Tales of

Sinnoh

Een glimlach trok aan Alain’s lippen zodra Cas instemde om wat te spelen. Zijn hand werd losgelaten en Alain duwde zichzelf van de bank af, om Rose en Rue een korte aai te geven voor hij achter Cas aan liep. Zodra Cas aangaf dat het oké was om te gaan zitten, nam Alain voorzichtig plaats. Zijn handen legde hij op zijn schoot, tweekleurige ogen gericht op de toetsen alsof het zou breken als hij zijn hand uit zou steken.

Zodra Cas begon te spelen, fronste Alain even licht. Het duurde een kort moment voor hij het nummer herkende, maar zodra het klikte, haalde hij diep adem en slikte hij nieuwe tranen weg. Tweekleurige ogen stonden vol nieuwsgierigheid gericht op de handen van de ander, terwijl deze over de piano bewogen. Op dat moment was alles van die dag vergeten en vonden nieuwe tranen toch hun weg omhoog, dit keer om een andere reden.

De fout die Alain maakte, was opkijken naar de ander zodra het nummer richting het einde kwam. De gefocuste blik, de muziek... Het was genoeg om de eerste traan toch te laten ontsnappen en al snel volgde er een tweede. Hij beet op zijn onderlip en keek terug naar de piano, al was het maar zodat Cas niet opzij zou kijken om de tranen over zijn wangen te zien lopen.

“Ah…” was het enige wat zijn mond verliet toen het nummer ten einde kwam, voor hij langzaam omhoog keek naar Cas. Eloquent was het niet, maar op dit moment kon hij zijn woorden niet vinden.

De viool moest hij voor een andere keer bewaren, merkte Cas op. Alain kon het niet laten kort te lachen, waarbij hij even met de achterkant van zijn handen langs zijn ogen wreef. Normaal zou het misschien iets makkelijker zijn geweest om de tranen weg te duwen. Een combinatie van vermoeidheid en het feit dat het Cas was die het nummer speelde, zorgde echter voor een situatie waar hij het niet eens had kunnen proberen. Als de ander een viool tevoorschijn zou halen? Dan was het full-on waterworks. De Niagara Falls zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen. “Kende je het nummer al?” vroeg hij geïnteresseerd. Het was een nummer uit de Titanic geweest en hij vroeg zich af of Cas het al eens had gespeeld voor hij de film had gezien.

Toen Cas weer begon te spelen, herkende Alain het nummer direct. Een glimlach trok aan zijn lippen, waarna hij verbaasd naar Cas keek. Hij moest toegeven dit nummer niet van de ander te hebben verwacht, maar het was zeker een nummer wat een andere reactie opwekte. Hij kon een zachte lach dan ook niet tegenhouden en schudde zijn hoofd even. Het was een nummer waarbij hij onmogelijk stil kon blijven zitten en Cas mocht zich gelukkig prijzen dat hij degene was die het speelde, anders had Alain de woonkamer in een persoonlijke dansvloer omgetoverd in enkele seconden.

Het moment dat hun blikken kruisten, kon Alain het niet laten om voor een moment mee te bewegen met de muziek. En op een zeker moment kon hij het toch niet laten en zong hij mee, “Dance for me, dance for me, dance for me.” Nog een lach klonk, waarna hij al iets comfortabeler op zijn plek zat, tweekleurige ogen met een hernieuwde vreugde op Cas gericht.

Toen Cas zei dat hij het nummer nog niet had kunnen spelen voor ze de film hadden gekeken, knikte Alain langzaam. Het idee dat de ander het had geleerd in de tijd sinds nieuwjaar, bracht een nieuwe glimlach op zijn lippen. Het was zoiets simpels. Kleine dingen die hem eraan herinnerden dat de herinneringen die ze samen maakten voor hen beiden wat betekende.

Had hij zin om met zijn les te starten?

Alain keek verbaasd opzij. “Nu?” vroeg hij, waarna hij even diep adem haalde en zijn blik gleed naar de hand van Cas. Even voelde hij zich onzeker bij het idee, maar na een kort moment van nadenken, wist hij toch te knikken. “Oké.” Heel vastberaden klonk het niet, maar toch keek hij met een lichte frons naar de piano, alsof die hem precies zou vertellen hoe dit werkte.

