The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Wat moest een man doen die op het moment nergens alleen heen kon gaan zonder er letterlijk bij neer te vallen?
Juist ja.
Vissen.
De laatste keer was het geen groot succes geweest en had hij zich voorgenomen het niet snel opnieuw te doen. Toch zat hij hier nu weer aan het water met zijn hengel klaar om elke pokémon te vangen die voorbij kwam. Misschien dat het deze keer wel een groter succes zou worden. Of niet, maar dan had hij in elk geval iets gedaan in plaats van weer binnen te zitten.
Naast hem zat de grote Corviknight die intens naar het water aan het staren was. Casimir had het wezen gezegd thuis te blijven, maar het bleef achter hem aan hopsen. Het was dat het ding zo groot was en hij er niks tegen kon doen. Als de pokémon hem wilde volgen, was er niets dat hem zou tegenhouden. Het was enkel te hopen dat het niet alle pokémon zou afschrikken.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Na enkele minuten had hij beet, maar de hengel schoot er bijna door weg. Casimir had de tijd nog niet om erop te reageren. Het was de Corviknight zijn snelle reflexen die ervoor zorgde dat het niet in het water lande. Hij greep het vast in zijn bek en bleef zo even staan. Zijn klauwen hadden zich vastgezet in de grond, zodat hij niet mee het water ingetrokken zou worden.
“Wacht even,” zei Casimir, niet goed wetend wat hij nu moest doen om de hengel terug te krijgen, iets waar de Corviknight wel een antwoord op wist. Hij gooide zijn gewicht in de strijd en trok aan de hengel. Een gigantische blauwe Gyarados vloog uit het water. Haastig stapte Casimir achteruit terwijl hij enkel met grote ogen kon toekijken hoe het ding op het land viel. Hij was zeker niet blij dat hij gevangen was en brulde luid.
De Corviknight ging voor hem staan, met één vleugel uitgestoken. Een kwaad geluid kwam ook uit zijn bek en het was gelukkig genoeg om de Gyarados weer het water in te jagen. Echter bleef er beweging in het water, dus misschien was de pokémon nog steeds aanwezig.
Misschien konden ze beter maar weer naar huis gaan…
Hij had het nu echt gedaan. Alaric had hem zo ver gedreven dat hij uit was op wraak. ZIjn intenties waren niet zo intens, maar nu wel. Net zoals die keer met die emo in de supermarkt wist hij wat hij moest doen de volgende keer hij de man op zijn netvlies kreeg. Met forse stappen wandelde Myrddin dan ook verder, zijn gezicht op onweer. Achter hem liep zijn massieve Garchomp, die alles in het oog bleef houden. Ze ging niet meer terug in haar ball, zoveel wist de kleine man wel. Hij voelde zich niet veilig als zij er niet was. Zij en Shyla waren de enigste die hem veilig konden houden. Die hun veilig konden houden. En wanneer de tijd kwam dat hij die klootzak terug onder ogen kwam, dan zou hij zijn Garchomp vrij spel geven. Het monster wilde niks liever dan haar klauwen in de ander zetten. Hem kapot maken was een doel die ze samen hadden. Samen gesteld door de haat die ze voelden voor deze man.
Zijn donkere ogen vielen al snel op een gedaante die hij al veel teveel had gezien in zijn leven. De blonde man vernauwde zijn ogen en draaide zich naar de man toe, waarna hij met een forse tred richting hem stapte. Zijn vrije hand greep naar de holo caster, waarna hij begon te typen. Simpele woorden, zelf een kleuter kon het snappen. 'Waar is Alaric,' was het enigste dat er van het apparaat afkwam terwijl hij de ander bleef benaderen. Hij wist dat hij en Alain heel de dagen van alles lagen te doen. En Alain en die asshole waren vrienden. HIj kon weten waar die bitch was. Hij wilde nu weten waar hij was. Zijn gezicht stond op onweer, hij wilde een antwoord en wel nu meteen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Langzaam werd het water weer rustig, een indicatie dat de Gyarados was weg gezwommen. Beter zo, want hij had echt geen zin in problemen met de pokémon. Het was niet dat de grote Corviknight hem een gevoel van veiligheid gaf, hij was veel te groot en het was nog steeds een wilde pokémon. De blikken die hij kreeg van die pokémon maakte hem iedere keer weer ongemakkelijk.
Zacht zuchtte Casimir. “Tijd om weer te gaan,” zei hij tegen niemand in het bijzonder. De Corviknight reageerde namelijk amper op alles wat hij zei of deed. Enkel de spullen moesten worden opgeruimd en dan konden ze vertrekken. Hij draaide zich alvast om, maar dat is wanneer hij iets in zijn ooghoeken zag bewegen. De stem van de Holo Caster volgde al snel en het was voor hem genoeg om te weten wie het was. Deze keer zuchtte hij haast gefrustreerd want hij had hier allemaal geen zin in. Een hand bracht hij door zijn ogen en hij probeerde het allemaal wat van zich af te zetten.
