Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Het was een saaie dag. Een doelloze dag. Een dag waarop hij makkelijk een pakje sigaretten weg rookte uit pure verveling. En dat gebeurde ook. Alaric was een stukje gaan lopen om niet weer een hele dag in zijn kamer te zitten. Had zichzelf naar buiten geforceerd. Zijn blik ging al lopen opzij naar het gebouw naast hem. Was het hypocriet dat hij rokend langs een ziekenhuis liep terwijl er waarschijnlijk genoeg mensen binnen lagen die aan de gevolgen van sigaretten dood gingen daar? Misschien. Maakte hij zich daar langer dan een seconde druk over? Absoluut niet.
Hij bleef even staan en keek rustig naar de mensen die in en uit de ingang van het gebouw kwamen. En het was pas dat hij echt goed oplette toen hij een bekend gezicht het gebouw uit zag stappen. Een gezicht dat hij waarschijnlijk nog wel mee kon lokken naar een bar voor wat gezelligheid. Als hij het tactisch aanpakte. "Yo, Casimir!" hij stak een hand op terwijl hij naar de jongen toe liep. Niet omdraaien en weglopen Cas.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als er één ding waar hij momenteel een hekel aan had, waren het de vele bezoekjes aan het ziekenhuis. Allemaal omdat ze zijn rug in het oog wilde houden. Tot hiertoe verliep de genezing enigszins goed, dus moest hij gelukkig nooit te lang binnen zijn. Het langste dat hij moest wachten, was tot het zijn beurt was, maar daarna ging het steeds snel.
Eenmaal buiten was hij even blijven staan. Hij kon naar Alain zijn werk wandelen, of de taxi nemen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij een figuur op die hij maar al te goed herkende. Alaric. Snel keerde hij zijn rug naar de andere toe en wandelde de andere kant op. Een poging ongezien weg te komen, maar hij had beter moeten weten. Het was al te laat. Zijn naam luidde en zijn enige optie was om te doen alsof hij het niet gehoord had.
Casimir draaide zich om en stak zijn hand een klein beetje omhoog, al kon het net zo goed zijn dat hij gewoon zijn hand wat bewoog. “Alaric,” begroette hij de andere man toen die eenmaal bij hem stond. “Niet verwacht je hier tegen te komen.” Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar het ziekenhuis. Het zag er niet naar uit dat hij zelf van het ziekenhuis kwam, dus in elk geval had Myrddin hem nog niet gevonden.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Er kwam een grijns op zijn gezicht toen hij van een afstand zag hoe erg Casimir zijn best deed om Alaric's hele bestaan te ontkennen. Maar helaas. Het laffe handje dat een beetje omhoog ging gaf al aan hoe de jongen zijn mood was. Maar daar had hij niet zoveel boodschap aan. Casimir begroette hem terug en merkte op dat hij niet verwacht had om hem hier tegen te komen. "Hoezo? Had je verwacht dat ik hier ergens zou liggen?" hij snoof. "Ik ben geen vaste klant van het ziekenhuis, maar dat kan ik van jou niet zeggen. Ben je gevallen of zo?" hij keek even naar Casimir. Hij had iets meegekregen van Alain, maar die liet zoals altijd weinig los. Grappig hoe de jongen gek was op praten over Casimir totdat het ging over iets dat hem overkomen was.
Maar hij was niet naar Casimir toegegaan om gezellig met hem te praten op de stoep van een ziekenhuis. "Heb je zin om wat te drinken? Op doktersadvies natuurlijk," er kwam weer een grote grijns op zijn gezicht. "Ik weet nog wel een leuk plekje in de buurt." een plekje waar hij laatst toevallig naar binnen gestuiterd was. Waar toevallig Casimir's vriendje de drankjes maakte.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als Alaric je eenmaal zag, was er geen ontsnappen aan. Voordat hij het goed en wel wist, stond de man al bij hem. Van alle plaatsen dat ze elkaar tegen hadden kunnen komen, had Casimir toch gehoopt dat het ergens anders was. De opmerking van de andere deed hem even zijn schouders optillen. “Laten we zeggen dat het mij niet zou verbazen.” Als Myrddin de man gevonden had, zou het ziekenhuis waarschijnlijk nog meevallen. Casimir kon de blik van de kleine man goed herinneren. Het zou het niet verbazen als ze Alaric zijn graf konden bezoeken als die twee elkaar terugzagen.
