Tales of

Sinnoh

Alles in hun situatie zou ertoe moeten wijzen dat ze op één lijn zaten, met hoeveel tijd ze (weliswaar onder vreemde en unieke omstandigheden) samen hadden doorgebracht en de manier hoe alles gewoon samen was gevallen. Waar het nooit een bewuste keuze was en het niet zonder slag of stoot zou gaan, was dit iets waar Alain mee door wilde, iets waarvan hij hoopte dat het slechts aan het begin was. Maar, er was altijd een onzekerheid bij de jongen, één die de oorzaak was voor dit soort misverstanden. Want hoe meer redenen hij had om iets vast te willen houden, hoe groter de angst dat het toch zou vallen.

Gelukkig, ondanks het feit dat Cas zijn manier van verwoorden zo nu en dan voor misverstanden zorgde, wist de ander hem ook snel genoeg weer gerust te stellen. Hij gaf toe het slecht verwoord te hebben, maar de volgende zin, welke hij zelf onderbrak, bracht een lichte frons op Alain’s gezicht. Soms vergat hij hoe hun eerste ontmoeting was verlopen, hoe gesloten Cas was naar andere mensen. De frons maakte plaats voor een zachte glimlach. “Ah— Ehm… Liever niet,” gaf hij zacht toe. Hij wilde Cas niet voor zich zien met iemand anders, niet in deze situatie. Niet nu hij in zijn handen een herinnering hield waarvan hij hoopte dat ze die over een jaar samen konden delen.

Zijn hand werd weer beetgepakt en Alain voelde het laatste beetje stress van zijn schouders vallen, waarna hij voorzichtig in de hand van de ander kneep, alsof hij zichzelf er nog één keer aan moest herinneren dat dit echt was. De woorden die klonken deden hem even kort lachen. “Oké, kom op.” En met die woorden begon hij weer te lopen, zijn hand in die van de ander.

Hij herinnerde zich de weg alsof hij hier gisteren nog was geweest. Eén afslag leek altijd wat onlogisch en het was duidelijk dat minder mensen van deze plek af wisten. Ze stapten van de grotere straat af, langs enkele huizen en vervolgens tussen de huizen door om in een soort park terecht te komen. Hier eindigde de stad zelf en trok een kleine heuvel omhoog, wat de perfecte plek was om net over alles heen te kunnen kijken en het vuurwerk van een iets grotere afstand te kunnen overzien. Er waren zeker mensen, maar ze waren verspreid over de plek en er was nog genoeg kans om zelf ergens te gaan staan, of zelfs zitten als je een beetje dapper was, zonder het gehijg van een vreemde in je oor.

“We hebben geluk,” concludeerde Alain. “Vanaf hier, met dit weer, gaan we alles goed kunnen zien.” Hij had hier nog wel eens met regen gestaan en dat was een heuse teleurstelling geweest. Maar, met een heldere lucht zouden ze het vuurwerk vanaf deze locatie meer dan duidelijk kunnen zien. En— ah. “We kunnen daar gaan zitten,” stelde hij voor, waarbij hij naar een bankje aan de rand van het veld wees. Met de drukte die hij hier verwachtte, zou dat prima werken. “Of we kunnen wat hoger op gaan staan.”

Zitten klonk goed, dus Alain knikte zodra Cas het voorstelde. Cas begon te lopen en Alain liet zich leiden naar de plek die hij eerder had aangewezen, tweekleurige ogen gericht op de paar mensen die al een plekje hadden gevonden. Op een avond als deze leken mensen altijd meer in hun sas, alsof het vooruitzicht op een nieuw jaar mogelijkheden bood die de rest van het jaar verscholen lagen onder het gewicht van alles wat een jaar met zich meebracht. Het was vreemd hoe de start van een nieuw jaar zo’n effect op mensen kon hebben, zelfs als het in de technische zin niets betekende.

En toch maakte zijn hart een sprongetje toen hij naast de ander neerzat en de woorden hoorde. Nog maar een paar minuten. Tweekleurige ogen gleden omhoog naar de heldere lucht waar de start van het nieuwe jaar binnen enkele minuten luid en duidelijk gevierd zou worden. Hij leunde wat naar achteren op de bank en legde zijn handen op zijn schoot, waarna hij opzij keek naar de ander.