Waar is Alaric?
Hoe moest hij dat nu weten? Het was niet dat ze zoveel contact hadden. “Op de maan,” reageerde hij sarcastisch, nog steeds niet volledig naar de andere toegedraaid, maar de Corviknight hield beide figuren in het oog.
Eindelijk draaide hij zich om naar de jongen die op hem af kwam gewandeld. “Wat kan m—”
Zijn ogen verwijde toen zijn blik viel op de Garchomp die de jongen volgde. De kleur ging helemaal aan het voorbij, het maakte niet uit. Het was groot en— Alles om hem heen leek te verdwijnen. De geluiden die eerder nog zo duidelijk waren, werden nu dof en ook de omgeving leek af te sterven. Voor even was het alsof alles leek te stoppen. Casimir kreeg zijn eigen lichaam niet in beweging. De stappen die hij naar achter zetten, voelde aan alsof iemand anders in controle was.
Casimir opende zijn mond om wat te zeggen, maar enkel wat intelligente woorden kwamen eruit. Al de kleur was uit zijn gezicht weg getrokken en hij was zichtbaar aan het beven. Het kon gewoon niet— dit was niet— waarom— hoe moest—
Hij moest hier weg. Nu. Vluchtig keek Casimir om zich heen, op zoek naar een uitweg, want het was niet dat hij gewoon weg kon wandelen. Nee, het voelde alsof hij ergens aan moest ontsnappen.
Op de maan. ZIjn gezicht vertrok wat meer, waarbij de boze expressie alleen nog duidelijker werd. Zijn ogen verduisterde toen de ander hem naar zich toe keerde en hem zag. Een combinatie van hem en de Garchomp zorgde voor genoeg druk op de ander, zo te zien. Het vogeltje dat bij hem stond, kon hem niet zoveel schelen. Als hij het ding aan de kanten wilde haalde hij zijn Tyranitar erbij. Het ding zou het wegblazen met een Stone Edge. En dat was als hij Murphy's talenten onderschatte. De mega stone glinsterde prachtig in de bloemetjes die Raeghann voor haar gewoven had. Het omringde haar linker... jetding. Myrddin had sinds kort ook zijn eigen keystone aangedaan. Het ding zat verborgen aan een simpele ketting onder zijn shirt. Als het nodig was zou hij het activeren. Het kon hem niks schelen of het uit de hand zou lopen of niet.
Hij versnelde zijn pas en eenmaal hij dicht genoeg was probeerde hij de kraag van de ander vast te grijpen, om hem ruig naar hem toe te trekken. Geen interesse hebbende in het welzijn of de situatie van de ander. Zijn holo caster had nog steeds de boodschap van eerder op het schermpje en hij hield het ding dan ook voor de ander zijn neus, zijn blik strak gericht op de man. Een geïrriteerd geluid ontglipte de kleine man. Iets dat de Garchomp aanzette om een pas naast haar trainer te zetten en haast over de twee heen te buigen. Een intense blik gericht op de man. Haar klauwen al licht gloeiden, klaarhoudende om de Corviknight weg te slaan indien dit nodig was.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
In zijn conditie was het onmogelijk om op tijd weg te komen, zeker met de paniek en chaos die er nu bij kwam. Zijn kraag werd vastgegrepen, waardoor hij helemaal niet weg kon. Iets werd voor zijn gezicht gehouden, maar hij keek er niet eens naar. Al waar hij oog voor had was die Garchomp die— het kwam dichterbij— het torende boven hem uit.
Haast hysterisch zwaaide hij met zijn armen naar de kleinere jongen en greep hij zijn pols vast. Geen enkele beweging was bedoeld om de andere aan te vallen of nog maar pijn te doen. Al wat hij wilde was hier weg. Hij moest hier weg. Weg van— weg van alles.
Elke ademhaling was te oppervlakkig, kwam te snel na de andere en hij— hij kon niet ademen— het ging niet—
Hevig schudden Casimir zijn hoofd heen en weer, en zijn ogen schoten van de Garchomp naar de kleine jongen. De glimmende klauwen, hij kon ze zo zo over zijn rug voelen gaan net zoals— “Nee, nee, nee, nee,” mompelde hij zacht, opnieuw en opnieuw, sneller en sneller.
Hij kon niet ademen.
Waarom kon hij niet ademen?
Dat de Corviknight opstond, merkte Casimir niet op. Hij merkte niks op van wat er om hem heen gebeurde. Al waar hij oog voor had was die— die— de Corviknight pikte richting Myrdinn zijn handen met een luide kraai. Opnieuw weer niet om schade toe te brengen, maar gewoon om te proberen de kleine jongen weg te krijgen bij de zwartharige die ondertussen zichtbaar aan het beven was.
