Tales of

Sinnoh

Sorry.

Was Alain niet degene die dat woord te veel gebruikte? Tweekleurige ogen keken opzij, maar hij bleef langzaam op het tempo van de ander doorlopen. Hij vroeg zich af wat er door het hoofd van de ander spookte, zelfs al hoefde hij niet hard zijn best te doen om te begrijpen waarvoor hij zich verontschuldigde. Het was wat hij zelf zou doen. Het zijn van een ‘last’, te veel, nooit genoeg. Hij zou Cas nooit willen opzadelen met zijn problemen en toch was hij precies degene die hij nodig had.

“Je verandert nog in een sorry,” citeerde Alain Cas met een zachte glimlach, terwijl hij een korte stilte tussen hen liet vallen. Keer op keer had hij zich verontschuldigd in de tijd, niet begrijpend waarom Cas nog steeds aan zijn zijde stond. Maar nu? Als Cas er ooit over twijfelde, dan zou hij het keer op keer herhalen, tot hij de woorden kon dromen.

“Ik ben hier, Cas. Daar kies ik voor,” verzekerde hij hem. Er was geen reden voor verontschuldigingen. “Maak het maar goed als je beter bent,” probeerde hij zo luchtig mogelijk te zeggen. Een date, wat leuks— iets voor hen beiden om naar uit te kijken. Beter worden. Dat was het enige wat Cas nu voor hem kon doen.

Alain moest toch zacht grinniken bij het geluid wat uit Cas ontsnapte na de opmerking en waar hij begreep dat ze er nog lang niet waren, was hij blij dat ze toch zulke opmerkingen konden maken. Tot Cas klaar was om te praten, zou hij simpelweg alles proberen te doen om hem zich beter te laten voelen. En als hij er nooit over wilde praten, dan zou hij hem ook nooit forceren— wat maar het beste voor hem was. “Ah, ja,” humde hij na de woorden die Cas sprak. Hoe vaak had hij zich destijds verontschuldigd? En toch was Cas nooit van zijn zijde geweken. Toen kenden ze elkaar net; nu was er absoluut niets wat hem bij de ander weg zou krijgen.

Hij werd bedankt en Alain schudde zijn hoofd. “Alles op zijn tijd,” verzekerde hij de ander. Er was geen haast om beter te worden, hij moest zich niet beter voor gaan doen dan hij zich voelde. Hij moest de tijd nemen, zodat hij er uiteindelijk ook echt zou komen. En Alain zou dit geduldig afwachten. Hij kon niet zeggen dat het niet zwaar was om mee te maken, maar er was geen enkele cel in zijn lijf die eraan dacht om weg te gaan.

“Als ik iets heb geleerd, is dat we er alleen sterker uitkomen.” Ze hadden zoveel geleerd, over zichzelf en elkaar, in de periodes dat ze op elkaar moesten leunen. Het waren, hoe unfortunate dan ook, de periodes die hen samen had gebracht. Natuurlijk wilde hij niets liever dan de rust terug van hoe ze het samen met valentijn hadden gehad en de… perfecte domesticity die ze samen hadden, maar… dit was het waard. Ze kwamen er wel weer.

Hij verwachtte niet dat hij nog hardop hoefde te zeggen dat ze via achter naar binnen konden gaan om de trap naar de voordeur te ontwijken. Sterker nog, in zijn haast had hij de achterdeur open gelaten en geen sleutel meegenomen, dus dat was ook de enige optie.

Het was maar goed dat Alain in een veilige buurt woonde en er genoeg Pokémon in de achtertuin waren, anders was het misschien nog wel anders afgelopen toen hij de achterdeur open had gelaten. Maar, er leek niemand binnen te zijn gekomen terwijl Alain Cas de enkele stappen op hielp om via de achterdeur het huis binnen te komen. Achter zich hoorde hij Ari’s nagels op de treden en hij liet de pui open zodat de twee naar binnen konden komen na hen.

