Tales of

Sinnoh

Om meerdere redenen was het een goed idee geweest om een bezoekje naar de Kerstmarkt uit te stellen tot nu. Zijn hoofdpijn was weg en hij voelde zich veel beter. Nu kon hij genieten van dit bezoek zoals het moest, zonder dat hij heel de tijd in zijn bed wilde duiken. Enkel zijn arm had weer zitten klagen, maar niets dat een paar pijnstillers niet kon oplossen.

Casimir was gekleed in een dikke grijze jas, een zwarte coltrui en een dikke bruine sjaal om hem tegen de koude wind te beschermen. Zoals de voorbije dagen was het niet voldoende. Zijn handen waren weer aan het verkleumen en de wind was genadeloos, hij had ze dan ook in zijn jaszakken gestoken. Grijze ogen vielen op de jongen die naast hem liep. Het was het allemaal waard.

“Is er iets waar je eerst heen wilt gaan?” vroeg Casimir de andere. Er was veel te doen en voor hem bleef het allemaal eender. Het liefst deed hij echter iets waarbij hij niet zou doodvriezen zoals tijdens het Ice Fishing. “Kunnen misschien ook iets warms halen, voor we een wandelende ijspegel worden.” Ze verkochten hier zeker iets van soep, dat standje was iets verderop als hij zich niet vergiste.

note -

Als hij terugdacht aan alles wat er de afgelopen weken was gebeurd, bracht het nog steeds een raar gevoel teweeg. Nooit zou hij verwacht hebben hier rond te lopen met Alain, niet na hun eerste ontmoeten. Maar hier waren ze, samen op de kerstmarkt, de straten verlicht door feestelijke lantaarns en overal decoratie, op nieuwjaarsavond. Het was drukker dan de voorbije dagen, omdat iedereen het vuurwerk wilde zien.

Ongelovig keek hij de andere aan toen hem werd gevraagd of hij het al koud had. Koude temperaturen zoals ze hier in Snowpoint City kende, was niet iets dat ze hadden in Kalos. Aan Alain zijn blik alleen al, kon hij zien dat de andere het ook niet bepaald warm had. “Ik snap niet dat mensen hier vrijwillig wonen.” Er waren genoeg andere steden waar mensen konden wonen en toch bleven ze allemaal hier.

Casimir zijn blik bleef hangen op een kraampje iets verderop. Het zag eruit als een plek waar je alles kon krijgen, een druk bezocht standje aan de mensen te zien, maar er kon vast iets van soep gekocht worden. Zijn soep moest echter even wachten, aangezien iets Alain zijn aandacht had weten te trekken.

Een muts werd over zijn hoofd getrokken voor hij de kans kreeg er tegenin te gaan. Ondanks de warmte over zijn oren meer dan welkom was, stond hij er wat verloren bij. Hij keek naar boven, waar hij net de fluffy rand kon zien. “Niet mijn stijl,” sprak hij kalm terwijl hij de muts van zijn hoofd verwijderde. Een grote fout want hij voelde direct de koude wind weer. Hij greep de muts met twee handen beet en trok het over Alain zijn hoofd. Onderzoekend gleden zijn ogen over de andere voor hij bevestigend knikte. “Veel beter.” Tevreden keek hij hem aan. Casimir zou het niet gek vinden als Alain een hele dag met de muts zou rondlopen.

note -

De situatie zoals Alain het beschreef, klonk niet verkeerd. Minus de chocomelk want die moest hij niet. Een warm dekentje, openhaard en dan weer één of andere domme film samen zien klonk niet verkeerd. Helaas veranderde het niet aan het koude weer buiten. “Je kan enkel niet altijd binnen zitten.” Zelfs al is dat precies wat hij de afgelopen weken praktisch altijd gedaan had. Maar die situatie was net wat anders.

De muts bleef niet lang op zijn hoofd staan, en ook Alain hield hem niet lang op terwijl hij zei dat het niet zijn kleur was. Misschien maar goed ook, dan moest hij de rest van de avond niet rondlopen met Alain de kerstman. Niet dat hij het erg zou hebben gevonden.  De muts werd echter al snel weer op de rest van de stapel gegooid.

