Tales of

Sinnoh

Gekleurde lichtjes in de verte. Op het moment dat ze die had gezien was ze er simpelweg op af gelopen om te zien wat er aan de hand was. Vroeger had zoiets nooit gemogen. Maar nu ze haar moeder niet meer had om haar continu in toom te houden, kon ze nieuwsgierig zijn. Dingen bekijken. Haar eigen tempo aanhouden. En zo was ze terecht gekomen voor een casino. Ja. Precies een plek waar ze niet zomaar naar binnen zou gaan. Al was ze blijkbaar de enige want al snel zag ze een bekend figuur staan. Ze keek precies op tijd om een pokéball tegen zijn hoofd aan te zien vliegen, vanuit de automaat. Wat. Een grote inktvis pokémon verscheen. En Alain reageerde niet echt. Wat? Verward stapte ze op hem af. "Alain? Gaat het?" vroeg ze op een lichtelijk twijfelachtige toon. Ze had geen idee was ze net had gezien.

Er kwam niet echt een reactie van de blonde man. Nope. Hij keek enkel naar de grote inktvis die voor hem zweefde. De pokémon kwam wat verder naar hem toe en wikkelde zijn armen om de man. Oh. Hij gaf een knuffel? Alain leek er echter niet zo'n fan van te zijn. Hij begon te duwen tegen de pokémon en huilen dat de pokémon hem los moest laten. Oh. Verward bleef ze staan voor een paar seconden. Okay nee ze moest wel iets doen. Haar ogen vielen al snel op de pokébal die naast hem op de grond lag. Snel greep ze het ding en liet ze de pokémon terugkeren. Okay. Dat was een ding opgelost. Mits hij zou blijven zitten. "Alain, gaat het?" vroeg ze lichtelijk verward over de extreme reactie van de blonde man op de pokémon.

Zodra de pokémon was verdwenen schuifelde Alain een stukje achteruit over de grond. Zodra hij haar zag, schuifelde hij van haar weg. Het gaf haar zo veel verwarring. Het tekende haar gezicht. “Houd het weg,” smeekte Alain haar haast. Ze werd er alleen nog maar verwarder door. Tot ze door kreeg waar hij naar keek. De pokéball in haar handen. Was hij bang van de pokémon? Dat had ze eigenlijk niet verwacht maar het leek er toch wel op. In een wat verwarde poging om hem te helpen hield ze de pokébal achter haar rug. Out of the view, out of the mind? "Hij zit in de bal Alain", zei ze terwijl ze de pokébal wat onhandig achter haar rug probeerde te houden. Ze had echt geen idee wat er aan de hand was.

Alain vouwde zijn knieën op en sloeg zijn armen er omheen. Hij zat zowat in de foetus houding voor haar op de grond. Wat moest ze hier mee? Kon ze het oplossen? Nee? Niet echt als ze eerlijk moest zijn. Er was duidelijk iets aan de hand maar ze had absoluut geen idee wat het was. “Sorry,” kwam er opeens van Alain af. Het trok haar aandacht weer uit haar gedachten. De zwarte Vulpix kroop tussen de buik en de benen van de trainer, waardoor hij weinig andere keus had dan een andere houding aan te nemen. De pokémon ging op zijn been zitten, met haar kop tegen zijn borst aan. Het leek ergens wel te helpen. Zie je? Zelfs een pokémon was nuttiger dan zij was. “Alles— Shit.” Terwijl ze de pokéball achter haar rug probeerde te houden stapte ze op Alain af en hurkte ze voor hem neer. "Kan ik iets voor je doen?" vroeg ze op een lichtelijk bezorgde toon. Hij was een goede vriend van Lloyd dus kon ze hem niet zomaar de rug toe keren.