De man ging als een wilde tekeer en probeerde hem van zich af te drukken. Iets waarop Myr een gefrustreerd geluid liet horen. Hij trok de man enkel meer naar beneden toe, meer naar zich toe en haalde zijn andere hand wat terug. De kleine man opende zijn mond en begon onverstaanbare woorden, geluiden uit te brengen terwijl hij de holo caster steeds voor de ander zijn ogen probeerde te krijgen. Maar hij keek hem niet aan. Hij keek duidelijk naar iets anders. Naar Murphy, die boven hun uit torende en klaar stond om de Corviknight kapot te slaan. De geluiden die uit hem kwamen. De nee, nee, nee. Het zorgde er enkel voor dat Myrddin enkel nog bozer werd, nog geaggiteerder. Hij kon geen compassie voelen voor hem. Niet na alles dat er was gebeurd. Er was geen enkele reden voor de ander om zo te reageren. Hij kon het gewoon niet snappen. Hij kon het gewoon niet inzien. Hij wilde het ook niet inzien, want dat betekende dat zij de overmacht zouden hebben. En dat zou hij nooit meer toelaten.
Toen de vogel in beweging kwam, deed de Garchomp dat ook. Sneller dan dat je zou denken voor zo'n massief beest vlogen de blauw gloeiende klauwen met snelheid op de Pokémon af. Een klap gericht op de kop, een tweede richting de borstkas van het beest. De Garchomp plaatste haar poot vooruit en liet haar kop wat zakken. Kalm wiegde het beest haar staart heen en weer, een korte blik werpende op haar trainer, die niks van commandos leek te geven. Ze zette haar klauwen in het zand neer en schudde haar rug even uit, zich klaar houdende om de vogel te bespringen en de zee in te sleuren als het nodig was. Garchomp was een fantastische zwemmer en kon daarboven ook vliegen. Hoe dat zat met een vogel gemaakt van staal, was een ander verhaal.
Myrddin legde zijn blik terug op Casimir, waarbij hij even zijn hand terug haalde en een pas naar achter zette. Hij trok de ander zo hard mogelijk naar hem toe om hem uit balans te krijgen en gaf hem vervolgens een harde duw in een poging hem op de grond te krijgen. Voor even bleef de kleine blonde man de ander aankijken, voordat hij begon te typen op de holo caster. 'Alaric heeft mijn hond gestolen. Waar is hij?' kwam er van de eentonige stem af. Als hij het antwoord niet uit hem kreeg nu zou hij misschien een antwoord eruit kunnen stampen, want dan wist hij zeker dat er gevolgen kwamen in de naam van Alain Bijoux. Iemand die dichter bij de feiten stond. Iemand die hem meer kon geven dan dit zielig hoopje.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
In al de chaos wist hij toch zijn Holo Caster uit zijn jaszak te halen, iets wat hij deed zonder er zelf bij na te denken. Na alles wat gebeurd was, stond Alain erop dat ze dit zouden installeren, en misschien maar goed ook. De zwarte knop was snel gevonden. Of het iets zou uitmaken, dat was maar de vraag.
Ondertussen ging de Garchomp op de Corviknight af, wat het niet beter maakte voor Casimir. Gelukkig wist de pokémon de klappen behendig te ontwijken en krijste enkel nog eens luid. Hij was zelf in geen positie om te vechten, maar wilde dit enkel stoppen.
Zelfs een zachte duw zou genoeg zijn om hem op de grond te krijgen. Gepijnigd sloot Casimir zijn ogen door de schok die door zijn lichaam heen ging. De adrenaline zorgt er echter voor dat hij in beweging kon blijven dus met zijn voeten duwde hij zich verder naar achter, alles om afstand te creëren.
De Holo Caster weerklonk weer, maar Casimir hoorde het niet. Het was alsof hij in een aquarium zat en enkel het zacht gemuffle hoorde, maar zo onverstaanbaar dat hij er niets van opving. Vanuit zijn ooghoeken keek hij nog steeds naar de Garchomp die klaar stond om de vogel aan te vallen en opnieuw— opnieuw—
Er was niks dat hij kon doen.
Tranen branden in de hoeken van zijn ogen. Nog steeds schudden hij zijn hoofd, iets waar hij nog geen moment mee was gestopt. Alles deed pijn. Zijn arm, zijn rug, zijn borstkas en—
Hij kon niet ademen.
Casimir brak. De tranen stroomde over zijn wangen en hij had een arm beschermend rond zijn ribben heen geslagen terwijl hij opzij boog. “Ik krijg— geen— geen lucht,” wist uit te brengen tussen de scherpe ademhalingen en gesnik door. En het werd alleen maar erger en hij kon het niet stoppen.
