Tales of

Sinnoh

Hoe kon hij hem niet hebben verteld dat het bijna zijn verjaardag was? Natuurlijk, alles bij hen was in een hele rare volgorde gegaan en ergens was het Alain compleet ontschoten om naar een verjaardag te vragen, maar je kon er toch vanuit gaan dat je dat verteld werd als die in de buurt kwam? Dat de zijne nou niet op was gekomen, was geen verrassing. Daar konden ze nog heel lang op wachten.

“Nee!” riep Alain uit. Hij zwaaide zijn hand één keer van links naar rechts om zijn woord kracht bij te zetten. “Dat je jarig bent op een feestdag betekent niet dat je verjaardag minder gevierd wordt!” kwam er vervolgens uit, in een net wat hogere toon dan waarin hij normaal praatte. Hoe kon Cas dat überhaupt denken? Waarom had hij hem niets verteld?

“Arceus, Cas. Je had me wel wat meer tijd mogen geven om—” Een diepe zucht klonk en Alain wreef even met zijn hand langs de achterkant van zijn nek. Jarig op valentijn. Hij liet een enkele lach horen en schudde zijn hoofd even. “Ook nog eens jarig op Valentijn…” mompelde hij. Kalos, Hearthome, Valentijn… je zou toch denken dat hij dan zo romantisch was als iemand maar kon zijn.

Ah.

Het mocht opgeschoven worden. Alain fronste lichtjes toen zijn hoofd daar een link legde. Origineel was het plan geweest om valentijn nog relatief simpel te houden. Ze spendeerden de tijd toch al samen nu hij hier was en hij wilde niet meteen met iets komen wat hij volgend jaar niet meer kon overtreffen. Nu het echter Cas zijn verjaardag was, betekende het dat hij iets beters moest regelen. Volgend jaar was een zorg voor, wel, volgend jaar. En dat zou in dit geval betekenen dat die dag in het teken van de ander stond. Van ‘s ochtends vroeg tot de nacht.

Alain liet een zucht langs zijn lippen rollen en schudde zijn hoofd even. “Je hebt gelijk, sorry,” wuifde hij het weg. Hij had er nooit om gevraagd. Ze deden alles op de verkeerde volgorde en het verkeerde tempo, waardoor sommige dingen die je normaal aan het begin besprak, gewoon nooit op waren gekomen. En Alain kende geen vrienden van Cas die hem hierover zouden vertellen. Alain wist zeker dat Vi Cas wel zou berichten voor zijn eigen verjaardag, immers. Dat was hoe het ging.

“Maar we gaan niets opschuiven. En ik ga wat voor je vinden,” verzekerde hij de ander, terwijl een nieuwe, wat zelfzekerdere glimlach aan zijn lippen trok. “Is er iets wat je wil doen? Of iets wat—” Was er iets wat Cas zou willen voor die dag? Het was iets goeds om te bespreken. Iedereen had wensen en als het voor hem was, was niets te gek.

Het was geen verrassing als hij het al zou weten. Toch vertelde Cas dat hij echt eens samen uit eten wilde en wat hij al had willen regelen. Een glimlach trok over Alain’s gezicht, voor hij knikte. “Ik plan die dag, oké? Dan gaan we ook uit eten,” stelde hij voor, al zou hij hierop geen tegenspraak accepteren. Valentijn was iets wat hij normaal nog wel aan de ander over had willen laten als hij iets had willen plannen, maar nu het zijn verjaardag was? Geen kans. Dit was zijn mogelijkheid om een hele dag uit te plannen. Hij wilde dat Cas die dag niet meer zou vergeten.

Zodat hij niet voor hetzelfde probleem kwam te staan, kwam de vraag wanneer Alain jarig was. Een geamuseerde lach klonk en Alain hief zijn schouders even. “Die is al geweest,” merkte hij luchtig op. Hij liet dat voor een moment doordringen, voor hij even diep ademhaalde. “Die allereerste ontmoeting? Ik was in Sunyshore omdat mijn ouders me wilden zien voor mijn verjaardag,” legde hij uit. En Arceus, wat had hij Cas willen wurgen die dag. Niet letterlijk, zoals Myr had gedaan. Maar wel een klein, boos stompje tegen zijn schouder omdat hij vervelend was geweest. Vandaag de dag keek hij echter heel anders terug op die ontmoeting. “19 November.” Dat was hun eerste ontmoeting geweest. Ergens was het mooi, als je even vergat hoe die ontmoeting was gelopen.

Alain begon te lachen toen Cas wat ongemakkelijk langs zijn nek wreef. Het was inderdaad niet de beste verjaardag geweest en, Arceus, wat had hij zich pislink gemaakt om de Seedot die hem zo onder de huid was gekropen. Hij had de groep geappt, had wat… ongezouten meningen neergelegd en was absoluut klaar geweest met Diablo. Maar toen had hij met Myr gevochten en— vanaf daar ging alles eigenlijk bergafwaards.

Er werd hem een erg late gelukkige verjaardag gewenst en Alain schudde zijn hoofd even. Toen de ander zijn armen spreidde, kon hij het niet laten om dichterbij te schuiven. Hij sloeg zijn armen om de ander heen en trok hem voorzichtig naar zich toe.

“Maar was jij niet gewoon mijn cadeau?” vroeg hij plagerig, nauwelijks luider dan een fluister en met de grijns hoorbaar in zijn stem. Hij vergrootte de afstand weer iets, net genoeg zodat ze elkaar aan konden kijken. “Maar… als ik nog iets tegoed heb…” ging hij door, waarna de grijns op zijn gelaat enkel groeide. “Dan is er nog wel iets wat ik van mijn lijstje wil strepen.”