Tales of

Sinnoh

Sinds het incident met Alain was hij niet meer hetzelfde. Hij was regelrecht van Hearthome naar Pastoria gelopen, iets dat ervoor zorgde dat zijn been enorm veel pijn deed en hij nu ook aan het manken was, waarna hij dingen had gesloopt. Maar echt gesloopt. Het was ergens goed dat zijn spullen momenteel op het penthouse lagen en niet in het veel te grootte huis van hem. In ieder geval zou de piano nu wel echt klaar zijn om weg te gaan, want hij had het ding weten te slopen. Ergens mocht hij van geluk spreken dat hij het zo lang had kunnen vasthouden tot hij thuis was gekomen om iets kapot te maken. Dat hij tegen niemand was aangelopen, dat hij Alaric of iemand anders die hem momenteel echt onder de nagels zat niet was tegengekomen. Want in alle eerlijkheid wist hij niet meer goed hoe hij thuis was gekomen. Het was allemaal zo snel gebeurd, in een flits, waarbij alles nogal vaag was. Maar eenmaal hij wakker was geworden op de bank in een kapotte woonkamer, wist hij dat hij goed had gedaan weg te gaan bij Alain. Hij had Morrigan achtergelaten in het huis om alles op te ruimen, daar stond ze immers op. En hij was vertrokken naar Hearthome, waar hij nog een dag zou werken. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend en hij besloot eerst iets van onntbijt te gaan halen. Zijn hele lichaam voelde echt pijnlijk aan, maar hij probeerde er niet aan te denken. Er was helemaal niks mis met hem.

Een broodje met ei zou voldoende moeten zijn. Rustig at hij het ding verder op met beide handen terwijl hij moeizaam wat verder liep. Iedere keer als hij op zijn linkerbeen steunde ging hij er wat door. Hij voelde heel goed aan dat hij het overwerkt had en vervloekte zichzelf dat hij niet gestopt was vannacht, maar wat maakte het nu ook uit. Zijn blik ging even naar Sylvan, die rustig naast hem liep en af en toe een blik op de jongeman legde. De kleine man glimlachte rustig iedere keer als de albino zijn kant opkeek, maar Myrddin kon de blik in zijn ogen maar al te goed lezen. Het leek haast alsof de mon teleurgesteld in hem was. Hij had toch niet gezien wat er was gebeurd? ENkel wat de uitkomst was geweest? Moest hij dit soort shit nu ook al van zijn Pokémon hebben?

In zijn ooghoek zag hij een bekende en wel meteen rechtte hij zijn rug. Zijn ontbijt, waar hij welgeteld twee happen van had genomen, werd kort overwogen om weg geyeet te worden. Maar Myrddin nam in overweging dat hij er spijt van zou hebben en besloot dus kalm te blijven. Een glimlach rolde over zijn lippen terwijl hij wat achter de ander probeerde te sneaken. Rustig benaderde hij de ander, van achteren toe, waarna hij met zijn verminkte hand de ander even porde in zijn zij. "Shu!" kwam er enthousiast uit de jongen terwijl hij glimlachend voor hem sprong. Net zoals de eerste keer dat het hem was gelukt, drong het niet tot hem door dat hij echt iets kon uitbrengen. Het klonk niet echt vlot en goed, maar het was meer dan hij ooit had kunnen doen.

