Tales of

Sinnoh

Om de zoveel tijd had Casimir een blik geworpen op zijn Holo Caster om te zien of Alain al iets van zich had laten horen, maar voorlopig nog niks. Een situatie die al lastig was, leek enkel moeilijk te worden met elke dag die voorbij ging. Casimir zou liegen als hij zei dat hij perfect begreep wat er aan de hand was, maar hij wist dat het niet goed zat. Hij had al tegen Alain willen zeggen dat het niet zijn taak was om alles op te lossen, maar zou het iets hebben uitgehaald? Vast niet.

Casimir kon het niet helpen, maar in zijn achterhoofd bleef het idee ronddwalen dat dit op een manier zijn fout was. Voor heel het voorval dat dit had gestart, waren er geen problemen geweest voor zover hij wist. Nu bleven de problemen zich opstapelen en steeds waren ze terug te leiden naar Myrddin. Zou heel de situatie nu anders zijn geweest als hij de jongen nooit tegen was gekomen? Of als Alain er niet bij was geweest in de supermarkt? Het was onmogelijk te zeggen in wat voor situatie al de partijen momenteel zouden zitten als het iets anders was gegaan.

Een blaf weerklonk door de ruimte, gevolgd door een scherpere blaf toen de bel eenmaal ging. De eerste kwam van Rose, gevolgd door de Rockruff die haar imiteerde. “Ja ja, pas maar op of jullie gaan weer de bal in,” waarschuwde hij beide pokémon. Op het scherm was Alain te zien en zelfs daarop was te zien dat hij niet oké was. Hij liet hem direct binnen waarna hij de voordeur open deed.

De twee pokémon stonden enthousiast te wachten een de deur, wachtend tot de andere naar boven kwam. Casimir was er wel zeker van dat de kleinere hond geen idee had waarom ze er zo bij zaten, maar het ding volgde gewoon het voorbeeld van R- de Ninetales.

De laatste paar weken waren goed geweest. Meer dan goed om eerlijk te zijn. Casimir had maar weinig zorgen aan zijn hoofd en al de spanning van voorheen was gaan liggen. Voor hem toch. Terwijl dat alles terug op zijn plooi kwam voor hem, bleef Alain midden in een ingewikkelde situatie zitten en ook al wilde Casimir hem helpen, hij wist niet hoe. Er was weinig dat hij kon doen, buiten er voor hem zijn, naar hem luisteren. Maar het voelde niet aan alsof het genoeg was.

Beide pokémon keken op naar Alain die hen straal voorbij liep na een korte glimlach. De Rockruff wilde vooruit schieten om de jongen te begroeten, maar werd tegengehouden door de grotere Ninetales.

Armen werden om hem heen geslagen en Casimir twijfelde geen seconden om de andere terug te omhelzen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij de andere bezorgd aan. Hij vroeg zich af wat er in die korte tijd allemaal was gebeurd, maar daar zou hij nog niet achter vragen. Alles op zijn tijd. “Hey,” zei hij zacht terug.

Bij het horen van het al te bekende woord drukte Casimir de andere wat dichter tegen zich aan en schudde langzaam zijn hoofd. Zelfs al wist hij niet waarom Alain zich deze keer verontschuldigde, hij wist dat het over iets ging waar hij zich niet voor moest verontschuldigen. “Gaat het een beetje?” vroeg Casimir kalm, nog niet van plan los te laten. Pas als Alain aanstalten maakte om de knuffel te onderbreken, zou hij dat doen.

Shit.

Zelfs zonder Alain zijn gezicht te kunnen zien, wist Casimir dat de tranen hadden gewonnen. Het was nooit zijn bedoeling geweest de andere aan het huilen te brengen. Hij wilde zich ervoor verontschuldigen, maar hield wijselijk zijn lippen op elkaar. Voor dat hij hem zou onderbreken, wilde hij eerst de andere de kans geven om uit zijn woorden te komen.

Rustig liet Casimir zijn armen van de andere glijden toen Alain de knuffel onderbrak. De bezorgde frons stond nog steeds op zijn gezicht terwijl hij hem aan keek. Hij had het gevoel iets te moeten zeggen, maar zoals altijd in dit soort situaties had hij geen idee wat. “Dat snap ik.” Als hij terugdacht aan de hopen miserie waar ze doorheen zijn gegaan, en dan nog dit er bovenop, was het veel. En het waren geen kleine beetjes die voor een groot geheel zorgde. Nee, het was allemaal serieus geweest. Iets waar iedereen uiteindelijk aan onderdoor zou gaan.  

