The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als hij kon kiezen tussen de feestdagen hier of eender waar spenderen met iemand als Alain aan zijn zijde, of een hele avond bij zijn ouders zitten, was de keuze snel gemaakt. Het waren goede mensen, daar niet van, maar het was niet te vergelijken. Dit was vele male beter. Dat deed hem eraan denken dat ze gevraagd hadden om een foto te sturen van hem samen met de mensen waarmee hij weg was. Enerzijds omdat ze nieuwsgierig waren, maar langs de andere kant was hij er zeker van dat ze hem niet geloofde.
In stilte luisterde hij geïnteresseerd naar Alain zijn uitleg over hoe de feestdagen er bij hem er normaal uitzagen. Van wat hij wist over de relatie die Alain had met zijn ouders, zat het niet altijd goed. Hij knikte soms eens een keer, om te laten tonen dat hij aan het luisteren was terwijl hij sipte van zijn drankje.
Normaal spendeerde Alain Oudjaarsavond ergens anders. Overal werden er feesten georganiseerd rond deze periode. In discotheken of bij mensen thuis. Feesten zoals degene van twee dagen geluiden, enkel ging het er vaak wilder aan toe. Of dat was toch hoe hij die feestjes inbeelden. “Wat erg begrijpelijk is.” Hij kon zich inbeelden hoe het was voor Reyne om alleen te zijn bij haar eigen ouders, en het was misschien toch niet zo gezellig.
Een kleine glimlach kwam echter op zijn lippen wanneer Alain weer sprak. “Dat is het zeker,” beaamde hij. Er was geen andere plaats waar hij nu wilde zijn dan hier op de kerstmarkt samen met de persoon die- ah. Dat deed hem eraan denken dat er nog zoveel was waar ze vast eens over moesten praten, maar niet nu. Al wat Casimir wilde, was genieten van dit moment.
Ondertussen was zijn glas volledig leeg en plaatste hij het neer op de tafel.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Er was maar weinig wat Alain niet zou doen voor zijn jongere zusje. Hun hele leven had hij geprobeerd om haar te beschermen, om aan haar zijde te staan waar en wanneer hij het kon. In de tijden waar hij niets anders had gehad, was zij alles geweest voor hem. En in de tijden waar het beter ging, hoopte hij haar in die positiviteit mee te nemen. Het was altijd zij tegen de wereld geweest en hij was niet van plan dat ooit te veranderen.
Maar, dit was… fijn. Zeggen dat hij elders wenste te zijn op het moment, zou een complete leugen zijn. Hij nam nog een slok van het drankje, zowel voor de warmte als voor de liquid courage en haalde even diep adem. Toen de woorden van de ander klonken, trok er een lichte blos over zijn wangen en knikte hij.
Zijn hele leven was geleid door onzekerheid. Alain had zichzelf in zijn eerste relatie vast laten zetten, in zijn tweede, en… steeds vaker werd er duidelijk waarom hij beslissingen had genomen in het verleden. Spijt had hij niet; niet zolang hij er niet over na probeerde te denken. Hij hoopte gewoon te leren van de fouten die hij had gemaakt, zodat hij nu beter zou kunnen doen. Nu was het die onzekerheid die hem ervan stopte om… Tweekleurige ogen gleden weer naar het kraampje iets verderop. Ah…
Alain nam zijn laatste slok van het glas en plaatste deze op de tafel, waarna hij van zijn stoel hopte en zijn hand uitstak naar de ander. Een lichte blos trok over zijn wangen terwijl hij hem met een voorzichtige glimlach aankeek. “Er zijn nog een paar dingen die ik wil zien voor het vuurwerk,” vertelde hij. Dingen die hij had kunnen zien, maar wat hem een betere ervaring had geleken samen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir moest toegeven dat het soms moeilijk was om Alain in interactie te zien gaan met Reyne. Het was overduidelijk dat de twee close waren en dat hij alles zou doen voor haar. Als hij naar ze keek, kon hij enkel zien wat hij ook had kunnen hebben, maar wat nooit meer zal zijn. Ondanks de jaloezie dat erbij kwam kijken, kon hij alleen maar gelukkig zijn voor hen. Het was namelijk alsnog hartverwarmend om te zien.
Er werd een hand naar hem uitgestoken en voor een tel keek hij er enkel naar, voor hij zijn hand in die van de andere legde. De zachte aanraking bracht gelijk een warm gevoel met zich mee. Dit was nieuw. Nieuw maar soms was nieuw goed. Hij kneep even zachtjes in zijn hand “Al een keuze kunnen maken wat de volgende bestemming is?” Zijn grijze ogen waren gericht op Alain, maar vooral op zijn vrolijke expressie. Wanneer hij door had dat hij misschien net iets té lang aan het kijken was, wendde hij zijn blik af naar de horloge om zijn pols. Het vuurwerk startte pas om 12u, ze hadden nog genoeg tijd om alles te zien en doen wat ze wilde.