Een brede grijns op zijn lippen toen hij de blik van de ander zag. Hij maakte even een sprongetje naar voren en vernam het broodje even rustig waarna hij begon te signen. 'Tong verloren?' Gebaarde hij rustig naar de ander terwijl een grijns over zijn lippen gleed. Hij had zelf niet eens door dat hij een woord had uitgesproken, want hij probeerde al lang niet meer. Enkel in de lessen, omdat hij ervoor betaalde. Maar daar was het nooit gelukt, dus ging hij er ook niet vanuit dat het er ooit nog iets van zou worden. Hij zette een pas naar achter, ging wat door zijn been maar herstelde zich vlot en goed. Zijn spieren moesten duidelijk nog aansterken. Of het slim was om vandaag nog te werken was een ander iets, maar hij deed het liever dan thuis zitten. Hier zo mooi in zijn Crescent Moon uniform viel hij niet bepaald op. Er waren meerdere mensen die er zo bijliepen. Maar... Shui wist vast nog niet dat hij voor hun werkte. Of wel? Hij wist het niet zo goed. Rustig nam hij een hap van het broodje waarna hij weer begon te signen. 'Opweg naar je date?' Een plagende glimlach op zijn lippen terwijl hij even zacht lachte. Sylvan kwam rustig bij zijn trainer en ging zitten, zijn zacht gekleurde oogjes even leggende op de ander.

Het was aangenaam om iemand te zien die hij echt graag om zich had. Buiten het volk van Crescent Moon en mensen die hij echt niet wilde zien had hij de laatste tijd echt niks positiefs gehad. Alaric, Casimir en Alain. Waarom moest hij die drie juist in een span van enkele dagen allemaal zien. De neiging om terug te gaan naar Hoenn waren de laatste tijd zo groot geworden, maar zolang hij vastzat aan zijn straf kon hij geen kant opgaan. Inmiddels zou die werkstraf ingaan van zodra hij beter was en aangezien zijn dokter de ok had gegeven, zou hij weldra iets van werk mogen doen. In Hoenn had hij dit werk ook eens mogen doen. Hij had toen afval mogen rapen op het strand, wat hij nog geen verkeerd werk vond als hij heel eerlijk was. Achteraf gezien vond hij dat dat wel vaker mocht gebeuren en betrapte hij zichzelf erop dat hij sneller afval opraapte... Of juist begrip had voor mensen die het deden. In ieder geval was het een goed iets, dus hij keek er niet zo tegenop. Zolang hij maar niet mensen moest werken, was het goed voor hem.

Wat Shui eerste signde zorgde ervoor dat Myr even fronste en begon te lachen. Hij nam nog een hapje van zijn broodje en at deze eerst op voordat hij rustig begon te signen. 'Na mijn operatie komt er weer geluid uit, maar ik zou het geen woorden noemen.' Hij gaf niet graag toe dat hij de moed al lang was verloren en hij dus niet heel veel effort meer in zijn oefeningen stak. HIj vergat ze vaak en met de laatste incidenten verwierp hij ze ook. Voor wie moest hij dan ook leren praten? Zijn moeder? Zodat hij hetgeen kon doen dat Maeve had moeten doen? Nee, dat zou toegeven zijn aan het feit dat ze niet meer terugkwam. En Myrddin was zeker dat zijn zus er nog was. Dat kon niet anders.

Hij was dus niet opweg naar een date en Myr knipperde even. Hm... Hij schudde zijn hoofd op hetgeen dat Shui naar hem signde en volgde de blik van de ander. Matchende kleren eh. Hij zuchtte even zachtjes en lichte zijn hand op waarna hij rustig begon te signen. 'Ik werk voor Crescent Moon. Afgelopen dagen sta ik dus als beveiliging. Werk is werk, beter dan niks doen.' En daarmee had Shu ook meteen zijn antwoord of hij een date had. Hij liet zijn blik even schuin gaan en dacht kort na, waarna zijn schouders wat afzakten. Zijn maag keerde meteen bij de gedachte aan de ene persoon waar hij misschien nog ok mee gehad zou hebben, voor alles dat mis was gegaan, en voor even wilde hij niks liever doen dan het broodje woest op de grond gooien en tegen iets slaan. Maar wijselijk hield hij zich in. Hij was zo boos. Niet meteen op die persoon, maar meer op zichzelf. Waarom het niks kon zijn, waarom dit alles naar de kut was gegaan, dat was zijn fout...