Zachtjes legde hij zijn hand tegen Alain zijn rug aan. “Wil je misschien gaan zitten?” Casimir knikte even naar de zetel, waar de twee pokémon tegen beter weten in op waren gaan liggen. De Ninetales wist maar goed dat het niet mocht en de Rockruff volgde enkel haar voorbeeld. Als Alain hierover wilde praten, zou hij hem die kans geven en zou hij luisteren.

Casimir zetten zich neer op de zetel samen met Alain, één been onder zich zoals hij de andere vaak had zien doen zodat hij hem aan kon kijken. Zijn grijze ogen gingen even naar de drie pokémon die op zijn zetel lagen. De Ninetales samen met de Vulpix tegen zich aan, en dan de Rockruff aan de andere zijde. Hij wilde er iets van zeggen, maar op dit moment kon het hem niet veel schelen. Alain was belangrijker.

Casimir ademde scherp in door zijn neus zodra Alain begon te praten over Myrddin. Het bleef een moeilijk onderwerp en het liefst van al had hij het nooit meer over de jongen, maar in dit geval was het vrijwel onmogelijk. Wanneer de andere had besloten terug contact op te nemen met Myrddin, had hij hem ook niet tegengehouden omdat het zijn eigen keuze was. Casimir zag het liever anders, maar de twee waren vrienden voordat hij erbij kwam.

Zo nu en dan had Alain hem verteld over Myrddin en dat het niet goed met hem ging. Na alles dat hij over hem gehoord had, begreep hij dat de andere niet wilde dat Miko daar bleef. “Maar hij is niet je verantwoordelijkheid,” zei Casimir voorzichtig. Hij wilde niet verkeerd overkomen, maar Alain kon zichzelf niet achteruit blijven duwen om andere te helpen. Daar werd hij zelf ook niet beter van.

“Van wat ik gezien heb, weet ik niet of er veel is dat je kan doen.” De laatste keer had de jongen er normaal uit gezien. Misschien had hij teveel gedronken, maar dat was het. Toch was het voor Casimir anders. Altijd als hij naar Myrddin keek of aan hem dacht, kon hij enkel denken aan het voorval dat alles veranderd had. Was dat iets waar Alain iets aan kon veranderen? Hij vreesde ervoor.

Het was een moeilijk onderwerp, want Casimir was vrijwel zeker dat ze beide hier een andere kijk op hadden. Waar hij iets als dit makkelijker van zich af kon zetten, was Alain iemand die alles wilde doen voor andere en andere op de eerste plek zetten. Ook al was dit voor hem ook waar, was het in mindere maten. Er was slechts een handjevol mensen waarvoor hij echt door het vuur zou gaan. Daardoor was hij misschien niet de goede om raad te geven, zeker gezien het voor hem sowieso moeilijk was om aan Myrddin te denken als een vriend.

Een nieuwe traan rolde over Alain zijn wang en hij ademde diep in. Het was moeilijk om de andere zo te zien, zeker wanneer hij niet wist hoe hij het beter kon maken. Hij keek even neer op zijn handen die hij op zijn schoot had gelegd. Het was een erg moeilijke wat als, maar op hetzelfde moment…tenzij Alain dag in dag uit bij Myrddin was, klonk het alsof er maar weinig was dat hij kon doen.

Alsof het op commande was, voelde hij een zachte stekende pijn in zijn bovenarm. Toch forceerde hij zichzelf om zijn handen bij zich te houden in plaats van er overheen te wrijven. “Ik denk niet dat je veel meer kan doen,” sprak hij eerlijk. Dat was waarschijnlijk niet wat de andere wilde horen, maar als Myrddin echt weer zou reageren zoals toen, was er niemand die hem kon stoppen, zeker Alain niet.

Casimir keek eindelijk omhoog, om Alain zijn blik te ontmoeten. “Je hebt alles al gedaan wat je kan doen, wat er nu gebeurd- het hangt meer van hem af dan van jou.” Eén hand stak hij uit, zodat hij een hand van Alain losjes vast kon houden. Hij was zich ervan bewust dat Miko er nu weg was, en dat die bij Alain thuis zat. Als je het hem vroeg, was dat het enige dat Alain kon doen.

Casimir wilde dat hij Alain kon laten inzien dat hij meer dan genoeg deed voor anderen. Dat iedereen blij mocht zijn dat ze Alain kende. De andere deed zoveel voor iedereen, maar sommige zaken konden niet voorkomen worden. Er waren nu eenmaal zaken waar hij niets aan kon veranderen of niet kon tegen houden. Maar wat vooral belangrijk was om te weten, was dat het niet zijn schuld was als het verkeerd liep.