Ze wandelde voorbij een standje waar ze soep verkochten. Casimir maakte een mentale notitie dat ze hier later in de avond even terug moesten passeren. Na de rare niet-glühwein was hij zijn lichaam weer wat opgewarmd. Al was de warme alcohol niet het enige dat ervoor zorgde.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het moment dat Cas zijn hand beetpakte, groeide de glimlach op Alain’s gezicht en keek hij de ander tevreden aan. Er werd zacht in zijn hand geknepen en hij kon zweren dat zijn hart een sprongetje maakte. Er was ergens, in zijn achterhoofd, nog die angst geweest. Misschien kwam het door het verleden, of hoe Rick en Myr leken te zijn, maar ergens was er die angst dat de ander zich hiervoor zou schamen, dat het weer iets was wat weggestopt werd in een hoekje waar niemand anders het kon zien. Als dat nu weer zo zou zijn…
Had hij een keuze kunnen maken? Alain werd uit zijn persoonlijke wereldje getrokken door de woorden en schudde zijn hoofd even. Hij blikte weer even over zijn schouder, maar besloot dat dit voor nu oké was. Voor een moment beet hij op zijn lip, voor hij zacht aan de hand van de ander trok om hem mee te nemen, hand in hand langs de vele kraampjes die uitgestald stonden voor het evenement.
Alsof hij herinnerd moest worden aan de realiteit van de situatie, kneep hij nog een keer zacht in de hand van de ander. Hoe vreemd was het om te bedenken dat dit echt was? Hoe niets hiervan was gebeurd als ze elkaar niet tegen waren gekomen die dag in de buurt van Sunyshore, of als Alain niet buiten had gelopen met een fles tequila. Wellicht samengebracht door niets dan negativiteit, wist hij nu dat hij het allemaal opnieuw zou doen als dit was wat het zou brengen.
Alain kwam tot stilstand bij één van de kraampjes, waar een glimlach over zijn gezicht gleed. “Ah!” Dit was één van de dingen die hij nog had willen doen. Een grote bak water was gevuld met Magikarps die eigenlijk te groot waren om zo gevangen te worden, maar Alain troostte zich met het feit dat dit een éénmalige bezigheid was in het jaar en dat de Magikarps verder in orde waren.
Alain kneep nog één keer zacht in de hand van de ander voor hij los liet en pakte hij twee netjes. “Heb je dit al eens gedaan?” vroeg hij, een geamuseerde glinster in zijn ogen. Hij knikte richting het water in de bak en liet een geamuseerde lach horen. Misschien was Cas wel de geboren schepnetvisser die de Gouden Magikarp zou vangen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Hand in hand over de Kerstmarkt. Zelfs al voelde hij de hand van Alain in de zijne, was het moeilijk te geloven. Hoe ze van zoveel miserie tot dit waren geraakt was een groot raadsel. Als alles ook maar een klein beetje anders was gelopen, wie weet waar had hij nu dan gestaan? Casimir was zich maar al te goed bewust dat alles anders zou zijn gelopen als hij niet als tijdelijke huisgenoot van Alain was geëindigd. De kans dat hij zich gewoon thuis had opgesloten, was groot.
Het kraampje waar Alain eenmaal stil stond, had een groot bord boven het hangen en een grote bak vol met water staan. Goldfish scooping. Casimir grinnikte zacht, want natuurlijk was dit iets dat de andere wilde doen. Op een bord stond dat er ook gouden in het water rond zwommen, en dat dit de kans was om er één te vangen. Een gouden, spetterende Magikarp.
Casimir boog voorover over de grote bak met vissen. Onder het water zag hij verschillende Magikarp zwemmen, net wat te dicht bij elkaar om er comfortabel uit te zien. Hoe langer hij keek naar de pokémon, hoe meer zijn gezicht vertrok omdat het er unsettling uit zag. Eén ervan kwam wel heel dicht bij het oppervlak en Casimir kon net op tijd naar achter leunen om niet in zijn gezicht geraakt te worden door zo een vis.
