Tales of

Sinnoh

Niemand leefde zijn leven vrij van schaamte en spijt. Alain had er misschien meer van dan anders, maar na twee rondes aan tequila shotjes had hij van geen van beiden erg veel. Daarom zat hij op het bed van een wildvreemde, enkele jaren ouder dan hij, met een touw naast zich. Hij durfde het niet aan te raken, alsof de sin van alles wat er met een touw gedaan kon worden zijn vingers zou branden als hij het probeerde. Dus, appte hij zijn vrienden met de vragen die op dit moment belangrijk leken.

Voor hij het wist, klonk het slot en werd de deur geopend. “Welkom thuis~” sprak hij met een grijns, tweekleurige ogen geen teken van de onzekerheid die ze normaal bij zich droegen. Zijn jas had hij al uit gedaan, één been over de ander geslagen terwijl hij achterover leunde in het bed, opkijkend naar de langere man en Arceus, wat was hij mooi. Donkere ogen vonden de zijne en hij nam de fles tequila met een grijns aan. Ah~ Hij was niet zo van de nachtelijke escapades, maar hoe kon hij zulke mooie kunst niet waarderen?

Het beste aan kunst was dat het in stilte gewaardeerd kon worden. Helaas werd de gruwelijke waarheid onthuld dat niets aan de man voor hem kunst was toen deze in huilen uitbarstte en toegaf geen idee te hebben hoe dit werkte. Alain klopte hem wat ongemakkelijk op het hoofd, terwijl hij zijn Holo Caster uit zijn zak viste en Vi aan dacht te klikken. Dat was waar de situatie nog meer uit de hand liep. Maar, dronken en teleurgesteld, was zijn brein niet in staat om door te hebben dat daarboven geen Vi stond.

Dit was het niet waard. Dus, Drunk!Alain, wie er na een half uur helemaal klaar mee was, zei dat hij naar de WC ging, pakte zijn jas en liep de deur uit, fles tequila in zijn hand. Die had hij immers wel verdiend. Hij stak het ding onder zijn arm, terwijl hij door de straten van de stad liep. Hij probeerde Vi te vragen of ze wilde bellen, zodat hij kon uitleggen hoe de vraag ‘Dus, wordt vanavond spannend?’ met een knik naar het touw had geleid tot een huilende volwassen man op zijn schoot. Echter leek Vi totaal niet geïnteresseerd! Rude, Vi!

Zijn blik gleed omhoog en—

Oh.

Oh, dat was niet Vi. Oh Arceus.

Zijn vingers tikten over het scherm, maar in de wanhoop om zichzelf uit te leggen aan hem, knalde hij volop tegen iemand aan en viel de fles Tequila hopeloos naar de grond, waarbij hij zelf zijn evenwicht ook verloor.

Arceus.

“Wah!” kwam er geschrokken uit de jongen toen hij tegen iemand aan botste en zijn al fragiele evenwicht verloor. De fles kaatste tegen de grond en hij mocht van geluk spreken dat er geen glasscherven waren die hem raakten; mocht nog meer van geluk spreken als dat ook niet het geval was voor de ander. Het toppunt van zijn geluk van die avond, echter, was dat hij beetgepakt werd, waardoor hij iets naar voren viel en zichzelf weer recht wist te krijgen door zijn hand tegen de bovenarm van de vreemde te leggen, welke hij wat onhandig vast hield terwijl de wereld om hem heen draaide.

... Tequila!

Tweekleurige ogen gleden omhoog, waarna hij eindelijk door had wie hem gevangen had. Het feit dat ze elkaar net hadden gesproken, het gesprek met zijn half-getypte bericht nog in zijn andere hand, was hem ondertussen alweer ontgaan. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht, een blos van de alcohol over zijn wangen terwijl hij een paar keer knipperde.

“Ik?”

Huh?

Terwijl de ander hem verbijsterd aan bleef kijken, had Alain een zachte glimlach op zijn gezicht. Hij was blij dat het in elk geval een bekend gezicht was waar hij tegenaan was gebotst, zelfs al zou Sober!Alain overspoeld worden met schuldgevoel. Drunk!Alain, however, had dat probleem niet en had uberhaupt niet veel gedachten die in zijn hoofd rond stroomden. Nee, het enige wat hij zich op dit moment afvroeg was waarom de man wit in zijn haar had. Hij wilde het aanraken, maar werd afgeleid door de stem van de ander.

Wat doe je?

“Ik sta hier?” vroeg Alain zachtjes, zijn hoofd licht kantelend terwijl een bedenkelijke frons op zijn gezicht stond. De Holo Caster hing nog steeds in zijn ene hand, terwijl hij de ander tegen de bovenarm van de ander hield om zichzelf in evenwicht te houden. Hij knipperde nog een paar keer verbaasd voor hij vroeg, “En jij?”

