Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Casimir wist zelf ook niet zo goed wat er met de Pokemon gebeurd was. "Voor zo ver ik weet heeft niemand uit die periode ooit zijn Pokemon terug gezien." dus echt niks was boven water gekomen. Maar goed, wat kon hij er van zeggen? "Maar ik zat in Hoenn, waarschijnlijk te high om een fuck te geven ook nog. Of mezelf in een of andere domme situatie aan het werken." hij had zoveel shit uit gevreten. Geen tijd voor nieuws volgen wanneer je op het Mossdeep Space Center dak moest klimmen.
Op zijn volgende opmerking moest hij wel lachen. Niet omdat hij het perse grappig vond. "Ach ja, jij hebt Alain er nog bij. Die vertrouw ik ook wel." een van de weinige die op dat lijstje stonden. Niet hoog. Zeker nog niet boven Lucie en Amelie. Maar hij was er wel. Er zat niks slechts in die jongen, dat was fysiek onmogelijk. Hij zou wel aan het werk moeten zijn, waarschijnlijk had hij pauze. "Of we moeten weg zijn voordat hij terug komt, of ik moet me klaar maken om in elkaar geslagen te worden omdat we hier zitten te zuipen samen." en hij wist wel dat hij voor de laatste optie ging, want hij wou nog niet weg. Niet nu er een knalblauwe Blue Lagoon voor hem neergezet werd. "Maakt Al geen cocktails thuis voor je?Jij arme ziel.." had je zo'n getalenteerd vriendje thuis wonen en kreeg je gewoon water als een tweedehands vis. Die arme Cas.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Na het voorval tijdens het contest, had Casimir wel wat opzoekwerk gedaan. Er was maar weinig te doen en hij moest zich ergens mee bezig houden. Het was hem toen al opgevallen hoe dat er nergens werd verteld wat er met de pokémon was gebeurd, maar dit gesprek stond hem helemaal niet aan. Als ze de pokémon nu niet terug gezien hadden, zouden ze hen ook nooit terug vinden. Alaric wist gelukkig het gesprek weer een andere kant op te leiden en overdreven rolde Casimir zijn ogen bij de opmerking. “Natuurlijk, waarom verbaasd me dat niks?” vroeg hij enkel even kort.
Een kleine glimlach danste even op zijn lippen, voor die weer verdween wanneer hij zijn hoofd schudde. “Je gaat me nu niet zeggen dat je schrik hebt van Alain,” zei hij licht geamuseerd. Ze wisten beide al voor welke optie Alaric zou gaan. Nee, dit was geen reden om snel hun spullen te pakken en weg te wezen, daarvoor kende hij de man bij hem aan de tafel al te goed.
Casimir zou Casimir niet zijn als hij niet eerst bedenkelijk naar het fluo blauwe drankje zou kijken. Het zag eruit alsof hij puur suiker zou drinken als hij daar een slok van van. “Jawel,” reageerde hij, nog steeds het drankje bekijkend. Traag nam hij dan toch het rietje vast om ervan te drinken. Het was zoet en zeker beter dan wat ze hiervoor hadden gehad, een aangename afwisselen. “Maar zoals je al zei, hij zou nu niet blij zijn. Denk dat hij me aan m’n oor buiten zou sleuren nu.” Dat hield hem niet tegen. Voor deze ene keer mocht het. Zelfs al was het alles behalve slim.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Het was ook niet zo verbazingwekkend dat hij een complete idioot als tiener geweest was. Nog steeds wel, maar iets anders. "Tja, je bent jong en je doet domme dingen met je vrienden. Hoort er bij." Al wist hij niet zeker of dat voor Casimir er ook 'bij hoorde'. Hij zag er niet echt uit als een roekeloos type. De glimlach die kort op zijn gezicht kwam toen de hij zijn zorgen over Alain's aanwezigheid opperde was bijna reden om zijn drinken af te pakken.