Bijna direct bij de bank kon Alain Cas hier zacht naartoe leiden, waarna hij zijn hand nog heel even op Cas zijn arm liet rusten voor hij besloot hem ruimte te geven. Terwijl Cas zijn moment nam, stapte Alain naar de keuken en schonk hij hier een glas water in voor de jongen, om deze op de koffietafel neer te zetten.

Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de woorden hoorde en opnieuw stapte hij op Cas af. “Natuurlijk,” zei hij, alsof het allemaal doodnormaal was er hulp mee nodig te hebben. In Cas zijn situatie was het dat, immers. “Voorzichtig en—” Zo voorzichtig als hij kon, hielp hij om de mouw over het gips heen te krijgen en de trui bij de jongen uit te krijgen. Ah, ja. De wond. Alain haalde even diep adem.

“Kan ik met nog iets helpen? Iets voor je halen?” vroeg hij. Als het heel hard had gebloed, had hij dat net wel gemerkt. Toch wilde hij even checken of alles in orde was, maar het liefste als dat betekende dat er daarna niets meer gedaan hoefde te worden; dat Cas daarna warm onder de dekens kon kruipen. Misschien kon hij nog vertellen wat er was gebeurd, of misschien was slaap harder nodig. Wat dan ook, alles op zijn tijd.

Eén van de redenen dat Alain zo zeker was over wat ze hadden, was het feit dat ze er voor elkaar konden zijn. Met Miko had hij altijd het idee gehad dat hij er voor de ander was. De ander zou het proberen, maar zou nooit de support en veiligheid brengen die Alain toch nodig had. Met Cas was dat anders. Hij was de veiligheid geweest die Alain destijds zo hard nodig had. En hij hoopte dat hij hetzelfde kon zijn. Want die veiligheid in elkaar vinden was de enige manier dat ze hier doorheen zouden komen.

Alain gaf Cas het glas en nam deze weer aan toen hij het leeg had, om naar de keuken te lopen en het glas opnieuw te vullen en op de salontafel te plaatsen. Ondertussen kroop Cas wat verder het bed op en pakte Alain het mandje wat hij inmiddels had omgedoopt tot het EHBO-mandje, welke op de bank werd gezet. Hij ging er zelf naast zitten en keek op toen hij Cas zijn stem hoorde.

Myrddin.

Waar hij een moment eerder nog met een zachte glimlach naar de jongen had gekeken, verdween dit als sneeuw voor de zon. Waarom zou het ook anders? “Fuck— Wat—” Adem. Alain haalde even diep adem en klemde zijn kaken op elkaar, waarna hij zijn spieren forceerde te ontspannen. Cas had er niets aan als hij nu kwaad ging zijn. Dat kwam wel. Het ging hier om Cas, niet over die wandelende tijdbom die niets goeds met zich meebracht en—

“Wil je het erover hebben?” vroeg hij voorzichtig, terwijl hij zelf ook iets meer het bed op schoof. “Kan ik— Is het oké als we deze even verversen?” ging hij door, waarbij hij voorzichtig twee vingers tegen het verband legde en Cas aankeek. Praten kon, praten hoefde niet. Hij mocht praten terwijl ze elkaar aankeken, of terwijl Alain bezig was met het verband. Alles op zijn tempo, alles zoals het voor hem het meest comfortabel was.

Hij wist immers genoeg. En Myrddin? Daar was hij klaar mee.

Waarom leidde alles altijd terug naar de jongen die hij ooit een vriend had genoemd? Myrddin leek keer op keer weer de oorzaak van problemen, van niets anders dan pijn en narigheid. Het was Myrddin die Cas in de supermarkt aanviel, Myrddin waardoor hij zo uit zijn doen thuis was gekomen vanuit het ziekenhuis, Myrddin waardoor hij zelf nooit Crescent Moon zou kunnen bellen voor help, Myrddin waardoor… Zo lang had hij geprobeerd de jongen nog een kans te geven, maar het was onmogelijk. Hij was te ver gevallen, geruïneerd. Er kwam niets goeds van iemand die zichzelf niet uit dat dal wilde trekken.

