Tales of

Sinnoh

“Dat bewijst m’n punt,” bromde Alain geïrriteerd toen Rick zei met gebroken ribben en een schotwond boven de WC te hebben gehangen. Hij begreep niet in welk universum dat deze situatie beter moest maken. Sterker nog, het betekende dat Rick zeker beter moest weten. Want hoe leuk dit nu ook leek, de volgende dag zou miserabel zijn. En Cas verdiende beter dan dat.

Alain’s blik, als het zachtgekookte ei dat hij was, verzachtte toch wat toen Rick zei dat het gezellig was en Cas het duidelijk nog eens leek te willen herhalen. Sukkels waren het, maar… Hij keek even hoofdschuddend naar zijn sukkel. Toen deze dan ook weer sprak, ontsnapte er een teleurgestelde zucht. Dit ging een lange dag worden.

“Als je niet kan lopen, til ik je naar de personeelsruimte dus hup hup, kom mee.” Hij hield zijn hand uit naar de wel-over-aangeschoten jongen en was benieuwd in hoeverre deze zich op twee benen zou kunnen houden.

Cas dronk het glas leeg en voor Alain het door had, veegde hij zijn hand even door Cas zijn haar. “Goed zo,” merkte hij met een lichte glimlach op. En waar hij heus teleurgesteld was in wat zijn acties zouden brengen, was er iets aandoenlijks aan Cas op dat moment. Misschien was het omdat hij zich de laatste keer bijna niet meer kon herinneren dat hij er zo zorgeloos uit had gezien, of misschien was het omdat Cas zich gedroeg als een klein kind en Alain in de mama veranderde.

Eén wenkbrauw werd geheven toen Cas zei dat hij het hem zou willen zien proberen. Als Alain niet doodsbang was die rugwond te openen, had hij hem bridal style mee naar achteren genomen. Maar, helaas was dat geen slim plan en moest hij de ander dus maar ondersteunen.

“Pak mijn hand, dan lukt het wel,” verzekerde hij de jongen. Hem overeind houden zou niet zo’n probleem zijn, maar dan moest hij zich wel gedragen.

Cas telde af alsof het een grote onderneming was en Alain liet hem maar doen. Hij zette zich iets steviger neer zodat hij de jongen overeind kon trekken en nog voor hij het wist, moest hij zijn balans bewaren om niet samen tegen de grond te eindigen. Hij schudde zijn hoofd even, één hand op de bovenarm van de ander terwijl hij met zijn andere hand die van Cas beet bleef houden. Onbewust wreef hij zacht over de bovenarm van de ander, al wist hij niet of dat voor zijn eigen rust of dat van Cas was.

“En jullie wilden nog door drinken,” zuchtte hij toen Cas vroeg of de wereld altijd zo draaide. Hoe waren ze in Arceus’ naam ergens gekomen? Waarschijnlijk kotsend op zijn werkvloer, of op z’n minst op het toilet. Rick mocht van geluk spreken dat Alain ze voor die tijd had gevonden, anders was het allemaal enkel erger geweest. De idioot.

“Blijf maar even staan. Als het weer een beetje gaat, lopen we, ja?” besloot hij, geen aandacht gevende aan de vele blikken die op hen gericht waren. Arceus. Zijn gezicht vertrok bij het idee dat Cas mogelijk moest overgeven en ze moesten nog met de auto— Gadver. Hij moest maar een emmer van werk meenemen, anders kon hij die auto nooit meer in.

Het viel mee, aldus Cas. Alain liet een zucht weerklinken en schudde zijn hoofd even. Natuurlijk viel het mee. Alcohol had dat effect. Als Cas de volgende dag nog het zelfde zou zeggen, zou Alain verbaasd zijn. Maar, de jongen was geen drinker en hij had zijn katers meegemaakt na veel minder. Alain had zelf veel minder last, maar hij kon zich ongeveer inbeelden hoe Cas er vannacht en morgen aan toe zou zijn en van geen van beide beelden werd hij gelukkig.

Natuurlijk probeerde de sukkel zonder hem te gaan lopen en Alain kon enkel toekijken hoe Cas onderuit zou zijn gegaan als het niet voor de tafel was, te bang om de jongen alleen meer pijn te doen als hij zijn arm zou grijpen. Waarom kon hij dit niet gewoon doen als alles in orde was? Maar, hij wist maar al te goed dat dit niets was wat Cas normaliter deed.

Hij stapte hoofdschuddend op de jongen af en ging aan zijn zij staan. “Sla je arm over m’n schouder, kom op,” mompelde hij, klaar om zijn eigen arm om de onderrug te slaan en hem mee te nemen. Hopeloos dit; absoluut en compleet hopeloos.

Gelukkig was Cas niet te eigenwijs om de hulp te aanvaarden. Misschien zelfs een beetje te enthousiast. Alain kon een kleine gniffel niet onderdrukken toen een arm uitbundig om hem heen werd geslagen en hield de hand van de jongen vast zodat hij daar bleef hangen. Zijn andere arm sloeg hij om Cas’ onderrug, hand stevig om zijn heup om hem bij zich te houden. Al het volk wat hen aankeek… ach, wat maakte het ook uit.