Hij was niet bang voor Alain. "Ik ben niet bang, wat denk jij." zei hij met een semi-beledigde toon. "Ik kijk alleen niet uit voor wat er met mij gebeurd als hij er achter komt dat ik met zijn vriendje - die net uit het ziekenhuis, mind you - zit te drinken." dat was misschien niet zijn sterkste plan geweest. "Niet dat ik het niet gezellig vind, want we praten bijna nooit met elkaar." zoveel hadden ze elkaar ook niet te zeggen, maar het was fijn om mensen wat beter te leren kennen. Toen hij een slok van de cocktail nam werd het Alaric wel duidelijk dat hij rustiger aan moest gaan doen. "Maar, wij mogen ook fun hebben. Alain kan ons niet stoppen." en zo was het.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Alaric zag er zeker uit al het type dat allemaal zotte dingen gedaan had in zijn jeugd zonder erover na te denken. Zot genoeg wat het misschien een wonder was dat hij hier nog zat. Terwijl de andere sprak, knikte Casimir enkele keren. “Aha, uiteraard. Hoort erbij,” zei Casimir instemmend, al was het duidelijk te horen aan zijn stem dat het niet zo was voor hem. Eerlijk is eerlijk, hij zou niet eens weten wat hij moest antwoorden als iemand vroeg wat het domste ding was dat hij vroeger gedaan had. Traag sipte hij even van zijn drankje. Meestal zat hij gewoon thuis.
Niet bang voor Alain. Casimir kon niet anders dan Alaric geamuseerd aan te kijken. Nee, Alain was niet iemand waar je bang voor kon zijn. Daarvoor was hij veel te lief. Kort humde Casimir en met het rietje roerde hij door zijn drankje. “Hey, hey,” begon hij waarbij één arm defensief omhoog werd gehouden. “Het was enkel een check up.” Een kleine week of twee geleden, dàt was wanneer hij het ziekenhuis had verlaten…misschien was het wel te vroeg om al te drinken. Met die gedachten nam hij een nieuwe slok. Alles ging te snel naar binnen maar hij maakte zich er echt niet druk om. Voor even, kon het hem allemaal niet veel schelen. “Daar drinken we op.” En dat was precies wat hij deed. Zijn hoofd voelde echt al veel te licht aan voor de korte tijd dat ze hier zaten. De gedachten zorgde ervoor dat hij weer één mondhoek optrok in een kleine glimlach. “Oh ja, Alain gaat héél kwaad op je zijn.” Maar zo’n beer als een vent kon de kleinere jonge zijn woede vast wel aan.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Heel overtuigd dat het er bij hoorde leek Cas niet, maar die leek Alaric dan weer niet het type dat veel buiten gekomen was tijdens zijn jeugd. Zag je hoe wit die jongen was? Precies, weinig zonlicht gehad. "Heb jij geen domme dingen gedaan toen je jong was? Op een gebouw geklommen, een brandje gesticht in een container of zo? Dat ene spelletje met dat mes tussen je vingers? Echt niks? " om even wat domme dingen van hemzelf op te noemen.
Het was maar een check up. "Ja hey weet ik veel, jij verteld mij niks over je ziekenhuis avonturen en waarom je weer naar de klote gegaan bent." en dat was oké. Maar hij wou nog steeds vissen naar wat er gebeurd was met hem. Ooit zoihij er achter komen. Misschien na nog een paar blauwe cocktails. Dat Alain kwaad ging zijn was oké. Daar dronken ze op. Iets onhandig tikte Alaric zijn glas tegen die van Cas aan. "Op mijn snelle - en hopelijk pijnloze - dood dan maar." toch vroeg hij zich nog wat af. "Is mijn tong nou blauw?" jij stak hem uit naar Cas. Levensvragen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Hoe meer dat Alaric opsomde, hoe meer dat Casimir zijn gezicht vertrok. Het was wel duidelijk dat dit zaken waren die hij nooit had gedaan. “En waarom zou je dat doen? Is toch gewoon dom?” Soms begreep hij helemaal niets van mensen en hun gekke bezigheden.
Twijfelend keek Casimir de andere aan, duidelijk zijn opties aan het overwegen. Zou hij het zeggen— of niet. “Wacht,” zei hij met één vinger opgetild. Hij greep zijn Holo Caster erbij en probeerde die te ontgrendelen. Verkeerde code. Verkeerd geklikt. Twee keer dezelfde nummer. Simpelweg lukte het niet direct om het te ontgrendelen en ondertussen ging het gesprek verder.