Zijn ogen bleven even hangen op normaal uitziende mutsen die er erg warm uit zagen, maar Alain had zijn aandacht alweer ergens anders op gericht. Een kraampje waar ze iets van eten verkochten, maar wat het was wist hij niet. Zijn gerichts vertrok lichtjes terwijl dat hij ernaar keek. “Wat is het?” vroeg hij bedenkelijk. Op het bord stond Reibekuchen, wat dat ook mogen wezen. Van de naam werd Casimir niet wijzer.

Zachtjes zuchtte hij, terwijl hij er twee bestelde. Het kon vast geen kwaad om het te proberen. Hij legde wat centjes op de tafel en nam vervolgens de twee Reibekuchen aan waarvan hij één gaf aan Alain. De andere bracht hij naar zijn neus om aan te ruiken. “Zeker dat het eetbaar is?” Casimir was er namelijk niet erg zeker van. Casimir klonk bedenkelijk terwijl hij erachter probeerde te komen wat er allemaal in zat. Het zag eruit als een slecht gebakken ei, of iets. Hij nam dan ook slechts een kleine hap, te klein om echt iets te kunnen proeven.

note -

Het was soms moeilijk om in te schatten wat er allemaal in het hoofd van de ander om ging. De blos en de glimlach die hij echter op zijn gezicht toverde was genoeg. Een kleine glimlach wist zich een weg te vinden naar zijn eigen gezicht terwijl hij Alain aankeek. Het was lang geleden, maar eindelijk kon hij zeggen dat hij gelukkig was.

Casimir zag niet in hoe het rare ding dat hij vast had een aardappel kon zijn. In elk geval was de geur niet verkeerd, dat was al een pluspunt. Toch was hij terughoudend om het te proberen. Nieuwe smaken gingen hem meestal niet goed af. Mensen zeiden hem dat hij meer moest proberen en gewoon moest worden aan de smaak, maar waarom zou hij iets eten dat hij niet lekker vond. Het klinkt onlogisch dat hij zichzelf moest forceren iets te eten, om het dan pas goed te vinden.

ZIjn grijze ogen stonden op Alain gericht en hij had een wenkbrauw opgetrokken. Aardappelpannenkoeken. “Het ziet er een beetje uit als een slecht gebakken omelet.” Een omelet met stukken in. Er mogen geen stukken te zitten in zijn omelet. Terwijl hij zijn bestelling aannam, begon hij  Bij de opmerking dat er geen groenten in zaten, keek hij van de rare omelet weer naar Alain.

Casimir kon de verbazing niet van zijn gezicht houden toen Alain begon over uit eten gaan. Echter verdween de uitdrukking al snel weer. Uit eten gaan in een restaurant, samen met Alain, dat is iets wat hij graag wilde doen. “Zo erg ben ik niet,” sprak hij verontwaardigd op. Er was genoeg dat hij wel luste. De lijst van wat hij niet mocht was enkel iets groter. Een korte zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zacht zijn hoofd schudde. “Elk restaurant heeft meestal iets dat- eetbaar is.” Dat viel nog te bezien van de rare omelet- nee aardappelpannenkoek, in zijn handen.

Hij haalde diep adem, waarna hij een grotere hap nam van de reibekuchen en daarbij zijn best deed om het niet direct af te keuren, gewoon omdat het nieuw was. Rustig beet hij, de smaken de kans geven om hem te overtuigen. Langzaam liet hij het weer zakken. “Het is niet slecht,” besloot Casimir, wat even goed kon betekenen dat het lekker was. Om zijn punt te bewijzen nam hij nog een hap.

Zijn ogen vielen op een kraampje achter Alain. Eén waar allemaal houten beelden stonden, duidelijk handgemaakt van verschillende pokémon. Het zag er indrukwekkend uit. Er lagen ook kleinere voorwerpjes, houten kerstversiering en sleutelhangers als hij zich niet vergiste. De man achter het kraampje was ondertussen bezig aan een nieuw figuur.

note -

Het was toch anders om rond te lopen op een markt samen met iemand. Om niet langs de kraampjes te wandelen zonder ze echt te bekijken. Dat was meestal hoe dat het ging. Als er een festival was, wilde hij graag aanwezig zijn, maar daar hield het meestal bij op. De kraampjes waar ze nu bij stil gestaan hadden, was iets waar hij anders niet naar om zou hebben gekeken. Het was nu pas dat hij besefte dat het gezelliger was om zoiets samen te doen. Ook al had hij zich altijd voorgenomen dat hij het niet erg vond alleen te zijn.

