Tales of

Sinnoh

De wonderen waren de wereld nog niet uit toen Alain bedankt werd voor het overeind helpen. Hij liet de ander een tevreden glimlach zien na zijn woorden, maar zei niets. In plaats daarvan vroeg hij nogmaals - maar dan niet met heel veel woorden - naar de naam van de ander. Even leek de ander verward, tot het muntje viel en hij zich voorstelde als Casimir. Dat was een hele lange naam. “Casimir,” herhaalde Alain zacht, alsof de naam een andere toon zou hebben in zijn mond. Diablo paste beter, maar Cas zou voldoen.

“Alain,” stelde hij zichzelf met een grijnsje voor. “Al houdt iedereen het bij Al.” Met die woorden liet hij de hand van de ander eindelijk los en gebaarde hij in de richting van de kamer. “Lead the way,” merkte hij met een grijnsje op, terwijl hij de tas weer beet pakte. Ah! Het was bijna tijd voor zijn geniale idee waarmee hij alles beter kon maken. En voor meer tequila.

“Heb je glazen?” vroeg hij, al zou het weinig uitmaken als de ander die niet had. De fles zou voldoen en Alain zou niet klagen. Op dit moment kon hij niet wachten tot de drank hem weer wat warmer zou laten voelen, want de winterse kou die eraan zat te komen was niets voor hem.

Er waren geen glazen. Ach, dat was niet echt een probleem. Alain humde zacht terwijl hij het voorbeeld van de ander volgde en zijn jas uittrok, waarna de lichtgrijze sweater zichtbaar werd. Hij trok zijn schoenen ook uit en had even een moment waarop hij bijna naar de grond viel, maar wist zichzelf te redden van deze ondergang door zich half tegen de muur aan te laten vallen. Soepel.

De tas werd nogmaals opgepakt en Alain haastte zich achter de ander aan. De kamer was redelijk simpel, maar het was genoeg. Hij bleef nog even staan, tweekleurige ogen die nieuwsgierig de kamer bekeken, voor zijn aandacht getrokken werd door het gebaar van de ander. Even keek hij hem verbaasd aan, tot de link werd gelegd. Oh, ja, tequila. Hij pakte de fles uit de tas en draaide deze open, waarna hij er even aan rook en—  Arceus, tequila puur was niet erg lekker en het rook sterk, maar na alles vanavond had hij niet het idee dat hij dat nog zou proeven.

De fles werd in de richting van de ander gehouden en Alain wachtte tot de jongen deze had aangepakt. Hij was van plan naast de ander plaats te nemen, tot er werd gevraagd of hij nog ging vertellen wat er in de zak zat. “Eh? Ah! Hmhm! Maar—” kwam er erg eloquent uit. “Dan moet je je ogen even dichtdoen.” Diezelfde, niet veel goeds betekende grijns verscheen weer op zijn lippen, terwijl hij nieuwsgierig naar de ander keek. “En niet spieken!”

“Trust me,” knipoogde Alain, zelfs al zou de ander het met zijn ogen dicht niet meer zien. Hij nam nog even een moment om naar de ander te kijken, gewoon nu zijn grijze ogen niet meer terugkeken met die permanent ongeamuseerde blik, voor hij even grinnikte en weer op de tas af liep. In de tas zaten vooral standaard dingen: wat snacks, want dat was slim, wat pijnstillers, en… Alain haalde het laatste eruit, waarna hij de tas weer op de grond liet zakken en zich omdraaide, tweekleurige ogen weer gericht op de man. Oké.

Voorzichtig pakte hij de fles alcohol. “Voor die over je bed gaat,” legde hij uit, waarna hij het ding iets verderop op de grond neerzette. Die konden ze zo weer pakken, maar voor nu was het handiger om die weg te houden. Als één van hen een onverwachte beweging zou maken, zou het ding anders over de grond gaan en Alain was al één fles tequila verloren vandaag. Zo’n tweede verlies kon zijn hart niet aan.

“Oké, blijf stil zitten,” mompelde Alain zacht, terwijl hij ergens mee friemelde. Papier, karton? Zo zou het klinken. Uiteindelijk haalde hij diep adem en ging hij weer naast de ander zitten. Hm. Hoe ging hij dit doen zonder… Als hij zijn hand op de schouder van de ander zette, of nog erger, langs zijn gezicht, dan kreeg hij absoluut een stomp en daar was hij niet op aan het wachten. Zelfs Drunk!Alain zag het gevaar in dat idee.