“Hoop daar maar niet op, Alain is heel erg gemeen.” Het beeld dat hij voor zich had, van Alain die kwaad werd op Rick — Alaric deed hem zachtjes glimlachen. Waarschijnlijk zou hij ook niet blij zijn met hem, maar op dat moment klonk dat niet als een probleem. Zijn ogen vernauwde hij echter om wat beter te zien wanneer de andere zijn tong uitstak. “Blauw? Misschien?” Casimir stond op het punt zijn eigen tong uit te steken, tot hij besefte dat hij die natuurlijk zelf niet kon zien. Om het minder opvallend te maken wat hij probeerde, dronk hij maar weer van de cocktail.
Oja! Hij was iets aan het opzoeken. Snel richtte hij zijn blik weer op de Holo Caster, tikte wat in, en toonde het allereerste artikel dat tevoorschijn kwam. “Het was— ja.” Casimir had echt geen idee hoe hij erover moet praten, voelde enkel zijn hartslag weer versnellen samen met dat vreselijke benauwde gevoel. Meer drinken zou daar vast bij helpen.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Casimir vroeg zich duidelijk af waarin je zoiets zouden, dat liet hem al zien hoe weinig de jongen dit soort dingen had gedaan. Misschien dat Cas dan de betere vrienden had gehad vroeger. Alaric haalde zijn schouders weer op en leunde nonchalant iets achterover in zijn stoel. "Adrenaline rush? Je vrienden die je pushen en ik denk iets met bewijsdrang of zo." wie had de grootste ballen en durfde het meest? Hij had samen met een vriend van hem de meeste shit uitgevreten in de groep destijds. Een vriend die hij eigenlijk nu nooit meer sprak.
Ondertussen zocht Casimir iets op met zijn Holo Caster. Als hij het ding ontgrendeld kreeg tenminste. Ondertussen nog even stoken over hoe evil Alain wel niet was. "Geen zorgen, ik ken meer martel technieken dan Alain kent." een grappig geintje, maar waarschijnlijk niet eens een leugen. Hij zat in een rare wereld met rare technieken en werkwijzes. Zijn tong was een beetje blauw. Die kon dus blauwer. Door drinken.
Toen schoof Casimir hem zijn Holo Caster toe met een artikel in het beeldscherm. Een artikel dat hij gelezen had. Hij had nog bij zichzelf gedacht 'de arme ziel die Loïc tegen het lijf gelopen was'. Maar het was Casimir geweest. "Dat was jij? Met hem?" zijn ogen gingen van Casimir terug naar het scherm. Een frons op zijn gezicht. "Hij heeft toch niet die Garchomp op je-" nee hij moest zijn smoel houden. Hij verlulde zichzelf zo. Alaric schoof de Holo Caster terug naar Casimir. "Dat is heavy shit. Die man spoort niet." daar moest het dan maar bij blijven.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Op momenten als deze was het wel duidelijk hoe hard de twee van elkaar verschilde, zelfs vroeger. Natuurlijk was er Kylian die hem wel meesleurde, maar niet naar zaken als wat Alaric beschreef. “Verbaasd me dat je hier nog heelhuids zit.” Of misschien had de man gewoon ziek veel geluk.
Alain martelen… daar had hij wel andere manier voor. Casimir hield het braaf voor zichzelf, maar kon de glimlach niet onderdrukken. “Test je marteltechnieken maar uit op iemand anders, heb hem nog nodig.” Wat zou hij zonder de blonde man moeten? Even keek hij om zich heen of hij het bekende gezicht zou zien, maar voorlopig nog goed.
Terwijl de man het artikel las, keek Casimir enkel toe. Dit was makkelijker, zelfs al had hij geen idee wat er allemaal in het artikel gezegd werd. Hij had alles ervan ontweken. Bij de vraag knikte hij enkel even, omdat hij het gevoel had dat zijn stem zou overslaan als hij wat zou zeggen. Afwezig roerde hij verder door de blauwe drank die aan een te snel tempo verdween. “Halve rug is naar de klote— alles eigenlijk,” zei Casimir met een ongemakkelijke lach terwijl hij de gips even optilde en te hard liet neervallen. Er was eigenlijk helemaal niks grappigs aan. Toch kon hij er op dat moment, niet niet-mee lachen. Dat Alaric misschien over de man sprak met iets teveel herkenning, viel Casimir niet op. Hij leegde enkel de rest van zijn glas.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Het verbaasde Casimir dat hij hier nog zat. "Onkruid vergaat niet." en dat was een feit. Er kwam een glimlach op zijn gezicht toen hij het had over martel technieken. Casimir had daar hele andere ideeën bij leek het wel. Het was een gekke gewaarwording om de man te zien glimlachen, dat gebeurde niet vaak. "Ik zie dat jij andere ideeën hebt bij martelen." merkte hij half-lachend op. "Hou jij je vieze ideeën maar voor je." hij nam nog een slok van zijn cocktail.
