Tales of

Sinnoh

Ze vroeg zich ergens wel af hoe de machine werkte. Alain had namelijk gezegd dat je niet beide op de zelfde locatie moest zijn. Hoe werd de pokémon dan verplaatst? Ze begreep er niets van. Maar Alain zou het waarschijnlijk ook niet weten, dus bespaarde ze hem de vraag. “Laten we ehm— buiten kijken. Ik wil niet het Pokémon Center vernielen met een Onix,” stelde hij met een glimlachje voor. Fenna grinnikte voor ze hem een bevestigend knikje gaf. Waarschijnlijk was dat wel zo verstandig, voor er dingen kapot gingen. Hij wenkte en ze volgde hem naar buiten.

“Oké, ehm, laten we zien,” zei Alain zodra ze buiten stonden. Hij hield de pokébal voor zich uit en vanuit de straal verscheen er een pokémon. Een met een wel heel grote bek.. Zodra de pokémon haar ogen fel op haar richtte, zette Fenna een stapje naar achter. De pokémon zag er vrij gevaarlijk uit. “Hi?” zei Alain tegen de pokémon nadat ze oogcontact hadden gemaakt. ”Dat is een Mawile toch?” vroeg ze lichtelijk verward. De pokémon voor hun had een andere kleur dan ze kende. Was het een trait? Een vorm uit een andere regio? Een evolutie waar ze niets vanaf wist?

Ze keek afwachtend toe hoe Alain de pokémon zou behandelen. Terwijl zij een stap naar achter had gezet, hurkte hij juist voor de pokémon neer. Het leek haar enorm gevaarlijk, zo dicht bij die enorme bek komen. “Hey kleine,” begroette hij de pokémon. Ze bleef hem strak aankijken, zonder verder een echte reactie te tonen. “Sorry— Ik ben niet wie je verwachtte. Maar we doen je niets,” verklaarde hij tegen de pokémon. Zou ze begrijpen wat hij bedoelde. Zelf had ze het idee dat alles wat ze tegen haar Arcanine zei het ene oor in ging en het andere oor weer uit ging. De Mawile zette een stap achteruit en liet haar blik nog een keer langs Fenna gaan. Het deed haar ongemakkelijk slikken. Deze pokémon vond ze toch best eng. “Kun je je voorstellen dat mensen een Pokémon die ze kennen zo—” begon Alain, maar halverwege kapte hij zijn zin af. Hij schudde zijn hoofd. Maar ze bleef wel nieuwsgierig. "Pokémon die ze kennen zo...?" herhaalde ze als gebod naar hem om de zin af te maken. Ze vroeg zich af wat hij had willen zeggen.

Deze keer leek Alain er geen probleem mee te hebben om toch te vertellen wat hij wilde zeggen. “Zo in een machine kunnen stoppen om het voor iets ‘beters’ te ruilen,” zei hij. Fenna keek even bedenkelijk. Dat klonk inderdaad best vreemd. Helemaal omdat je niet wist wat je er voor terug zou krijgen. In sommige regio’s kon ieder persoon een pokémon vangen. Dat was hier wel anders. “Ze worden niet uit het wild gevist. Zij komt van iemand anders en heeft geen idee wat er gebeurt,” vertelde Alain. Zijn pokémon probeerde de Mawile in de tussentijd te begroeten. Gezien hun reactie was Fenna even blij dat ze niet te dichtbij stond. ”Zouden mensen er echt pokémon in doen die ze al lang hebben? Niet alleen pokémon die hun team niet blijken liggen?” vroeg ze. Het was lastig voorstellen. Je wist immers niet wat je terug zou krijgen. Waarom zou je er iets in stoppen wat eigenlijk al prima op zijn plek was?

“Ik heb het vaak genoeg gehoord,” reageerde Alain terwijl hij zijn schouders een keer ophaalde. Oh. Dat had ze eigenlijk niet verwacht. Ze kon het zich in ieder geval lastig voorstellen. Ze had namelijk altijd het idee gehad dat mensen erg veel om hun pokémon gaven. Maar blijkbaar was dat dus niet voor iedereen het geval.

De situatie tussen de twee traited pokémon leek nog meer te escaleren. “Hey!” riep Alain op het moment dat de Mawile een aanval leek te willen gebruiken. De pokémon stopte meteen en wees met een zoete blik richting de Vulpix. Oh, blijkbaar wilde pokémon ook de schuld op anderen afschuiven. Het waren soms net mensen. “Jij gaat een handvol worden, of niet?” zei Alain met een zucht. Ze kon het niet helpen om zacht te grinniken. "Dat idee heb ik ook wel", zei ze terwijl ze haar blik tussen het duo op en neer liet gaan. Het zou zeker een dynamisch duo worden. "Ik hoop dat mijn tweede pokémon met de Arcanine om gaat kunnen gaan", zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Alain.

De Mawile legde haar handje in de zijne. Het leek er op dat de pokémon met Alain in ieder geval geen problemen had. In tegenstelling tot met de zwarte Vulpix. Wat bijzonder. Alsof ze pokémon zag als vijanden en mensen niet. Meestal was het toch andersom voor wilde pokémon? Oh wacht, dit was geen wilde pokémon. Natuurlijk. Dat verklaarde het gedrag wel. “Hoe gaat het met je Arcanine? Zolang ze elkaar tolereren is het goed. Rue moet weinig hebben van de meeste Pokémon, maar ze accepteert ze,” vertelde Alain. Fenna haalde kort haar schouders op. "Hij maakt vooruitgang maar is nog steeds erg onhandig. Alleen waar trek jij dan de grens tussen wel en niet tolereren?" vroeg ze. Want de reactie van de Vulpix van daarnet was niet iets wat ze zomaar tolereren zou noemen.