Voor even bleef hij daar dan ook staan, onbewust zijn grip op het broodje ei wat sterker wordende waardoor het kapot ging. Eenmaal hij dit opmerkte trok hij een moeilijk gezicht en zuchtte hij, waarna hij naar achter stapte en het ding weggooide, kon hij niks meer mee nu. Hij liet zijn grijsblauwe ogen even afdwalen naar die van de ander en zuchtte zachtjes, zijn expressie strak. 'Het idee van liefde en dates alleen al maakt me zo pissed off.' Signde hij rustig naar de ander. Zijn handen werden even samen gelegd waarna hij even kort nadacht. Maar... Ja, tegen Shui zou hij echt alles zeggen, dus daar gingen ze weer. 'Een klootzak was genoeg.' Zijn wenkbrauwen trokken samen terwijl zijn handen wat trilden. Hij wilde Alaric in elkaar slaan, hij wilde hem echt kapot maken. Maar in de realiteit wilde hij dat enkel tegen zichzelf doen. De spijt die achteraf zou komen zou enkel manifesteren in zijn zelfhaat, waarbij hij iets aan zichzelf doen waar hij spijt zou hebben. HIj zou gewoon die ene stap, waar hij de ander pijn deed, moeten skippen. Want de belofte dat hij Alaric geen pijn kon doen, dat was inderdaad iets dat diep geworteld zat in zijn hoofd. En toch had hij die gebroken. Een clean kick tegen zijn kaak. Het was niet veel, maar voldoende om...

Shit, was hij aan het janken?

Had hij de naam van de ander gezegd? Hij fronste even en opende zijn mond wat waarna hij even rustig nadacht. Kalm probeerde hij even om iets van geluid te maken, zijn naam uit te spreken, maar niks meer dan wat er normaal uitkwam was het enigste dat volgde. Hij knipperde dan ook even verward en zuchtte even. Nou ja, hij nam de woorden van Shu wel als waarheid, maar als hij echt had gepraat dan wilde hij het nogmaals proberen en dan wilde hij zien wat hij nog meer kon doen. Hoe had hij het gedaan en zou hij het nogmaals kunnen doen of...? Hij zuchtte even zachtjes en sloot zijn ogen om even na te denken. Misschien was dat juist hetgeen dat hij verkeerd deed. Hij dacht er te hard over na, deed teveel zijn best. Dat was nu eenmaal iets dat je kon doen, teveel je best doen. Dan viel het ook vrij snel allemaal in het water, niet?

Toen hij terug opkeek zag hij hoe zijn vriend vroeg wat Crescent Moon was. Kalm lichtte Myr zijn handen op waarna hij begon te signen. 'Zoals de rangers in Hoenn.' Dat was eigenlijk het beste dat hij het kon beschrijven. Althans was CM een beetje meer gericht naar mensen dan dat de rangers waren geweest, wat hem ergens wel irriteerde. Soms wenste hij dat hij in Hoenn was gebleven en gewoon bij hen was begonnen. Dan moest hij niet met mensen bezig zijn en al de shit die er rond zat.

Eenmaal ze het onderwerp over dates waren begonnen, was zijn hele mood omgeslaan. Hij begreep het ergens maar al te goed dat hij nog steeds niet goed werd als hij aan Alaric dacht. Zijn ademhaling was dan ook versneld eenmaal hij echt doorhad dat hij aan het janken was en wat hopeloos legde hij zijn handen even langs zijn gezicht om zichzelf te verbergen. Zichzelf kleiner makende en afschermen was het een poging zijn zwaktes van de wereld te verbergen en zo ook van SHui. ondanks dat hij wel durfde te huilen in de nabijheid van anderen, was het altijd ongemakkelijk. En ergens haatte hij zichzelf ervoor. Het was een teken van zwakte, een teken dat ALaric was geslaagd in hetgeen dat hij wilde; hem pijn doen. Keer op keer was het o zo pijnlijk om terug te denken aan die dagen. Eerst was het ziekenhuis geweest, had hij de hele shit van zijn moeder mogen ervaren en toen... Wat was er door het hoofd van de ander gegaan toen hij hem zo had gezien? Toen hij hem zo had vernederd? Hij had waarschijnlijk lachend naar Alain gebeld, die ergens ook voldaning zou gehad hebben bij wat er tussen hen speelde. Zijn adem stokte even, waarna een snik van zijn lippen kwam. Shit. Fuck. Hij voelde zich zo verraden. Wat had hij verkeerd gedaan om dit te verdienen?

