Tales of

Sinnoh

Ooit zou hij de foto’s in handen krijgen, beweerde Cas. Alain lachte bij de woorden. “Ik kan ze altijd naar je sturen als je eraan herinnerd moet worden,” verzekerde hij de ander op een onschuldige toon. De foto hoe Cas zo ongemakkelijk op zijn schoot had gezeten bij de eerste Truth or Dare was geweldig geweest, maar op één of andere manier had hij het nog verder weten te trekken met de foto die daarna was gekomen.

Soep halen en ondertussen rondkijken werd er voorgesteld. Alain knikte en hief zijn wenkbrauwen toen er werd gezegd dat Cas nog wel iets had gezien. Direct trok er weer een glimlach over zijn lippen en knikte hij enthousiast. Soms herinnerde hij zich hoe gesloten Cas was geweest. Het was niet meer te merken dat iets als dit, zo simpel als een date op de kerstmarkt, zo ongewoon was voor hem.

Wilde hij ook soep? Alain humde even bedenkelijk, maar knikte uiteindelijk toch. “Vegetable & lentil soup,” noemde hij op van het menu. De winter vegetable and lentil soup had, in tegenstelling tot wat Cas voor zichzelf zou bestellen, genoeg groen erin. Het was wat beter gemengd dan normaal gezien je het niet met een lepel ging eten, maar… het zou voldoen.

Natuurlijk zag Cas niet wat voor culinair hoogstandje Alain had besteld. Hij pakte zijn beker tevreden aan en sloot zijn beide handen ook om het bekertje heen, zacht blazend in de soep en genietend van de warme lucht die er vanaf kwam. Dit was een goed idee. Alles vanavond leek een goed idee te zijn en dat bracht opnieuw een lichte blos naar zijn wangen. “Ik moet m’n groenten binnen krijgen na de afgelopen tijd,” merkte Alain met een plagerige lach op. Ze hadden gezond genoeg gegeten, maar niet zoals Alain dat zelf zou doen. Cas was immers een lastige eter en hij had zijn best gedaan om daar het beste van te maken.

Toen ze eenmaal weer op pad waren en Cas begon te praten, keek Alain nieuwsgierig naar de ander. Bij de opmerking over foto’s in kerstballen, was hij even verbaasd. Was dat een ding? Dat was iets wat zijn ouders nooit gewild zouden hebben. Zou Cas… Ah! Hij opende zijn mond verbaasd, voor hij enthousiast knikte, een nieuwe blos over zijn wangen. “Ah! Oké~ Laten we dat doen,” stemde hij enthousiast toe. Het idee om samen— ah. Als alles dan… Zouden ze de kans krijgen om die bal de volgende kerst op te hangen? Even vouwden zijn wenkbrauwen zich bedenkelijk samen, voor zijn gezicht weer ontspande. Ja. Daar wilde hij vanuit gaan, want op dit moment wilde hij niets liever dan geloven dat dit slechts het begin was.

“Weet je waar ‘t is?” vroeg hij. Anders was er ook geen haast— ze zouden het vanzelf vinden.

Zo erg was het niet, aldus Cas. Alain kon het niet laten te lachen op de opmerkingen. “Ah… ja. Zal ik thuis eens kijken hoe lang m’n lijstje is?” vroeg hij, waarbij hij even op zijn lip beet en de ander met geheven wenkbrauwen aankeek. Vanaf die eerste dag was hij een lijst gaan bijhouden wat wel en niet gewaardeerd werd, omdat hij zichzelf had beloofd dat hij ooit een 3-gangen menu voor Cas zou maken. Nu maakte hij ‘t niet makkelijk, maar Alain wist zeker dat er mogelijkheden waren. En wie wist wat hij daar nu mee kon? Een date thuis met de juiste— ah…

Alain nam een slok van zijn soep en humde even goedkeurend toen het in de smaak viel. Ondertussen vertelde Cas dat het kraampje ergens verderop zou zijn, wat niet erg veel informatie was. Het maakte gelukkig niet uit. Ze hadden nog even de tijd en Alain had geen haast. Zolang ze op de juiste plek waren voor het vuurwerk, maakte het hem niet uit waar ze heen gingen, zolang het gewoon… zo kon blijven.

Het was duidelijk dat Cas iets probeerde te zeggen, dus tweekleurige ogen richtten zich op de grijze ogen van de ander. Het deed goed om hier te zijn. De woorden brachten weer een glimlach op Alain’s gezicht. Voor een moment wendde hij zijn blik af, wangen warm van de plotselinge woorden van de ander. Het was goed. Het was meer dan goed het was…

“Dan moeten we dit vaker doen,” concludeerde hij, voor zijn blik die van de ander weer vond. “En niet altijd dit,” ging hij door, waarbij hij één hand van de beker soep haalde en even om zich heen gebaarde, voor hij de hand weer aan de warme beker legde.. “Misschien iets als een film, of het Amusement Park…” noemde hij de dingen op die Cas als goede dates had genoemd in hun Truth or Dare game.

