Tales of

Sinnoh

Het verhaal over kots was niet heel erg lekker, maar de frons op haar gezicht werd wat bezorgder toen Alaric het had over op je handen over de rand van een flat lopen. En dit moest haar overtuigen om hem uit te nodigen? Ze wilde geen overledene op haar feesten. Hij zei gelukkig al snel dat hij tegenwoordig beter ermee om wist te gaan en ze keek hem even bedenkelijk aan, voor ze zuchtte.

“Hier? Meer dan genoeg,” sprak ze met een schouderophaal. “We hebben de honderd man wel eens aangetikt en dan lag de helft uitgeschakeld ergens in de achtertuin en de andere helft lag verspreid door het huis,” lachte ze. “Om één of andere reden beginnen er altijd wat mannen alles uit te doen en wordt er dan aan skinny-dipping gedaan,” ging ze door. Niet dat ze zou klagen, uiteraard. “Er waren ooit een stel idioten die van de eerste verdieping het zwembad in zijn gesprongen, maar daar was ik niet heel blij mee,” ging ze door. Alles was leuk en aardig, maar ze wilde niet dat haar feest afgekapt moest worden omdat een idioot zijn nek brak.

“Maar, de keer die me het meeste bij staat,” ging ze door, zichzelf weer wat omhoog duwend terwijl ze haar handen op de stoel liet leunen. “Dat is toen ik met een vriendin naar een festival gingen in Kalos. Onderweg kwamen we iemand tegen die ik had ontmoet in Kanto, wie zei dat hij ons wel aan iets… kon helpen,” legde ze de situatie kort uit. “We rookten het, maar we merkten het niet echt? Dus na een paar uur op het festival besloten we dat we wat vers spul konden roken. Homemade, noemde hij het. Nog steeds voelden we niets, dus we namen er ieder nog één en gingen uiteindelijk wat teleurgesteld terug naar het festival omdat de band waar we voor kwamen op zou komen…” ging ze door. Nu kwam er een grijns op haar gezicht.

“En toen hitte alles. Ik wist niet meer of ik op het podium of in het publiek stond. De muren kwamen mijn kant op en ik weet vrij zeker dat een Pikachu tegen me praatte,” lachte ze. “Er was een glitterbooth en ik deed mijn shirt uit en werd compleet beglitterd. Ik heb mijn shirt nooit meer opgehaald en heb de hele avond gedanst met niets dan glitter over mijn bovenlijf,” ging ze door. De glitternips waren absoluut een herinnering.

“Ik heb nieuwe vrienden gemaakt die nacht en op gegeven moment heb ik met iemand naar de sterren gekeken - achteraf bleken er maar drie zichtbaar te zijn, maar wij dachten dat het de mooiste hemel was die we ooit hadden gezien,” ging ze door. “Volgens mij ben ik daar in slaap gevallen, maar… ik werd in een hotel wakker met mijn vriendin.”

“Ik vond nog een week lang overal glitter terug.”

Pics or it didn’t happen. “Keep on dreaming,” antwoordde ze direct. Nee, Alaric zou de foto’s van haar en haar schitterende (letterlijk) glitternips nooit te zien krijgen. Gelukkig had de glitter genoeg bedekt om het kindvriendelijk te houden, maar het was alsnog… wat naakt allemaal. Niet voor de kinderoogjes van Alaric, dus.

Alaric vertelde over een vriend van hem wiens gezicht compleet was ingekleurd en Amélie lachte kort. Ze zou er niet om hebben gelachen als dat bij haar gebeurde. Immers had ze haar koppie nodig om te krijgen wat ze wilde in het leven. Als ze eruit zag als iemand die dag dat zijn bivakmuts een personality trait was, zou hier niet veel van terecht komen.

“Vooruit, dan. Je moet maar eens langskomen als we hier een feest hebben,” besloot ze. Haar verjaardag was in Augustus, maar er was altijd een kans dat ze voor die tijd besloot een feest te geven. Het lag er maar net aan hoe vaak pappie nog weg zou zijn voor werk, gezien ze na een bepaalde tijd altijd besloot dat ze het verdiend had. Ze was immers zo alleen in dit veel te grote huis.