De slecht uitziende omelet zou hij ook nooit zelf besteld hebben. Het zag er niet uit, maar de smaak had hem verrest. Casimir betrapte zichzelf erop dat hij ervan bleef eten, zonder erover na te denken.

Casimir vond het idee van samen naar een restaurant gaan, een erg goed idee. Dat was zeker iets wat hij wilde proberen. “Geen nood, ik zal ze eerst laten keuren door jouw.” De kans dat hij Alain mee kreeg naar een fastfood restaurant was immers ook klein. Niet dat hij die plek zou zien als de ideale gelegenheid voor een eerste- ah, een eerste wat precies? Zijn grijze ogen gingen weer naar Alain. Dat was maar iets waar ze samen achter moesten komen. Eenmaal terug thuis zou hij ongetwijfeld op zoek gaan naar een geschikt restaurant.

Hij snoof wanneer Alain begon over zijn kookkunsten. “Ik heb nooit gezegd dat het slecht is.” Het was goed. Alles wat Alain klaar maakte zag er goed uit en er kroop duidelijk tijd in. Jammer genoeg dachten zijn smaakpapillen er meestal anders over. “De lasagne was goed,” merkte Casimir op. De andere was zo uit zijn weggegaan om iets te maken waarvan hij hoopte dat hij het zou lusten, en het was hem gelukt. “Die mag je meer maken,” ging hij vervolgens verder. Gezien het nu waarschijnlijk niet langer iets eenmalig zou zijn. Toch? Ze gingen vast wel meer bij elkaar zitten nu. Daar hoopte hij op.

Het kraampje met de houtbewerking sprak hem niet aan vanwege de pokémon, maar puur omdat het er knap uit zag. De man die dit maakte had duidelijk talent. Casimir merkte op dat het Alain was opgevallen dat hij had zitten kijken. “Kijken kan nooit geen kwaad.” Hij wandelde erheen, met Alain naast hem, dicht genoeg dat ze net niet tegen elkaar aan liepen. Het kraampje lag vol met houtbewerkingen, van kleine figuren tot life sized models. Zijn blik bleef hangen op een kleine sleutelhanger van een vulpix. Hij nam het kleine ding vast aan het ketting en liet het bengelen op ooghoogte. “Zoveel detail,” merkte hij op terwijl hij het dingetje bewonderde. Dat was iets wat hij nooit zou kunnen. Door het donkere hout dat bij deze gebruikt was, had het was weg van Rue.

note -

Een restaurant met klasse. Dat moest vast te vinden zijn. Iets waar ze ook gerechten hadden die een beetje simpeler waren. Alles dat over het algemeen bestond uit vlees en misschien iets van aardappel was een grote kansmaker. “Komt in orde,” zei hij met een knikje. Sinds hij in Sinnoh woonde was hij nog niet uit eten geweest en hij had geen idee welke plaatsen zoal aangeraden werden. Misschien iets anders waar hij Kylian over moest spreken. Hij wist vast wel een goede zaak. Als hij Alain als eerste etentje mee nam naar een McDonalds werd zijn nek omgewrongen.

Zoals Alain ook opmerkte leek de sleutelhanger hard op Rue. Voorlopig toch, als de pokémon eenmaal zou evolueren, was ze vast niet meer te herkennen. Casimir knikte instemmend, voor hij opzij keek naar de andere. Zelf had hij niet veel met pokémon, zelfs zijn eigen pokémon had hij liever niet te dicht bij hem, maar het was anders voor de andere. Soms moest hij toegeven dat hij jaloers was op Alain, en andere mensen die zonder zorgen in de buurt konden zijn. Het ging hen zo makkelijk af, terwijl hij nog geen caterpie in zijn buurt moest hebben.