Ze waren nog safe, maar hoe lang was de vraag maar. Hij had het artikel op zijn Holo Caster gelezen en Casimir knikte op zijn vraag. Dus hij was te grazen genomen voor Loïc. Zijn hele rug was naar de klote vertelde hij, alles. "Maar het gaat al wel beter toch?" vroeg hij, oprecht bezorgd. Hij wist nog hoe hij er bij had gelegen, hoe klote hij zich gevoeld had. Hij had niet eens zeker geweten hoe lang hij precies aan dat gure infuus gelegen had voor hij wakker geworden was. Het was Alaric nog niet opgevallen dat hij onbewust zijn glas leeg gemaakt had. Het meisje dat langs hun tafel kwam vroeg of ze nog een keer hetzelfde wouden en hij knikte enkel. Nog eentje dan. "Je Pokémon? Die heeft hij toch niet?" al wist hij eigenlijk het antwoord al wel. Casimir had een hele rits aan traited en speciale Pokémon in zijn bezit, die moest Loïc wel meegenomen hebben. Iets wat hij niet had, dat was waarschijnlijk zijn geluk geweest destijds. Alaric moest zich niet voorstellen wat er gebeurd was als hij er achter gekomen was dat Ash verhandeld was.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Er was geen haar op zijn hoofd dat er nog maar dacht om Rick te vertellen over bepaalde zaken. Dat was iets waar hij niets over moest weten. Het was puur persoonlijk. “Denk d’r nog ni aan,” zei hij gelijk. Misschien op andere momenten dat hij iets zou zeggen. Met een Truth or Dare of zo iets.
Ook al was het daarnet nog gezellig, was de sfeer nu veranderd. Casimir was al lang blij dat hij niets luidop had moeten zeggen, maar dat maakte het niet veel beter. Hoe goed hij ook was in doen alsof, als het over dit onderwerp ging was het moeilijk. De drank hielp helemaal niet. “Iets. ‘T gaat wel effe dure.” Hij was er op elk vlak nog lang niet, maar het zou wel komen. Zoals Alain zei had hij gewoon tijd nodig, zelfs al probeerde hij alles zo snel mogelijk achter zich wilde laten.
De lege glazen werden meegenomen en iets nieuws werd besteld. Dat er nu niets was waar hij van kon drinken of waar hij deels zijn aandacht op kon richten was het ergste. Het was de afleiding die hij nodig had. Zeker na de vraag die gesteld werd. Zijn kaken klemde hij op elkaar en hij ademde scherp in. Iets zeggen ging het niet worden dus knikte hij enkel. “Hey, hey! Jij, wacht, doe maar ook wat sterk, eender wat!” riep hij nog naar de serveerster voor dat hij zijn aandacht weer op Rick richten. “Er was— ik kon niks,” begon hij maar het was onmogelijk om uit zijn woorden te komen. Nerveus was hij met zijn voet aan het tikken. “Ik weet niet eens— Rose ze was ook geraakt door de— door de— ze lag zo stil.” Zijn extra bestelling kwam op het goede moment. Eén slok en heel het glas was leeg, wat zorgde voor een bezorgde blik van de serveerster. Het brandende gevoel en de sterke smaak deed zijn gezicht even vertrekken, maar het maakte niet uit.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Dat Casimir er niets over kwijt wou vond hij eigenlijk prima. Hij wou het ook niet weten wat die twee allemaal uitspookten in de slaapkamer. Hij vond Cas wel het typen voor een- nee. Nee, dat kon niet. Casimir bestelde nog wat sterkers bij het meisje er bij en ze liep meteen weer door om het te halen. Oh jee. De nieuwe drankjes werden op tafel gezet en snel nam Alaric een slok om de gedachte te verdrinken. Zijn ogen werden iets groter toen hij zag dat de jongen tegenover het het hele glas drank - hij wist niet eens wat het was, waarschijnlijk sowieso te sterk - achterover klapte alsof hij een glas cola had. Dat ging misschien iets te hard.