Ongemakkelijk schuifelde hij even op zijn benen en keek de andere kant op. Was hij maar gevallen. Al zou een val dit niet doen met een mens, tenzij je heel lelijk viel. “Niet direct,” zuchtte hij diep. “Het is—” even zweeg hij om de juiste woorden te vinden. “Complex.” Zelfs al wist waarschijnlijk iedereen wat er was gebeurd, want het stond in elke krant en verscheen op elk nieuwsprogramma.
Met een twijfelende blik keek hij Alaric aan. Nu wat drinken was misschien niet het beste idee, maar na alles kon hij het wel gebruiken. “Waarom ook niet. Leid de weg,” zei hij met een klein handgebaar. Het was beter dan weer een dag thuis te spenderen.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alaric fronste kort toen Casimir zei dat het hem niets zou verbazen. Waarom? "Zo onhandig ben ik niet," kaatste hij meteen terug, als dat was wat Cas bedoelde, dan was er niets van waar. Hij had zeker er even uit gelegen door de tikken die hij gehad had van Loic's Pokemon, maar dat was ook wel het uiterste van het spectrum. Normaal lag hij er niet zomaar tussenuit. Het was niet direct van een val. Het was complex. "Een complexe val?" hij keek vragend naar de jongen.
Maar hij was het al snel vergeten toen hij daadwerkelijk toegaf en met hem mee wou. Wow. Wie was dit en wat had hij met Casimir gedaan? "Je bent echt hard gevallen of niet?" maar hij ging niet de kans lopen dat Casimir terug krabbelde nu. "Kom, vertel me maar alles over je complexe val als we daar zijn." Alaric begon met lopen, hij nam het voortouw. De bar die hij in zijn gedachte had moest Cas vast ook wel kennen. "Het is niet zo ver, een blok verder denk ik." als hij het zich goed herinnerde. "Drankje on me of course." Want wat had je aan een erfenis als je er niet mee kon smijten?
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Of Alaric iemand was die onhandig was, daar kon hij zich niet over uit. Voor zover hij gezien had was de man niet vreselijk onhandig. Traag schudde Casimir zijn hoofd. “Nee, maar wel goed in het maken van vijanden.” Zo’n erger vijanden dat ze zelfs de mensen die hij kende gingen storen. Casimir keek de andere even bedenkelijk aan. Hij was wel eens benieuwd wat voor uitleg de andere daarvoor zou hebben, maar het ging al snel weer over zijn eigen situatie.
Vermoeid wreef Casimir met zijn duim en wijsvinger door zijn ogen. “Wat als ik er niet over wil praten?” Hij stak zijn hand in de zak van zijn trui om het toch een beetje te ondersteunen. Zijn vingers waren altijd lichtjes gezwollen omdat hij zijn hand niet goed omhoog kon houden en de dokters raadden een mitella nog steeds af. De weg langs waar ze liepen kwam hem maar al te bekend voor omdat hij die ondertussen al vaker genomen. “Erg origineel,” zei Casimir. Ze gingen naar het café waar Alain werkte. “Wel een goede keuze.” In elk geval konden ze er zeker van zijn dat het drinken daar goed was.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Goed in het maken van vijanden? "Je praat in raadsels Casimir," merkte hij toen scherp op. Er was maar een vijand die hij zo snel voor de geest kon halen. En die was niet heel erg lang. De enige ander was een zekere Team Zekrom executive, maar Am had hem verzekerd dat die man te druk was om zich nog een keer met hem te bemoeien. Tenzij hij zijn werk niet deed, maar dat was niet het geval. Hij deed nog altijd netjes wat hem opgedragen werd.
Als Casimir er niet over wou praten? Alaric haalde zijn schouders op. "Dan praat je er niet over, je bent me niks verplicht." zei hij tegen de jongen. Hij was nieuwsgierig wat hem overkomen was, sure, maar hij hem niet onder gunpoint houden om er achter te komen. "Ik ga je niet martelen tot je praat of zo." vanuit zijn ooghoek had hij Casimir al een paar keer zien kijken, hij herkende de weg waar ze heen gingen. Dit werd bevestigd toen hij er een opmerking over maakte. Alaric hield de deur van het cafe waar Casimir's vriendje werkte open. "Na u natuurlijk." Cas mocht een mooi plekje uitzoeken. "Al besloten wat je wilt drinken? Want als je geen keuze maakt krijg je gekke mixdrankjes van Alain." de vorige keer had de jongen hem ook vloeibaar vergif willen laten drinken. De smeerpijp.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Eén mondhoek trok lichtjes omhoog, maar de kleine glimlach bereikte zijn ogen totaal niet. “Ik leg het dadelijk wel uit.” Dat was iets waar hij het zeker over wilde hebben, al zou hij bepaalde— delen weg laten. Maar het was makkelijker als ze daarvoor eerst konden neerzitten.