“Hnn,” kwam er wat ongemakkelijk uit, terwijl Alain zich wat meer de kant van de ander op draaide en uiteindelijk besloot dat hij het maar gewoon snel en efficiënt moest doen. “Niet schrikken,” waarschuwde hij de ander, waarna hij zijn elleboog tegen de schouder van de man leunde, dichterbij kwam en—

Een zachte, siliconen pleister over de man zijn zwelling plakte die zou helpen met het genezen.

“Ah! All done!” De jongen had een wijde grijns op zijn gezicht, niets anders dan alcohol-fueled trots in zijn ogen. Hij had iets willen doen wat de ander zou helpen, uit schuldgevoel of gewoon omdat hij altijd iedereen in zijn omgeving wilde helpen, en dit was het enige geweest wat er in zijn hoofd op kwam.

Drunk!Alain vond het een Masterplan.

Maar, Drunk!Alain had ook maar één breincel.

De ogen van de ander schoten, zoals verwacht, open op het moment dat Alain hem in het gezicht aanraakte. Het was maar goed dat hij alleen met zijn elleboog tegen de ander had aangeleund, anders had hij niet terug recht kunnen zitten om de ander iets van personal space te gunnen. Veel was het nog niet, want Alain was enkel terug op zijn plek gezakt, volledig richting de ander gekeerd met één knie op het bed zodat hij zo kon zitten.

Alain liet zijn handen rustig terug op zijn schoot zakken terwijl hij de verbazing op het gezicht van de ander bestudeerde. Toen de ander eindelijk, somewhat, uit zijn woorden kwam en een vraag stelde, kon Alain het niet laten om te lachen. Hij beet op zijn lip om zichzelf te stoppen en nam een kort moment om te kunnen praten zonder er doorheen te grinniken.

“Ik heb ook snacks?” kwam er met een grijnsje uit, terwijl hij naar de tas gebaarde. “En pijnstillers,” ging hij door. Hij leunde opzij om de fles tequila weer van de grond te kunnen rapen en hief zijn wenkbrauwen vragend richting de ander. “Niet goed?” Met die vraag nam hij een slok van de tequila, een zachte his klinkend toen het brandende gevoel van eerder vanavond terugkwam.

Dereacties van de ander waren verwarrend, waardoor een frons op het gelaat van Alain te vinden was. Hij keerde zijn hoofd lichtelijk toen de ander zijn zin niet afmaakte, maar bleef stil terwijl hij toekeek hoe de plastic tas boven het bed werd geleegd. Nieuwsgierig keek Alain naar de inhoud, alsof hij het zelf niet had gekocht. Een zak chips, wat snoep, een zakje koekjes. De standaard dingen waarvan hij had gedacht het nodig te hebben ‘s avonds na te veel tequila.

Hij werd gewaarschuwd voor kruimels in bed en pakte een lolly, waarna hij nog een slok van de tequila nam om vervolgens de fles naar de ander uit te steken. Vervolgens begon de horror: het loskrijgen van het plasticje van de lolly. Nu was dat nuchter al niet altijd de simpelste taak, maar op dit moment was het een puzzel die op nationale televisie uitgezonden moest worden. Alain hield het ding vlak voor zijn neus en probeerde een uiteinde te vinden om eraan te trekken en de lolly te ontbloten, maar het was hopeloos. Wat een tragisch einde.

Hoeveel had hij al binnen? “Ah! Eh… Twee?” antwoordde Alain, het zelfde antwoord als hij… iemand eerder had gegeven vanavond. Hij wist niet meer wie. “Twee rondes…” merkte hij op. Hoeveel shots hadden ze ook weer besteld? Zes… Twaalf? Gedeeld met z’n vier… Niet helemaal eerlijk… “Vijf shotjes? Zes?” vroeg hij zich met een frons af. Hij wist het niet zo goed meer, eigenlijk.

Te bedenken dat met zijn gewicht iemand op 2 á 3 shots flink wat begon te voelen… verklaarde het in elk geval genoeg. “Hnnng,” kwam er geïrriteerd uit, terwijl hij nog altijd probeerde de lolly klaar te krijgen voor gebruik. “Wie maakt dat zo moeilijk?”