“Wat een vreemd jaar,” merkte Alain op. Hoe lang was het geleden dat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet? Weken, geen maanden. Die dag had hij de ander wel wat aan willen doen, wat Myr vervolgens waarheid had gemaakt. Dat ze hier samen de jaarwisseling vierden had toen onmogelijk geleken, maar nu… Hij kon het niet laten even te lachen en schudde zijn hoofd, waarna hij zijn blik weer op de lucht richtte. Het was een bewogen jaar geweest, maar…

“Maar ik—” Hij haalde even diep adem, voordat hij zich iets meer naar de ander toedraaide. Hij voelde dat zelfde warme, veilige gevoel weer omhoog komen, als een deken die over hem heen werd gelegd temidden van de winterse kou waar ze zich in bevonden. “Ik had het niet anders willen eindigen.” Er was nog veel wat ze samen uit moesten vinden, maar op dit moment was dat iets wat hij met zekerheid kon zeggen. Als ze het nieuwe jaar samen begonnen, dan had die al een voorsprong op het voorgaande jaar.

Verderop hoorde hij hoe een groep lui luidkeels begonnen met aftellen en hij voelde een nieuwe glimlach op zijn lippen ontstaan. Bijna tijd.

“Weet je wat mij is verteld?”

Er was veel wat Alain dat jaar had geleerd. Hij moest eerlijk bekennen dat hij zichzelf nooit als iemand had gezien die te snel bevooroordeeld was, maar zijn eerste ontmoeting met de ander had toch laten zien dat zelfs hij af en toe te snel naar een conclusie sprong. Hij was blij dat hij een kans had gekregen om de jongen te leren kennen achter het kwade masker en de geïrriteerde opmerkingen. “Wie wel?” vroeg hij met een glimlach, toen Cas opmerkte dat hij het niet geloofd zou hebben als hem weken geleden was verteld dat het hier zou eindigen. Nee… Maar, hij was er blij mee.

Weet je wat mij is verteld?

De ander was dichterbij komen zitten en Alain voelde zijn glimlach verder verzachten, terwijl hij de ander nieuwsgierig aankeek. Een zachte lach klonk, en hij beet kort op zijn lip. Zijn blik gleed voor een kort moment iets naar beneden, voor tweekleurige ogen de grijze ogen van de ander weer vonden.

“Nou, Vi vertelde mij…”

Alain draaide zich iets meer in de richting van de ander, voor hij voorover leunde. Hij stopte vlak voor hun lippen elkaar zouden raken, terwijl de laatste seconden om hen heen waren aangebroken. Dit was hoe hij het nieuwe jaar in wilde gaan. Dit was hoe hij het komende jaar ook weer af wilde sluiten. Hij liet de laatste spanning van zijn schouders rollen en…

“Dat een nieuwjaarskus geluk brengt.”

2, 1…

Voorzichtig plaatste hij zijn hand onder de kin van de ander en brak hij de afstand. Het vuurwerk wat op het moment dat hij zijn lippen tegen die van de ander duwde, zorgde ervoor dat hij zijn glimlach niet kon onderdrukken.

Ah… Vi had gelijk.

Voor het eerst in jaren keek Alain niet op naar de lucht die in verschillende kleuren oplichtte. Het vuurwerk waar hij elk jaar zo van in de ban was geweest, was niets in vergelijking met de kus die het oude jaar achter hen liet en het nieuwe jaar startte. Alain hield zijn ogen gesloten toen de ander de kus brak, voorhoofden zacht tegen elkaar en één hand op de zijne. Het vuurwerk was niets meer dan achtergrondgeluid, evenals de vele mensen die elkaar een gelukkig nieuwjaar wensten.

Ik denk dat Vi gelijk had.

Net toen Alain zijn mond wilde openen om iets te zeggen, raakte hij verloren in een tweede kus. Het was zacht, voorzichtig en nieuw. In dat opzicht was het perfect, want het was alles wat zij ook waren.

Uiteindelijk liet hij zichzelf weer iets meer achterover zakken en keek hij de ander aan, een lichte blos op zijn wangen en een glimlach die van niets meer dan puur geluk sprak. Gelukkig nieuwjaar. Ah… Hij beet kort op zijn lip en voelde tranen omhoog komen in zijn ogen, waardoor de glimlach enkel breder werd.

“Een gelukkig nieuwjaar, Cas.”

Nog één keer boog hij voorover, een derde en korte kus tegen de lippen van de ander, voor hij zich wat comfortabeler maakte op de bank en tegen de ander aanleunde, tweekleurige ogen gericht op het vuurwerk boven hen. Het was prachtig, maar het was niet de reden voor de lach op zijn gezicht.

Een nieuw jaar…