Het ging beter, maar Loïc had zoals verwacht zijn Pokémon. Hij had niks kunnen doen. "Je kan ook niks beginnen tegen hem," merkte Alaric wat verslagen op. "Die man is een van de grootste criminelen die rondloopt in deze regio. Denk er maar niet over na om daar nog achteraan te gaan." maar Casimir was eigenwijs en iets zei hem dat dat precies was wat de jongen ging doen. Met een schuin oog keek Alaric naar de voet van Casimir, die nerveus heen en weer tikte terwijl hij het er over had. Het was duidelijk dat hij een klap gehad had van het hele voorval. Niet alleen fysiek. Rose. Als hij drinken in zijn mond gehad had, was hij er waarschijnlijk half in gestikt. Alaric wist waar Rose was, hij had de Ninetales gezien. Sterker nog, de Ninetales woonde onder het zelfde dak als hij woonde. Alaric schoof wat in zijn stoel en nam nog een slok drinken voordat hij sprak. "Als ze dood geweest was dan had de politie dat je wel verteld denk ik.." zei hij toen tegen hem, in de hoop hem iets gerust te stellen. "Ze zijn vast nog wel ergens, ze komen niet zomaar het land uit." maar waar, dat kon hij niet zeggen. De enige Pokémon waar hij de whereabouts van wist was Rose. En of hij die zomaar terug kon geven aan Casimir.. dat wist hij niet. Alaric keek nog een keer achterom, had Alain gezien dat Cas dat hele glas leegtikte alsof het niks was? Hij hoopte van niet. Hij was echt een slechte invloed.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Nog nooit had Casimir zich zo licht in het hoofd gevoeld. Als hij nu recht stond, was hij er zeker van dat hij ergens op de grond zou eindigen. Zijn hele lichaam voelde vaag, een raar gevoel dat moeilijk te beschrijven was, maar duidelijk indiceerde dat hij veel te veel op had in een te kort tijd. Zonder de alcohol, had hij waarschijnlijk helemaal niks tegen Rick gezegd.
Je kan niks tegen hem beginnen.
Grijze ogen vonden die van Rick en hij bleef hem even aankijken. Er niet achteraan gaan was de boodschap, maar dat was een domme boodschap. Wat dacht hij? Dat Casimir niks ging doen? Hij kon niet niks doen. “Ik kan niet niks doen,” zei Casimir luidop. Hij zou— hij zou iets doen. Uiteindelijk, als hij beter was.
“Da lijkt me straf. Die mensen wete niks. Verbaasd me als ze wete wa links en rechts is.” Casimir moest zijn best doen om zich te focussen op wat hij zei, want het voelde alsof zijn tong in de knoop kon komen. Met omlaag getrokken mondhoeken schudde Casimir zijn hoofd. “Nee, ze hebben niks gevonden,” zei hij hoofdschuddend. Stelletje onbekwame prutsers dat het waren. Geen enkele pokémon hadden ze terug gevonden. Misschien hadden ze haar wel ergens— “Ik denk niet dat ik ze—”
Vanuit zijn ooghoeken zag hij iets verderop in de buurt van de bar iets bewegen. Een bekend figuur die hij maar al te goed herkende. “Ooh shit!” Hij greep de menukaart en opende die om vervolgens voor zich te houden. Perfecte manier om hem te verstoppen. “Hij mag ni weten da we hier zijn,” zei hij zacht alsof Alain hen anders kon horen. Dan moest hij sowieso naar huis. Dat kon hij niet hebben. Casimir vermaakte zich prima met Rick. Enkel het gesprek kon wat luchtiger.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
‘Ehm, Al?’ klonk een wat onzekere stem door de deuropening naar de personeelsruimte. Tweekleurige ogen keken nieuwsgierig op naar het meisje, welke even haar handen in elkaar wreef. Het was ongewoon voor iemand om nerveus te zijn rond hem, dus hij trok één wenkbrauw omhoog. “Ja?” vroeg hij, licht ongeduldig. Ze haalde even diep adem, voor ze begon te spreken, ‘Er is iemand en ik denk dat hij te veel heeft gedronken en ik legde de link niet meteen maar volgens mij is het—’
Heus niet, toch? Na de uitleg die hij had gekregen, pakte Alain zijn werk Holo Caster van het tafeltje en wandelde hij het café in. Nieuwsgierig keek hij rond en zodra zijn blik op de jongen viel, wist hij genoeg. Het moment waarop Cas zich achter een menukaart verstopte, was duidelijk waarom zijn collega nerveus was geweest. Ze had veel eerder moeten komen, want dit was niet de staat waar in Cas momenteel zou moeten verkeren.