Bedenkelijk keek Casimir de andere aan. Hij zou niet zo snel zeggen dat hij en Alaric echt vrienden waren, maar langzaamaan kwam er toch iets van een vertrouwen. Het duurde enkel langer als tussen Alaric en Alain. Hij knikte dan ook enkel even kort, blij dat de andere het toch leek te begrijpen.
“Het strafste spul dat ze hebben.” Het was maar te hopen dat Alain in pauze was of achterin wat moest doen. Want anders zou hij hooguit een glas limonade voorgeschoteld krijgen. Snel scande zijn ogen de ruimte dan ook, maar voorlopig was Alain nog nergens te bekennen. “Het kan niet gekker dan wat jij al hebt gefabriceerd.” Die eerste avond dat ze Truth or Dare hadden gespeelt. Het drankje dat toen gecreëerd was had nooit mogen bestaan. Casimir koos alvast een tafeltje uit ergens tegen de muur en met een zachte zucht liet hij zich zakken op een stoel. Veel zin had hij niet om vandaag aan de bar te hangen. Het gips legde hij neer op de tafel en hij boog wat voorover want hoe minder druk er tegen zijn rug kwam, hoe beter.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Hij legde het later wel uit. Alaric's hoofd maakte nog steeds overuren. Wat wist Casimir over iemand die hem in het ziekenhuis wou hebben? Nou ja, voor nu had hij zich druk te maken over wat hij ging drinken in plaatst van wie hem het ziekenhuis in wou tikken. Casimir liep langs hem heen naar binnen toe en koos een rustig plekje aan een tafeltje uit, gelukkig maar, want hij had zelf niet heel veel zin om aan een bar te zitten. Casimir ook niet, want die legde zijn gips arm op tafel en leek meteen een positie aan te nemen die zijn halve lichaam zoveel mogelijk rust gaf. Alaric fronste. Wat was er met die gozer gebeurd?
"Als dat is wat je zoekt," sterk spul? Dat kende hij wel. Alaric stak een hand op naar een van de werknemers die net langs hun tafel liep. "Twee shots Goldstrike." daarna zouden ze wel rustig aan doen, eerst Casimir's slokdarm weg laten branden. Hij keek weer naar de jongen tegenover hem, die het had over het gore drankje die hij toen gemaakt had tijdens een avond Truth or Dare. "Nou, wat Alain mij de vorige keer in elkaar gefabriceerd heeft kwam behoorlijk dichtbij. Was echt goor." hij moest een beetje lachen. "Payback denk ik, daarna heeft hij wel iets lekkers voor me gemaakt dus het was oké." hij haalde zijn schouders op. "Maar vertel, wie wilt mij het ziekenhuis in hebben." hij zette zijn ellebogen op tafel terwijl hij geïnteresseerd naar Casimir keek. De shots werden op tafel gezet. Maar hij wou Cas zijn gezicht zien vertrekken voor hij die van hem dronk.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Slim was het niet om nu wat te gaan drinken, maar waarom ook niet. Casimir kon het gebruiken momenteel. Hij had nood aan een moment waar hij gewoon even geen zorgen aan zijn hoofd had en daar kon drank mee helpen. Zelfs als het was met Alaric. Het zou allemaal waarschijnlijk wel meevallen. De andere bestelde al snel twee Goldstrikes en ze konden niet snel genoeg komen.
Alain had hem verteld over de laatste keer dat Alaric hier was gekomen en daarbij waren enkele punten aan het licht gekomen die geen van beide wilde weten. Voorlopig was het vast veiliger om daar niets over te zeggen, want hij hoefde geen details te weten. “Je had het ook wel verdiend. Dat brouwsel van je had nooit mogen bestaan.” Nog steeds was Casimir blij dat hij er toen niks van gedronken had.