En dan was er nog valentijn.

“Als ik voor je ga koken, kan ik beter m’n best doen om wat te maken wat je lust,” antwoordde Alain toen Cas opmerkte het nog steeds niet te kunnen geloven. “Toen ik begon dacht ik dat het een paar aantekeningen werden, niet een hele lijst…” Hij kon het niet laten te lachen bij het idee van zijn lijst. Alain had altijd een erg net handschrift gehad, maar een chaotische uitwerking. Er stonden dingen in als ‘Broccoli ( excl w/ puree! )’. Fucking puree.

Iets anders dan Mamma Mia. Goed idee, tot de horror films werden genoemd. Alain keek vol schrik terug naar Cas, tweekleurige ogen wijd terwijl hij probeerde uit te vinden of het een grap was, maar het was duidelijk: de ander was serieus. Alain humde bedenkelijk en nam een slok van zijn soep, ogen weer gericht op het pad voor hen. Een… horror film.

“Ik wil het proberen,” besloot hij na een korte stilte. “Als je accepteert dat ik tijdens de film mogelijk achter een kussen zit,” ging hij met een knikje door. Of in koala-mode om Cas heen, wat als een nog betere optie klonk. “En ik slaap niet alleen na een horror film.” Hij trok zijn lip op in een kleine pruil, voor zijn ogen die van Cas weer opzochten. “Dan mag je een horrorfilm uitkiezen.” Hij kon het niet laten om voorzichtig te glimlachen.

Ze hadden nog zoveel wat ze samen konden doen. En zelfs na al die tijd die ze op elkaars lip hadden gespendeerd, keek Alain ernaar uit om zulke… normale dingen te kunnen doen samen. Dat was wat hij nodig had, en iets wat hem deed uitkijken naar het nieuwe jaar.

Go big or go home. Alain hief zijn schouders even. “Het is een uitdaging,” gaf hij toe. “Maar… het voelt als een kleine overwinning als je ‘t lekker vindt.” Hij kon het niet laten even te lachen om zijn eigen woorden. Nooit eerder was hij zo enthousiast geweest als iemand wat hij kookte lekker vond. Het deed hem ook lang zo veel niet meer als Cas iets niet te eten vond. De reden ervoor werd toegevoegd aan de lijst en Alain probeerde het óf nog een keer op een andere manier, óf liet het voor wat het was. Uiteindelijk zou er genoeg zijn waar ze het mee konden doen. Plus, omdat hij de recepten opschreef, zou Cas het misschien voor zichzelf kunnen maken als hij er niet was.

Wanneer sliep hij wel alleen? De glimlach op Alain’s gezicht groeide en voor hij er zelf over nadacht antwoordde hij eerlijk, “Hopelijk niet te vaak.” Hij begreep ook dat het tijd werd dat Cas terug ging naar huis en dat ze dit op een enigszins normale manier aan moesten pakken. Enigszins. Hij was immers nooit iemand geweest die het waardeerde om alleen te zijn. Dus, hij nam graag elke kans om wat samen te doen. Zelfs als dat betekende dat ze nu een deal hadden om samen een horrorfilm te kijken. Wat een ramp.

De twee voegden zich achteraan de rij en Alain nam nog een laatste sip van zijn soep, voor hij het bekertje in een bijzijnde prullenbak wierp. “Ik had niet verwacht dat je vrijwillig hierheen zou komen,” gaf Alain toe. “Met de hekel aan foto’s.” Zelfs al kreeg hij steeds meer voor elkaar, was Cas duidelijk nog altijd geen type wat al te blij was om een foto. Alain zou het nooit begrijpen. Een foto was een herinnering, hoe kon je er niet van houden?

Cas dacht dat Alain een foto had gewild van zijn Pokémon.

Alain knipperde verbaasd.

Was hij serieus? Hij leek dit keer geen grap te maken, maar het zou niet de eerste keer zijn dat Alain dacht dat iets serieus bedoeld was, alleen om te horen dat het dan toch een grap was geweest. Dus bleef hij stil, tweekleurige ogen gericht op Cas terwijl hij zich langzaam begon te realiseren dat dit geen grap was en dat het gewoon weer een moment was wat hij kon beschrijven als iets wat alleen voor kon komen met Cas.

Nee, is goed.

“Je dacht serieus—” Alain onderbrak zichzelf en sloot zijn mond, voor hij begon te lachen. “Terwijl wij hier samen zijn?” Nog een korte lach klonk, voor hij zijn hoofd schudde. “Je bent ongelofelijk.” Alain zou nooit ontkennen dat hij zelf dense kon zijn, maar Cas? Die tilde het naar een heel nieuw level. Hoe dan ook, leek hij in te stemmen nu ze hier toch al in de rij stonden. Waar het al niet goed voor was geweest.