Of hij dit al eens had gedaan? “Nog nooit.” Wat vast niet als een verrassing kwam. Casimir nam één van de netjes over van Alain en keek nogmaals over de rand, met iets meer afstand deze keer. Eén keer bijna een magikarp in zijn gezicht was genoeg. Wat hij met een magikarp moest wist hij niet zo zeer, maar het was traditie. Of zo. Zijn grijze ogen gingen nog eens naar Alain voor hij zijn aandacht richten op de bak.
“Wat kan er misgaan?” Famous last words? Nee, het waren maar Magikarp. Zelfs Casimir wist dat ze praktisch onschuldig waren. Zoveel bij elkaar zien was gewoon niet zijn ding. Het netje verdween in het water om de eerste de beste vis eruit te halen.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Ergens voelde Alain medeleven voor hoe weinig de ander had meegekregen. Waar Alain zijn hele leven wel mensen om zich heen had gehad, was dat voor Cas niet waar. En waar hij zich koud en afstandelijk had opgesteld… leerde je al snel dat niemand zo was. Als gewoontedieren hield men zich afstandelijk als ze niet beter wisten, maar nu stond hij hier. Alain hield zijn netje in beide handen terwijl tweekleurige ogen tevreden toekeken hoe de ander bezig was met een Magikarp vangen. Enkele gesprekken van hun eerste dag samen in zijn appartement schoten door zijn hoofd en hij schudde zijn hoofd even. Het leek erop dat hij zijn belofte kon houden.
Alain pakte het visnetje in zijn linker hand beet en humde even ontevreden. Hij had zijn rechter al veel te veel belast de laatste tijd. Hoe lastig kon het vangen van een Magikarp met je niet-dominante hand zijn? Juist. Hij had er alle vertrouwen in. Cas was ondertussen— Oh, ja. Hij moest zelf ook wat op gaan scheppen, of niet? Alain sloot zijn ogen en haalde even diep adem, voor hij een lichte zucht langs zijn lippen liet rollen.
Uiteindelijk zette hij zijn rechter hand tegen de rand, voorzichtig om er geen gewicht op te zetten, en haalde hij zijn net door het water. Bij het voelen van het gewicht in het net, legde hij zijn andere hand er toch achter en tilde hij het ding op, om een spartelende rode vis te zien. Feest. Tweekleurige ogen gleden vervolgens opzij en hij kon het niet laten te lachen bij het beeld van Cas met de vis.
De vis in zijn net begon heftig te spartelen en Alain wierp het met een ongemakkelijke beweging terug het water in, waarna hij het netje weer op de juiste plek legde. “Geen geluk voor ons,” merkte hij met een geamuseerde lach op, voor hij enkele munten aan de eigenaar van het kraampje gaf en deze met een vriendelijke lach gedag zwaaide.
“Het blijft vreemd,” merkte hij geamuseerd op, voor hij een zucht liet klinken. “Maar, traditie is traditie…” En er waren nog minstens twee tradities die ze vanavond niet konden vergeten.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Nog iets dat hij nooit gedaan zou hebben als Alain hier niet was. Dit kraampje met de magikarp zou hij anders straal voorbij zijn gelopen, maar nu had hij effectief zo’n netje in zijn handen. Het was raar, maar hij was effectief benieuwd of één van hun het geluk zou hebben om een gouden vis te vangen, ook al kon hij er niks mee doen. Het was leuk om deze zaken te doen.
Een Magikarp zwom al snel in zijn net, zonder dat hij er veel voor moest doen. Hij omklemde het net met beide handen, zijn rechter onder de linker om de meeste druk eraf te houden. Liefst van al hield hij zijn arm nog heel, maar die dingen waren zwaarder dan ze eruit zagen. Eenmaal hij het ding opgehesen had uit het water, keek hij met een verontrustende blik naar de Magikarp die als een gek tekeer ging. Casimir draaide zijn hoofd weg zodat er geen water in zijn ogen kon komen.
Zijn blik gleed even naar Alain, en ook hij had er één op weten te vissen. Geluk stond niet aan hun kant, want ze waren beide rood. Of wilde dat zeggen dat het geluk wel aan hun kant stond? Nu moest hij zo’n ding niet vangen en toevoegen aan zijn team.
Het was uiteindelijk dat hevige gespetter van de Magikarp de reden dat het net uit zijn handen viel. De pokémon vloog gelukkig weer in het water. Een opgeluchte zucht ontsnapte terwijl hij zijn handen tegen elkaar wreef om weer wat warmte in ze te krijgen. “Waar had je hem gelaten als je een gouden wist te vangen?” vroeg hij Alain terwijl de andere aan het afrekenen was. De volgende kosten zouden weer voor hem zijn. “In je douche?” vroeg hij met een kleine glimlach. In tegenstelling tot Casimir, liet de andere zijn pokémon wel uit hun bal.
