Tales of

Sinnoh

Zijn handen stak hij weer in zijn jaszakken en hield zijn blik strak voor zich gericht. Hopelijk was de winkel die hij bedoelde zo dicht bij als dat hij zich kon herinneren. Vroeger moest hij regelmatig hier langs om midden in de nacht nog iets te gaan kopen voor zijn ouders. De kans bestond dat de winkel al lang niet meer bestond, maar dan was er vast een andere ergens in de buurt. Een stad zo druk als Jubilife had meer dan één nachtwinkel. Er waren nog wat café’s, maar daar stapte hij liever niet binnen. Veel te veel volk.

Aan een goed tempo stapte hij verder, er geen rekening mee houdend dat de andere misschien niet zou kunnen volgen. Als hij hem ergens kwijt speelde, was het namelijk makkelijk. Dan kon hij terug naar huis keren. Daarbij zag het er zo ook minder uit alsof ze samen hoorde. Wat sowieso al niet het geval was. Ze waren twee mensen die toevallig op dezelfde plek waren en nu dezelfde bestemming hadden. Ze hoorden niet samen.
Casimir moest zichzelf inhouden niet nog sneller te gaan wandelen. “Yay me,” mompelde hij zacht tegen zichzelf. Goed ding dat hij niet van plan was om te vallen vandaag. Hij vroeg zich kort even af of de seedot hem recht zou kunnen trekken zonder mee op de grond te vallen. Vast niet.

Hopelijk dat de seedot niet gelogen had en eigenlijk helemaal geen geld meer had. Dan kon hij alsnog die fles zelf kopen. Langzaam aan begon deze situatie hem hoofdpijn te geven.

note -

De winkel was nog precies waar dat hij herinnerde. Hij wilde tegen de deur duwen om hem te openen, maar de seedot was hem voor, die glipte voor hem de winkel in. Een hand werd opgestoken en als een growlithe werd hij gecommandeerd om voor de winkel te wachten. Met grote ogen keek hij naar de andere die snel de winkel in verdween voordat hij de tijd had om hem te stoppen. Het bespaarde hem in ieder geval de moeite om het te kopen voor hem.

Zuchtend draaide hij zich met zijn rug naar de deur en duwde zijn mouw naar boven om naar zijn horloge te kijken. Als alles volgens plan was gegaan, zat hij nu weer in de kamer die hij huurde en was hij hopelijk aan het slapen geweest.

De deurbel achter hem klonk weer en hij keek over zijn schouder, hopend dat het de seedot was. Een andere man die hem niet al te vriendelijk aan keek stapte echter naar buiten. Hij richtte zijn blik maar weer voor zich uit terwijl hij geduldig wachten.

Een tweede keer ging de deur open, en deze keer was het wel de blonde jongen die buiten kwam wandelen. Zijn blik viel op de zak die hij vast had en vragend fronste hij. “Wat heb je gekocht?” Casimir kon niet uitmaken wat er nog in de zak zat. Misschien had hij toch mee moeten gaan om te voorkomen dat dit gebeurde. Maar het was niet zijn geld, dus waar maakte hij zich zorgen om?

note -

Een verrassing.

Casimir rolde zijn ogen en schudde zijn hoofd. Wat maakte het ook uit. Dat hij deed wat hij niet laten kon, morgen zou het wel tot hem doordringen wat hij gedaan had. Tenzij hij niets zou herinneren. In ieder geval was hij niet vergeten waarvoor hij naar binnen was gegaan en toonde trots de fles tequila. “Goed voor je,” zei hij, duidelijk niet met dezelfde enthousiasme als de seedot.

Hij wendde zijn blik af en keek weer terug naar de starten. Nu dit uit de weg was kwam het grote probleem terug boven waar ze nog steeds geen oplossing voor hadden gevonden. Casimir had het proberen te ontwijken in de hoop dat het uiteindelijk vanzelf weg zou gaan, maar helaas. Het probleem was nog aanwezig en er was geen oplossing.

Zijn grijze ogen richten zich terug op de seedot. “Wat is je plan nu?” Ze konden niet heel de avond voor de nachtwinkel blijven staan. Als de ander eenmaal weg was, kon hij de warme oorden van zijn kamer ook weer gaan opzoeken, maar voorlopig was dat nog niet aan de orde.

note -

Die heb ik niet.

Voor een paar tellen kon hij de andere enkel in stilte aan kijken terwijl dat de woorden langzaam binnen drongen. Zoals de seedot hem ook al wist te melden was dit niet goed. De kans dat ze nog iemand konden bereiken om hem op te halen om dit uur was klein. Althans, daar ging hij vanuit. Normale mensen sliepen om dit uur meestal al.