Toch leek Cas eerst te zeggen dat Myrddin niets had gedaan, zelfs al werden die woorden snel genoeg ingetrokken. Vastgepakt en een duw. Alain hield zijn handen bezig met het verband voorzichtig loshalen, maar voelde zijn kaken op elkaar klemmen. Het klonk als niets; wat was een duw nou? Maar Myrddin moest met zijn poten van Cas afblijven, nog meer wanneer die helemaal niets terug kon doen. Hoe moeilijk kon dat te begrijpen zijn?

Wat niet hielp was dat hij tijdens het gesprek langzaam de wond weer onthulde. Hoe hij visueel herinnerd werd aan wat Cas aan was gedaan. De irrationele neiging om Myrddin te confronteren met de idiote actie kroop in hem omhoog, om hem eraan te herinneren dat niemand—

Nee.

Alain stopte even met het loshalen van het verband, sloot zijn ogen en haalde diep adem. Daar had Cas niets aan. Hij slikte en opende zijn ogen weer, waarna hij zo rustig en voorzichtig mogelijk doorging. De woorden die volgden zorgden voor een bezorgde frons op zijn gezicht. Hij nam het verband in één hand en legde zijn andere even geruststellend op de bovenarm van de jongen. Myrddin had hem niets gedaan buiten de duw, dus dat was niet wat hij had geprobeerd te zeggen. Wat was het dan? Hij had… Iets gezegd? Iets bij? Wat kon Myrddin—

De gible.

Shit.

“De Pokémon?” besloot Alain te vragen. Hij wist niet of het nog steeds een Gible was, een Gabite of een Garchomp, maar wat het ook was, het kon het enige zijn wat Cas zo van streek maakte. En het feit dat— Die Gible had Rick al aangevallen, dus hij kon zich inbeelden hoe de Pokémon was. En met een Trainer als Myrddin, hoe kon zo’n Pokémon anders uitpakken? Hij kon zich enkel voorstellen hoe Rue was geweest als haar Trainer dezelfde agressiviteitsproblemen had.

Na een kort moment, ging hij langzaam door met het loshalen van het verband. Hoe sneller dat over was, hoe beter. “Wat wilde hij van je?” vroeg hij zacht. Wat kon in Arceus’ naam het excuus van Myrddin zijn om in Cas zijn buurt te komen?

Het was nu een Garchomp. Dat verklaarde meer dan waar Alain op had gehoopt. Het feit dat Myrddin, waar Cas al een traumatische ervaring mee had doorgemaakt, nu ook nog eens een Garchomp had… Het was oneerlijk en het was meer dan genoeg om zo’n reactie te veroorzaken. Myrddin zou uit zijn buurt moeten blijven; daar was het contactverbod voor. En als hij dat niet aanhield, dan werd het tijd om het te forceren.

“En hij zou uit je buurt moeten blijven,” zuchtte Alain. Dat was het voornaamste. Myrddin mocht de rest van Sinnoh lastig vallen met die fucking Garchomp, maar bij Cas hoorde hij weg te blijven. Hij begreep echter dat Cas ook de politie hier weg wilde houden, gezien die enkel vragen wilden stellen over het voorval. Maar, misschien kon Lo’s vader wel helpen. Hij zou die de volgende dag maar eens appen.

Alaric. Myrddin had Cas lastig gevallen over Rick. Die kerel werd met de dag maffer en Alain was blij dat hij het laatste stuk verband van Cas had afgewikkeld, zodat hij het kon verfrommelen en even zijn kaken op elkaar kon klemmen. Fuck. Waarom konden ze niet met rust gelaten worden? Dat Myrddin zijn eigen geluk in de weg stond was één ding, maar verderf brengen bij anderen ging te ver.