De Corviknight wilde iets doen, maar wist zelf niet was. Vliegen was geen optie met zijn vleugel en aanvallen zou het enkel erger maken. Toch bewoog hij de gebroken vleugel hevig, in een poging los te komen van een verband. Veel zou het niet nodig hebben gelukkig.
Hij bleef maar gewoon doorgaan. Alsof al het verband niet duidelijk was. Wat was er nu weer gebeurd? Van de trap gevallen? NOg iemand stang op gejaagd? Waarschijnlijk het laatste. Deze gozer had een gezicht dat je gewoon in wilde trappen als je het zag. Daar kon hij op momenten zoals deze zelf geen twijfel voor ophalen. Hij trok zijn neus dan ook even op bij dit hele toneel gedoe. Wat een zielige bedoeling was dit. Moest dit echt compassie bij hem opwekken? Was dat hetgeen dat hij moest voelen? Want het kwam niet. Het was iets dat hij normaal wel probeerde te doen, ondanks het niet te voelen, maar op een moment als deze? Hoeveel maakte het dan nog uit.
Hij zette een pas terug en keek even naar de Garchomp, die haar bovenlichaam wat van de grond hief. Het massief gebouwde beest legde haar focus even op Casimir, voordat het omkeek naar haar trainer. Het beest schudde haar lijf even, waarna ze een pas naar achter zette om terug netjes naast haar trainer te staan. De kleine man vernauwde zijn ogen enkel terwijl hij de ander bleef aankijken. Wat deed de andere de vorige keer dat hij zo lag op de grond? Oh ja, juist ja. De jongen begon het noodnummer in te toetsen en belde de ambulance op, de informatie met de hand doorgevende via text. Een afkeurend geluid kwam van de kleine man af, waarna hij even opkeek naar de Garchomp.
Kort legde Myr een hand langs haar arm waarna hij even gebaarde dat ze mee moest komen. De dragon type keek nog even naar de zwartharige jongen, voordat ze uiteindelijk omdraaide. Myrddin gunde de ander niet eens meer een blik. Het zou vanzelf wel zijn werk doen, besefte hij. Daarbij, als hij nu de ander in elkaar zou rammen zou dat het einde van zijn contract betekenen. En dan zat hij in de problemen. Niet iets dat geld niet kon oplossen natuurlijk, maar zolang hij confrontatie met zijn moeder kon vermijden, des te beter.
Al snel stonden ze verder op het strand, waarbij Myrddin even zijn holo caster opende. Hij keek zijn contacten na, vernauwde zijn ogen en dropte het ding zomaar in het zand, voordat hij op zijn Garchomp klom. Het roze beest steeg al snel op en schoot ervandoor. Myrddin legde zich tegen haar nek aan en sloot zijn ogen wat. Hij was helemaal out of it. Hij wilde naar Shu.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het was te veel. Alles was maar iets meer dan een week geleden. De herinneringen zaten vers in zijn hoofd geprent en hij kon het gewoon niet. Twee keer nu al blokkeerde hij volledig bij het zien van die ene pokémon. Het was altijd die pokémon en elke keer werd het erger. Het was veel te veel en hij wist niet eens waarom.
Zoals hij erbij lag op de grond, was het meer dan duidelijk dat hij niet in staat was nog maar een vinger naar Myrddin uit te steken. Casimir had een arm over zijn hoofd gelegd, waarbij hij de pijn in zijn rug negeerde, en nam een handvol haar vast.
Hij moest gewoon ademen en langzaam lukte het. Heel langzaam was hij weer in staat dieper in te ademen, maar het gejaagde gevoel bleef. Casimir kreeg zichzelf niet in beweging en hij bleef er maar in het zand liggen. Toen de andere eenmaal vertrok, had hij het niet eens door.
Het ging niet.
Met de paniek die langzaam aan ging liggen, kwamen er alleen maar meer tranen die hij niet kon stoppen. Zijn lichaam bleef ongecontroleerd beven. Hij voelde zich verschrikkelijk miserable en volledig leeg. Al wat hij wilde was in bed kruipen en er niet meer uitkomen voor de rest van het jaar.
De Corviknight had zich weer bij hem neergezet, zijn rug naar het water toe zodat hij iedereen zou zien aankomen. Er was niks dat hij kon doen, buiten de wacht houden tot iemand zou komen.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Schoonmaken hield Alain’s hoofd koel. Terwijl Cas naar buiten was, had hij het bed verschoond en even de lakens buiten gehangen. Net toen hij buiten in de tuin was gaan zitten, Kearney op zijn schoot en Rue aan zijn zij, weerklonk een hoge toon vanuit zijn Holo Caster. Een vreemd moment, gezien zijn Holo Caster vrijwel altijd op stil en vibreren stond. Hij viste het ding in één vlugge beweging uit zijn broekzak en—
Er was iets mis.