De woorden die Cas sprak, zorgden voor één geheven wenkbrauw. Waarom— Wat? Een frons ontstond en Alain schudde zijn hoofd even, terwijl ze langs een tafel stapten en hij zijn best deed om Cas niet tegen een stoel te slingeren. “Geen zorgen. Ik ben van plan je nog veel vaker overal mee naartoe te nemen,” verzekerde hij de jongen, zelfs al had hij niet echt een idee wat hij wilde zeggen. Waarschijnlijk had Cas zelf ook geen idee, gezien de blik op zijn gezicht.

Toen een collega hen aan zag komen, werd de deur naar de personeelsruimte vast geopend en Alain mondde een geluidloos bedankje haar kant op. Een vragende blik kwam terug, maar hij schudde zijn hoofd; hij legde - voor zover ze het hoefde te weten - later nog wel uit wat er aan de hand was. “Oké. Ga maar even op de bank zitten voor nu,” mompelde hij. Het was beter dan in het café. Dan kon hij kijken wat de beste oplossing was. En nog een glas water halen… of twee.

Er was iets aandoenlijks aan een Cas die zijn zorgen los kon laten. En dat betekende niet dat Alain het eens was met de hoeveelheid die er gedronken was, maar wel dat hij de charme zag in af en toe… eens samen iets meer drinken. Het was al zo geweest met Valentijn en hij wist zeker dat een paar glaasjes samen op een goed weekend geen kwaad kon. Even het randje eraf, even tot rust komen. Iets meer zien van de Cas die zo kon lachen, want daar kon hij elke dag voor vallen. En misschien was alcohol daar niet voor nodig, maar met mate was het fijn.

Alsof Alain hem thuis zou kunnen achterlaten. Alain gniffelde even en schudde zijn hoofd. “Ik laat je nergens achter,” knipoogde hij. Natuurlijk zou hij Cas nooit ergens heen forceren, maar zou hij zich ooit schamen om de ander mee te nemen? Absoluut niet. Het tegenovergestelde was waar. Wat er ook gedacht werd, Alain was trots om de ander aan zijn zijde te hebben. Zelfs na hoe Cas zich nu op zijn werk liet zien, zou Alain het nooit invloed op iets laten hebben. Waarom zou hij? Er zouden nog genoeg fouten zijn die hij zou maken; hij zou hopen dat Cas er het zelfde in zou staan.

Drinken was vermoeiend. Alain lachte even en pakte een nieuw glas uit een kastje, om het glas weer met water te vullen en deze aan Cas te overhandigen. “Drink deze ook op, oké? Ik ehm— Ik ga even regelen dat ik je mee naar huis kan nemen. Kan ik nog iets voor je doen?” Wat een chaos. Maar, ze kwamen er wel.

Alain schudde zijn hoofd even, maar was tevreden dat Cas zijn glas toch begon leeg te drinken. Hij keek nog heel even toe, voor hij zich omdraaide en de personeelsruimte uit stapte. De eerste oplossing was om zijn collega te vinden, wie snel genoeg akkoord ging met wat langer doorwerken als hij haad middagdienst van de volgende week over zou nemen. En met die afspraak kon hij zonder Kaz lastig te vallen terug de personeelsruimte in. Scheelde hem weer een hartaanval.

Alain hielp nog even met het afrekenen bij één van de tafels die hij die dag op zich had genomen, legde nog wat uit over een andere tafel en stapte uiteindelijk weer de personeelsruimte in. Tweekleurige ogen stonden bezorgd en teleurgesteld gericht op de jongen die daar op de bank zat, al wist hij zijn mondhoeken al snel genoeg in een lichte glimlach omhoog te trekken. Het kwam allemaal wel goed. Hij stapte op één van de kastjes af, viste er een emmer uit en maakte de mentale notitie die weer mee terug te nemen de volgende dag.

“Als je in m’n auto kotst hebben we een probleem,” waarschuwde hij Cas, voor hij zijn hand weer uithield om hem overeind te helpen, emmer bungelend aan zijn elleboog. Cas in de auto krijgen zou niet zijn makkelijkste taak worden, maar zolang hij zijn foute beslissingen niet uit zou braken op de vloer van zijn auto, vond Alain alles best.

Kotsen? Daar deed Cas niet aan. Enkele uren later zouden ze beiden leren dat dat misschien wel de grootste leugen van de dag was. Maar, op dat moment kon Alain enkel hopen dat het waar was. “Ja, ja,” wuifde hij de woorden weg. Het maakte niet uit. Hij hoopte gewoon dat Cas geen spijt zou hebben van vandaag.

Alain dankte elke God dat Cas niet zwaar was toen hij hem naar de auto moest helpen. Als het niet was geweest voor zijn ribben en rug, had hij de ander waarschijnlijk opgetild want dan had hij het gewicht in elk geval kunnen verdelen, terwijl hij het nu aan één kant overeind moest houden. Hij was allang blij dat de parkeerplaats niet ver was en dat hij hier met de auto kwam, niet met het openbaar vervoer.

“Ik waarschuw je,” zei hij terwijl hij zijn autodeur onhandig opende en Cas erin hielp, om de emmer op zijn schoot te zetten. “In de emmer, anders mag jij morgen met je kater poetsen.” Waarschijnlijk zou hij alsnog helpen. Maar, met die woorden deed hij de deur dicht. Tijd om naar huis te gaan.

Zucht.