Dat het niet goed ging met Myrddin rond die periode, kwam niet als een verrassing. Iemand zonder problemen, zou niet zoals hem hebben gereageerd. Zo iemand zou voor redening vatbaar zijn geweest, maar hij betwijfelde of Myrddin toen naar iemand zou hebben geluisterd. Zelfs als het met de beste bedoelingen was.

En daar was het dan. Gewoon iemand erover horen spreken, zorgde voor een onaangenaam gevoel in zijn maag. Alsof het allemaal om draaide en zorgde voor een misselijk gevoel. Het bleef een onderwerp die hij met veel liefde ontweek en nooit meer over wilde praten, maar hier zaten ze dan. Hij kneep iets harder in Alain zijn hand en keek hem doordringend aan, zeker na de volgende woorden die hij uitsprak. “Wat dan?” ontsnapte over zijn lippen. “Het is niet jouw schuld.” Geen moment was voorbij gegaan waarbij dat de gedachte nog maar door zijn hoofd was gegaan. Casimir had Alain nooit de schuld gegeven, en zou dat ook nooit doen. “Als My- hij weer iets zou doen, is het niet omdat iets dat jij wel of niet gedaan hebt,” zei hij kalm.

Casimir wilde niet verkeerd overkomen of de verkeerde dingen zeggen, maar misschien was het wel eens goed als hij dit hoorde. Dat de andere er helemaal klaar mee was, verbaasde Casimir niet. Iedere keer als iemand stuurde omtrent Myrddin, kon hij de blik steeds in zijn ogen zien veranderen. Hij wilde er nooit wat over zeggen, maar nu dat de andere er zelf over begonnen was, was het makkelijker. “Dat snap ik,” zei Casimir met een kort knikje.

Wat als iemand hem belde…Wat als er weer iets aan de hand was waardoor ze naar Alain gingen. Het was natuurlijk makkelijk om alle problemen op een ander af te sturen, maar één iemand moest niet steeds de dupe zijn. Zelfs al bedoelde ze het niet zo, was het wel hoe Alain het op nam. “Dan zeg je nee,” zei Casimir alsof het zo simpel was. “Jij moet niet alles oplossen.” Zo simpel zou het niet zijn, maar als ze belde, wilde het niet zeggen dat Alain direct in zijn auto moest springen om af te komen.

“Je doet al meer dan je best voor ze.” En soms betwijfelde Casimir of de andere begrepen hoeveel moeite Alain voor hen deed. Zouden ze zich zelfs even veel zorgen maken om Alain, of werkte het slechts in één richting? Was hij enkel goed als zij iets van hem nodig hadden. Over Vi twijfelde hij niet, maar al de rest… Besefte Myrddin wel hoeveel moeite de andere voor hem deed?

Zag hij het allemaal te simpel in? Misschien wel. Moest Alain of Kylian hem bellen dat ze problemen hadden, zou hij er ook direct staan. Als Vi hem belde om te zeggen dat het niet goed ging met Alain, zou hij er ook direct staan. Maar was dat vergelijkbaar met deze situatie? Als hij naar Alain keek, naar hem luisterde of gewoon bezig zag iedere keer als hij zo’n bericht kreeg, zag het er niet goed uit voor hem.

Direct schudden Casimir zijn hoofd bij het horen van Alain zijn woorden. Nog altijd was er geen reden voor hem om zich te verontschuldigen. Myrddin was een moeilijk onderwerp en het zou waarschijnlijk nooit makkelijker worden om over hem te spreken. Andere mensen hadden waarschijnlijk nog steeds een andere kijk op de jongen, maar voor Casimir was het moeilijk om iets anders te zien dan de persoon die hem had aangevallen. Daarom was hij misschien niet de ideale persoon om hierover te praten met Alain. “Maakt niet uit.” Er waren zoveel zaken waar hij het liever over sprak met Alain, maar als dit iets was waar hij momenteel nood aan had, dan zou hij luisteren. “Als je ergens mee zit, mag je er altijd over praten. Wat het ook is,” verzekerde Casimir de andere.

Zijn grijze ogen zochten de andere zijn tweekleurige, zodat hij hem met een kalme blik aan kon kijken. “Ik wil enkel niet dat jij er zelf aan onderdoor gaat,” zei Casimir en hij kneep weer zacht in Alain zijn hand. Hij wilde niet dat Alain elke keer zo voor zijn deur zou staan nadat hij iemand was gaan helpen. Want hoe kan je iemand anders helpen, als je er zelf slechter van wordt? Het wilde niet zeggen dat hij wilde dat Alain zich volledig terug trok, maar vooral dat hij niet al de lasten op zijn schouders nam.