Rustig wandelde hij weg het kraampje en tikte zacht met zijn vingers tegen die van Alain. Iets verderop dook een grote kerstboom op, die versierd was met alle mogelijke kerstversiering en lichtjes. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij even naar Alain, wetend dat hij daar vast langs wilde gaan.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Wat had Alain met de Magikarp gedaan als hij er één wist te vangen? Tweekleurige ogen keken onschuldig naar de ander. “Dan werd het toch tijd voor een bad in huis,” concludeerde hij. Nu was dat iets waar hij de afgelopen tijd over na had gedacht, maar… hij had de gedachte nog niet hardop durven uitspreken. Hij was net verhuisd, maar het voelde alsnog alsof hij niet weg was onder de duim van zijn ouders. Misschien… maar, dat was niet voor nu.
Na weer weg te keren van het kraampje, voelde Alain de vingers van de ander tegen zijn hand en vrijwel automatisch nam hij de hand in de zijne, waarbij een lichte blos weer over zijn wangen kroop. Een tevreden glimlach trok aan zijn lippen. Tweekleurige ogen vonden de kerstboom in de verte en nog één keer blikte hij even elders heen, voor hij enthousiast knikte. Oké. De kerstboom. Dat was voor nu inderdaad een goed idee. Alain haalde heel even kort zijn Holo Caster uit zijn zak om een blik op de tijd te werpen, voor hij deze met een zachte hum weer terugstak, de notificaties negerend. Die konden wel tot het nieuwe jaar wachten.
“Hier in Sinnoh is het gebruikelijk om een wens op te schrijven en die aan de boom te hangen,” vertelde hij. Hij had geen idee of ze dat in Kalos ook deden, maar gezien het verschil tussen de twee regio’s leek dit hem meer iets voor Sinnoh zelf. Het was een andere sfeer, als hij de foto’s die hij gezien had mocht geloven. Toch zou hij het ook graag daar eens meemaken.
“Al enig idee wat je wens voor het nieuwe jaar is?” vroeg hij nieuwsgierig. Zelf had hij er wel één, uiteraard. Hij had voornamelijk doelstellingen voor zichzelf, dingen die hij het volgende jaar wilde doen of veranderen om het een beter jaar te maken dan dit was geweest. Zelfs al was het zo dat dit jaar misschien uiteindelijk zo slecht niet was.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir kon het niet laten geamuseerd met zijn ogen te rollen. Natuurlijk zou Alain nog een bad laten installeren speciaal voor een domme pokémon zoals Magikarp. Het zou erg onhandig zijn als hij een bad wilde nemen, tenzij de pokémon er dan gezellig bij zat. Als Alain dat graag had, hem niet gelaten, maar Casimir had graag zijn privacy.
De Magikarps lieten ze achter zich en hij volgde Alain naar de Kerstboom. De jongen zag er veel te enthousiast uit voor een normale boom, maar eenmaal dat ze dichter in de buurt kwamen, werd het duidelijk dat er iets meer aan de hand was. Er stond meer volk en beneden aan de basis van de boom hing geen versiering, maar allemaal papiertjes die mensen er zelf aan hingen.
“Dat hebben we niet in Kalos.” Ook al was hij alles behalve bijgelovig en geloofde hij niet in wensen en alles erom heen. Toch was het een leuk idee, dat zou hij eerlijk toegeven. Wie weet zat er toch iets van waarheid in en kwamen wensen echt uit.
Of hij al een idee had wat zijn wens was voor het nieuwe jaar? Om hem heen zag hij hoe meerdere mensen hun wensen op briefjes te schrijven die vervolgens aan de boom gehangen werden, tussen de honderden die er al aan hingen. “Is het niet zo dat je niet mag vertellen wat je wens is, anders komt die niet uit?” vroeg hij Alain, bij het gebrek aan een beter antwoord. Nee, hij had geen idee geen idee waar dat hij voor zou wensen, maar hij zou er wel achter komen.
Casimir liet Alain zijn hand los en liep verder naar de boom waar een stapel lag met briefjes en pennen. Hij nam van ieders twee om een paar te overhandigen. Bedenkelijk keek hij naar zijn eigen lege briefje, voor zijn ogen afdwaalde naar die van Alain om te zien wat hij zou opschrijven.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Bij het zien van de grote kerstboom, groeide de glimlach op zijn gezicht. Alles aan die avond was warm en het was in zo’n sterk contrast naar de momenten die hen hier hadden gebracht. Alain was nooit iemand geweest die erg gemakkelijk was in grote menigtes als deze. Hij was altijd timide geweest, onzeker en weggeduwd in een hoekje die zijn ouders hadden gecreëerd. Nu hij hier zo liep, hand in hand met de jongen die hij pas enkele weken kende, liet hij zijn gedachten voor een moment de vrije loop.