Alain voelde de wereld om hem heen tot stilstand komen toen de realisatie binnen kwam. Er was iets gebeurd met Cas. De app was geïnstalleerd zodat ze het van elkaar zouden weten, zodat ze niet nog eens in het donker gehouden werden als er iets zou gebeuren. Niets was erger dan onwetendheid. Maar hij had gehoopt dat geluid nooit te hoeven horen— Hij had gehoopt dat het niet nodig was geweest en toch—
De standaard tekst ging aan hem voorbij en alles wat hij zag was de markering op het scherm met de map van Sandgem.
Cas zijn locatie.
Hij haalde de Treecko van zijn schoot, kwam overeind en deed niet eens de moeite om een jas aan te trekken. In plaats daarvan hield hij de Holo Caster voor zijn neus en nam hij de snelste route in de richting van de jongen. “Ari! Rue!” riep hij nog terwijl hij weg liep. De twee Pokémon kwamen van hun plek en volgden hem op de voet, klaar om in actie te komen als de voor hem onbekende situatie daarom zou vragen.
De weg voelde vele malen langer dan het in werkelijkheid was en op het moment dat hij de grote Corviknight zag, stak hij de Holo Caster weer in zijn zak en versnelde hij zijn pas. Cas lag in het zand en—
Oh nee.
Tranen schoten in zijn ogen bij het beeld voor hem en voor een moment wist hij niet of Cas oké was en— Wat als hij hem toch hier zou verliezen? Wat kon er in Arceus’ naam gebeurd zijn en— Nee, het maakte niet uit— Cas moest— Het kon niet—
Op dat moment was er niets dan chaos in het hoofd van de jongen, tot hij op zijn knieën in het zand neerviel naast Cas en de hevige ademhaling, de tranen… Hij leefde. “Cas?” vroeg hij zacht, een brok in zijn keel en brandende tranen achter zijn ogen die hij probeerde weg te drukken. “Hey, ik ben hier—” ging hij zacht door, een hand tegen zijn arm leggende.
Wat was er— Het was lastig om te zien of Cas fysiek verder verwond was, gezien hij er al niet oké uit zag. Hij was dus voorzichtig en ten alle tijden bang om hem pijn te doen, het enige wat hem ervan weerhield om de ander tegen zich aan te trekken en niet meer los te laten.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir had geen idee hoeveel tijd er voorbij was gegaan sinds hij daar achter was gelaten. Zelfs toen hij langzaam tot het besef kwam dat de Garchomp weg was, verroerde hij niet. Blijven liggen was beter dan bewegen. De kracht om op te staan had hij op dat moment sowieso niet.
Het kwam als een geluk dat hij niet van van Alain zijn huis was, daardoor duurde het niet lang voor de andere om hem te vinden. Helaas net te laat om Myrddin te zien. Of misschien was het wel goed. Alain moest niet blootgesteld worden aan die Garchomp. Hij zou er alles aan doen om dat wezen weg te houden
Een nieuwe golf van gewoon pure hopeloosheid ging door hem heen toen hij Alain zijn stem hoorde. Maar daarbij kwam er ook eindelijk een zekere rust. Een gevoel van veiligheid. De adrenaline ging eindelijk liggen, maar zodra de andere een hand tegen zijn arm legde, kwam er een nieuwe golf van tranen.
Alles wat Casimir de afgelopen dagen had opgekropt, kwam er nu in één keer uit. Altijd probeerde hij zich sterk voor te doen, maar dat was nu niet mogelijk. Dankzij Alain kon hij weer half rechtop zitten. Zand plakte volledig aan één kant van zijn lichaam en zat ook op zijn gezicht en in zijn haar. Hij hield met één hand de jongen zijn trui stevig vast terwijl hij zijn gezicht verstopte in zijn nek.
Ik ben hier.
Het was zo geruststellend om die drie woorden te horen. Een luide snik ontsnapte en hij greep de andere zijn trui nog steviger vast. “Ik kan dit niet,” mompelde Casimir in Alain zijn schouder waarbij hij zacht zijn hoofd schudde. Er was teveel gebeurd en hij had het allemaal nog lang niet kunnen verwerken. Hij was gewoon zo moe door een gebrek aan een goede nachtrust.
Waarom wanneer alles eindelijk goed ging, moest alles uiteen vallen?
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Tussen hen twee was het altijd Alain geweest die het open boek was. Cas was meer gesloten, zelfs al wist Alain dat hij zich veel meer had geopend dan die eerste ontmoeting. Maar hij huilde niet snel, probeerde zich altijd groot te houden. En waar Alain hoopte dat de ander langzaam maar zeker comfortabeler zou worden in alles eruit gooien, zou hij het nooit forceren. Maar wetende dat Cas alles zou doen om zich groot te houden, zorgde ervoor dat zijn hart brak toen hij de ander zo gebroken zag liggen.