Twee armen kwamen om hem heen en langzaam... Voorzichtig, liet hij zijn handen wat van zijn gezicht glijden. Hij legde rustig zijn hoofd tegen zijn goede vriend aan en liet zijn armen even langs de ander gaan, waarna hij zijn vingers in de shirt van de ander klemde. En voor hij het wist, was zijn lijf aan het beven, dikke tranen vormende in zijn ogen, voordat hij zacht snikkend zich meer tegen Shui aandrukte. Niet wetende hoe hard hij ene knuffel nodig had gehad, na alles dat er de afgelopen tijd was gebeurd, kon hij niks anders dan al zijn muren laten vallen. Dat ze hier in het publiek waren, tussen mensen die hen vast vreemd aan zouden kijken, ging hem even helemaal niet aan. Hij voelde zich zo enorm veilig in de armen van Shu dat het hem niks meer kon schelen. Zijn ademhaling versneld probeerde hij wel zijn best te doen om het niet over te laten slaan in pure paniek. Alles was ok, alles was goed. Het zou niet fout gaan. Hij was hier en hij zou hem niks doen. Shui zou hem nooit iets doen. Daar was hij zeker van. Na al hun jaren samen kon hij de man blindelings vertrouwen. Hij was er, hij was hier. Alles was ok. Alles was ok.

Zijn ademhaling vertraagde wat eenmaal hij het genoeg had herhaald in zijn hoofd. Shui was bij hem. Dus alles was ok. En hij was veilig bij hem. Hij moest niet doen alsof, hij moest niet alert zijn. En hij moest niet zijn best doen. Langzaam lostte hij dan ook de ander wat, waarna hij rustig opkeek naar de langere man. Zo star opkijken was altijd zo lastig.... Even lichtte hij een hand op, waarbij hij de tranen wat uit zijn gezicht wreef.... Voordat hij begon te signen. 'Dankjewel, die had ik nodig' En meer dan hij zelf wilde toegeven. Een knuffel kon wonderen doen, maar niet altijd in zijn geval. Het hing er enorm van af wie de knuffel gaf. Bij A- Nee... Hij maakte niks meer uit. Hij maakte helemaal niks meer uit. Dat was einde hoofdstuk. Dat hij zich veilig had gevoeld bij hem in het verleden, was iets dat in het verleden zou blijven. De ander had hem verraden en dat zou Myrddin hem nooit meer vergeven. Toch? Hij slikte even en haalde diep adem, waarna hij weer even zijn hand over zijn gezicht bracht om tranen weg te halen, een glimlach op zijn lippen brengende. 'Ik heb je zoveel gemist Shushu.' signde hij oprecht naar de ander, zijn onderlip wat bevende bij het besef hoe hard hij zijn vriend nodig had gehad de laatste maanden. Hij zou hem nooit meer laten gaan. Nooit meer. Als de politie voor hem kwam zou hij ze afmaken. Als iemand voor Shui kwam dan zou hij zijn leven geven. Ja, zoveel stond vast.