Casimir bracht zijn hand naar zijn gezicht en wreef over de brug van zijn neus met een duidelijke zucht. Hoe was het op dit punt gekomen? “Niemand die je kan bellen?” vroeg hij een beetje wanhopig terwijl hij zijn hand liet zakken. Het was het proberen waard. Dan nog zou het even duren voor iemand hier geraakte en het was te koud om buiten te staan wachten.

Verslagen liet hij zijn schouders hangen en keek in de richting van de bed & breakfast waar hij een kamer had. Casimir kon niet geloven dat hij op het punt stond dit te doen. De laatste keer dat hij iemand over had kon hij niet meer herinneren, als het zelfs ooit was gebeurd. Hij was erg gesteld op zijn privacy. “Je kan we-,” begon hij, maar halverwege stopt hij om nogmaals te zuchten. Het was nog niet te laat om weg te lopen. “Je kan bij mij even wachten,” mompelde hij bijna onverstaanbaar en zonder dat hij de seedot aankeek.  

note -

Dit was een héél slecht idee. Niet dat dit nog kon toppen. Casimir had al spijt dat hij de woorden luidop had gezegd in plaats van de andere weg te sturen. Het was niet moeilijk, gewoon zeggen dat hij moest ophoepelen en dat was dat. Ze waren niet eens vrienden dus het had geen probleem geweest om hem weg te sturen. Hij had enkel die zielige puppyblik moeten weerstaan, maar dat zou ook geen probleem mogen zijn. Het was omdat hij moe was dat hij voor de makkelijke oplossing was gegaan, anders zouden de problemen zich enkel opstapelen.

Zijn grijze ogen vonden de zak weer die gevuld zat met andere spullen en tequila. De andere leek zo trots op zijn aankoop, maar Casimir deelde de vreugde nog steeds niet. Hij wreef door zijn ogen, alsof hij de vermoeidheid weg kon krijgen op deze manier. “Geweldig.” Hij draaide zijn rug weer toe naar de andere en begon weer te wandelen. Voordat de seedot was komen opdagen, was hij gewoon rond de blok aan het wandelen, dus ver van de bed en breakfast waren ze niet. Iets verder door hun detour langs de nachtwinkel. Omdat hij toch niet van de andere af zou geraken, wandelde hij deze keer trager.
Maar goed dat ze niet echt in Hearthome waren, anders waren ze nu onderweg naar zijn thuis. Even keek hij de andere weer aan. “Kan je niet terug naar je date?” vroeg hij hoopvol, het was het proberen waard. 

note -

Casimir had zelf niet door dat hij de ene fout na de andere aan het maken was. Zijn avond had veel anders kunnen eindigen, als hij andere keuzes gemaakt had. Daardoor zat hij opgescheept met deze seedot die hij nergens kon dumpen. Zijn laatste hoop was de date geweest, maar helaas was de seedot ervan overtuigd dat het geen optie was. Casimir kon de teleurgestelde zucht niet tegenhouden.

Toen hij de berichten had gekregen, had hij gedacht dat er zoveel schrijffouten in stonden dat hij het verkeerd ontcijferd had, maar nee. Wat moest de ander gedaan hebben om ervoor te zorgen dat zijn date huilend op zijn schoot eindigde. “Wat heb je daarvoor moeten doen?” Een date moest heel erg mis gaan als dat is hoe je de avond afsluit. Ergste was nog dat Blondie weg was geslopen. Die man zat misschien nog steeds te wachten tot de andere van de wc af kwam. Voor Casimir was de optie om hem daar te droppen nog niet uitgesloten.

Casimir keek opzij naar de andere. Er waren vast nog mensen die op dezelfde plek verbleven als hem, maar om dit uur kwamen ze hen vast niet meer tegen op de gangen. “Nee.” En maar goed ook, hij had geen zin om deze situatie te moeten uitleggen aan eender wie. Zelfs de uitbaatster van de Break and Breakfast wilde hij niet tegen komen op dit moment. Hij nam de sleutel van zijn kamer er alvast bij, zodat ze snel naar binnen konden verdwijnen voordat iemand ze zag. 

note -

Casimir begreep niets van de uitleg die hij kreeg en het was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Hij deed zijn best om de onsamenhangende stukken te verbinden en een conclusie te trekken, maar het was onmogelijk. Zachtjes schudde hij zijn hoofd terwijl hij weer voor zich keek. “Vergeet dat ik het gevraagd heb.” Dat hij zijn verhaal maar deed bij zijn domme vrienden, die begrepen hem misschien. “Volgende keer mij er misschien niet mee storen,” vervolgde hij, doelend op de berichten die hij aan had gekregen. Als hij het nog eens deed, zou Casimir het gewoon negeren. De nummer blokkeren was ook nog een optie als de Seedot niet zou opgeven.