“Niet vergeten te lachen, hè?” grapte hij met een knipoog. Bijna was het hun beurt en na de selfie die ze eerder hadden genomen, kon hij het even niet laten. Hij hoopte dat de ander een beetje op zijn gemak kon zijn als de foto werd genomen en anders… was het behalve een mooie herinnering ook nog een beetje een komische foto. Moest kunnen.

Het verbaasde Alain dat Cas kon denken dat hij een foto met wat dan ook zou willen hier. Waarom? Hij was hier met hem. Was het dezelfde onzekerheid die hij zag op elke foto? Misschien was dat iets waar ze het nog over moesten hebben, dat ongemak van de ander op foto’s. Waar het vandaan kwam was voor Alain niet te begrijpen. Hij grapte tegen de ander dat hij niet moest vergeten te lachen, waarop er met de ogen werd gerold. Alain lachte zelf weer even op de reactie, voor hij zijn hoofd kort schudde. Hij leunde weer even kort richting de ander, waarbij hun schouders elkaar kort raakten. “Ik wil dit met jou, Cas.” Alleen met hem.

Zodra het hun beurt was, volgde Alain tot ze voor de kleine kerststal stonden. De hand van de ander vond al snel zijn rug en in plaats van naar de camera te kijken, draaide Alain zijn gezicht heel licht richting de ander, tweekleurige ogen gericht op Cas. In één zucht liet hij alle spanning van zijn schouders vallen en voelde hij hoe een lichte glimlach aan zijn lippen trok. Het warme gevoel in zijn borst was zichtbaar in zijn ogen en het moment dat de foto genomen werd, wist hij zeker dat het daarop te zien zou zijn. En dat was waar vanavond om ging, toch?

De fotograaf zei iets, maar het ging compleet aan Alain voorbij. Pas na een kort moment realiseerde hij dat hij de stem had gehoord en brak hij zijn blik los van de ander, om te zien hoe de foto in hun richting werd gehouden. “Perfect,” knipoogde hij geamuseerd. Voor volgend jaar. Hij kon enkel hopen dat ze deze volgend jaar samen aan een boom konden hangen.

Het was altijd makkelijk voor Alain om contact te maken met de mensen om zich heen en zodra hij zijn blik van de ander af had weten te halen, was het niet meer dan natuurlijk om naar de mensen die bij het kraampje werkten te lachen. Hij nam de bal aan en kreeg ook een tasje zodat hij het ding om zijn pols kon hangen en niet de hele tijd één hand vol had, wat fijn was. Hij wenste ze nog een gelukkig nieuwjaar en draaide zich weer naar Cas, tasje rond zijn pols en een glimlach op zijn gezicht.

‘Misschien heb je wel gelijk,’ werd hem gezegd. Verbaasd hief hij zijn wenkbrauwen, voor de glimlach veranderde in een grijns van oor tot oor. Hij zei niets, knikte enkel. Misschien zou Cas het toch nog gaan begrijpen. En anders kreeg hij hopelijk de kans om het volgend jaar te laten zien, wanneer ze de kerstbal beiden vergeten waren en het ding tevoorschijn kon komen bij de volgende kerst. Hij wist nu al dat er niets zou zijn wat die dag nog zou kunnen verpesten.

Als kind had Alain het vuurwerk altijd erg spannend gevonden. Nadat een fles met een pijl ooit om was gevallen en vlak tussen zijn benen door was geschoten, waren de knallen heviger gaan klinken en wilde hij niet meer in de buurt staan wanneer er een pijl werd afgeschoten. Hij was blij dat hij er comfortabeler mee was geworden, zelfs al ging zijn voorkeur uit naar een echte show, over het afsteken van zelfgekocht vuurwerk op een willekeurige straat.

Het was dan ook geen verrassing dat hij enthousiast opkeek toen Cas opmerkte dat het vuurwerk bijna ging beginnen. Meer  en meer volk begon zich in de richting van het water te begeven, één van de locaties waar het vuurwerk het beste te zien zou zijn. Er waren verschillende plekken waar mensen gingen kijken. Sommigen trokken verder weg van de stad voor rust, terwijl anderen op het grote plein op de kerstmarkt zouden gaan kijken. Omdat Snowpoint geen of weinig hoge gebouwen had, was het vuurwerk eigenlijk overal goed te spotten.

“Heb je nog voornemens voor het nieuwe jaar?” vroeg hij de ander nieuwsgierig. Het was cliché om elk jaar weer een nieuw voornemen te hebben, maar het was wel iets wat Alain probeerde te doen. DIt jaar was anders dan voorgaande jaren en het voornemen wat hij voor zichzelf had voor dit jaar was ook… nieuw. Hij had de ander te danken voor de realisatie die tot die conclusie had geleid.

