogen. Hij speelde dit vaker, dat kon hij zien. Het duurde eventjes voordat hij weer stopte. Alaric grijnsde. "Zie je wel, dit publiek is een stuk beter dan dat van de kerstmarkt." merkte hij rustig op voordat hij omhoog kwam. Alaric rekte zijn handen en polsen iets voordat hij bij Casimir stond. Hij schoof aan de buitenkant aan en liet zijn blik kort over de toetsen gaan. "Nu mag ik me uitsloven," humde hij vrolijk terwijl hij zijn voeten goed zette op de pedalen. Er was een stuk dat hij heel goed, heel snel kon spelen. Beethoven's Moonlight Sonata, third movement. Want de stukken die er voor zaten waren langzamer. Alaric maakte schoonheidsfoutjes, maar die zou alleen Casimir kunnen zien, want hoorbaar waren ze niet voor een ongetraind oor. Hoewel hij wist dat hij het niet hoefde te verwachte, was er in zijn hoofd toch nog een onbewust iets dat verwachtte dat hij voor elk slippertje een tik over zijn handen moest verwachten. Maar dat kwam niet, dus speelde hij langzaam iets zelfverzekerder door totdat hij geen fouten meer maakte. Hij zou niet het hele stuk spelen, want dat zou zeven minuten duren. Zijn blik ging naar Casimir. "Wil je samen nog wat proberen? Je hebt Pirates of the Caribbean gezien toch?" Hans Zimmer was een van zijn favoriete hedendaagse componisten, maar hij wist niet tot in hoeverre Cas zijn filmkennis was.

Casimir was zeker niet van plan om rustig aan samen te spelen. Nee, dat had hij ook niet anders verwacht toen hij zijn eigen handen uit zijn mouw gestoken had om zich uit te sloven. De duw die hij daarna kreeg om op te staan verraadde hem al hoe hard hij op Casimir's irritatie-knopje gedrukt had. Hij moest diep inademen en een scheldwoord inslikken toen de schouder van de jongen contact maakte met die van hem, het stuurde een pijnlijke scheut door zijn arm heen. Hij stond op, stapte aan de kant en liet de emo rustig zijn ding doen. Hij wist dat hij er nog een schepje bovenop moest doen, gewoon omdat het kon.

Casimir speelde Tchaikovsky. Misschien omdat ze het daar over gehad hadden tijdens zijn Holo Caster gesprek, misschien niet. Alaric lette voornamelijk op zijn vingers, niet op de muziek die klonk. Want dat kende hij wel. Er stond een lichte glimlach op de jongen zijn gezicht toen hij Casimir zag afronden. "Nice, misschien je arpeggio's de volgende keer iets sneller pakken. Plakt het wat beter aan elkaar." dit keer probeerde hij helemaal niet om het bloed onder Casimir zijn nagels vandaan te trekken met een snerende opmerking, het was oprecht een tip voor de jongen. Als hij dat aan zou nemen tenminste. Alaric wandelde terug naar de bank, want hij voelde aan de zeurende pijn die door zijn arm ging dat hij die niet zou kunnen gebruiken achter een piano zoals hij zou willen. En dan zou hij zichzelf alleen maar in de weg zitten. "Je hebt geluk dat ik nog last hem van mijn ribben Casimir," zei hij rustig. "Anders had ik je je viool op laten halen, die speelde je ook toch?" het was heel lang geleden dat hij voor het laatst met iemand samen gespeeld had. Het leek hem wel een leuk idee, geen idee of Casimir er hetzelfde over dacht. Hij nam nog een slok uit zijn glas en ging bij Lucie op de bank zitten. Hij zuchtte. "Echt zonde dat Am geen piano thuis heeft staan." maar misschien was het maar beter, anders kwam hij helemaal het huis niet meer uit of zouden Lucie en Amélie gek worden als hij er voor de zoveelste keer op aan het spelen was. Zijn blik ging naar Alain en zijn nadenkende blik veranderde in een grijns. "Ben je te porren voor een rondje truth or dare vandaag of niet?"

Alaric wist dat Casimir verder niets met zijn opmerking zou doen, maar dat maakte ook niet veel uit. Het was onmogelijk dat hij het niet gehoord had en het was slechts goedbedoeld advies. Toen hij terug verhuisd was naar de bank had hij een nieuw doel voor ogen. Hij moest Alain nog terug pakken. En dat ging het makkelijkste als hij opdrachten voor hem mocht verzinnen. Maar helaas, hij schoof het weer af op Casimir. Geen ruggengraat die jongen. Casimir was het er mee eens, maar stelde meteen wat regels op. Alaric haalde zijn schouders op. "Dat moet te doen zijn." zei hij simpelweg. Naast zich hoorde hij Lucie hummen over zijn zwakke plekken en dat hij die niet moest verraden. "In tegenstelling tot jou, hebben die andere twee het lef niet om me op zo'n manier te martelen." en dat was eigenlijk meer een aanname dan een feit. Alaric keek kort van Alain naar Casimir. "En ik ben al behoorlijk aan het bijtrekken Lucie, kijk maar uit." hij gooide wat side-eye haar kant op. Niet dat hij Lucie ooit iets zou doen, niet expres in elk geval.