Oh, de tequila. Zonder de afstand tussen hen te vergroten, gleden de tweekleurige ogen naar de grond en trok zijn onderlip wat omhoog. “Ah… Dat is zonde,” mompelde hij teleurgesteld. Zijn blik gleed naar zijn Holo Caster, waarna hij zich het gesprek eindelijk herinnerde en hij weer omhoog keek.

Hij lachte kort voor hij zei, “Oeps.”

Dat legde alles uit.

Hoeveel had hij— Betaald voor die fles? “Niets, ik heb ‘m gestolen,” verzuchtte Alain dramatisch. Uiteraard was hij geen dief. Hij was een eerlijk persoon en deed maar weinig dingen die überhaupt in grijs gebied lagen. Maar, na de avond die hij had gehad, was die fles tequila wel het minste wat hij verdiend had. Hij was er niet eens achtergekomen wat de nood voor het touw was. Het was ook zo vreemd geweest. Wie legde dat gewoon… zo… klaar?

Ohja. Hij was hier. De ander leek de oeps geen goede verklaring te vinden en de afstand tussen hen werd vergroot door een duw, waardoor Alain zijn evenwicht bijna weer verloor, maar hij wist zichzelf rechtovereind te houden. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug, de normaal zo onzekere houding nergens te bekennen. Alcohol deed wonderen, immers.

“Ah. Ik— eh,” probeerde hij uit te leggen, maar zijn ene breincel kwam er niet goed bij wat hij wilde uitleggen. Waar moest hij beginnen, waar ging het heen? Het was een lastige situatie, dus kwam er maar iets willekeurigs uit zijn mond. “Waar zijn we?”

“Niet uit de winkel!” slurde Alain met een diepe, teleurgestelde zucht. “Hij had ervoor betaald,” ging hij door, alsof dat het hele verhaal in detail uitlegde. Alain zou uiteraard nooit echt stelen, maar het meenemen van een fles die gekocht was om samen te delen… Oké, Drunk!Alain had daar geen problemen mee. Sober!Alain wel, maar die was duidelijk al heel lang van de kaart.

Hearthome City. Ah! Alain fronste diep, zijn lippen tegen elkaar aangedrukt terwijl hij zich probeerde te bedenken of hij een slaapplaats had in Hearthome City… nee. “Ah…” mompelde hij. Hij knikte even. “Dan heb ik een probleem,” concludeerde hij vastberaden, alsof hij ook een oplossing had. Die had hij uiteraard niet, maar zo ver kwam hij op dit moment niet.

Wilde nacht? Zucht. “Nuh-uh. Vreselijke nacht,” verzuchtte hij. Het had erger gekund, maar het had ook zeker beter gekund. “Ik wilde helemaal niet op date,” kwam er vervolgens met een pruillip uit. “Hij was saai.” Knik. “Tequila moest helpen.” Een erg eloquente uitleg was het niet, maar het was in elk geval duidelijker dan van hem verwacht werd op dit moment.

Ah. Hearthome City. Hoe was hij hier gekomen? Een frons op zijn gezicht. Ah, ja, ze waren samen naar het restaurant gereden. Was dat zo ver geweest? Hij had toch echt gedacht… hm. Ach, het maakte niet uit. Hij was nu hier en daar kon hij weinig aan veranderen. Dus, hij concludeerde dat hij een probleem had. De ander was het daarmee eens, maar vroeg waar hij heen moest. Alain humde zacht. Als hij in Hearthome was, dan… “Sunyshore City.”

Alain liet nog een dramatische zucht horen, waarna hij naar de grond gebaarde. “En nu is de fles kapot,” mompelde hij. Al snel opende hij zijn mond en begonnen zijn ogen weer te stralen. “Kunnen we een nieuwe fles halen?” vroeg hij de ander, vol enthousiasme. We om twee redenen: hij kon de winkel zelf niet vinden en hij zou waarschijnlijk al zijn geld aan de kassa uitgeven. Zo ver kon zijn ene breincel nog denken. Maar, het goede nieuws was dat mister Black hem vast kon helpen met zijn aankoop! Dan kon hij daarna… Oh, nee, huis was ver. Hm. Dat was een probleem voor later, dan. Voor nu had hij zijn zinnen gezet op meer tequila.

