Tales of

Sinnoh

“Ehm—” begon Alain, waarna hij even na leek te denken. Geduldig en vrijwel onbewust van de overweging die Alain maakte, wachtte ze af tot ze een antwoord zou krijgen. “Als je nergens anders heen hoeft— Dan ehm, dan trakteer ik je daarna wel op een koffie of iets anders,” stelde Alain voor. Oh. Dat betekende dat ze mee mocht. Stiekem was ze ook gewoon nieuwsgierig. Ze wilde weten hoe hij dit ging doen en als hij iets terug zou krijgen, wat het dan was. Ze had vaker van die transfer methode gehoord maar zelf durfde ze het niet te proberen. Ze begon net te wennen aan de Arcanine dus zou hem niet weer weg doen. “Ik ehm— Het Pokémon Center is die kant op,” zei Alain met een knikje richting een straat. De rode pokémon werd teruggekeerd, waarna ze al snel begonnen te lopen. "Mag ik vragen hoe de andere twee pokémon heten?" vroeg ze om een ander gesprek aan te kaarten. Ze moest nog steeds een naam verzinnen voor haar eigen pokémon dus misschien gaf het wel ideeën. "Ze zijn beide traited toch?" vervolgde ze aangezien ze niet het idee had dat dit duo hun originele kleuren hadden.

Het duurde weer een ongemakkelijke seconde voor Alain antwoordde. “Rue hier is Melanistic,” vertelde hij, doelend op de Vulpix aan zijn zijde. De zwarte pokémon leek niets met haar te maken moeten hebben en om eerlijk te zijn... vond ze dat helemaal niet zo erg. “Zij is ehm— Mijn Partner en een cadeautje van Cas voor Kerst.” Cas. Dat was zijn naam. Ze had het niet geweten toen ze hem laast zag met zijn grote roze vogel. Dit moest ze even onthouden voor de volgende keer dat ze een van de twee tegen zou komen. “En dit is Kearney, een Shiny en Inferno-Traited. Hij is er pas bij sinds het Valentijn-festival, maar hij lijkt zich al thuis te voelen. De Rotom die je net zag is Chae, een absoluut monster,” vertelde Alain over de andere twee pokémon. Fenna knipperde een keer verbaasd over zijn uitspraak. Blijkbaar had ze niet verwacht dat Alain een van zijn pokémon een monster zou noemen. “Heb jij inmiddels al een Pokémon?” werd er al snel aan haar gevraagd. Tot dus ver de kans om er achter te komen waarom hij de pokémon een monster noemde. "No steeds alleen de Arcanine, die nog steeds geen naam heeft", vertelde ze met een schaapachtig lachje. Het was een beetje vreemd om zo lang een pokémon te hebben en hem nog steeds geen definitieve naam te hebben gegeven. Maar ja. Als je geen ideeën had? Wat moest je dan anders.

“Soms klikt er iets. Cas gaf zijn Pokémon geen namen, dus ben ik het gaan doen,” reageerde Alain met een glimlach. Ah, dat was ook een manier. Iemand anders je pokémon een naam laten geven. Maar wie zou ze dat laten doen? Ze had het idee dat Lloyd de meest idiote namen zou bedenken en verder... ja. Had ze dus niet echt vrienden.

“Heb je er wel een band mee?” vroeg Alain haar. Kort dacht ze er over na. Wanneer had je een band met je pokémon? Als iemand die zonder pokémon in haar leven was opgegroeid vond ze het nogal lastig om te zeggen. "Ik begin hem steeds beter te begrijpen en hij begint rustiger te worden?" vertelde ze op een lichtelijk vragende toon. Ze had geen idee of dat telde als een band hebben met je pokémon. Ze wilde het proberen te begrijpen maar het bleef lastig. "Hoe bedenk jij namen voor jouw en Cas' pokémon?" besloot ze te vragen. Misschien had hij er een handige techniek voor die ze ook kon proberen.

“Dat is goed. Houd dat vol,” reageerde Alain. Voor een seconde keek ze hem verbaasd aan. Haar verbazing maakte al snel plaats voor een glimlach. Ze bleef zwak voor dit soort dingen, ze werd er altijd zo blij van. Een bevestiging dat ze goed bezig was. Iets wat ze als kind nooit vele had gekregen. En er daarom nu belachelijk veel waarde aan hechtte.

“Cas en ik kijken veel films, dus voor hem pak ik iets uit een film die we samen hebben gezien. Het begon met Rose, zijn starter, omdat we samen de Titanic keken,” vertelde Alain over zijn manier van Cas' pokémon namen geven voor.  “Mijn eigen vernoem ik naar planten.” Dus hij gebuikte een andere manier voor Cas' pokémon dan voor zijn eigen pokémon. Het werd dus naar iets vernoemd waar ze bekend mee waren. Maar was zij bekend mee? Een gedachte voor later.

"Is er iets wat je hoopt terug te krijgen?" vroeg ze, doelend op de Malamar die ze naar het pokémon center zouden brengen. Misschien had hij wel specifieke pokémon die hij wilde. Dan kon ze vragen waarom en meer begrip krijgen voor waarom mensen bepaalde pokémon wilde. Daar meer begrip voor krijgen en zo zelf ook nog een paar pokémon kunnen uitkiezen.