Dat nam echter niet weg dat dit een mooi werkje was. Hij merkte dat de andere hem weer aan het aankijken was met een glimlach. “Wil je hem?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. De man achter het kraampje was ondertussen gestopt met zijn nieuwe werk nu hij mogelijks klanten had. Hij stond nu voor het duo, zijn blik ook gericht op de hanger.

note -

Eventjes bleef het stil nadat hij zijn vraag gesteld had en Casimir kon niet anders dan Alain afwachtend aankijken. Was het misschien toch niet zo mooi. Maar kleine cadeautjes als deze was precies wat je kocht op een kerstmarkt. Of toch als het van zijn ouders af hing. Er was zeker een doos vol met kleine souvenirs die nooit boven gehaald werden omdat er ieder jaar nieuwe gekocht werden. In elk geval was dit nog bruikbaar, niet zoals snowglobes. Wat je daarmee deed was hem een raadsel.

Uiteindelijk had Alain zijn keuze gemaakt. Casimir overhandigde de man het geld dat hij hiervoor vroeg, waarbij hij vertelde dat er nog een kerstkorting af ging. “Bedankt,” zei hij met een korte knik. Een zakje weigerde hij, want daar wilde hij niet heel de tijd mee rondlopen. Daarbij was het klein genoeg om in je zak te steken. Hij liet de sleutelhanger dan ook weer aan één vinger bengelen voor Alain zijn gezicht. “Hou jij hem bij of zal ik?” Het was maar dat ze het niet kwijt zouden spelen.

Ondertussen had hij nog altijd geen soep, maar dat was oké. Alles op zijn tijd. De soep ging niet weg. Rustig begon hij weer verder te wandelen langs de verschillende kraampjes. Hij liet zijn ogen over alles heen gaan, maar betrapte zich dat hij regelmatig opzij keek. Het was nog steeds moeilijk te geloven, maar het was echt. Casimir zorgde ervoor dat hij weer dicht genoeg wandelde om net niet tegen elkaar aan te lopen.

note -

Het volgende kraampje waar ze heen gingen zag er veelbelovend uit. In eerste instantie zag het eruit als een glühwein standje, maar Alain zei dat dat het iets anders was. De drank die ze echter verkochten, leek honderd procent op de andere drank, buiten dat er noten en rozijnen aan toe werden gevoegd.

Met een beker Glögg in handen ging hij naar een hoge tafel om even neer te zitten. Ze hadden immers geen haast. Zolang ze straks maar op tijd waren voor het vuurwerk.

De warmte van de beker was een aangename verandering. Alleen daarom al was hij blij dat Alain dit had besteld, nu kregen zijn vingers een kans om te ontdooien. Hij voelde ze tintelen door de warmte, maar weigerde ze eraf te halen. Eerder had hij al glühwein gehad op het festival en het was lekker geweest. Koude wijn had nog steeds zijn voorkeur, maar het was niet verkeerd. Toch kon hij het niet laten eerst aan de beker te ruiken. De geur was anders, vooral de kaneel en een mix van kruiden, was een duidelijk verschil met de gewone glühwein. Dat er rozijnen in zaten en noten, probeerde hij te negeren.

Casimir wilde het net naar zijn lippen brengen, voor hij zich bedacht en het bekertje wat omhoog hield. “Op een goed jaar zonder problemen?” Waar ze elkaar zagen, ongeacht of één van de twee kapot was, maar gewoon om gezellig bij elkaar te zijn.

Na de toast plaatste hij de beker aan zijn lippen en nam een kleine slok. Zoals Alain zei, zat er meer drank in en hij proefde het. De zoete smaak die er doorheen gemixt zat, maakte dan weer dat het vlotjes binnen ging. “Beter als Glühwein.” Hiervan zou hij meer kunnen drinken, dan de andere warme drank waarvan één bekertje voor hem genoeg was. Met de lepel die ze erbij gekregen hadden roerde hij bedenkelijk door de warme drank om één van de rozijnen op te vissen. Normaal was het iets dat hij lustte, maar nu het in zijn drinken had gedobberd.

note -

Slechts een paar weken geleden had hij opgekeken tegen het nieuwe jaar. Alles wat verkeerd kon gaan, liep grandioos verkeerd. Hij had geen zin om het nieuwe jaar in te stappen op die manier. Maar nu was er licht aan het einde van de tunnel, en dat was al wat telde.