Natuurlijk had Alain al even gekeken hoe dit zou werken. Cas had hier het perfecte boekje voor gegeven en Alain had daaruit begrepen hoe een piano precies in elkaar stak. Maar, nu het hier voor zijn neus stond, viel hem vooral op hoe veel toetsen er wel niet waren. De gitaar had wat minder intimiderend geleken aan het begin. Maar, nu had hij Cas. Wat kon er mis gaan?

Alsof de ander hem de antwoorden voor een belangrijk examen voorlegde, keek Alain aandachtig naar hoe het voor werd gedaan. Zolang hij zijn hand relatief stil kon houden, zowel gezien de brace als het feit dat hij dan niet bekend hoefde te zijn met waar de toetsen precies waren in verhouding tot zijn eigen positie, wist hij dat het wel goed moest zitten. Ritme was geen probleem en na jaren gitaar was hij goed genoeg met zijn vingers om zich bewust te zijn van welke hij wanneer indrukte. Het zowaar hebben van enige coördinatie hielp. Nog een reden waarom het hem verbaasde dat Rick schijnbaar kon spelen; die man zag eruit alsof hij niet capabel was om zijn ringvinger en wijsvinger los van elkaar te bewegen.

Zijn  vingers tikte hij zacht op de plek waar het moest terwijl Cas het voordeed, zonder de toets ook echt in te drukken. Dit was hoe hij het makkelijker onthield, iets wat hij met zijn gitaar ook deed toen hij les had gekregen. Zodra het nog een keer voor werd gedaan, was hij er vrij zeker van dat het moest lukken. Toen hij dan ook Cas zijn schouder voelde, knikte hij dit keer met iets meer zekerheid. “Oké.” Kwam helemaal goed dit. Ongeveer.

Om dit met zijn brace en duidelijk stijve pols te moeten doen, voelde onnatuurlijk en wat ongemakkelijk, dus trok hij het ding los. Een bedenkelijke frons stond dan ook op zijn gezicht terwijl hij de toetsen begon in te drukken om te doen wat Cas voor deed. De volgorde was simpel en liep enigszins vloeiend over, wat het makkelijk maakte om te onthouden. Het was niet perfect, maar goed genoeg en hij wist Cas dan ook met de simpele toetsen zonder te veel moeite bij te houden, zelfs al kostte het wat meer moeite met een pols die voelde alsof deze op slot zat. In elk geval was er geen betere afleiding dan dit.

De realisatie dat zijn pols het niet eens was met te veel beweging kwam al snel en Alain klemde zijn kaken even op elkaar bij de realisatie dat zelfs op gitaar hij niet zou kunnen spelen zoals hij voor December had gekund. Het zou wel terugkomen, binnen enkele weken met genoeg oefening zou er niets meer aan zijn pols te merken zijn. De piano leek een goede oefening. Zijn pols zelf kon met de simpele bewegingen relatief stil blijven. Het deed hem een beetje denken aan één van de oefeningen die was gegeven waarbij hij zijn vingers toch ritmisch op een tafel had moeten tikken.

Ritme was nooit een probleem geweest en binnen enkele keren begon het herhalen van dezelfde volgorde foutlozer te gaan, waardoor het oplopende tempo geen probleem was. Het was vooral fijn om langzamer te beginnen gezien zijn hand en er was één punt waarbij hij heel even gestopt was om zijn hand te strekken voor een moment, voor het weer iets beter voelde en hij zijn vingers terug aan de toetsen zette.

Het ging goed, voor zover Cas aangaf, en uiteindelijk werd er gezegd dat hij alleen verder moest gaan. “Oké,” wist hij in zijn focus nog te zeggen. Had hij geen jaren gespendeerd met een gitaar in handen, zou het aanhouden van een ritme lastiger zijn geweest. De basis bleef het zelfde en het luisteren naar de muziek om het ritme vervolgens aan te houden, was iets wat hij al vaak genoeg had geoefend. Het constante herhalen van dezelfde paar toetsen mocht dan geen probleem zijn.