Alain schudde al snel zijn hoofd op haar vraag. “Ik ehm— Ik ben vrij tevreden met alles wat ik heb. En het eh— Het is al best veel,” vertelde hij. Dat wilde ze geloven. Ze liep hier rond met één pokémon en vond het soms al veel. Ze kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn met meerdere. “Ik ben geen fan maar— eh— Ik kan deze niet houden,” vertelde hij. Er na knikte hij maar schudde hij ook zijn hoofd. Wat? Verward keek ze zijn kant op. “Zelfs al zijn het precies de types die ik nodig zou hebben voor wat balans als ik nog Gyms uit wil dagen.” Ah ja, trainers moesten rekening houden met types die nuttig waren voor gevechten. Precies daarom zou ze geen trainer worden, dat ging hoe dan ook mis. Je had er immers al best wel wat pokémon voor nodig om het actief te kunnen doen. "Maar waarom kun je specifiek deze dan niet houden?" vroeg ze zonder goed na te denken over hoe bang hij daarnet wel niet reageerde op de pokémon.

Alain humde terwijl hij nadacht over het antwoord. Het was blijkbaar niet iets wat hij in een keer kont vertellen. “Sommige Pokémon kunnen dingen die anderen niet kunnen,” begon hij uiteindelijk. Ze gaf een begrijpend knikje. Pokémon waren allemaal anders en konden allemaal verschillende dingen. De precieze details wist ze niet van de meeste pokémon. “Een Malamar en eh— Inkay en Malamar kunnen je met hun psychische krachten dingen bevelen…” vervolgde Alain. Mensen dingen bevelen? Dat klonk nogal eng als ze toe moest geven. “Het is iets wat ik niet wil.” Ze gaf een begrijpend knikje. "Dat lijkt me ook best eng eigenlijk", gaf ze eerlijk toe terwijl ze met een boogje om een paaltje op de stoep heen liep. "Heb je dat ooit wel eens zien gebeuren?" vroeg ze toch wel een beetje nieuwsgierig.

De manier waarop zijn gezicht vertrok bij de vraag die ze stelde, zei eigenlijk al genoeg. “Ja,” reageerde Alain ook. Het was geen verassing deze keer. Zonder dat ze er naar hoefde te vragen, begon Alain uit te leggen hoe het was. “Het ehm— Je kan er niets tegen. Je bent je ergens bewust van dat je het niet wil doen, maar dat bewustzijn ligt in de achtergrond, weggeduwd alsof je eigen bewustzijn een slechte herinnering is.” Een rilling trok over haar rug bij het idee. "Dat kinkt heel naar. Ik kan goed begrijpen dat je zo'n pokémon dan niet wil", reageerde ze. En daarmee besloot ze ook dat ze zelf nooit zo'n pokémon zou nemen. Alleen al het idee dat die zich tegen je zou kunnen keren...

Het was allemaal lastiger dan ze in eerste instantie had gedacht. Pokémon. Blijkbaar waren er nog meer dingen die mis konden gaan dan ze had gedacht. Het idee dat pokémon je fysiek pijn konden doen was duidelijk. Maar blijkbaar was mentale pijn ook nog mogelijk. Alsof het nog niet erg genoeg was.

Het Pokémon Center kwam uiteindelijk in zicht. Blijkbaar zag Alain het ook, er kwam een zucht van hem af. “Ik ehm— Ik denk dat ik eerst vraag of zij er wat mee willen en anders wordt het een Trade,” vertelde hij. Ze gaf een begrijpend knikje. Maar wilde nog wel mee naar binnen om alles te kunnen zien.  "Wat zouden ze dan bij het Pokémon Center kunnen met zo'n pokémon?" vroeg ze. Ze had überhaupt nog nooit eerder gehoord dat het Pokémon Center ook pokémon aannam.

Alain haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet,” gaf hij zacht toe. Oh. Dan hadden ze beide geen idee. Het zou een verassing zijn als ze de pokémon wel konden gebruiken. Want wees nou eerlijk. Waar was een grote, knuffelende inktvis die mensen kon hypnotiseren nou goed voor? Behalve criminelen dan. En dat was het Pokémon Center hopelijk niet.

Al snel stonden ze binnen en liep Alain op een werkneemster af. Fenna volgde hem net zo'n klein eendje dat achter haar moeder aan liep. “Ehm— nemen jullie ook Pokémon in?” Het antwoord van de vrouw was kort, bot maar wel duidelijk. Ze deden dat niet. “Dan ehm— dan is dat…” zei Alain terwijl hij naar een machine gebaarde. Ze had zo'n apparaat nog nooit gebruikt. "Hoe werkt dat dan?" vroeg ze toch wel nieuwsgierig.

“Ik ehm— Ik heb het nooit gebruikt, maar wat mij werd verteld…” vertelde Alain mompelend na een zucht. Ze gaf een begrijpend knikje voor ze achter hem aan liep naar de machine. Wat een gek ding. Alain legde de pokéball op het vlak. Hij leek duidelijk blij te zijn dat het in ieder geval uit zijn handen was voor nu. Hij scande zijn pas voor hij verder sprak. “Het is bedoeld als ruil over de hele wereld. Dus, ik stop hem erin en als iemand anders ook— Ah.” Midden in zijn zin lichtte het scherm van het apparaat op. “En dan ehm—” vervolgde Alain waarna hij op het scherm tikte. De oude pokéball verdween en al snel kwam er een nieuwe voor in de plaats. Oh. Dat was wel heel snel. “En… dat is het.” Alain pakte de pokéball met een behoorlijke frons op. Nieuwsgierig keek Fenna naar de bal. "Dus wat is de nieuwe pokémon?" vroeg ze. Ze had zoiets nog nooit gezien en was daardoor behoorlijk nieuwsgierig naar wat hij ontvangen zou hebben.