Scherp ademde Casimir in bij de vraag van Alaric. Gelukkig kwamen de drankjes als geroepen. Direct greep hij de zijne vast om die zonder twijfelen direct achterover te kappen. Het branden verschrikkelijk en hij voelde heel zijn keel en borst warm worden. Hij hoestte enkele keren terwijl hij het glas weer neer zetten. “Myrddin,” antwoordde hij dan eindelijk. “Enkele dagen geleden heb ik hem nog gezien. Hij leek op oorlogspad te zijn,” vertelde Casimir terwijl hij Alaric aan keek. “En hij was naar jou op zoek.” Zijn wenkbrauwen had hij wat omhoog getrokken om de andere vragend aan te kijken. Hij wilde wel eens een verklaring.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alaric lachte. Het drankje had nooit mogen bestaan. "Ingeschonken door Arceus himself," verklaarde hij enkel, voordat hij zijn blik gericht hield op de jongen die zonder twijfelen het kleine glas vastpakte en de Goldstrike achterover gooide. Er kwam een hoest uit, en hij wist zeker dat zijn keel nu moest voelen alsof hij in brand stond. "Sterk genoeg?" vroeg hij met een shit-eating grin op zijn gezicht.
Myrddin. Oh natuurlijk. De grijns was snel van Alaric's gezicht geveegd. "Hmm," humde hij enkel bedenkelijk terwijl hij luisterde naar de rest. De dwerg was op oorlogspad, en dat was niet zo vreemd na wat hij gedaan had. Hij had alleen gedacht dat de kleine man wel de decency had om Casimir en Alain er buiten te laten. Dat was duidelijk niet het geval. Maar hij kon Casimir niet vertellen dat hij met een snagball zijn Lycanrock gestolen en verhandeld had op de zwarte markt. Het had de Garchomp moeten zijn, helaas was dat mislukt. "Wat heeft 'ie gedaan? Heeft hij gezegd waarom hij mij zocht?" hij had iets meer info nodig voordat hij een leugen kon gaan vormen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De brandende sensatie was niet één die direct weg ging en bleef nog enige tijd hangen. Straf was het in elk geval en precies wat hij nodig had op dat moment. De woorden van Alaric deden één mondhoek even lichtjes optrekken. “Komt in de buurt,” zei hij half grappend. Nee, het was zeker sterk genoeg. Maar met slechts één shotje kwamen ze er niet. Zeker niet als ze het over dit soort onderwerpen wilde hebben.
Casimir verzetten zich nog wat op de stoel, op zoek naar een goede houding die er niet was. Eigenlijk wilde hij het helemaal niet over Myrddin hebben, maar als hij wat antwoorden wilde, had hij weinig keuze. Terwijl Alaric dan ook aan het spreken was, keek hij rond om te zien of hij iemand zag wandelen om die weer naar hun tafel te kunnen roepen. “Iets over wat je had gestolen van hem? Een pokémon denk ik.” zei hij zelf vragend. Veel kon hij zich niet herinneren van het voorval zelf, toch niet van wat de jongen gezegd had. Enkel wat ze nadien op de andere zijn Holo Caster hadden gevonden. “Hij dacht dat ik wist waar je was. Maar zelfs ik zou nooit hebben verwacht dat je op dat moment je glitterpakje aan het aantrekken was.” De eerste vraag die Alaric gesteld had, negeerde Casimir bewust.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Hij zuchtte. Die hond. Natuurlijk had hij staan schreeuwen over die hond van hem. Hij moest heel snel schakelen nu en ergens was hij heel blij dat ze nog maar een drankje hadden gehad in plaats van een stuk of vier. Al was Casimir al bezig om de volgende ronde aan drinken veilig te stellen. "Die hond van hem, viel mij aan." hij snoof. "Net als die smerige Gible die hij heeft. Garchomp ondertussen," hij huiverde nog net niet bij het idee aan het vliegende ding wat hem op de hielen zat.