De lolly was een quest die Alain aan het verliezen was. Nu was het soms gewoon zo dat zo’n ding irritant goed vast zat en dat het onmogelijk was om het open te maken. De logica hierachter was flawed, als je het Alain vroeg. Hoe makkelijker de lollies open te maken waren, hoe sneller je ze op kon eten. En hoe hoger je aantal lollies per uur, hoe meer je er kocht. Dus makkelijkere verpakkingen stond gelijk aan meer verkoop. Hij zou de marketing moeten doen voor die bedrijven.

De stem van de ander klonk en Alain keek verbaasd op, waarna hij met een pruillip de lolly in de richting van de ander hield. De lolly werd aangepakt en nieuwsgierig keek hij toe hoe de ander ook moeite had, waardoor hij op zijn lip moest bijten om een giechel binnen te krijgen. Als hij ging lachen, kreeg hij die lolly waarschijnlijk naar zijn hoofd en dat was geen efficiënte manier om te eten.

Uiteindelijk lukte het en Alain nam het ding met een grote grijns aan. “Held,” verkondigde hij, voor hij het ding in zijn mond stak en zijn hand uitstak Cas, een grabby hand beweging makende om duidelijk te maken dat hij de fles ook wilde hebben.

“Oh! Ah,” realiseerde hij zich, “Ik ben vergeten—” Hij viste zijn Holo Caster wat ongemakkelijk uit zijn zak en keek even naar de gesprekken die hij geheel was vergeten. “Ah…” Het laatste gesprek was met iemand waarvan hij geen idee was wie het was. Zijn belofte om een selfie te maken stond er nog. Misschien… Zijn ogen gleden vol verwachting naar de ander.

“Cas?~”

Alain nam de fles tevreden aan nadat de ander er nog een slok van had genomen, maar zette het ding nog niet aan zijn mond. In plaats daarvan viste hij onhandig zijn Holo Caster uit zijn zak en klikte hij het gesprek met de vreemde aan. Hier had hij beloofd een selfie te nemen, wat hem tot het geniale idee bracht om dit alsnog te doen. Dan kon hij gewoon even kort in de groepschat aankondigen dat hij veilig en wel was en ze daarna de rest van de avond met rust laten. Immers had hij de intentie niet om hier op dat ding te gaan zitten als hij niet alleen was. Wel opgevoede Alain, enzo.

“Ah, ja,” zuchtte Alain toen de ander zei dat z’n vrienden dadelijk dachten dat hij dood ergens lag. “Er wordt gevraagd of ik nog leef,” bevestigde hij. Het touw-verhaal liet hij maar wijselijk rusten, want dat kon hij niet heel goed uitleggen. Via de chat had Drunk!Alain er geen moeite mee, maar zelfs dan was dat in het echt nog wel een andere situatie.

De selfie, daarentegen… Na de naam van de ander te hebben gezegd, volgde er een korte wat en keek Alain hem vol verwachting aan. Hij bewoog zijn Holo Caster heen en weer in zijn hand. “Selfie?” vroeg hij met een grijns van oor tot oor, zijn andere hand nog steeds om de tequila fles. “Dan weten ze dat ik leef~” En dat hij niet meer bij touw-man was.

De ander leek het totaal niet eens te zijn met Alain’s idee. Alain’s onderlip trok weer een beetje omhoog in een pruil, terwijl hij de ander aan bleef kijken. Deze herhaalde nog een keer dat hij het er niet mee eens was, wat ervoor zorgde dat Alain’s wenkbrauwen verder samentrokken. Hij keerde zich wat meer naar de ander toe, een paar keer knipperend terwijl hij zich afvroeg waarom de ander zo tegen het idee van een simpele selfie kon zijn.

Was een foto van hem alleen niet genoeg? Alain keek naar zijn Holo Caster en haalde zijn schouders even op. “Het zal genoeg zijn, maar…” Hij liet een zachte zucht klinken, waarna de tweekleurige ogen zich weer op de ander richtten. Hij keek hem nog even bedenkelijk aan. Alain nam een slok van de tequila, waarna hij wat over het bed verschoof en zich ook tegen de muur aan zette, al was het meer met zijn zij zodat hij nog naar de ander toegekeerd zat.