Met een zucht pakte Alain twee glazen, vulde hij ze met water en wandelde hij af op het hopeloze tweetal. Waar Cas verborgen zat achter een menukaart. De absolute sukkel. Hij besloot maar te doen alsof hij Cas niet kon zien zo. In plaats daarvan richtte hij zijn blik op Rick, één wenkbrauw geheven en blik op standje onweer. “Rick,” groette hij hem, een begroeting die een verklaring eiste. Dat Cas sociaal was, was iets waar hij blij mee was. Maar alcohol? Zoveel? Nu?
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alaric keek naar Casimir om te peilen hoe hij hier in stond. Voorspelbaar, hij kon niet niks doen. Maar ze hadden niet gevonden en Casimir wou net uitleggen hoe dat zat toen hij de jongen ineens zag grabbelen naar de menukaart. Maar? Wat. Waarom? Alaric keek achterom, maakte oogcontact en draaide meteen zijn hoofd terug. Strak op de tafel gericht. Er was geen tweede kaart. Hij had niks. Shit. "Hij zat toch met pauze? What the fuck. Cas we gaan hartstikke dood hier." dit ging klote worden. Heel klote.
Alaric hoorde de voetstappen achter zich dichterbij komen. Hij voelde hem achter zich staan. Een hele drukkende aanwezigheid ineens. Toen hij zijn naam hoorde - of tenminste, de veel gebruikte afkorting - draaide hij zijn hoofd vriendelijk lachend om. "Hey Al, jij ook hier? Wat toevallig.." hij hoorde dat de jongen een uitleg wou, maar die had hij niet. Ging hij Cas onder de bus gooien nu? Zeker. Dit was een schip waar ze samen op ten onder gingen. "Heb je mijn nieuwe beste vriend Casimir al ontmoet? Echt een gezellige gozer. Cas zeg is gezellig hoi." hij tikte Cas onder tafel aan met zijn voet. De cover was toch al blown. Ze waren er gloeiend bij. "We zijn gezellig wat aan het drinken samen, gaat hartstikke goed toch Cas? Blue Lagoon is zijn nieuwe favoriet. En Cas heeft net een atje gedaan. Zo trots." hij moest stoppen met ratelen. Maar Alaric vond het stiekem wel leuk.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Nu hadden ze het gedaan. Waarom waren ze naar hier gekomen? Zoveel opties en hier zaten ze. Casimir deed zijn best om zo geïnteresseerd mogelijk naar de menukaart te kijken, proberen in te blenden met de omgeving. Maar het was hopeloos. “Sssst,” histe hij toen Rick begon te praten. Zo gingen ze helemaal dood! Dit was zeker Rick’s schuld. Honderd procent zijn schuld. Tweehonderd procent zelfs!
Voetstappen kwamen dichterbij en dan Rick. Traag en met een betrapte blik, liet hij de kaart weer zakken. In elk geval durfde Casimir de andere nog aankijken, met een schaapachtige glimlach. “Hey!” riep hij echter verontwaardigd toen Rick hem aantikte, enkel om net een tikkeltje harder de andere weer aan te tikken. Maar Alain zijn aanwezigheid was belangrijker nu dus draaide hij zich weer naar hem om. In vergelijking met aan het begin van hun bezoekje hier, hing hij nu nog harder op de tafel. “Uhu! Super gezellig! Rick heeft me ook een uhm— zo’n shotje van uhm— Ah! Ik wist helemaal niet dat je moest werken vandaag.” Was praten altijd zo moeilijk? Tijdens zijn mislukte uitleg wees hij wat naar Rick en keek hem aan alsof de antwoorden op zijn gezicht te vinden waren, tot hij het helemaal opgaf.