Mensen mochten blij zijn om een vriend te hebben als Alain. Het was iets dat niet iedereen gegund was, een persoon die er altijd voor je was, maakte niet uit wanneer. Ondanks dat hij wist dat hij altijd terecht kon bij Kylian, was het alsnog anders. Casimir kon enkel hopen dat Alain net hetzelfde voor hem zou doen, als het ooit nodig zou zijn. Dat hij ook zijn auto in zou stappen om aan zijn deur te verschijnen om te helpen. Maakte dat hem egoïstisch? Zeker nadat hij net gezegd dat hij niet alles moest oplossen voor Myrddin.

Casimir hoopte oprecht dat Alain naar hem zou luisteren en effectief zou praten als er wat was. Hij wilde niet dat de andere dingen ging opkroppen omdat hij hem er niet mee wilde belasten. Hoe onbenullig het ook was, hij zou naar Alain luisteren en hem de kans geven zijn hart te luchten. Echter begon hij stil aan de gedachtegang van de andere te begrijpen en hij wist hoe schuldig hij zich kon voelen om het minste. Zoekend keek Casimir hem in de ogen, om te zien of Alain begreep dat hij het echt meende. Maar het was onmogelijk om in te schatten.

Alain zo zien, was alles behalve leuk en het gebeurde steeds vaker om dezelfde reden. Ergens had hij schrik, dat als het vaker zou voorvallen, hij er echt aan onderdoor zou gaan. Met alle stress van de voorbije weken, zou het hem immers niet verbazen. Misschien moest hij binnenkort maar eens wat voor hem doen, iets waarbij de andere zijn gedachten kon verzetten. Ergens voelde het verkeerd om in deze situatie gelijk te krijgen, gezien Alain enkel wilde helpen en helpen was goed. “Misschien gewoon een korte pauze, alles even laten bezinken.” Met wat geluk, kreeg de rest weer vat op hun leven en hadden ze Alain zijn hulp niet eens meer nodig.

Voor nu zag het ernaar uit dat Alain zijn hart had kunnen luchten en weer verder kon gaan. Casimir volgde de andere zijn blik, die rond ging in het appartement. De stijl was helemaal anders als die van het appartement in Canalave of het huis in Sandgem. Bij de woorden van Alain keek hij de andere aan met één opgetrokken wenkbrauw.

Erg jij.

“Dank je…denk ik?” Casimir was niet heel zeker of dat het bedoeld was als een compliment, maar Alain kennende vast wel. Een kleine glimlach wist op zijn gezicht te verschijnen. “Het was betaalbaar en had plek voor de piano,” zei hij met een kort gebaar naar de piano die aan het grote raam stond. Een plek vinden om te wonen terwijl je in een andere regio zat en het niet kon gaan bekijken, was erg lastig.

Nog steeds waren er tranen aanwezig in de ogen van de andere, maar niet meer zo erg als hiervoor. Zacht wreef Casimir met zijn duim over de rug van Alain zijn hand. Toen hij begon over zijn appartement, drong het tot hem door dat dit al de tweede keer was dat Alain net verhuisd was en niet even in rust kon wennen aan de nieuwe omgeving. De eerste keer was Casimir aanwezig, en nu moest hij zijn huis afstaan aan twee mensen. Ondanks dat hij blij was de andere hier te hebben, was het misschien beter geweest onder betere omstandigheden. Maar ze konden er enkel het beste van maken.

Zijn wenkbrauwen bewogen zachtjes naar boven voordat hij van Alain naar de vleugelpiano keek die voor hen stond. Het deed hem denken aan de belofte die hij gemaakt had, om Alain te leren piano spelen. Nu dat ze eindelijk bij hem thuis waren, was het iets dat eindelijk mogelijk was. Zolang Miko en Yoshi bij Alain thuis verbleven, zou de andere hier blijven. “Natuurlijk,” zei Casimir die Alain zijn hand los liet om naar de piano te gaan.

Casimir zetten zich neer, maar schoof meer opzij op de kruk zodat er genoeg ruimte zou zijn voor twee. "Als je wilt," zei hij waarbij hij kort gebaarde naar de plek. Zijn vingers legde hij alvast op de toetsen en zijn voet plaatste hij op de pedaal. Er volgde enkele noten, enkel om even gewoon te worden aan de al te bekende toetsen.

Lang moest hij er niet over nadenken voor hij begon te spelen. Het was een stuk wat hij zichzelf had aangeleerd toen hij eenmaal weer thuis was en hij was er zeker van dat Alain het zou herkennen. Dit kwam immers uit de eerste film die ze samen gekeken hadden en My heart will go on van Céline Dion was een erg bekend liedje. Casimir zou liegen als hij zou zeggen dat Alain niet de reden was dat hij het stuk nu kon spelen.