Niets bleef voor altijd verborgen. Amélie rolde haar ogen even geamuseerd terwijl ze hem aankeek. “Blijf dromen,” gaf ze aan met een knipoog nadat hij haar een duwtje gaf. Oh, nee, die foto’s bleven ver weg van hem. Want zodra hij wist wat er onder haar jurkjes schuil ging moest ze hem vast nog veel vaker herinneren dat hij minderjarig was. Konden ze niet hebben, uiteraard.

Ze had zijn nummer, dus ze kon hem een bericht sturen wanneer het zo ver was. “Promise,” reageerde ze. Natuurlijk was ze nu benieuwd hoe het zou zijn om hem erbij te hebben. Ze zou er vast geen spijt van krijgen. Immers waren er zoveel mensen op die feesten… wie weet wat er kon gebeuren.

Hij kende hier niemand - maar het volk hier was raar. “Ze liet je zo haar beha zien?” vroeg ze, toch wel verbaasd. “Nou, dan weet je waar je het moet zoeken…” ging ze door met een schouderophaal. Zo’n meisje was er dan absoluut één die je zo in je bed kon krijgen voor een nacht. Amélie was daar het type niet voor (of, nuchtere Amélie niet), maar ze had genoeg van die types meegemaakt. “Dus, kleine Ric komt naar Sinnoh en scoort meteen een boobieflash. Ik ben zo trots,” ging ze theatraal door, haar hand op haar borst.

Het was niet zo bijzonder. Althans, dat was wat Alaric zei. Hij vertelde hoe basic het meisje was, waarop Amélie haar wenkbrauwen hief. Genoeg mensen dachten dat ook over haar. Standaard rijk meisje wie niet wist hoe het leven in elkaar zat. Ze dachten er nooit over na dat ze haar moeder had moeten verliezen en genoeg had meegemaakt. Dat leek nooit mee te tellen.

En, zoals elke man, ging hij het meisje dat hij niet veel aan vond toch een bericht sturen. Amélie schudde haar hoofd even. “Je stuurt mixed signals, daar, Alaric. Misschien vindt ze jou wel erg leuk,” knipoogde ze met een glimlachje. Mannen… compleet blind naar de wereld.

Maar, zij mocht niets zeggen over boobieflashes. “Dat was niet ik. Ik ben sober Am. Dat is een kant van mezelf waar ik nog een pittig woordje mee moet spreken,” grijnsde ze. Nee, zodra ze iets te veel op had leek ze te vergeten waar haar grenzen lagen. Gelukkig deed Amélie niet echt aan spijt en kon ze er achteraf wel allemaal om lachen.

“Ik blijf één of andere Seedot tegenkomen die heel wat denkt te zijn,” verzuchtte ze. “Maar verder gaat het goed. Ik kom er wel,” verzekerde ze hem met een lachje, al liet ze daarna een zucht horen. “Spreek me niet over die taakstraf-vrijwilligers. Verschrikkelijk.” Ze vond het nog steeds niet geweldig dat Lucie erbij hoorde.

Hij had het flash-meisje op straat voor aap gezet, dus hij dacht niet dat ze hem ooit leuk zou vinden. Amélie trok een wenkbrauw op. Dus hij vond het meisje wel interessant? Zijn volgende opmerking deed haar zuchten. “Such a child,” verzuchtte ze theatraal. Hoe kon dat je uiteindelijke doel zijn? Er waren zoveel dingen belangrijker dan een titeltje op een dom kampioenschap. Wat ging hij doen daarna? Was het niet veel leuker om dat met iemand te kunnen delen? Sukkel.

“Dat is hoe het altijd begint,” grijnsde ze vervolgens. “Een klassiek geval van meisjes plagen kusjes vragen,” lachte ze. Oh, ze kende dat nog wel van de basisschool. Waar hij natuurlijk net pas vanaf was.