Zijn grijze ogen vielen op de glazen water die Alain bij had. “Zie eens aan, precies wat we besteld hadden, eh Rick? Geef maar, geef maar.” Hij boog wat voorover op de glazen aan te pakken, maar zou misgrijpen als het niet gwn voor hem werd gezet. Doen alsof ze inderdaad water besteld hadden. Dan zou Alain minder boos zijn op Rick.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
“Ik werk hier.” Alain hief één wenkbrauw na de opmerking dat het toevallig was dat hij hier was. De absolute idioot. Toen hij Cas onder de bus gooide, wendde Alain zijn blik af naar de andere jongen. Cas heeft net een atje gedaan, wist Rick hem nog te vertellen. Op dat moment trokken Alain’s wenkbrauwen licht samen in bezorgdheid, al werd dit al snel weggeduwd toen Cas zei dat het super gezellig was. Arceus, die man was ver heen.
“Ik—” begon Alain toen Cas zei niet te weten dat hij moest werken vandaag. “Cas—” Hij schudde zijn hoofd even. Natuurlijk wist hij dat. Er werd een afleid-poging gedaan met de glazen water, maar arme Cas was zo ver op een andere planeet dat hij mis greep terwijl Alain de glazen beet hield. Eén glas zette hij voor Cas, waarna hij zijn hoofd even schudde. “Drink op,” commandeerde hij met een diepe zucht. Als Cas slim was, gooide hij dat glas ook achterover.
“En jij—” ging Alain door. Even twijfelde hij, voor hij het glas water boven Rick’s hoofd leegde. “Ben je nu weer wakker?” vroeg hij scherp. Het glas werd iets hardhandiger op tafel neergezet, waarna hij naar Cas gebaarde. “Hoe stom moet je zijn als dit je een goed idee lijkt?!” histe hij, om niet door de bar heen te schreeuwen. Wat een idioot. Wat een volslagen idioot.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alain was niet happy. Iets dat hij al verwacht had. Net als het feit dat hij hier werkte, dat had Alaric geweten. Maar wat was het leven zonder een beetje spanning. Casimir was 's werelds slechtste leugenaar en dat bleek met elk woord wat uit de jongen zijn mond kwam verder bevestigd te worden. De trap die hij onder tafel kreeg had hij niet eens echt gevoeld.
Het hele riedeltje over het water werd niet voor waarheid aangenomen. "Cas, hij kan ons hele bonnetje zien." en iets zei hem dat Alain die wel even bekeken had voor hij hier heen kwam. Cas kreeg het glas water. Alaric verwachtte dat we nu ook een voor hem neergezet werd. Maar nee. Die inhoud ging over zijn hoofd heen. In een keer was hij doorweekt. Het kletterende water op de grond trok kort de aandacht van de rest van de gasten, voordat Alaric in lachen uitbarstte. "Hello I am under the water," citeerde hij de meme zonder na te denken of Alain nu nog bozer zou worden. Hij had Alain nog nooit boos gezien. Maar als dit het was. Toen de vraag hem gesteld werd of hij wakker was, in combinatie met het glas dat op tafel gezet werd, keek hij Alain pas aan. Hoe stom hij was om dit een goed idee te vinden. "Ik was al wakker, dankje. Ik kan mijn drank goed hebben." gelukkig had hij zijn haar al vast zitten, maar hij streek de natte plukken nu ook naar achteren toe. "Jij doet nu net alsof ik die jongen hier onder schot jou en hem drank heb zitten voeren. Dit -" hij gebaarde naar hem en Cas en de tafel. "Is geheel vrijwillig tot stand gekomen. Gun die jongen wat fun na zoveel ellende." Ellende waar Alain niks over gezegd had toen hij het gesproken had de vorige keer.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Ze waren betrapt. Daar konden ze niet onder uit. Waarom had Rick ook gedacht dat het een goed idee was om naar dezelfde bar te gaan als waar Alain werkte? Zeker als ze gingen drinken. Zelfs al probeerde hij om met goede excuses te komen, Alain leek er niet in te trappen. Jammer genoeg. Toch was de poging daar en hij kon het alleen maar proberen.
Een glas water werd voor zijn neus gezet en die van Rick— die eindigde ergens anders. Heel de inhoud werd geledigd over de andere zijn hoofd. Casimir deed zijn best om een lach in te houden, maar het begon met wat gegrinnik, voor het over ging op heus gelach. Alles deed pijn en hij voelde zijn ribben en rug klagen door het gelach, maar dat maakte niet uit. Hij boog voorover en legde zijn hoofd op zijn arm die al op de tafel lag. “Arceus,” mompelde hij door de pijn en het gelach heen. Het was hoorbaar dat het alles behalve comfortabel was. Zijn andere arm sloeg hij om zijn borst heen. Het voelde haast alsof alles opnieuw aan het breken was.