"Hij werd boos, liet al zijn Pokemon los. Iemand heeft die Lycanrock van hem afgepakt, politieagent misschien. Geen idee, ik was zo snel mogelijk weg daar. Maar hij geeft mij de schuld er van, is makkelijker waarschijnlijk. Als hij wat uit wilt vechten moet hij bij mij komen, niet bij anderen die mij kennen." hij haalde zijn schouders op. "Volgende keer als hij weer wat flikt bij je, meteen bellen. Stap ik op Ash en zal ik hem persoonlijk even helpen met zijn woede probleem." Maar omdat Casimir begon over het glitterpakje, wist hij dus wel dat hij de contest gezien had. De grijns kwam terug op zijn gezicht. "Maar je hebt dus wel naar mijn contest entry gekeken, hoor ik hier." dat betekende ook dat ze waarschijnlijk gezien hadden wat er daarna gebeurde, de hele reden dat hij daar neer gezet was. "Wat vond je er van? Ik denk niet dat ik het verder op pak. Coordinator is toch niet iets voor mij. Je bent wel jaloers op mijn glitterpakje als ik het zo hoor, hij hangt nog in de kast hoor." en op verzoek trok hij hem vast nog wel een keertje aan als Casimir dat graag wou. Alaric had toch geen schaamte wat dat betrof.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Natuurlijk had één van zijn pokémon Alaric aangevallen. Het was niet eens meer een verrassing. Casimir schudde afkeurend zijn hoofd en klikte zijn tong tegen zijn gehemelte. Dit horen en erover nadenken maakte hem al lichtjes gefrustreerd. “Natuurlijk,” mompelde hij. Het lege glas bracht hij nog eens even naar zijn lippen voor het laatste druppeltje. Zijn maag keerde echter al wat om toen Alaric de Garchomp nog maar vermelde. Met het hand dat ingepakt zat in gips, wreef hij onbewust over zijn schouder. “Die jongen zou geen license mogen hebben,” mompelde hij.
Dan begon Alaric uit te leggen wat er precies gebeurd was en Casimir zijn gezicht vertrok. Ongelofelijk waar die jongen allemaal mee weg kwam. “Dat klinkt als iets wat hij zou doen.” Want de schuld op zich nemen en bekennen dat hij in de fout was, zou Myrddin nooit doen. Het was dan ook niet moeilijk om het verhaal te geloven. Dat de politie ten minste één pokémon van hem in beslag had genomen, was een goed iets. Het was een begin. De volgende woorden deden hem enkel even zacht hummen terwijl hij zijn blik afwendde naar zijn handen. “Zal ik doen,” zei hij, maar erg zeker klonk hij niet. Hij was net in staat geweest om Alain te verwittigen, hoe zou hij ooit in staat moeten zijn om Alaric te bellen?
Ondertussen stond er weer iemand aan hun tafel. “Doe maar iets van whisky— of misschien twee,” zei blik ging even naar Alaric om te zien of hij er nog één moest hebben. “Wijze keuze. Het was misschien maar goed dat het halverwege onderbroken werd,” zei hij kalm. In elk geval hadden ze zich vermaakt tijdens het optreden van Alaric. Casimir zou het hem ook niet nadoen. “Nee bedankt, hou dat maar mooi waar het nu hangt.” Anders zou hij er dadelijk nog in rondlopen thuis want tegen Alain zou hij geen nee kunnen zeggen.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Dat Casimir het verhaal meteen als zoete koek slikte bewees maar weer hoe erg hij klaar was met Myrddin. Geen moment werd er in twijfel getrokken of gevraagd naar waarom hij aangevallen zou zijn, het werd meteen voor waarheid aangenomen en dat was in zijn geval erg fijn. Waar die Lycanrock van Myrddin nu was wist hij daadwerkelijk niet, de eerste die hem een goede prijs voor het beest gegeven had had hem meegekregen. ID nummers zouden vervalst worden en misschien zou de hond nooit meer boven water komen. Hij maakte zich er niet meer druk om, hij was vooral pissig dat Myrddin zijn vrienden hier in betrokken had. En dan vooral degene waar hij al een probleem mee had.