Ze kwamen dichter in de buurt van de boom en Alain legde uit wat de traditie daar was. Zoals verwacht, was het niet iets waar Cas bekend mee was. Alain herinnerde zich de keren dat hij een wens had willen invullen, maar zijn ouders hem vertelden dat zoiets geen zin had. Wensen kwamen toch niet uit. Dromen werden alleen realiteit als je er hard voor werkte.
“Als je niet zegt wat je wenst, hoe kan het dan uitkomen?” vroeg Alain met een glimlach aan de ander. Hij geloofde niet snel dat Jirachi zijn wens in vervulling zou laten gaan. Maar misschien dat als de ander zijn wens zou uitspreken, kon hij hem wel helpen om dit werkelijkheid te laten worden. Want als er iets was wat hij zeker wist, was dat hij Cas een goed jaar gunde en hem meer die warmte in wilde trekken waar hij zich pas recent van bewust leek te zijn.
Zijn hand werd losgelaten en Alain wreef even in zijn handen, tweekleurige ogen gericht op Cas terwijl deze hem een kaartje en een pen overhandigde. Hij tapte de pen tegen het kaartje en humde even bedenkelijk. Tweekleurige ogen stonden gericht op de grijze ogen van de ander, een bedenkelijke frons over zijn gezicht. Toen hij een ingeving had, kwam er een grijns over zijn gezicht en verborg hij het kaartje voor de ander met een knipoog. “Of misschien heb je wel gelijk,” grapte hij, voor hij iets neer krabbelde en het kaartje vouwde. Hij liet zijn vingers langs de rand van het papiertje glijden, voor hij Cas wenkte om mee te gaan.
Het kaartje ophangen was goed te doen en een warme glimlach trok over zijn gezicht, voor hij voorzichtig de hand van de ander weer pakte en er voorzichtig in kneep. “Als hij uitkomt zal ik het zeggen,” was de belofte die hij maakte. Immers was het geen wens voor hem zelf.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Elke dag voelde aan als een droom die te goed was om waar te zijn, maar iedere ochtend ging de droom weer verder. Het was zo ongeloofwaardig dat zelfs zijn ouders niet geloofde dat het echt was. En toch stond hij hier met Alain, klaar om een wens in de boom te hangen.
Casimir kon zich nog goed herinneren dat hij zijn wens eens luidop had willen vertellen nadat hij de kaarsen voor zijn verjaardag had uitgeblazen, maar toen stopte zijn moeder hem snel. Als hij haar mocht geloven, mocht je een wens nooit luidop zeggen, maar hier was Alain die hem wat anders vertelde. Langzaam schudde hij zijn hoofd. “Zeg je enkel omdat je mijn wens wilt weten.” Die hij niet kon delen want hij wist die zelf nog niet eens..
Voor dat hij de kans kreeg om te lezen wat Alain ging opschrijven, werd het kaartje uit zijn gezichtsveld gehouden. Casimir klikte even met zijn tong voor hij hopeloos keek naar zijn eigen kaartje. Hoe kon het zo moeilijk zijn om één simpele wens op te schrijven? Hij geloofde er niet eens in, dus zo lang zou hij er niet over mogen nadenken. Echter was er altijd de wat als. Wat als Jirachi effectief iemands wens zou laten vervullen.
Natuurlijk was Alain snel klaar met zijn wens, terwijl hij nog steeds aan het nadenken was. “Wacht even,” zei hij vluchtig. Snel richten hij zich terug naar het briefje dat er nog steeds veel te leeg uit zag. Hij plaatste de punt van zijn pen ertegen, enkel om die te verwijderen. Wat was het dat hij wilde voor volgend jaar. Er was zoveel, maar alles wat hij wilde leek verdwenen te zijn uit zijn hoofd. Zijn grijze ogen richtte zich op de tweekleurige van de andere. Ah! Snel begon hij te schrijven voor hij het briefje netjes dubbel vouwde en kort knikte terwijl hij zijn hand weer in die van de andere legde.
Casimir volgde Alain naar de boom en zocht een lege tak waar hij zijn wens aan kon ophangen. De woorden van de andere maakte hem nieuwsgierig naar de wens, maar alles op zijn tijd. Als het uit zou komen, zou Alain het zeggen. “Ik zal je ook wat laten weten.” Zijn ogen gingen weer naar de wens in zijn boom. Het zou een hele tijd duren, maar als het moment er eindelijk was, hoopte hij dat hij zijn wens kon delen.