Wat er verder nog gezegd werd, ontging hem even door het gelach. Dat was tot Rick naar hem gebaarde en even zijn aandacht wist te trekken. Het glas dat voor hem stond pakte Casimir eindelijk vast, terwijl hij door het gegniffel probeerde te drinken. Dat was tot hij het glas weer neerzetten en enkele keren overduidelijk knikte. “Ja, beetje fun na alle ellende,” zei Casimir overtuigend. Hoe je het draaid eover keerde, hij had plezier, tot op zekere hoogte. Voor even wist hij serieus te blijven en zijn lach in te houden, tot hij naar Rick keek en het gewoon opnieuw begon. “Arceus,” mompelde hij opnieuw.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Natuurlijk had Rick het lef om een meme te citeren nu. Hij zei wakker te zijn en ging door dat hij Cas niet onder schot had gehouden om met hem te drinken. Alain haalde even diep adem, voor hij zijn tong tegen zijn gehemelte klikken. “Gun die jongen wat fun?” histe hij, moeite hebbende om zijn toon laag te houden zodat niet de hele tent mee kon luisteren. “Ik gun hem alles Rick, maar als hij boven de WC hangt met gebroken ribben en die rugwond dan—” Hij schudde zijn hoofd. “Je bent een volslagen idioot als je denkt dat—”
Maar, Cas was aan het lachen.
De irritatie verdween van Alain’s gezicht toen hij om keek naar de jongen en een voorzichtige glimlach trok aan zijn lippen. Hij humde even bedenkelijk, voor hij knikte. En natuurlijk begreep hij het ergens wel. En er was niets wat hij Cas niet gunde, niets wat de jongen niet verdiende in zijn ogen. Maar, dit was stom. En Rick had beter moeten weten.
“Cas? Drink je glas leeg, anders heb je morgen spijt,” verzekerde hij de jongen, waarna tweekleurige ogen Rick weer vonden, teleurstelling duidelijk op zijn hele gezicht. “Je kan aan de bar betalen en dan kan je naar huis.”
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Mama Alain was heel erg boos, dat kon hij aan zijn gezicht aflezen. Toch kon Alaric alleen maar de fun er van in zien. Tuurlijk, Casimir zou morgen spijt hebben en misschien vanavond al zijn hele maaginhoud in de wc deponeren. Maar hey, het was wel rete-gezellig. Totdat Alain opdook om over Cas heen te moederen. Misschien was drinken terwijl je aan pijn medicatie zat niet zo'n slim plan nee, maar ja. Er volgde nog een hele preek over gebroken ribben en een rugwond. "Ik heb boven de plee gehangen met gebroken ribben en een schotwond, valt allemaal best mee. Ik leef nog steeds, niks aan het handje." er kwam een grijns op de jongen zijn gezicht, niet meer nadenkend over de woorden die hij uitkraamde.
Wacht. Wat was dat voor geluid? Alaric zijn blik schoot geschrokken naar de andere kant van de tafel. Was Cas nou.. aan het lachen? Hij had de jongen nog nooit horen lachen. Niet eens zien lachen tot een paar minuten geleden. Wat een avond. Alaric snoof met een glimlach op zijn gezicht. Die mafkees was compleet van de wereld vertrokken. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Alain's woede een beetje wegsmolt door dit. Misschien dan toch... nee. Casimir moest zijn glas leeg drinken, Alaric moest naar huis. Maar dat was hij nu toch al van plan. De hele vibe was vermoord door de jongen met de boze twee-kleurige ogen. Alaric stond op, bleef een paar seconde stilstaan om zijn balans te vinden. "Een fijne avond heren," zijn blik ging naar Cas. "Was gezellig, echt oprecht." hij meende het, dat gebeurde niet vaak. Alaric liep naar de bar en betaalde daar de hele rekening. Hij schoof nog wat extra geld naar het meisje toe. "Voor die dunne gozer met het lichte haar, kan hij een doosje vrolijkheidjes voor zichzelf kopen." het meisje lachte een klein beetje en toen liep Alaric - niet helemaal recht, maar het ging - naar de deur om naar Am's huis te komen.