Zodra Cas zei dat hij op een eigen tempo verder moest, vond Alain een comfortabele snelheid om aan te houden. Toen de ander weer insprong, tikte Alain absoluut een keer mis en moest hij zich even herpakken, maar het liep… redelijk. Zodra hij zich weer comfortabel voelde in het ritme, keek hij heel kort opzij naar Cas. Bij het zien van de glimlach van de ander, moest hij snel terugkijken naar de toetsen omdat het anders niet goed zou gaan.

“Dit is fijn,” gaf hij toe. Niet alleen was het iets wat hij al sinds het gesprek tijdens Mamma Mia had willen doen, maar zodra ze waren begonnen bij de piano, leek alles wat er die dag was gebeurd er niet meer toe te doen.

Nog even en hij was beter dan de ander. Alain lachte kort en schudde zijn hoofd even. “Dat je maar hard blijft oefenen, dan,” knipoogde hij hem toe. Natuurlijk was hij geïnteresseerd in het echt leren spelen, zoals hij de ander al eens had aangegeven. Nu was het daar de tijd niet voor, maar als hij hier nog even bleef…

Alain trok zijn handen ook terug en deed de brace terug om zijn bols, waarna hij enkele keren een vuist maakte en met lichte irritatie naar zijn hand keek, voor zijn aandacht weer werd getrokken door Cas. De opmerking dat hij hem nu piano had horen spelen voor hij (fatsoenlijk) gitaar had gespeeld, liet een diepe zucht van Alain komen.

“Ik ben bang dat het nergens op lijkt als ik nu gitaar speel,” gaf hij toe. “Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo lang niet heb gespeeld.” Hij zou er snel genoeg weer aan wennen, maar in tegenstelling tot wat hij net deed, had hij zijn pols veel harder nodig als hij zijn gitaar weer op zou pakken. Hij was er vrijwel zeker van dat hij best wat moest oefenen om terug op het comfortabele level van eerst te komen.

“Maar… volgende week mag dit ding af,” ging hij door, waarbij hij zijn linker hand even om zijn brace legde. “Dus als je binnenkort eens langs komt…” Dan was er een kans dat hij eindelijk eens wat kon spelen. Het idee alleen al liet hem weer even kort lachen, gewoon om hoe verschillend het was. Het soort muziek wat hij meestal speelde alleen was al een geheel andere wereld. Afgezien van Dance Monkey, schijnbaar.

“En voor die tijd kun je me altijd nog je viool laten horen,” merkte hij met een grijnsje op. Al was er dan wel een risico op nieuwe watervallen.

De ander moest nog even pronken en speelde snel enkele toetsen, waardoor Alain weer wat verbaasd toekeek. Hij voelde een tevreden blos over zijn wangen glijden, waarna tweekleurige ogen weer opkeken naar de grijze ogen van de ander. Komt goed. Alain grinnikte even en knikte. Vast en zeker.

Even humde Alain toen er gevraagd werd naar zijn pols. “Niet specifiek last. Het voelt stijf en… het luistert niet helemaal,” probeerde hij wat ongemakkelijk uit te leggen. Hij had vaker iets gebroken, maar zijn dominante pols breken was één van de irritantere dingen. Het bewoog niet zo soepel als hij gewend was. Er was hem verzekerd dat hij het terug zou krijgen, maar voor nu voelde het een beetje hopeloos.

Het was duidelijk dat Cas niet te enthousiast was over het idee om nu de viool te pakken en Al leunde wat opzij zodat hun schouders elkaar raakten. “Hey,” zei hij voorzichtig. “Een andere keer is ook oké,” verzekerde hij de ander vervolgens. Er was geen haast. Hij had geen intentie om te beëindigen wat ze hadden, dus… als dat een wederzijdse gedachte bleef, had hij geen haast om het te horen. Ze hadden alle tijd en dat was een geruststellende gedachte.

Het was niet de eerste keer dat Alain iets brak en met zijn levenskeuzes was hij er ook heel zeker van dat het niet de laatste keer zou zijn. Op een Tauros of Rhyhorn klimmen was iets wat hij zonder tweede keer nadenken zou doen. Hij had al eens wat gebroken bij onschuldigere vallen, maar niet eerder zijn rechterpols. Zeker één van de meest irritante breuken, vooral gezien hij de muziek goed had kunnen gebruiken in die tijd.