Die lui waren niet geknuffeld als kind en daarom waren ze zo geworden. Zijn volgende woorden deden haar weer even huffen. “Zij zijn verantwoordelijk voor het sluiten van de regio. Het maakt me niet uit wat ze verder doen, maar dat was idioot,” merkte ze op. Ze zou hen daar nooit voor vergeven. Ze hoopte niet dat Lucie ooit diezelfde mindset zou krijgen en dat zoiets nogmaals zou gebeuren, want ze zou haar Pokémon nooit afgeven.

Het was de enige droom die hij nog over had en hij zou niet weten wat hij anders moest doen. Amélie keek hem even wat bedenkelijk aan, terwijl ze haar positie wat veranderde en voorover leunde, haar borst tegen de stoel aan terwijl één onderarm over de leuning heen lag en ze haar kin op de andere hand leunde. “Dus, je weet niet wat je zou doen als je klaar bent met Pokémon gevechten?” vroeg ze. Het was voor Amélie zo raar om niet alles uit te plannen. Zij had een stappenplan, een hele strategie om te komen waar ze wilde komen.

Hogere lui, Crescent Moon, het was allemaal hetzelfde. Ze deden alsof ze heel wat waren, maar als het erop aankwam… Amélie liet een zucht horen. Alaric vertelde haar hoe zijn ouders al een ticket hadden gekocht, maar dat de reis was uitgesteld. Hij had nog geluk gehad: hij had daardoor ergens gezeten waar zijn Pokémon niet afgenomen zouden worden. Hij vroeg haar of haar Pokémon waren afgenomen, waarop ze snel haar hoofd schudde.

“Ik was niet geïnteresseerd destijds, te druk met feesten om iets te geven om het hebben van Pokémon. Ik wilde altijd al een Researcher worden en ik had daar niet direct een Pokémon voor nodig,” legde ze uit. Nu ze de actieve route ging bewandelen wel, uiteraard, maar destijds had ze het plan gehad om gewoon de studie te volgen en niets anders te doen - om alles te leren van de Pokémon die ze zou zien. Ze zou geen eigen nodig hebben.

“Maar Indi kwam op mijn pad en dat veranderde alles,” ging ze uiteindelijk door. Indi, haar Dreepy, was de Pokémon die haar interesse in de Pokémon zelf had getriggered. Ze had hen altijd gezien als iets interessants, iets waar ze nieuwsgierig naar was. Haar hoofd was altijd geïnteresseerd geweest, maar nu pas gaf ze er ook echt om.

“Daarbij. Ik zou dat nooit hebben laten gebeuren. Ik zou het eerste het beste vliegtuig naar Alola hebben gepakt. Want ik heb geen idee wat ze in werkelijkheid hebben gedaan met al die Pokémon,” gaf ze toe. Waar waren die heen? Waar waren ze terecht gekomen? Ze wilde er niet aan denken.

Het gesprek nam een andere wending toen Amélie haar mening deelde over wat er was gebeurd. Zij geloofde dat er honderd betere manieren waren geweest om het op te lossen. Manieren die op de lange termijn hadden geholpen, zoals educatie. En dat was waar zij nu voor ging. Ze grijnsde toen hij zei dat niemand aan Ash zou zitten. “Dat is waarom ik een Researcher wil worden. Ik ben zo de eerste die nieuwe Trainers zien en degene bij wie ze terugkomen om meer te leren. Een goed begin is het halve werk,” legde ze uit met een schouderophaal. Sommige Researchers focusten zich op Traits of Shinies of Abilities, maar Amélie wilde ervoor zorgen dat Sinnoh zijn volledige potentie kon bereiken - zonder de fouten van het verleden. Dat moest iets waard zijn.