Zouden dingen anders gelopen zijn als hij in Hoenn was gebleven? nee, dan zou alles hetzelfde gevleven zijn en zou hij voor eeuwig op een plaats getrappeld hebben, wachtende tot de dag dat zijn zus alles zou overnemen en hij, haar kapotte broertje, maar mooi moest blijven knikken en moest leven van hun geld. Zo had hij nooit willen leven. Hij wilde zelf iets maken van zijn leven. Hij kon zich niet goed herinneren of hij dit ooit aan Shui had verteld, over het feit dat hij iets wilde doen met zijn leven. Want het was zo verschillend voor hun twee. Waar Myrddin alles in de schoot geworpen kon krijgen, was dat niet hetzelfde voor zijn goede vriend. En daar had Myr altijd open voor gestaan. Altijd ingesprongen waar hij kon. Waar zijn bloed hem niet altijd de juiste beslissingen liet nemen en zijn opvoeding hem soms vreemd uit de hoek liet vallen, zat zijn hart op de goede plaats. Zijn intenties goed, wilde hij niks anders dan anderen helpen. Vooral degene die zoveel voor hem betekende. Zoals Shu, zoals Vic. En waar hij niet veel ervaring had in sociale situaties, zou hij wel altijd zijn best doen. Sommigen konden dit echter niet inzien en lieten hem als een steen vallen, maar eenmaal doorgezet zou hij alles voor anderen doen. Alles. Zelf dingen die hem te ver gingen op een nuchtere maag, op eigen gedachten. Want als hij het deed voor een ander, dan was het verantwoord.

Shu lostte hem wat en begon rustig te signen naar hem. Hij had hem ook gemist. Ja. Voor zover hij zich kon herinneren was deze jongen al deel van zijn leven geweest. Eenmaal hij van school was gekickt was hij in zijn leven gekomen. Waar hij als kleiner mannetje korte metten maakte met groter grut op straat, keek men vaak op hem neer, maar niet Shui. Die had altijd achter hem gestaan. En befaamd was hij altijd geweest. Want ondanks dat hij klein was en er niet uitzag als veel, was er genoeg onder zijn kleding te vinden die anders sprak. Zijn historiek en kennis van het vechten spraken boekdelen eenmaal hij aan het werk was. Zelf toen hij die kick aan Alaric had verkocht had hij meteen de overhand gehad. Dan stonden ze niet langer in de ring. Dan gingen alle regels van het boksen eruit. Want in realiteit kende Myrddin heel wat meer dan alleen het klassiek boksen. En dat maakte hem zo gevaarlijk. Flexibiel, snel, klein en sterk. Het was een combinatie die niet veel mensen zagen in hem, maar meestal te laat pas inzagen. Zelf toen hij die kick had gegeven wist hij heel goed wat er moest volgen. Keel toesnoeren, hem op de knieën werken, vervolgens was het beste dat hij kon doen bij zo iemand de armen kapot maken, knieschijven waren ook altijd een goeie... Even knipperde hij verbaasd toen zijn gedachten rustig over een stappenplan liepen hoe hij iemand eronderuit kon halen. Sinds wanneer dacht hij daar zo kalm over?

Kwam hij? Een hand werd door zijn lange, blonde lokken gehaald, waarbij Myr even zachtjes lachte en de hand wat wegduwde, om achter Shui aan te lopen. Nog steeds wat mankend van zijn uitval van gister was hij nog niet optimaal in zijn tred. Hij liep dan ook al snel naast de lange gozer en begon te signen naar hem. Zijn gemoedstoestand compleet veranderende naar een glimlachje zag hij er al stukken beter uit. Hoe dan ook kon je wel nog steeds aan hem zien dat hij had gehuild. Niet dat hij ooit zou zeggen dat dat het geval was. 'Waar wil je heen dan? Ik dacht dat je geen date had?' signde hij rustig naar de ander, waarna hij even een grijnsje op zijn lippen kreeg. 'Of ben ik nu je date?' signde hij plagerig naar de ander zonder er veel bij stil te staan. Als het ei dat Myrddin was, had hij nooit door gehad wat er vroeger tussen hen speelde. Hij was een enorme kneus op dat vlak, ookal zou hij het nooit toegeven. Sylvan huppelde al snel achter het duo aan, een strak oog gericht op zijn nieuwe trainer. Onzekerheid in zijn houding.