“Die jongen is geschift,” antwoordde Alain zacht. “Het spijt me. Ik— Ik zal met Lo praten of we iets kunnen om hem weg te houden,” verzekerde hij Cas. Het was Lo die wist dat Cas hier was en toch nooit zijn vader wat had verteld. Alain vertrouwde Lo en zijn vader en kende de man goed genoeg om de grenzen aan te geven als ze het hierover zouden hebben.

“Sorry—” mompelde hij terwijl hij heel voorzichtig wat van het bloed weg depte langs de rand van de wond. Het zou nog wel eventjes duren voor de hechtingen eruit konden. “Ik zal het opnieuw verbinden. Wil je dat ik even wacht of—” Wilde hij een moment rust, of kon hij beginnen?

Zeg dat tegen hem. “Zal ik doen,” besloot Alain op dat moment. Het was al lang geleden dat hij contact had gehad met Myrddin, maar er zou de dag erna een bericht worden gestuurd wat heel duidelijk maakte wat hij van de huidige gang van zaken vond. Zou het wat uitmaken? Misschien niet. Maar ergens, diep van binnen, hoopte hij nog dat de jongen iets van logica in kon zien. Dat hij slechts verloren was en dat iemand hem nog terug kon halen. Langzaamaan zag hij echter in dat het naïef was en dat niemand Myrddin nog kon redden van zichzelf.

Zou het iets uitmaken? “Het is beter dan niets doen,” gaf Alain toe. “En— Ik vertrouw hem.” Het was misschien niet de makkelijkste man, maar Alain kende Lo’s vader al praktisch zijn hele leven. Hij wist dat hij er wat mee kon, dat als iemand hen hierbij kon helpen, dan was hij het. “Ik laat ze je niet lastig vallen,” beloofde hij. Als dat de intentie was, dan zou hij zelfs de vader van één van zijn beste vrienden zonder pardon de deur wijzen.

Alain humde bevestigend en begon weer met het aanbrengen van nieuw verband na de wond even gecheckt te hebben. Het was geïrriteerd, maar niets wat hij niet had verwacht. Inmiddels had hij iets van handigheid gekregen hierin, waarbij het heel erg scheelde dat hij het zichzelf niet moeilijker maakte door afstand te houden. Had hij dit die eerste dagen dat ze elkaar kenden moeten doen, zou hij het toch net wat minder makkelijk hebben kunnen doen.

“We gaan zo gewoon liggen en zetten wat op TV,” verzekerde hij Cas. Het maakte hem niet eens uit dat hij zelf niets kon doen. Het beddengoed van boven hing allemaal uit, dat haalde hij er later wel vanaf. Voor nu konden ze prima gewoon… hier liggen. Hopelijk zou Cas nog wat slaap krijgen, dan was hij weer een kleine stap dichterbij de genezing.

Als Alain iets langzamer had gereageerd, was zijn hand langs de wond gegaan toen Cas zich omdraaide. Gelukkig was zijn reactiesnelheid nog oké. Wat verbaasd keek hij Cas dan ook aan, tot hij de woorden hoorde. Hij wilde er tegenin gaan, maar de realisatie hoe hij zich zou voelen als Cas de ander op zou zoeken, liet hem de woorden inslikken. “Oké,” besloot hij daarom te zeggen, een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij wilde dat er iets was wat hij kon doen, maar… Myrddin opzoeken zou tot niets goeds leiden.

Cas klonk niet overtuigd, maar hij kreeg het akkoord. “Ik ken die man al m’n hele leven. We gaan het proberen,” besloot Alain. Als hij Myrddin niet op kon zoeken, dan moest hij dit proberen. Iets. Iets waardoor hij eens niet nutteloos toekeek terwijl Myrddin dit maar kon blijven flikken. Want ergens voelde hij zich nog altijd schuldig, ergens wist hij dat dit opnieuw iets was wat niet gebeurd zou zijn als Cas en hij elkaar niet hadden ontmoet. Als hij niets in de Sparkles-chat had gezegd.