Casimir bestelde whiskey. "Voor mij ook eentje, on the rocks." want niemand wou lauwe whiskey drinken. Hij was halverwege zijn show onderbroken, iets wat hij eigenlijk heel erg zou moeten vinden, als hij het niet geweten had dat het bij het plan hoorde. "Ja, dat was klote. Maar het publiek daar heeft zeer genoten nog." verzekerde hij Casimir. "Oh! En ik heb een lintje gehad wacht," hij ging met zijn hand door de zak in zijn jas waar hij zijn portemonnee uit haalde. Het roze lintje werd op tafel gelegd, samen met de whiskey voor hun beide. "Zonde, ik weet zeker dat Alain dat pakje prachtig gevonden had op je. Rood is vast helemaal jouw kleur." grijnsde hij voordat hij een slok nam. "Wat werd er eigenlijk verteld in die onderbreking? Ik heb er niet veel van meegekregen omdat ik.. bezig was." en daarna te vermoeid om nog na te denken om het op internet op te zoeken. Maar hij wist in grote lijnen wel wat er gezegd was, hij wilde alleen peilen hoe Casimir in die boodschap stond.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als ze dit op voorhand hadden geweten, zou Casimir nog naar de Contest zijn gegaan om het life mee te kunnen maken. Gelukkig hadden ze het nog op de tv kunnen volgen. “Daar twijfel ik niet aan,” zei hij, toch wat meer grappend bedoeld dat dat hij het echt meende. Zijn wenkbrauwen trokken toch een beetje samen toen dat de man een lintje boven haalde en die trots aan hem liet zien. Natuurlijk was het lintje ook nog eens roze. “Inkaderen en aan de muur hangen.” Of verstoppen waar dat het nooit meer daglicht zou zien. Dat was wat Casimir ermee zou doen.
Het whiskyglas nam hij vast om ervan te drinken terwijl hij luisterde naar Alaric. Met een wel erg diepe frons keek hij de andere aan. “Vast.” Gezien Alaric zijn nieuwe job, wilde hij dat pakje eigenlijk helemaal niet meer lenen. Misschien nam hij dat wel eens mee voor— nee, daar wilde hij niet aan denken. Een tweede slok volgde dus al snel. Casimir legde zijn onderarmen op de tafel om weer voorover te buigen. “Iets over Crescent Moon en de pokémon die de regering in beslag heeft genomen jaren geleden,” zei Casimir bedenkelijk. “Ze hebben ze blijkbaar nooit teruggegeven aan de rechtmatige eigenaars.” Niemand wist zelfs waar dat ze waren. Net zoals zijn eigen pokémon. Een diepe zucht rolde over zijn lippen en daar ging slok nummer drie.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Dat Casimir zo neerbuigend deed over zijn lintje had hij niet anders verwacht. "Hij is hartstikke mooi. Als ik een mooi lijstje vidn gaat hij boven mijn bed." glimlachte hij breeduit. Ja. Het was een geinige bijkomstigheid van zijn avontuurtje in de contestzaal. Ash kon hem wel vervloeken, de draak wou absoluut nooit meer optreden. Dat was hem duidelijk gemaakt na afloop.
Crescent Moon en de verdwenen Pokemon. Het klonk als een slechte speelfilm, maar het was realiteit in de Sinnoh regio geweest. Die Pokemon waren nooit terug gekomen en waar ze gebleven waren? "Hmm, lijkt me niet makkelijk om zoveel Pokemon allemaal massaal te laten verdwijnen." humde hij bedenkelijk terwijl hij nog een slok whiskey nam. "Die moeten ergens blijven toch? Tenzij..." ze alles dood gemaakt hadden. En dat was zijn theorie sinds hij dit verhaal van Amelie gehoord had. Want hoe anders ging je zoveel Pokemon ergens houden? Bewaren? Honderden, duizenden Pokeballs netjes labelen en op volgorde leggen? Nee. Het was makkelijker om ze gewoon op te doeken. "Er kloppen wel meer dingen niet in die organisatie." doelend op zekere leden waar hij problemen mee had, zoals Myrddin. Crescent Moon was niet zijn favoriete organisatie. "Allemaal huichelaars. Zou mezelf nog liever een arm af hakken dan daar voor werken." helemaal Saw-style.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als je het hem vroeg, waren coördinatoren trainers die hun pokémon niet genoeg onder controle konden houden voor een gevecht. Normaal zou hij nooit naar zo’n show kijken of zich er maar mee bezig houden. Nu met Alaric was het anders, maar dat was omdat het gewoon grappig was om de man op het podium te zien en was goede afleiding geweest.