Oh ja, dat was waar ook. Een ongemakkelijk gevoel steeg in hem op. “Mijn uhm- ma heeft trouwens gevraagd of ik een foto kon sturen. Dit lijkt me daar daar de perfecte plek voor,” zuchtte hij terwijl hij gebaarde naar de boom voor hen. Casimir had een hekel aan foto’s, dat moest Alain ondertussen ook al weten, maar nu had hij letterlijk geen andere keuze.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain lachte bij de opmerking. “Je hebt me door,” knipoogde hij naar Cas. Uiteraard wilde hij weten wat zijn wens voor het komende jaar zou zijn. Immers zou het hem toestaan om te helpen die wens uit te laten komen. Maar, alles wat hij voor nu kon doen was hopen dat ze genoeg tijd hadden om daar vanzelf achter te komen. Hah… Dat klonk bijna als een wens op zich.
Waar hij vrij snel op een wens was gekomen, leek Cas er iets meer moeite mee te hebben. Alain hief zijn wenkbrauwen nieuwsgierig en glimlachte toen hij eenmaal iets leek te weten. Er werd iets opgeschreven en uiteindelijk stonden ze voor de boom, de wensen opgehangen op een vrije plek. De belofte om het te laten weten als een wens was uitgekomen werd gemaakt en opnieuw werd hij eraan herinnerd dat ze allebei hoopten dat dit niet zou stoppen. Het was genoeg om de voorzichtige glimlach terug te brengen op zijn gezicht.
Een foto. Alain keek even verbaasd naar de ander, voor hij opnieuw moest lachen. “Oké, oké,” stemde hij in. Hij draaide zich naar de ander toe en hield zijn vrije hand uit voor de Holo Caster. “Zal ik ‘m maken?” Cas was niet iemand die van foto’s hield, wat überhaupt was hoe ze hier waren gekomen, terwijl Alain juist iemand was die graag een selfie maakte van… wel, alles zo’n beetje. Als hij de kans kreeg om een foto te maken bij de boom, dan wilde hij er wel één die aan het mapje toegevoegd kon worden. Plus… misschien kon hij er dan nog één extra maken als ze toch bezig waren.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir had geen idee hoe lang dat ze al op de kerstmarkt waren en hoe laat het ondertussen was, maar het werd alsmaar donkerder. Daar had niemand echter last van. Er waren genoeg kraampjes en lichtjes om heel de stad op te lichten. Er kwamen ook alsmaar meer mensen, iedereen die het vuurwerk wilde zien en enkel daarvoor het koude weer wilde trotseren. Maar hij was er zeker van dat ze nog genoeg tijd hadden voor andere zaken voor het spektakel zou beginnen.
Een foto. Zo een simpel concept en toch zo moeilijk om te maken. Meestal vond Casimir van zichzelf dat hij niet op foto’s pakte. Dat en er was weinig waar hij foto’s van wilde maken. Hij vond het niet erg om er geen te hebben, want hij had niet direct de behoefte om naar foto’s van zichzelf te kijken. Onder deze foto kon hij echter niet uitkomen, maar voor één keer zag hij er misschien wel een nut van in.
“Eh ja, is goed.” Hij zocht in zijn jaszak naar de Holo Caster om die vervolgens aan Alain te overhandigen. Casimir keek naar de boom achter zich en ademde een keer diep in. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen, wat altijd een goede houding was voor een foto. Dit was het moment dat je zou moeten glimlachen, maar Casimir hield zijn gezicht eerder neutraal. Op de paar foto’s waar hij een poging gedaan had om te glimlachen, stond hij nog slechter op. Zijn mondhoeken waren dan wel opgetrokken, maar de glimlach bereikte nooit zijn ogen. Ze moesten het maar doen met de zoveelste zure foto.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Cas leek alles behalve enthousiast bij het idee van een foto, terwijl Alain blij was dat het idee was genoemd. Hij weerhield zich er rondom Cas bewust van om veel foto’s te maken. Als het aan hem had gelegen, hadden ze al acht selfies achter de rug. Maar, de ander hield er niet van en als er iets was wat Alain liever zag dan een foto samen, dan was het Cas die op zijn gemak was. Dus, Alain hield zich in. De enige foto die hij absoluut moest hebben was er één bij het moment van oudjaar. Zo ver kon hij Cas nog wel krijgen.