Het verzorgen van de wond was emotioneel vermoeiend. Niet om de actie zelf, maar omdat hij zich enkel de pijn kon voorstellen waar Cas doorheen moest zijn gegaan en nog steeds doorheen ging. En er was zo weinig wat hij kon doen, zo weinig wat hij kon betekenen. Aan de zijlijn staan was één van de ergste dingen, had hij al snel besloten. Machteloosheid was vermoeiender dan de hele dag zorg dragen.

“Vast wel,” antwoordde Alain toen Cas zei dat er vast wel iets op televisie was. Het opnieuw verbinden van de wond ging iets vlugger dan het loshalen, gezien hij bij het loshalen angstiger was dat het ‘vast’ zou zitten aan de wond. Nu was het een kwestie van netjes werken en gelukkig was hij zowaar handig en goed met zijn handen, dus dit was geen probleem.

Dus, toen hij eenmaal klaar was, haalde hij even diep adem. “Is er— is er nog iets wat ik kan doen?” Hij hoopte bijna dat er iets was.

Een zucht klonk toen er werd gezegd dat hij op het moment niets kon betekenen. Alain legde heel even zijn hand op het been van de ander, voor hij opstond om het mandje en het oude verband op te ruimen. Hij stapte nog even de keuken in, waste zijn handen en nam zelf ook een paar slokken water. Voor even sloot hij zijn ogen en probeerde hij de volledige rust terug te vinden. Voor de wond op Cas’ rug zorgen was iets waar hij nooit een woord over zou klagen en hij zou het doen tot het niet meer nodig was, maar het maakte hem misselijk. Het idee aan de pijn die Cas had gehad en zijn persoonlijke afkeer voor alles qua pijn en bloed… makkelijk was anders, maar Cas had het nog veel erger.

Na een kort moment, zette Alain zijn lege glas in de vaatwasser en liep hij op het ‘bed’ af. Ondertussen was Cas al gaan liggen en met een lichte glimlach kroop hij ernaast in bed, afstandsbediening in hand, waarna ook hij de dekens over zich heen trok. Waar hij zich voor de verwondingen half bovenop de ander gelegd had, werd hij nu geforceerd om enige afstand tussen hen te bewaren, veel te bang dat hij hem perongeluk pijn zou doen. Het was… Hij wilde ook niet te aanhankelijk zijn, maar het was altijd wie hij was geweest. Dichtbij was veilig, fijn en warm. Maar, hij had zijn geduld.

Voorzichtig legde hij de afstandsbediening neer en stak hij zijn hand uit om een lok haar van de ander achter zijn oor te vegen. Hij moest even wat moed verzamelen om zijn hand weer terug te trekken, maar wist uiteindelijk te afstandsbediening weer beet te pakken, om de televisie aan te zetten. Er leek een contest gaande te zijn in Jubilife? Dat was vast niet echt iets waar Cas naar wilde kijken.

Hun handen lagen tegen elkaar en Alain liet Cas een lichte glimlach zien, voor hij zijn blik op de televisie richtte. Dit was genoeg— zo kwamen ze er wel. Hopelijk zou Cas hierin genoeg rust kunnen vinden om de rest van de dag beter uit te rusten dan de dagen hiervoor. En nog lang niet alles was eruit, maar hij had iets eruit gelaten. Uiteindelijk zou dat toch op moeten luchten.

“Ik weet wel—” begon Alain nadat Cas zei dat hij iets uit kon kiezen. Er was nog wel een film die hij op kon zetten, een hopeloze romance waar Cas vast niet al te veel aandacht aan zou besteden. Het was leuk om met een half oog naar te kijken, maar… toen klonk er een naam die aangekondigd werd.

Alaric Merz.

“Wat”

Nee, dat moest toeval zijn. Er moest nog een Alaric Me—

Maar, daar stond hij. In een rood glitterpakje stond de Rick die hij kende op het podium. Alain’s ogen verwijdden zich en hij staarde vol ongeloof naar de televisie. “Is— Is dat nou— Wat?”

Wat?