Door al het serieuze gepraat had hij zin in een peuk, maar die zaten nog in zijn tas. Waardeloos leven. “Ik rook alleen…” Ze hief haar wenkbrauwen even en schoot hem een veelbetekenende blik. “Dus aan een peuk kan ik je niet helpen, man. Sorry,” ging ze door. En om nou wat sterkers te roken, hier, samen, leek haar nou niet het beste idee van de eeuw.

Hij had gedacht dat zij achter de Traited Pokémon aan zou zitten. “Natuurlijk zijn ze interessant en wil ik er meer over weten, maar het is niet het einddoel,” merkte Amélie rustig op. Uiteraard was ze geïnteresseerd in de Pokémon, maar ze ging niet als een malle erop jagen en doen alsof het een nieuwe ontdekking was. Evolutie was een ding en Pokémon veranderden. Ze had jaren in Alola geleefd en daar waren Alolan Forms van bekende Pokémon een zeer bekend fenomeen. Dit leek erop alsof het gewoon diezelfde kant op ging. Niets nieuws, dus.

“Mijn vader zou me slachten als ik niet honderd keer goed had nagedacht over wat ik wil doen,” lachte ze kort. Het was immers haar toekomst. “Ik heb een familie reputatie hoog te houden hier, met zowel een moeder als een vader die het helemaal gemaakt hebben. Ik moest wel.” Zelfs al was haar moeder nu dood, had ze een goed leven geleid. Iets waar ze trots op mocht zijn.

Gerookt vlees was langer houdbaar. “Smaakt een stuk minder goed,” merkte ze geamuseerd op. Amélie had nooit gehouden van de geur of smaak van roken. Wanneer zij rookte, was het om iets heel anders dan de smaak. Daarbij - op die momenten was de kamer vaak dusdanig gevuld met rook dat je hoe dan ook mee rookte.

Geen familiereputatie hoog te houden als je de enige was die over was. Hierop hief Amélie haar schouders. “Ik voel me juist alsof ik mijn moeder niet teleur mag stellen,” gaf ze toe. “Alsof ik haar leven ook op mijn schouders moet dragen.” Het was vreemd hoe twee mensen het verlies van een ouder zo anders op konden vatten. Hoe zij er enkel meer gedreven door werd, gezien haar moeder’s leven te snel was afgelopen.

De meningen waren verdeeld over dat gerookt vlees minder smaakte en Amélie liet een zucht klinken. Ze ging daar maar niet verder op in. Toen hij door ging over hoe hij alleen rookte als hij gestresst was of na moest denken, hief ze haar wenkbrauwen. “Dus, welke van de twee is het nu?” vroeg ze geamuseerd. “Je bent toch niet stiekem gestresst?” ging ze liefjes door.

Het werk van zijn ouders was niet erg bijzonder, dus ze hadden sowieso al liever dat hij zijn eigen ding ging doen. Hoe hij door ging liet haar kort lachen, terwijl ze haar hoofd schudde. “Mama wilde altijd al een wetenschapper zijn. Ze was ervan overtuigd dat er zoveel meer was dan wat we wisten. Ze heeft fossielen tot leven zien komen, heeft Pokémon zien mega evolueren en heeft met meerdere professoren gewerkt,” legde ze uit, een trotse toon in haar stem. Ze was gek op haar moeder en de twee waren als twee handen op één buik geweest. Ze miste haar elke dag, maar de ambitie om haar moeder’s dromen waar te maken hield haar in leven.

Hij moest dus nadenken. Alright. Toen hij door ging over de films, hief ze een wenkbrauw. “Ik ben geen film-mens,” gaf ze toe, terwijl ze uiteindelijk om de stoel heen liep en naast hem ging zitten, haar elleboog op de armleuning tussen hen in zettend terwijl ze haar wang ertegenaan leunde, naar het grote scherm starend.

“Ik kijk wel sitcom series als ik toe ben aan iets waar ik niet over na hoef te denken,” gaf ze uiteindelijk toe. “Of van die slechte reality tv. Ex on the beach, dat soort zooi,” ging ze door. Het was leuker dan je zou denken. Al die drama deed echt wat met d’r.