Daarin had Alaric dan weer gelijk. Pokémon kon je niet zomaar laten verdwijnen, en zeker niet zoveel tegelijk. Het bracht wat vragen met zich mee waar ook Casimir geen antwoord op wist. Bedenkelijk humde hij terwijl hij het glas in zijn handen wat liet ronddraaien. “Ik heb geen idee,” sprak hij eerlijk. “Weet eerlijk gezegd niet goed wat ik ervan moet denken.” Het hielp niet dat hij rond die tijd nog in Kalos had gewoond en geen idee had van alles wat er hier aan de hand was. “Als ze nog ergens zijn? Waarom niet gewoon terug geven?” Dat was wel zo netjes. Of de mensen inlichten en vertellen wat ermee was gebeurd?
Instemmend en met een diepe zucht knikte hij. “Dat kan ik niet ontkennen. Liegen zijn ze goed in, hun leden hebben ze niet in handen, ze verwezenlijken niks,” zei hij lichtjes geïrriteerd. “En daar moeten we op vertrouwen,” snoof hij. De enige reden dat hij na alles met iemand van Crescent Moon had gesproken, was omdat het Kylian was. Anders zou hij geen woord tegen hen hebben gezegd.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Casimir wist niet zo goed wat hij er van moest denken. Hij ook niet als hij heel eerlijk was, hij was er niet bij geweest. Hij kende alleen de verhalen van mensen die hier gewoond hadden toen het gebeurd was. En het verhaal van Amelie. Als ze nog ergens waren, waarom niet terug geven? "Precies dat. Waarom niet terug geven?" kaatste hij de vraag terug. "Omdat ze waarschijnlijk nergens meer zijn." een duistere gedachte, maar wel eentje die voor hem niet zo heel er ver gezocht was. Casimir leek na Myrddin goed afgeknapt te zijn op Crescent Moon, met hoe meegaand hij was met wat er gezegd werd.
"Een stel opgehemelde boa's vertrouw ik voor geen meter," ze voerde niks goeds uit. "Enige waar je op moet vertrouwen is jezelf." verzuchtte hij toen. Klonk misschien wat sinister, maar het was waar. Ergens wou hij Casimir heel graag nog een keer vragen naar zijn 'val', maar ergens had hij ook het idee dat hij dat beter niet kon doen. En ergens had hij ook het idee dat Alain elk moment uit een deur kon stappen om hem een klap tegen zijn achterhoofd te geven dat hij hier zat te drinken met zijn boyfriend. "Is Alain eigenlijk aan het werk vandaag?" vroeg hij toen, Cas zou vast wel weten wanneer hij moest werken toch? Anders moet hij over zijn schouder blijven kijken. Er kwam nog een keer iemand langs hun tafel om te vragen of alles oke was. "Zou ik nog twee Blue Lagoons mogen?" die moest Cas ook proberen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Met een bedenkelijke blik bleef Casimir de andere aankijken terwijl hij zich probeerde voor te stellen wat ze met die pokémon gedaan zouden hebben. Alaric zijn input daarbij, hielp niet met de duistere gedachten uit zijn hoofd te houden. “Als in— echt nergens meer?” Dat zou betekenen dat er echt wat gruwelijks had plaatsgevonden. Zaken waar hij liever niet over na wilde denken.
Met Crescent Moon was hij ondertussen wel een beetje klaar mee. Nadat ze Myrddin doodleuk verder lieten werken en ze nadien ook nog eens op tv logen over iets waar ze niks mee te maken hadden, was Casimir het respect wel een beetje verloren. Enige waarop je kon vertrouwen was jezelf. “Ooit zou ik het met je eens zijn geweest.” Maar sinds kort was dat volledig omgeslagen. Sinds hij één iemand ontmoet had. Speaking of him…
Bij de vraag of Alain aan het werk was, keek hij om zich heen. “Normaal wel.” Maar de blonde jongen was nergens te bekennen voorlopig. Zijn schouders tilde hij dan ook even op. “Misschien in pauze?” Uiteindelijk dook hij altijd wel weer op. Casimir opende zijn mond om wat te zeggen toen er weer iemand aan tafel verscheen, maar Alaric was hem voor. Twee nieuwe drankjes werden besteld. Kort keek hij even naar het glas whiskey dat ondertussen bijna op was. Zoveel drinken was zeker en vast geen goed idee, maar het was niet dat hij het vaak deed. Voor deze ene keer was het vast oke. Hij kapte de whiskey nog even achterover en zijn gezicht vertrok terwijl hij even wachten tot de smaak zou gaan liggen. De drankjes die ze eenmaal voorgeschoteld kregen waren blauw, maar echt blauw.