Hij werd een hooligan genoemd, iets dat hij voor lief nam. Hij wist waar het vandaan kwam. Zo vreselijk was hij nou ook weer niet als hij dronken was. Alaric nam een laatste slok uit zijn glas en keek naar de Ninetales die bij hen kwam zitten. Een zwarte. Hmm. Zijn blik ging naar Alain. "Jouw Ninetales?" hij kende Casimir een beetje en gokte het dat de jongen zijn Pokémon niet zomaar uit hun bal zou laten. Hij kon hun eerste gesprek nog goed herinneren. Maar- er waren belangrijkere zaken aan de orde op dit moment. "Maar goed, we gaan dit doen dus? Dan mag wat mij betreft jij beginnen Alain." geen idee of hij zichzelf hiermee in de vingers zou snijden of niet. Vast wel.

Alain koos zijn eerste slachtoffer uit. En hoewel hij gegokt had dat hij honderd procent meteen in de vuurlinie zou komen te liggen, was dat niet het geval. Er werd voor Lucie gekozen. Een glimlachje speelde kort rond zijn lippen toen hij de vraag hoorde. Hij was overtuigd dat Lucie zou drinken, maar ze gaf antwoord. Pluspunten met het feit dat hij piano kon spelen. Hij keek schuin haar kant op. "Ik dacht echt dat ik dat al een keertje verteld had." zei hij tegen haar. Waarschijnlijk had hij het in zijn hoofd een keer verteld, maar nooit echt gedaan. It happens.

Alaric kreeg de beurt van Lucie. Truth's waren gevaarlijk. En hij voelde zich nog veel te nuchter om überhaupt iets wat op de waarheid leek te vertellen, dus dat zou hij maar laten. Voor nu. "Dare," Dat was voor nu de makkelijkste optie. Dat én hij was benieuwd waar Lucie mee zou op komen dagen voor hem.

Lucie maakte een verkeerde keuze door hem de dare te geven die ze hem gaf. "Oh Lu, je maakt een fout." zuchtte hij kalm weg terwijl hij met zijn hand in zijn broekzak ging om zijn Holo Caster te pakken. Want no way in hell dat hij met zoiets simpels ging drinken. En tuurlijk, hij had hele beschamende foto's. In zijn tijd in Hoenn had hij genoeg shit uitgevreten en daar waren een paar fototechnische hoogstandjes uitgekomen waar men u tegen zei. Maar die ging hij niet tevoorschijn halen nu. Nee. Wat Lucie kreeg was een koekje van eigen deeg.

Hij ontgrendelde rustig zijn Holo Caster en scrollde door de gallerij met foto's. Een paar van Ash, een paar van Salem, soms maakte hij een cheesy foto van een zonsondergang die hij mooi vond. Maar onderaan stond een mapje. En dat was het mapje waar Alain de vorige keer toegang tot gehad had. Alaric drukte zijn pincode in om het ding te ontgrendelen. Er zat niks ernstigs in. Niks wat naakt was onder de broekriem zeg maar. Hij had altijd netjes bijgehouden hoe hij er uit zag voordat hij begonnen was aan zijn fitness avontuur. Gaf motivatie, hielp hem herinneren waar hij vandaan gekomen was. Maar goed. De laatste foto die daar in stond, was hij in feite naakt op. Maar dat was niet te zien door de manier waarop hij hem genomen had. Alain en Casimir kende deze foto. "Je vroeg er om Lu," was het enige wat hij zei voordat hij de laatste foto in het mapje aandrukte en die liet zien aan de blauwharige meid naast hem. Het duurde even. "Alain en Casimir kennen deze nog wel." hij kon er wel een beetje om lachen toen hij de Holo Caster omdraaide. Daarna ging hij weer weg van het mapje, vergrendelde hij het scherm weer en stopte zijn Holo Caster weg. Zijn blik ging naar Casmir. "Truth or dare?"

Het gezicht van Casimir zei genoeg toen de Holo Caster hun kant werd uitgehouden. De jongen zuchtte dat hij dat net vergeten was. Helaas. "Dank Lucie voor de daily reminder," zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij werd niet zo zeer ongemakkelijk van deze foto. De rest wel.

Casimir koos voor truth. Dat zou hij zelf dus niet zo snel doen. Alaric dacht even na over wat hij Cas zou vragen. Ach ja. Cas zo ongemakkelijk mogelijk maken was wel het einddoel hier. "Dus Cas, aangezien het ondertussen al wel een keer zo ver geweest moet zijn. Ben je een ochtend- of een avondsekser?" na Alain z'n gefangirl in zijn Holo Caster ging hij er eigenlijk een beetje. An uit dat het al een keer voorgekomen was. Alaric zijn blik gleed af naar Alain, die hij een veelbetekenend gebaar schonk.