“Nee.” Nooit. Maar dat detail hield hij voor zichzelf. Ze hadden ondertussen de bed and breakfast bereikt. Het stelde niets voor, een normaal huis met binnenin allemaal goedkope spullen. Niet dat het hem uitmaakte, het was proper - op wat stofwebben na - en dat was alles wat telde. Het breakfast gedeelte stelde ook niet veel voor aangezien het eten amper te eten was. Hij opende de deur en hield deze open voor de Seedot voordat hij naar binnen ging.

note -

Ergens vroeg hij zich af of hij zijn vrienden ook berichten had gestuurd en hoe vaag de uitleg daarin was. Niet had hij zich kon inbeelden dat de ander ook maar iets zinnigs had gestuurd. Casimir vroeg zich ook al een hele tijd af waarom de seedot besloten had om hem hierin te betrekken. Het was niet dat ze vrienden waren.

“Waarom wel?” Het was makkelijker om niemand bij hem thuis te hebben. Het scheelde een hele hoop werk en zorgde voor minder problemen. Heel deze situatie was een mooi bewijs waarom het beter was om weinig mensen te kennen.

Rustig sloot hij de deur achter zich, zodat niemand toevallig wakker zou worden. De scharnieren kraakte en enkel door het voorzichtig dicht te doen, werd het geluid wat gedempt. Achter hem hoorde hij de vraag, één die ze al veel te lang hadden uitgesteld omdat - waarom eigenlijk? Casimir had er geen problemen mee om de andere Seedot te noemen voor de rest van zijn leven. Met een zucht draaide hij zich om. “Ca-,” verder kwam hij niet.

Voor een derde keer op rij eindigde de twee tegen elkaar aan, enige verschil was dat het deze keer Casimir was die tegen de andere aan liep. Hij drukte zijn tanden op elkaar om te voorkomen dat hij dingen zei die hij niet wilde zeggen.

note -

Het waren momenten als deze die hem deden beseffen hoe hard ze van elkaar verschilde. Hij was niet verrast dat de andere graag tijd spendeerde met vrienden. De paar vrienden die hij over de jaren gemaakt had, zaten bijna allemaal nog in Kalos, buiten Kylian dan. “Uh-uh,” was zijn korte reactie.

Op het moment dat Casimir tegen de andere aan botste, greep hij zijn bovenarmen vast om zijn evenwicht niet te verliezen. Het enige probleem was de balans van zijn steunpilaar die niet bestaand was. Hij werd vooruit getrokken, maar had de kans nog niet gekregen om zijn evenwicht terug te vinden. Met dat ze beide niet stevig rechtop stonden, voelde hij hoe de zwaartekracht hem verraadde. Niet al te elegant viel hij achterover de grond op, een schreeuw waar hij geen controle over had ontsnapte op datzelfde moment. De val was niet bepaald zacht en het werd er niet beter op met de andere bovenop hem. “Auw,” mompelde hij zacht terwijl hij verslagen op de grond bleef liggen.

Hij had nog zo zijn best gedaan stil te zijn...

note -

Het lot bot had er alles aan gedaan om ze de grond op te krijgen en uiteindelijk was het gelukt. Zijn armen lagen languit naast hem op de grond gespreid en zijn grijze ogen strak gericht op het plafond. Er zat een vieze bruine vlek op het witte. Wat was het en hoe was het daar gekomen? Niemand die het hem zou kunnen zeggen, en al helemaal de seedot niet die het geluk had een zachte landing te hebben gemaakt.

Zijn ogen vonden langzaam de vreemd gekleurde ogen van de ander boven hem. Er speelde een grijns op de ander zijn gezicht en voor de zoveelste keer die avond oeps. Traag schudde hij zijn hoofd. Hij kon niet geloven in welke situatie hij terecht was gekomen. "Oeps," herhaalde hij zonder het enthousiasme van de andere te delen.

Gelukkig wist de Seedot nog hoe hij zelf moest opstaan en verdween het gewicht eindelijk. Niet dat de andere veel woog, het was verbazingwekkend weinig. Hij had de kans nu om recht te staan, maar niet de kracht. Zo slecht was de grond niet om te liggen, misschien moest hij hier blijven en— de andere zijn stem klonk weer door de gang en wist zijn aandacht te trekken. Een hand was naar hem uitgestoken, klaar om hem recht te helpen. Met een korte zucht duwde hij zichzelf dan toch in een zittende houding. Casimir had veel zin om de andere zijn hulp te weigeren, maar het feit was gewoon dat hij moe was. Zijn avondwandeling had in elk geval het gewenst effect gehad. Uiteindelijk greep hij de andere zijn hand vast en duwde hij zichzelf van de grond af.

Dat hij maar snel zijn kamer bereikte, die fles tequila kon hij nu wel gebruiken.

note -