Maar, het leek erop dat de moeder van Cas ook een foto wilde. De Holo Caster werd aan hem gegeven en Alain opende de camera app, waarna hij even naar het juiste licht zocht zodat ze er niet uit zagen als een stel spoken. Toen hij echter zag…
Tweekleurige ogen schoten opzij naar de houding van Cas, waarna hij zijn ogen rolde. “Cas? Relax,” vroeg hij zacht. Hij legde zijn hand voorzichtig op de bovenarm van de ander. “Leg deze arm op mijn rug en laat de ander zakken, oké?” stelde hij voor. Het was een hele simpele houding, maar Cas zou er al iets minder uitzien alsof hij het niet naar zijn zin had. Gezien hij niet veel foto mogelijkheden kreeg, leek hem dat een goed idee.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Misschien dat hij ooit zou begrijpen waarom dat mensen foto’s trokken, maar dat moment was nog niet aangebroken. Het was om goede momenten te herinneren, zeiden mensen altijd, maar daar had hij geen foto voor nodig.
Er werd geen foto genomen en aan Alain zijn uitdrukking te zien, was hij het ergens niet mee eens. Zelf zag hij het probleem er niet van in. Een foto was een foto, hoe dat hij er ook op stond. Maar daar dacht de andere anders over en voor dat hij het wist, kreeg hij een korte les in poseren. Heel de tijd keek Casimir hem met licht opgetrokken wenkbrauwen aan.
Met een schuin oog keek hij opzij naar Alain, zijn armen nog steeds over elkaar heen geslagen. “DIt is mijn relax houding,” zei Casimir droogjes. Toch liet hij zijn armen van elkaar glijden en haalde diep adem. Hij verplaatste zich wat zodat hij meer tegen de andere stond en deed zoals Alain hem zei. Eén hand plaatste hij tegen de andere zijn rug, en de andere liet hij gewoon hangen. Aan de glimlach op zijn gezicht deed hij echter niks. Dit moest maar goed zijn. “Is dit het moment dat je cheese zegt?” Zijn grijze ogen hield hij gericht op de Holo Caster, waar hij zichzelf op kon zien. Dat die foto maar snel genomen werd.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Dit was zijn relax-houding, gaf Cas aan. Alain hief één wenkbrauw bij de woorden. Hij had de ander genoeg op zijn gemak gezien en wat hij nu zag, was zeker niet dat. Het leek er dan ook op dat de ander luisterde en er werd een houding aangenomen die beter was dan een middelbare scholier die op de foto werd gedwongen. Alain leunde wat tegen de ander aan en hief de Holo Caster de lucht in, zodat de foto van boven werd genomen. Hij draaide iets, zorgde dat de boom zichtbaar was en het licht goed viel en dat hij zelf een blije lach op zijn gezicht had om wat balans in het humeur op de foto te trekken. Toen de foto zo goed ging zijn als hem ging lukken, haalde hij even diep adem en…
Klik.
Nog voor Cas hierop kon reageren, bewoog Alain zich in zijn richting. Eén hand legde hij op Cas’ schouder voor hij voorover leunde. Hij drukte zijn lippen tegen de wang van de jongen aan en klikte nog een keer op de knop.
Klik.
“En die is voor mij,” zei hij zacht. Misschien zou Cas nooit begrijpen waarom Alain wel graag foto’s had en zolang hij zo’n hekel had aan de foto’s, zou Alain ze ook nooit met iemand anders delen. Maar dat betekende niet dat hij ze niet graag in een verborgen mapje had, één waar hij in kon kijken wanneer hij het nodig had. Want ondanks de blik op het gezicht van de ander bij de foto’s, wisten ze bij hem altijd een glimlach op zijn gezicht te brengen, een warm gevoel wat hij pas recent toe had durven te kennen aan wat dit was. Misschien zou Cas dat ooit begrijpen. En als hij dat niet deed, was het ook oké.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als hij zag hoe nauwkeurig Alain tewerk ging voor een perfecte selfie, snapte hij al helemaal niet waarom iemand het zou doen. Toen dat het ernaar uitzag dat hij de perfecte positie gevonden had, deed Casimir zijn best om toch enigszins ontspannen op de foto te staan. Anders zag het er dadelijk nog uit alsof hij een random iemand aangesproken had om snel een foto mee te maken. Het zou waarschijnlijk niemand verbazen, ze zouden eerder verbaasd zijn dat hij hier was met iemand.
Toen de foto genomen was, viel de spanning gelijk weg, maar het was niet gedaan. Voor dat hij echt tijd had om erop te reageren, drukte Alain zijn lippen tegen zijn kaak en werd er een tweede foto gemaakt.