Gewoon lopen hm? Hij kantelde zijn hoofd een kwartslag en haalde een hand over zijn gezicht. De ander ging vaker wel eens lopen vroeger, gewoon zo opeens. Hij had nooit echt begrepen waarom, maar misschien was dat door het simpele feit dat hij puur en rauw reageerde op zijn emoties. Ondanks dat dat iets was dat altijd vrij duidelijk was geweest, had hij meestal wel een kalm expressie. Shui daarintegen was moeizamer te lezen. Hij had zowiezo al problemen met anderen te lezen. Misschien lag het in zijn aard om sociaal incompetent te zijn of misschien was het zijn opvoeding, wat het ook was, het had al tot meerdere fiasco's geleid. AL dan niet het verlies van meerdere vrienden. Hij knipperde even en schoof de gedachte meteen weg. Wat er de laatste tijd was gebeurd was iets waar hij nu niet aan wilde denken. Zijn ietwat manke tred was al indicatie genoeg over het verlies en de pijn die hij daarbij moest dragen. Hij kon het zichzelf en de mensen rondom hem gewoon niet vergeven. Dit was immers hun schuld. Maar ook dat van hem. Hij had altijd zijn best gedaan, maar steeds opnieuw moest hij proeven van verraad die hij niet verdiend vond. Het maakte hem een beetje achterdochtig over hoe hij de toekomst voor zichzelf moest inschatten.

Toen hij beweging in zijn ooghoek zag, zag hij dat Shui signde naar hem. Hij knipperde even rustig, waarna hij even glimlachend opkeek naar de ander. Heh. Dates... Waren enorm kut. Hij kon ze niet serieus nemen, niet na alles dat er was gebeurd. Maar met zijn goede maat kon hij wel wat lol trappen op dit festival. Kort stak hij even een hand op naar de ander als teken dat hij moest wachten, waarna hij even zijn holo caster erbij nam en begon te typen. Na enkele tellen nam hij zijn Crescent Moon hesje af, waardoor hij nu zijn normale kleding goed zichtbaar werd. Hij rolde het hesje op en sloeg het om zijn heupen, waarna hij het toeknoopte zodat het nergens heen ging. Rustig begon hij weer te signen naar de ander. 'Nu worden we op z'n minst nie gestoord' Gebaarde hij kalm naar de ander. Hij had genoeg overuren gedraaid op het festival, ze konden het bekijken als hij er even een paar uur tussenuit zou gaan. Zijn coach leek het niet vreselijk erg te vinden, maar had hem nog een berichtje geschoten dat hij het wel wat vroeger had kunnen laten weten, maar ze nam het hem niet kwalijk. Niet dat ze veel kon doen als hij eenmaal zijn gedachten ergens toe had gezet.

'Er zijn wat dingen te doen op het festival. Iets met kikkers zoenen en bootjes? Ook chocolade? En nog wat dingen.' signde hij rustig naar de ander, waarna hij even bedenkelijk zijn ogen afsloeg naar de hemel. Wat konden ze doen, wat was het beste. Hij en beslissingen, was niet het makkelijkste. 'Ik ben een simpele man. Verras me.' Gebaarde hij dan ook rustig met een glimlach. Leiding nemende in een situatie was niet natuurlijk voor hem weg gelegd, enkel onder druk. Maar met Shui erbij was hij compleet op zijn gemak. Er was helemaal geen reden voor hem om zich gepresteerd te voelen. Neh, alles was chill en zo hoorde het ook, toch?

Shui signde naar hem en hij lachte even zachtjes waarna hij zijn hoofd schudde en metene terug begon te signen. 'Ze kunnen de pot op!' gebaarde hij naar de ander met een zelfzekere glimlach op zijn gezicht. Het was iets waar hij bij leefde en ook bij zou blijven leven. Hij had al zoveel werk gedaan voor Crescent Moon... Het was ergens wel normaal dat hij vrijaf nam... Dat hij had op er verkeerde manier aanhaalde, was iets dat hij niet echt vernam in zijn hoofd en gewoon een beetje aan de kanten schoof. Het zou zichzelf wel oplossen. Immers sprong hij ook zo vaak last minute bij omdat iemand iets deed zoals dit. Dus hij kon het ook wel doen, hadden ze vast geen last van.