Dat was een probleem. “Zoals ik al eerder concludeerde,” merkte Alain rustig op. In zijn huidige staat was paniek een woord dat niet in zijn woordenboek voorkwam, veel te zen om zich iets aan te trekken van het feit dat hij vanavond niet thuis kon komen. Een oplossing zou vast wel in zijn pad vallen, immers was dat hoe het altijd uitspeelde. Normaal zou hij bellen met Vi of iemand anders, wie hem in het ergste geval nog wel konden helpen. Bij die gedachte duwde zijn onderlip weer even omhoog. Hij was zijn realisatie dat hij niet naar Vi had geappt alweer vergeten en treurde om het feit dat zijn vriendin niet wilde bellen.

Geen denken aan. “Ah?” kwam er teleurgesteld uit, waarna de pruillip nog duidelijker werd. Toen de ander doorging dat hij voorzichtiger had moeten zijn, liet hij een diepe zucht horen. “Maar het is koud!” klaagde hij. Het was tijd om zijn ultieme wapen op te zetten. Het wapen waar niemand nee tegen kon zeggen. De puppy-ogen. Hij haalde zijn portemonnee uit zijn zak en zette een stap in de richting van de ander. “Als ik betaal kunnen we delen?” stelde hij onschuldig voor. Want het was koud en hij wilde niet terug naar de echte wereld. Zorgeloos zijn klonk op dit moment veel fijner, vooral als hij al zeker wist dat wanneer de ander dit zat was, hij een nacht alleen buiten door moest brengen.

Voor een moment leek het erop dat zijn puppyogen niet zouden werken, tot de man toch omgepraat werd. Opnieuw kwam er een gelukzalige glimlach op het gezicht van de jongen, waarbij deze zijn ogen even sloot. Meer tequila! En het betekende dat hij nog niet alleen werd gelaten, iets waar hij op dit moment erg blij mee was. Hij wist niet goed waar hij heen zou moeten, gezien hij in een stad was die hij lang niet zo goed kende, en had geen idee of er nog een manier zou zijn om ergens een plek te vinden om te slapen. Voor geen goud dat hij terug zou gaan naar de touwmeneer.

Zie dat je het binnen houdt. Alain wilde erop reageren, tot de ander zich omdraaide en het licht iets liet zien wat de schaduwen eerder hadden verborgen. Alain stapte vooruit en wilde de hand van de ander beetpakken om hem tot stilstand te forceren en goed te kijken wat er gebeurd was tussen Myr en hem, maar door zijn gebrek aan balans verloor hij zijn evenwicht en viel hij naar voren, waarbij hij zijn gezicht recht in de rug van de ander duwde.

Oeps.

Het moment dat hij misgreep, realiseerde hij zich dat hij de stap te snel had gezet. Het was te danken aan het betere evenwicht van de ander dat ze niet samen op de grond belandden en Alain had enige moeite om zichzelf weer recht te zetten en zich los te krijgen van de warme rug van de ander. Ondanks zijn koude persoonlijkheid, was zijn lichaam wel een normale, comfortabele temperatuur. Om een of andere reden verbaasde het hem nog een beetje.

Alain keek omhoog en beet even op zijn lip. Ah! Hij had een goed idee. Een nieuwe grijns trok over zijn gezicht heen, waarna hij zichzelf volledig recht zette en langs de ander stapte, één vinger in de lucht. “Oeps!” Hij lachte even kort. “Alles is helemaal oké~ Lead the way!” verzekerde hij, waarna hij zijn handen weer achter zijn rug vouwde, de Holo Caster en portemonnee terug in zijn zakken geduwd en met een veel te vrolijke blik op de ander gericht. Want hij had een op en top idee om de situatie die eerder was voorgekomen iets beter te maken!

Nu, dat Sober!Alain het niet helemaal eens zou zijn met dat idee… dat was niet zijn probleem.

Paars-gouden ogen werden weer getrokken tot de nu opvallende donkere plek in het gezicht van de ander en Alain liet een zuchtje klinken, zijn blik weer afwendend. Het was vermoeiend hoe de twee de situatie hadden opgepakt. Sober!Alain zou zichzelf de schuld geven en zich terugtrekken achter een muur die hij gebouwd had, maar Drunk!Alain vond de andere twee uiterst stom en besloot dat hij de situatie beter kon maken. Yep.

Toen de ander zei dat hij hem niet op zou rapen als hij viel, keek Alain wat verbaasd zijn kant op. Hij richtte zijn blik al snel weer op het pad voor hen, vrolijke passen makend met zijn handen nog altijd achter zijn rug gevouwen. De lijn die hij liep was niet geheel recht, maar het was… voldoende.

“Ah! Geen zorgen! Ik jou wel, hoor,” grijnsde hij, alsof de ander net zoveel kans had om te vallen als hijzelf. Logica was immers ver te zoeken voor de jongen.