Bij het zien van de foto, voelde hij een glimlach op zijn lippen sluipen. De verbazing was af te lezen van zijn gezicht, maar hij moest toegeven dat het eigenlijk best nog een leuke foto was. Misschien enkel niet de beste foto om direct door te sturen naar zijn ouders, voor je het wist zouden ze hem opbellen met een hele hoop vragen. Daar had hij nu geen tijd voor. Zo snel als hij kon met vingers die langzaam aan het bevriezen waren, verstuurde hij de foto’s. De eerste ging naar zijn ma, en vervolgens stuurde hij de andere twee beide naar Alain doen. “Voor je collectie,” zei hij terwijl hij de andere aankeek en het apparaatje weer weg stak. Ondertussen had Alain waarschijnlijk meer foto’s van hem op zijn Holo Caster dan Casimir ooit van zichzelf getrokken had.
Rustig en haast zonder nadenken pakte hij de hand van de andere weer vast. “Had jij nog wat gezien?” vroeg hij aan Alain. Misschien was er iets in de buurt waar hij eerst nog graag langs wilde.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain keek nieuwsgierig toe toen Cas naar de gemaakte selfie keek. Toen de ander een glimlach op zijn gezicht hield, kon Alain het niet laten zelf ook weer te glimlachen. Tweekleurige ogen blikten op de gemaakte foto en het verbaasde gezicht van Cas maakte de foto enkel beter. Tevreden keek hij toe hoe de ene foto werd verstuurd naar Cas’ moeder, terwijl beide foto’s in hun eigen gesprek eindigde.
Voor zijn collectie, wist Cas nog te zeggen. Alain grinnikte even. “Ze worden steeds beter,” besloot hij. Waar de eerdere foto’s hilarisch waren geweest, was… dit iets anders. Dit was een foto die hem zou herinneren aan een avond waar hij hopelijk nog lang met een glimlach op terug zou kunnen kijken.
Ah— Zijn hand werd weer beetgepakt en vrijwel direct trokken zijn mondhoeken omhoog in een zachte glimlach. Had hij nog iets waar hij heen wilde? Tweekleurige ogen richtten zich op het kraampje van eerder, maar hij schudde zijn hoofd zacht. “We hebben nog eventjes,” merkte hij bedenkelijk op. “Wilde je nog soep?” Even knikte hij in de richting van eerder. Misschien kwamen ze onderweg nog iets tegen, of konden ze nog even zonder specifiek doel rondlopen. Er was immers nog maar één traditie die Cas niet kon missen, maar die kon nog wachten tot het vuurwerk…
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir snoof toen Alain opmerkte dat ze steeds beter werden. “Dat is ook niet moeilijk,” mompelde hij, zijn ogen gericht op de kerstboom die ineens erg interessant was geworden. Die foto’s kon hij zich nog al te goed herinneren. Ze stonden in zijn geheugen gebrand. Gelukkig stond er door het koude weer al een zachte blos op zijn wangen. “Ooit krijg ik die foto’s in handen,” waarschuwde hij, eindelijk terug naar Alain kijkend. Al vermoedde Casimir dat hij ze niet meer zou verwijderen, zelfs al kreeg hij de kans. Alain zei dat hij er niks mee zou doen, dus dan vertrouwde hij hem.
Bedenkelijk keek hij om zich heen, tot zijn grijze ogen een standje verderop vond. Er stonden plakkaten, maar buiten de grote letters die S O E P vormde, had hij geen idee wat er stond. “Soep halen en ondertussen rond kijken?” stelde Casimir voor. Dan werd één hand warm gehouden door die van Al en de andere door een bekertje soep. “Ik had ook nog wel wat gezien.” Maar het was een eindje verderop, dus ze konden hun soep halen, verder wandelen en zien of ze nog wat tegen kwamen en dan daar stoppen.
Rustig begon hij alvast verder te wandelen richting het soepkraampje. Uit zijn broekzak viste hij weer wat geld, deze keer was het immers zijn beurt om te betalen. Alain had al genoeg kosten gehad de afgelopen periode. Het minste dat hij kon doen was iets van soep kopen. Perfect, ze hadden tomatensoep. “Jij eentje?” vroeg hij voor hij bestelde.
![[YF2021 - DCM / GS / NYE] Hold on to the memories - Pagina 2 AKxB6arw_o](https://images2.imgbox.com/39/11/AKxB6arw_o.png)
![[YF2021 - DCM / GS / NYE] Hold on to the memories - Pagina 2 2lyhc8o](https://i.imgur.com/2lyhc8o.png)
![[YF2021 - DCM / GS / NYE] Hold on to the memories - Pagina 2 BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