“Ehm— Nee— Sorry—”  kwam er wat gammel uit Alain, voor hij opstond. Met een vragende blik bleef ze een seconde gehurkt zitten, voor ze zich ook tot haar volledige lengte omhoog duwde. Alain haalde zijn hand door zijn haren met een glimlach die zijn ogen niet helemaal bereikte. “Ehm— Zou ik— Denk je dat we die ehm… Die Pokéball terug kunnen geven?” vroeg hij. Een vragende blik ging uit naar de machine, voor ze er naar toe liep. Ze draaide de pokébal zo om haar heen dat hij continu aan de andere kant van haar lijf als Alain was. Ze hurkte voor de machine neer en mompelde wat onverstaanbaars terwijl ze de kleine lettertjes probeerde te lezen. Met een zucht stond ze op en draaide ze zich om. "Ik ben bang van niet", zei ze met een verontschuldigende glimlach. Even keek ze vanuit haar ooghoeken naar de pokéball die ze nu weer achter haar rug hield. "Misschien kun je hem ruilen voor iets anders?" stelde ze voor. Dan hoefde hij de pokémon niet meer in de buurt te hebben en was misschien iemand anders er blij mee.

Ze snapte niet precies wat Alain zo liet reageren op de pokémon. Maar het zou zeker iets zijn. Zij vond sommige pokémon ook eng, dat was zeker. Helemaal als ze groot waren of er gevaarlijk uit zagen. Maar voor zo ver ze wist was dat voor Alain niet het geval. Dus waarom hij dan zo reageerde, kon ze maar slecht begrijpen. “Kun jij ook niets?” Verward keek ze op, om te zien dat Alain het niet tegen haar had maar tegen een van zijn pokémon. De pokémon draaide een rondje in de lucht, waarna Alain zuchtte. Het leek er op dat de rode pokémon niet kon helpen. “Ah… Het ehm— het spijt me. Was je ergens naar onderweg?” Verward keek ze om zich heen, voor ze zich realiseerde dat het gesprek nu weer op haar was gefocust. "Ah nee, ik liep maar wat rond", reageerde ze terwijl ze ongemakkelijk met haar handen zwaaide. Hij hoefde zich niet te verontschuldigen in ieder geval. Al snel kwam de realisatie dat ze de pokéball achter haar rug vandaan had gehaald, waardoor ze hem snel weer terug stopte. “Ehm— Kun je dit niet tegen Lo vertellen?” vroeg Alain haar. Ze kantelde haar hoofd een beetje naar de zijkant. "Hoezo?" vroeg ze op een misschien iet wat botte manier. Niet slecht bedoeld maar gewoon verward.

Ze vroeg zich oprecht af waarom hij niet wilde dat ze het aan Lloyd zou vertellen. Was er een reden dat hij niet mocht weten dat Alain bang was geweest van de pokémon? “Omdat ik niet wil dat hij zich ehm— zorgen maakt. Iedereen heeft genoeg aan hun hoofd,” reageerde Alain. “Alles ehm— Alles komt goed.” Fenna kantelde haar hoofd bedenkelijk een stukje de andere kant op. Even keek ze hem aan, voor ze haar schouders ophaalde. Ze had geen reden om wat hij zei in twijfel te trekken. Hij leek haar immers niet echt het type dat zou liegen. “Alles eh— Alles oké met jou?” Verwarring trok opnieuw over haar gezicht. "Ja?" reageerde dan ook even verward als ze was. Voorzichtig haalde ze de pokéball tevoorschijn van achter haar rug. Hij leek in ieder geval gekalmeerd te zijn, dus dan kon dat weer, toch? "Dus wat wil je hier mee doen?" vroeg ze terwijl ze de pokébal een stukje voor zich uit hield.

“Ik ehm—” begon Alain, duidelijk ongemakkelijk. Ze wilde hem gerust helpen met het wegbrengen van de pokémon. Maar ze wist niet goed wanneer ze dat moest offeren. Het was meer dan duidelijk dat hij het niets vond. Te merken aan bijvoorbeeld de manier waarop hij trilde toen hij de pokéball aanpakte. En aan hoe snel hij hem in zijn tas stopte. “Ik ga het afgeven bij het Pokémon Center, zij vinden er vast wel wat voor,” zei hij. Ze reageerde met een bevestigend knikje. Dat was waarschijnlijk de beste manier om een nieuw huis voor hem te vinden. “Het eh— Bedankt. Sorry.” Oh. Wacht. "Mag ik mee?" vroeg ze. Ze hoopte op die manier niet al te duidelijk te maken dat ze mee wilde omdat ze zich toch wel een beetje zorgen om hem maakte. De reactie van eerder was nogal extreem geweest dus ja..