“Waarom niet?” vroeg hij geïnteresseerd. Foto’s waren immers een goede manier om op iets terug te kunnen kijken. Daarbij zou hij op die manier de foto aan het contact kunnen zetten in zijn Holo Caster. Hij stak de lolly weer in zijn mond en opende de camera app op zijn Holo Caster. Hij zou de rest in elk geval laten zien dat hij nog leefde. “Het hoeft niet,” verzekerde hij de ander, al was de komende teleurstelling duidelijk in zijn ogen te zien toen tweekleurige ogen zich weer op die van de ander richtten.

Alain had zich al voorbereid op de teleurstelling, wat alleen maar sterker werd toen de vraag van de ander klonk. Waarom wel? Alain opende zijn mond om te antwoorden, maar sloot deze al snel weer. Er waren veel redenen waarom wel! Zijn Holo Caster zat vol met foto’s waar herinneringen aan vast zaten, maar hij wilde geen reactie krijgen als ‘ik wil me dit helemaal niet herinneren’, dus besloot hij dat voor zich te houden. Zucht.

’Goed dan,’ klonk er en Alain knipperde een paar keer om er zeker van te zijn dat hij het zich niet had ingebeeld. “Oh?” kwam er verbaasd uit, wenkbrauwen hoog geheven. Toen de ander zei dat hij maar één foto mocht maken, knikte Alain enthousiast. Zijn grijns reikte opnieuw van oor tot oor, als een kind die het gewenste cadeau had ontvangen.

“Oké!” bracht Alain uit, waarna hij richting Cas bewoog en dichter bij kwam zitten, tot hun schouders elkaar raakten en hij de fles tequila tussen hun benen in klemde. Hij hield de lolly tussen zijn wijs- en middelvinger en hield de Holo Caster omhoog, waarna ze samen in beeld kwamen. Hij liet een kort, vrolijk lachje horen, waarna hij even opzij keek naar de ander met een zachte glimlach, “En niet vergeten vrolijk te kijken,” zei hij, zo zacht dat het met een grotere afstand tussen hen niet hoorbaar was. En met die woorden draaide hij zich weer naar de Holo Caster, leunde hij iets meer in de richting van de ander, zijn hoofd net iets over de ander zijn schouder en een vrolijke grijns op zijn gezicht.

Alain’s grijns veranderde in oprecht gelach toen hij het gezicht van de ander in beeld zag, waarna hij de foto klikte. Hij bleef nog even op zijn plek zitten, waarbij hij met een grijns van oor tot oor naar de ander keek. “Een glimlach zou je niet misstaan,” knipoogde Alain, waarna hij de neus van de ander boopte. Voor die actie was de tequila volledig schuldig, want een nuchtere Alain zou nooit hebben gedacht dat dat een goed idee was.

Met de grijns nog steeds op zijn gezicht, stak Alain de lolly in zijn mond en pakte hij de fles in zijn andere hand beet, zodat deze niet zou vallen toen hij zijn knieën iets optrok. Hij deed echter geen moeite om de afstand tussen hen te vergroten terwijl hij door zijn chats neusde. Snel genoeg om te zien wat er gezegd was, maar niet zo lang dat het onbeschofd zou worden. Bewust hield hij de Holo Caster zo dat de ander mee kon kijken als hij wilde. Zelf vond hij dat wel zo beleefd als je in iemand’s bijzijn iets typte, vooral als het niets persoonlijks was.

Er waren berichten van Angie, Myr, de vreemde en… Vi. Allereerst klikte hij het gesprek met de vreemde aan, want hij was bang dat deze echt de politie zou bellen.



Waarom hij de vreemde beloofde dat ze elkaar later nog zouden spreken? Geen idee. Drunk!Alain kon meer vrienden gebruiken en als hij enig idee had wat hem te wachten stond, zou hij Drunk!Alain nog dankbaar zijn ook. Hij lachte even toen hij Vi’s bericht las en tikte een korte reactie naar haar.



Dat ging duidelijk erg soepel. Hij tabde naar de groepschat, waar hij besloot de foto in te plaatsen.



En daarmee sloot hij het ding weer af en gleden zijn ogen nieuwsgierig naar de ander.