Waar konden ze naar het vuurwerk kijken? Alain humde even bedenkelijk. “We kunnen bij het water kijken,” stelde Alain voor. “Of we kunnen via ‘t pad hogerop naar ‘t veld om vanaf een afstand te kijken. Daar is het waarschijnlijk wel wat rustiger.” Het liep daar via een heuvel omhoog dus je kon alles goed zien en minder mensen wisten er vanaf. Het water, echter, had een prachtige reflectie met het vuurwerk. “Zeg het maar,” glimlachte hij. Wat klonk voor Cas het meest aanlokkelijk? Het was zijn eerste keer, immers.

Nadat Alain de ander vroeg wat zijn voornemen was voor het nieuwe jaar, volgden er woorden die Alain niet had verwacht. De jongen bevroor en kwam tot stilstand, een frons op zijn gezicht terwijl tweekleurige ogen de grijze ogen van de ander in lichte paniek opzochten.

Hij wilde meer mensen een kans geven.

Betekende dat dat… dit hierbij zou blijven? Alain voelde een zwaar gevoel in zijn borst bij het idee dat Cas hierna iemand anders mee op date zou nemen om te zien of daar meer was en— Hij kon hem niet tegenhouden, ze hadden niets hiervan besproken en op dit moment hadden ze nergens een naam aan gegeven of was het exclusief en— Als Cas dat wilde, dan was het zijn goed recht, maar—

Hij wilde dat niet.

“Wa—Wat?” vroeg hij zacht, zijn stem hees voor hij even diep adem haalde. De vraag die Cas na zijn woorden stelde, ging compleet aan Alain voorbij. Hij wilde meer mensen een kans geven. Hij wendde zijn blik even af en klemde zijn kaken op elkaar om ervoor te zorgen dat er geen tranen omhoog zouden komen want dat kon geen van hen gebruiken. Hij moest gewoon— Hij moest—

“Zoals— Een kans geven?” vroeg hij zacht, waarna tweekleurige ogen de grijze ogen van de ander weer vonden. Hij wreef even met de palm van zijn hand langs zijn nek en nam een wat ongemakkelijke houding aan. “Zoals dit?”

Alsjeblieft niet.

Hogerop? Alain knikte. “Oké!” reageerde hij met een glimlach. Hij had het al verwacht. Zelf had hij menigtes ook lang ontweken en hij vond het zeker niet erg om wat meer de rust op te zoeken, dus zorgde hij ervoor dat ze de juiste richting op liepen om de kerstmarkt te verlaten en de huizen achter te laten, zodat ze bij het park met het heuveltje kwamen.

Het idee dat Cas dit met iemand anders zou doen, was iets waar Alain niet over na wilde denken. Hij was niet iemand die zoiets als dit wilde behandelen als iets tijdelijks, of als iets wat ingewisseld kon worden voor wat beters. Als hij… Wat hij wilde, was hierin stappen met de intentie dat er nooit meer een ander zou zijn. Als dat niet zou werken, dan was het oké en daar kwam hij echt wel overheen. Maar als dat niet de intentie was, waarom zou je het dan riskeren? Dates waren leuk, maar dat was… De willekeurige dates die hij online had gevonden was niet dit.

En Cas leek in eerste instantie niet te begrijpen waarom Alain reageerde zoals hij deed, tot het klikte. Er werd een hand op zijn schouder gelegd en Alain liet zijn eigen hand weer van zijn nek zakken. Nee. Het gestamel van de ander nam wat van de zorgen weg, want het werd duidelijk dat het niet was wat de ander bedoeld had, maar… Wat dan wel?

Zoals Alaric.

Oh.

Alain knipperde een paar keer verbaasd en toen Cas het verder uitlegde, voelde hij de laatste zorgen van zijn schouders vallen. Hij schudde zijn hoofd even, voor hij zacht begon te lachen. “Meer mensen een kans geven?” herhaalde hij, gewoon om hoe slecht het klonk. Hij beet op zijn lip om nog een lach in te slikken en liet een zucht langs zijn lippen rollen. “Dat was—” Cas had absoluut geen slechtere woorden kunnen uitkiezen. Echter, ergens, was het ook heel typisch Cas en op één of andere manier, was het een deel van zijn charme. Dus, in plaats van de zin af te maken lachte hij weer kort. In elk geval wisten ze nu dat ze er het zelfde in stonden.

“Dat is een goed voornemen,” bracht hij uit. Het was fijn om te zien dat Cas zich meer open stelde voor anderen. Het was zo’n contrast met de jongen die hem ooit had gezegd dat hij altijd alleen was en Alain kon niet blijer voor hem zijn dat hij het een kans gaf.