Het was lastig gezien hij Cas geen pijn wilde doen, maar hij deed zijn best om hem lichtjes overeind te helpen en voelde wat er nog over was van zijn hart in stukken breken toen de ander zijn trui pakte en zijn gezicht in zijn nek verstopte. Voor een moment probeerde Alain zich een houding te vinden waarin hij de ander geen pijn zou doen. Alles wat hij wilde was de ander tegen zich aantrekken, maar in plaats daarvan legde hij zijn arm lichtjes rond de schouder van de ander en zijn hand tegen zijn achterhoofd. Met zijn vingers bewoog hij zachtjes door zijn haar in de hoop langzaam iets van rust te brengen.
Ik kan dit niet.
Alain moest diep ademhalen om de tranen achter zijn ogen weg te drukken. Dit was niet de tijd ervoor, hij moest sterk zijn voor de ander. Hij humde zachtjes in disagreement in de hoop zijn stem terug te vinden. “Dat hoeft ook niet,” besloot Alain hem te vezekeren. Met zijn hand bleef hij rustig door het haar van de ander bewegen, al wist hij niet meer of hij het deed om Cas rustig te krijgen, of zichzelf rustig te houden.
“Niet nu. Breek. Laat het eruit,” fluisterde hij zacht. Wat was er gebeurd? Voor zover hij nu had gezien, leek het niet fysiek te zijn. Had iemand hem iets aangedaan? Zijn kaken klemden op elkaar bij de gedachte. Wie het ook was, hij… Dit kon niet zo doorgaan. Myrddin, die Executive… Hoeveel meer mensen konden zo met Cas omgaan, zonder dat hij er iets aan kon doen? Waarom kon hij niets doen?
“Je bent sterk. Je bent niet alleen. Je bent veilig.” En wanneer Cas het eenmaal aan kon, dan kwamen ze er samen wel bovenop. Hij was hier.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Al dit door één pokémon.
Het was niet eens Myrddin zijn aanwezigheid geweest, al speelde het een rol. Bij het zien van die pokémon wilde hij enkel weg. Hij moest weg. En toen de pokémon begon aan te vallen— de kans was hem ontnomen. Myrddin had hem die kans niet gegund. Alles werd daardoor alleen maar erger en erger tot ze hier eindigde.
Hoe graag hij al zijn emoties weer naar achter wilde schuiven en negeren, hij kon het niet. Het was een goed ding, maar op dat moment was het alsof hij zich nooit slechter had gevoeld. Zo zwak. Opnieuw was hij niet in staat geweest iets te doen.
Alle besef van tijd was al enige tijd weg en het werd er niet beter op terwijl hij daar gewoon zat. Casimir hield de trui van de andere vast, alsof hij ieder moment weer kon verdwijnen. Dan zou hij weer alleen zijn zoals— zoals— zacht schudde hij zijn hoofd om de gedacht weer van zich af te zetten. Hij focuste zich op de zachte stem van Alain, de aanraking door zijn haar. Het hielp om weer enigszins iets van rust te vinden, maar het gejaagde gevoel zou niet direct verdwijnen.
Zijn schouders bewogen zacht door de tranen die bleven komen, al was hij zichtbaar gekalmeerd al. De woorden van de andere klonken weer, maar opnieuw schudde hij zijn hoofd. Zoals hij hier zat, dat was niet sterk te noemen. “Ik kon niet—”ademen“Ik kon ze niet beschermen.” En daardoor waren ze allemaal weg.
Rose.
Stuart.
Ze waren weg omdat hij niet in staat was geweest ze te beschermen. Meer als een week al. Ondertussen konden ze overal zijn en de kans dat hij ze ooit nog zou terugzien was verschrikkelijk klein.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Wat zei je tegen iemand wie het leven geen rust leek te gunnen? Aangevallen in de supermarkt, aangevallen op straat. En dan was er nu weer iets gebeurd, zelfs al had Alain geen idee wat. Aan het einde van de dag maakte het ook niet uit wat er was gebeurd, gezien er niets zou zijn waarvoor hij niet alles zou laten vallen om er voor Cas te zijn. Hij hoorde hier, hoorde bij hem, en zou zijn best doen om hem te helpen. Want zelfs al was er niets wat hij kon doen, kon hij hier wel zijn— en uit eigen ervaring wist hij precies hoe belangrijk dat was.
Hij kon ze niet beschermen.
Dit bevestigde in elk geval dat er niets was gebeurd waar hij zich nu zorgen om moest maken. Wat er zich ook had afgespeeld leek de herinneringen van eerder weer op te halen, leek Cas over die edge te duwen waardoor hij zich niet langer sterk kon houden. En Alain had het nooit op deze manier willen zien, had gehoopt dat het vanzelf zou komen uit een gevoel van veiligheid, niet uit een gevoel van wanhoop.