Dat hij bedenkelijk keek naar de rozijn was Alain uiteraard opgevallen en Casimir kon het niet helpen om zacht te zuchten, maar er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht. Eigenlijk was het erg hoe kieskeurig hij was als het ging om eten. Hij greep een servet uit de houder die op tafel stond en legde die naast hem neer. Het ene rozijntje dat hij al had opgevist eindigde er al snel op. “Had je wat anders verwacht?” vroeg Casimir met een opgetrokken wenkbrauw. Nee, het idee dat het erin had liggen dobberen sprak hem niet aan. Een volgende rozijntje, gevolgd door een noot eindigde mee op de servet. Met soep was hij even erg, die moest volledig gemixt zijn zonder stukken.

Steeds meer rozijnen en noten kwamen op het servetje te liggen, tot hij concludeerde dat ze er allemaal uit waren. In alle rust kon hij nu het glas met twee handen omsluiten en voor zich houden, zijn ellebogen steunend op de tafel. Dit was precies wat hij nodig had om even op te warmen.

Casimir knikte even instemmend en nam de kans om nog eens om zich heen te kijken. Hij was vooral blij dat hij hier niet met een kater rond liep. Die dag hadden ze op een betere manier gespendeerd. “Ze hebben echt hun best gedaan.” Alles was tot in de puntjes in orde. Overal waar je keek was er decoratie en straalde de kerstsfeer er vanaf. Met de maan die aan de hemel stond, kwam de kerstverlichting ook echt tot hun recht.

Er werd een volgende slok genomen van zijn drinken terwijl zijn ogen weer naar Alain gleden. “Meestal gingen wij met nieuwjaar naar Lumiouse City. Je kent de Prism Tower?” Casimir was er zo vaak geweest dat hij geen moeite had om het terug voor de geest te halen. “Ieder jaar steken ze vuurwerk af van alle verdiepen en maken er een hele show van.” (Voorbeeldje) Er kwam weer een glimlach op zijn gezicht spelen bij de gedachten eraan. Hij was er zeker van dat het iets was wat Alain graag eens wilde zien.

note -

Casimir had meerdere keren gezegd dat Alain niet zoveel moeite moest doen om iets te vinden dat hij lustte. Vanaf het begin had de andere er echter op gestaan om iets te vinden. Iedere dag maakte hij iets anders klaar, het één al beter als het andere. Pas na zijn eigen accident, was het geminderd omdat het lastiger was met zijn pols. Normaal zou Casimir de moeite niet nemen iets nieuw te proberen, maar vanaf het allereerste gerecht, had hij steeds alles een kans gegeven.

Alain had al een laten weten dat hij naar Kalos wilde, en er was geen beter moment dan tijdens Nieuwjaar. Misschien had hij ergens nog filmpjes liggen van vorig jaar die hij kon tonen om hem een idee te geven. Ze stonden niet op zijn Holo Caster uiteraard, maar hij kon er wel aan geraken.

Nieuwjaarsdag in Lumiose City spendere, was iets waar hij nooit tegenop zag. Het was altijd een hele show en het was mooi om te zien. Ieder jaar probeerde ze ook iets anders te doen, waardoor dat het iedere keer iets was waar hij naar uit kon kijken. “Ja, ze waren niet blij toen ik vertelde dat ik dit jaar niet zou langsgaan.” Casimir wist wanneer zijn ma kwaad was, en toen ze hem gestuurd had, was ze overduidelijk kwaad geweest. Pas toen hij zei dat hij de feestdagen met vrienden zou spenderen, was ze gekalmeerd. “Meestal sleuren ze me overal mee naar toe als er een feestelijke gelegenheid is,” legde Casimir uit waarbij hij zijn schouders even op haalde. Met Kerst waren het steeds kerstdiners, maar met zijn verjaardag wilde ze hem ook altijd uit eten nemen. Wat eerder ongemakkelijk was.

“Jij niet?” vroeg hij terwijl hij sipte van de Glögg. Domme vraag, want hij kon het antwoord erop wel raden. Meeste mensen gingen naar een feestje om het samen te vieren met vrienden.

note -