Cas verzekerde hem ervan dat het wel weer kwam, waarop Alain knikte. “Alles op z’n tijd,” stemde hij in. Zijn pols kwam wel weer goed. Vanaf komende week zou het voornamelijk weer oefenen zijn tot de volledige mobiliteit terug was. Hij had het idee dat de piano daar beter voor zou zijn dan de gitaar, dus misschien pakte het daarin wel mooi uit. Eenmaal hij weer thuis zou zijn, zou het makkelijker moeten zijn om de gitaar terug op te pakken.

Wat een duo waren ze. Alain lachte om de opmerking en hief zijn schouders even. “We doen het nog best goed,” merkte hij op. Hoeveel mensen konden zeggen dat dingen tussen hen zo soepel verliepen met alles wat de wereld naar hen toe leek te gooien? Het feit dat ze zo enorm verschillend waren hielp hierin absoluut mee.

“Waarom Hearthome?” vroeg hij de ander, een lichte frons op zijn gezicht. Het was iets wat hij zich nu al even afvroeg. “Je komt uit de romantische regio, en kiest hier voor de stad die bekend staat om de Valentijn festivals…” Eén wenkbrauw trok zich wat nieuwsgierig omhoog. Trok Cas dan stiekem toch naar het romantische?

Zou hij het geloven als Cas zei dat het allemaal toeval was? Alain liet een zucht horen bij de vraag. “Helaas wel.” Hij was niet verbaasd. Tijdens een eerder gesprek was al duidelijk geworden dat Cas lang niet zo romantisch over de regio Kalos dacht. Het zou verbazingwekkend zijn geweest als hij Hearthome om die reden had gekozen. Hij herinnerde zich de woorden van de ander nog. Liefde is stom en hopeloos. Alain had hem toen gevraagd of hij geen fan was van romantic gestures, maar had daarop niet echt een antwoord gehad. Daarvoor heb je eerst iemand nodig. Hmm.

Cas ging door en legde uit dat hij niet had geweten dat dit de stad was waar Valentijn werd gevierd. Alain kon het niet laten even te lachen, vooral toen er werd gezegd dat het maar één keer in het jaar was. Alsof het iets was wat maar beter zo snel mogelijk over zou zijn. Misschien hiervoor, maar… dit jaar kon anders zijn, toch? Zijn hoofd ging even terug naar wat Cas die eerste avond had verteld, voor het voorval met Myr.

“Valentijn is iets moois,” besloot Alain, waarbij hij even knikte alsof het niet duidelijk was dat hij het met zichzelf eens was. “De hele stad is versierd en— ah!” Een diepe zucht klonk bij het idee. Het was absoluut een festival waar Alain dolgelukkig was, vooral als hij het met Cas kon doorbrengen. “Wat deed je hiervoor op valentijn?” Misschien dat de jongen wel had afgesproken, of had gedaan alsof het niet bestond. In de tijden waar Alain niemand had gehad op valentijn, had hij zich er alsnog met goede vrienden vermaakt.

“Natuurlijk!” grijnsde Alain direct, toen Cas hem vroeg of hij jaarlijks naar het festival ging. “Als ik niet met een date ging, ging ik met vrienden.” Dat was ook leuk, maar… “Maar dit is beter.” Want wat Cas zijn beeld van valentijn ook was, er was geen mogelijkheid waar ze niet zouden gaan. Kerst was absoluut memorabel geweest en hij wist zeker dat ze hier ook een goede tijd zouden hebben.

Het was vreemd dat zijn ouders wilden dat hij met ze uit eten ging op valentijn, als dat ook op iedere andere dag van het jaar kon. Alain knikte dus ook met een lichte frons toen Cas opmerkte hoe raar het was om tussen al die koppels te zitten met je ouders. Daar kon hij zich iets bij inbeelden.

Maar toen werd er verteld waarom zijn ouders dat deden. Alain’s ogen verwijdden en voor een moment keek hij de ander aan alsof hij compleet gek was geworden. Hij knipperde één keer, twee keer, drie keer… Opende zijn mond even en sloot deze weer.

Hij was bijna jarig.

“Hah?”

Hij trok zichzelf terug naar het hier en nu. “Wat? Je bent— Cas! Hoe kon je me dat niet— Hoe ga ik nu nog—” Adem. “Je bent jarig op valentijn en je hebt me niets verteld?”