“We kunnen niet iedereen beschermen,” gaf Alain toe. Want dat was waar het op neerkwam. Hoe graag ze het ook wilden, het was onmogelijk. Want waar Cas had gefaald om zijn Pokémon veilig te houden, leek Alain keer op keer niet daar te zijn als er iets met hem gebeurde en dat was minstens zo erg.
“Je doet wat je kan. We vinden ze terug.” Daar moest hij in blijven geloven. Niet opgeven, hoe lang het ook zou duren. En in de tussentijd was het zo belangrijk dat Cas zichzelf terug kon vinden, want de jongen nu… Maar, die tijd zou hij krijgen. Hij was hier.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dat Alain geen idee had wat er gebeurd was drong nog niet tot hem door. Misschien omdat hij zelf niet helemaal wist wat er precies gebeurd was. Een hele tijd geleden was dit hem nog eens voor gevallen, maar in mindere mate. Nog steeds voelde hij zich zo gejaagd en bleef zijn lichaam hem zeggen dat hij hier weg moest. Als hij daar nu eens de kracht voor had.
We kunnen niet iedereen beschermen.
Direct schudde hij zacht zijn hoofd. Het was waar maar ook— het was zijn taak om ze te beschermen. Hoe moeilijk ook moest hij er alles aan doen om ze veilig te houden. Elke pokémon die had had, was zijn verantwoordelijkheid en als hij zijn eigen pokémon niet veilig kon houden, wat voor trainer was hij dan…
“Ik heb niet genoeg gedaan. Als ik— als ik meer gedaan had–”Zwak.“Als ik sterker was—” dan zouden ze hier nog zijn. Maar net zoals vandaag, had hij enkel getoond hoe zwak hij was. Myrddin had amper wat gedaan. Maar één blik op die pokémon en hij was alle controle verloren.
Casimir was moe, helemaal uitgeput om specifiek te zijn en eerder had hij niet gemerkt hoe koud het was. Traag probeerde hij zichzelf weer in beweging te krijgen zodat hij rechtop kon staan. Bij iedere beweging branden zijn spieren en zijn ledematen voelde zo immens zwaar aan, maar hij moest hier weg. Het maakte niet uit dat de— dat het er niet meer was.
Een brok vormde zich in zijn keel. “We moeten naar huis,” mompelde Casimir zacht. Met één hand hield hij Alain nog steeds vast, terwijl hij verdere aanstalten maakten om op te staan. Nu pas werd het duidelijk hoe hard heel zijn lichaam nog aan het beven was, hoe onstabiel hij op zijn benen stond. Maar Casimir zetten door. Ze konden hier niet blijven.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
De woorden die Cas sprak kwamen Alain zo bekend voor. Keer op keer voelde hij precies het zelfde. Zwak, nooit genoeg. Bij de Malamar, in de supermarkt, in Jubilife en nu weer. Nooit was hij er, nooit was hij in staat om Cas te beschermen wanneer hij dit het meest nodig had. Maar Cas die woorden horen zeggen— het voelde fout, want Cas had alles gedaan wat hij kon. Hij had gezien hoe hij erbij lag. Meer en het enige verschil zou zijn—
“Als je meer had gedaan was je er niet meer geweest,” reageerde Alain zacht. “Je bent sterk. Je komt hier doorheen.” Ze zouden een manier vinden om die Pokémon terug te krijgen, zelfs al zou hij er alles voor op het spel kunnen zetten. Alles behalve Cas. Nooit hem. Hij kon hem niet verliezen.
Alles in Alain wilde Cas naar zich toe trekken toen deze in beweging kwam, maar hij weerhield zichzelf ervan. Hij gaf hem voorzichtig de ruimte en fronste bedenkelijk toen hij de woorden hoorde. Ze moesten naar huis. Was het slim? Het liefste had hij dat de ander wat zou kalmeren, maar de kans dat dat hier zou gebeuren… Thuis was niet ver, dus wellicht was het beter om de korte weg naar huis te maken, dekens te pakken en thuis in de warmte te kalmeren.
Vooruit.
“Voorzichtig, laat me je helpen—” Alain haalde zijn hand eindelijk uit Cas’ haar en duwde zichzelf voorzichtig overeind, waarna hij Cas zo goed mogelijk probeerde te helpen om op te staan. En staand was het nog duidelijker hoe aangedaan Cas was. De woede die omhoog kwam, duwde Alain op dat moment nog weg. En toen Ari een Holo Caster in zijn bek had, stak Alain deze zonder te kijken in zijn zak.
“Gaat lopen lukken? Laat— Leun op me waar mogelijk, oké?” Het was alles bij elkaar wat het moeilijk maakte. Hij kon niet gewoon een arm om Cas’ rug slaan en hem helpen, want hij was bang zijn wond pijn te doen. Op elk punt leek er een mogelijkheid te zijn om hem pijn te doen en hij wilde het niet erger maken. Hij wilde helpen, maar hij wist op het moment niet altijd hoe.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het gevoel dat hij die dag niet genoeg gedaan had, was één dat hem al dagen achtervolgde. Iedere keer dat alles zich opnieuw afspeelde in zijn hoofd, kon hij enkel denken aan wat hijmeer had kunnen doen. Er was zoveel dat hij had kunnen doen, maar in plaats daarvan had hij zich laten leiden door emoties. Een stekende pijn trok door zijn borst bij Alain zijn woorden en het besef dat hij waarschijnlijk gelijk had. Het had niet veel gescheeld.
Alles voelde hopeloos op dat moment. Casimir wilde de moed erin houden, tegen zichzelf zeggen dat het allemaal in orde zou komen, maar dat ging niet. Niet na wat er net was gebeurd. Het zou goed komen. Het moest goed komen. Maar niet nu. Zijn kaken hield hij op elkaar geklemt terwijl hij probeerde om gewoon terug controle te krijgen over zichzelf.
Daar blijven zitten, verder op adem komen, was het beste dat Casimir kon doen, maar hij wilde er niet blijven. Hij kon er niet blijven. Zonder Alain was het waarschijnlijk nog niet eens gelukt om recht te staan. De pijn die erbij kwam deed hem niets. Door alle bewegingen van eerder was de wonde op zijn rug weer zacht beginnen bloeden, maar niets te erg.
“Ik denk het,” zei hij maar erg zeker klonk hij niet. Casimir hield één arm rond Alain zijn schouders terwijl hij met zijn andere hand door zijn ogen wreef. Hij huilde niet. Voor al dit kon hij de laatste keer niet eens meer herinneren maar sinds die dag—
Voorzichtig zetten Casimir een stap naar voor, maar nu hij recht stond en in beweging kwam, voelde hij zich ook nog eens misselijk. Iets dat hij ook probeerde te verdringen. Zolang ze maar weg gingen. De Corviknight kwam ook in beweging en hield de vishengel voorzichtig vast in zijn bek. Direct schoten Casimir zijn ogen naar de grote pokémon bij het besef dat de G— dat het hem had aangevallen. “Is hij oké?” vroeg hij haastig, maar op het eerste zicht kon hij niets zien. De pokémon liet een zachte kraai horen en bewoog zijn goede vleugel. Iets dat hij opvatten als teken dat het in orde was.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het in balans brengen van gevoel en logica op een moment als dit, was niet altijd iets waar Alain goed in was. Hij volgde zijn hart meer dan zijn hoofd, vooral gezien de afschuw die hij voelde voor de manier hoe zijn ouders altijd met hem om waren gegaan. Die zouden, had Alain hier gezeten, hem hebben verteld dat het niets uitmaakte en dat hij zichzelf overeind moest werken. Je bent niet aangeraakt, het zit allemaal in je hoofd. Een misselijk gevoel kwam in hem naarboven en— Nee, logica kon hem gestolen worden. Als Cas hier weg wilde, dan vonden ze wel een manier.
Cas sloeg zijn arm over Alain’s schouders en Alain haalde even diep adem. Hij legde zijn arm voorzichtig zo laag mogelijk op Cas zijn rug om ondersteuning te bieden zonder de wond te raken. “Laat het me weten als er iets is, ja?” vroeg hij, onzeker en zacht, maar hij zou zijn best doen. Het was geen goed idee om al te gaan lopen, maar hij begreep het zo goed. Soms wilde je ergens weg, moest je ergens weg. En huis was dichtbij. Daar kon hij Cas beter helpen.
“Hij is oké,” verzekerde Alain de jongen. De Corviknight leek in orde. Hij zou de vogel later wel even nachecken, dat kwam helemaal goed. Het feit dat Cas zo veranderd was in zijn beeld naar Pokémon en zich zelfs nu nog zorgen maakte om de Corviknight, liet enkel zien dat Alain gelijk had gehad— hij was een goed persoon. En hij verdiende niets van wat er gebeurde.
“Oké, langzaam, ja?” En thuis zou hij even naar die wond kijken, want dat moest gebeuren.
![[Fishing] Just keep swimming AKxB6arw_o](https://images2.imgbox.com/39/11/AKxB6arw_o.png)
![[Fishing] Just keep swimming BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
![[Fishing] Just keep swimming Naamloos](https://cdn.discordapp.com/attachments/445210538319020033/959223864662061056/Naamloos.png)
![[Fishing] Just keep swimming 2lyhc8o](https://i.imgur.com/2lyhc8o.png)