Toen Shu vroeg naar de kikkers, trok een glimlach over de lippen van de kleine gozer. Hij greep gretig de hand van de ander vast met zijn goede hand en probeerde hem mee te sleuren. Hij was sterker dan ie er initieel uitzag, zoveel wist de ander wel. Hij was afgetrained, maar dat wisten niet veel mensen en veel konden het ook niet zien dankzij zijn losse en wat oversized kleding. Hij kwam tot halt bij het kraampje en keek even langs de Froakie. Hij keek even om naar zijn goede vriend en begon weer te gebaren. 'Een zoentje aan de Froakie geven en misschien krijg je een speciale,' een grijns trok over zijn lippen. Hij had geen interesse in de Pokémon, maar wel in de reactie van Shui. Immers leek het hem enorm grappig om...

Hij draaide zich rustig om, pakte een Froakie vast en draaide zich om, waarna hij zonder echt iets van waarschuwing de kikker in het gezicht van de ander duwde. Heh. hehe.

Een triomfantelijke grijns om zijn lippen was een indicatie dat hij zich helemaal goed voelde over zijn actie. Hehe. Hij plaagde de ander ook maar, maar dat was nu eenmaal hoe hij was. Hoe dan ook, spijtig genoeg voor hem, was Shui hetzelfde. Want de man greep een kikker vast en duwde die tegen zijn mond aan. Wel meteen trok de blonde kerel lachend zijn armen terug, waarna hij zijn hoofd weg draaide. Kort trok hij een vies gezicht. Yakkes zeg. Hij lostte het beest dan ook en trok zijn mouw op om even deze langs zijn gezicht te brengen. Kort trokken zijn wenkbrauwen bedenkelijk samen, waarna hij langzaam schuin opkeek naar zijn vriend. Een grijns trok al terug over zijn lippen gaan, waarna hij rustig zijn hand liet zakken.

'Liefde gevonden?' signde hij plagend naar de ander, doelende op de Froakie die toonbank terug was op gesprongen. Het blauwe wezen keek hun twee even aan en had zijn focus vervolgens op Shui gehouden. De kikker die hij had gezoend was ook een doodnormale. Myr was niet van plan het beest mee te doen, bij lange niet. Hij had een Gyarados en Empoleon thuis als hij een water mon nodig had. Greninja was wel cool, maar daar had hij ook echt niks aan. Even zuchtte de kleine man zachtjes, waarna hij zijn hoofd schudde. Ondanks dat het verschrikkelijk goor was geweest, had hij wel plezier. Iets dat hij in een lange tijd niet meer echt... had gevoeld. Het was ergens bitterzoet dat er een periode was geweest waar dat wel was. Maar het was met de verkeerde persoon geweest. Hij had hem gebruikt. En daar moest hij nu mee leven. 'Na het festival moet je even met me mee naar jubi by the way' signde hij rustig naar de man, zijn ogen rustig gericht op de ander, een glimlach verscheen op zijn lippen.

Geen liefde, wel een trauma. Een lachje kwam van de kleine man af, waarbij hij even rustig een hand door zijn haren trok om deze wat beter te gaan leggen. Oh jee. Hij schudde even wat zijn hoofd en herstelde zijn houding al snel. Sylvan kwam rustig bij de andere twee staan en keek even van zijn trainer naar de ander en terug. Hm... Toen hij aangaf dat ze even naar jubi moesten gaan na het festival, gaf Shui aan dat hij eerste wat verder wilde kijken. Zonder kikkers. Een glimlach trok over de lippen van de blonde jongen waarna hij even rustig zijn handen ophaalde. 'Een onschuldig bootritje dan?' signde hij kalm naar zijn goede vriend. Hij had al iets in zijn hoofd gepland. Hij was niet zo heel sterk, dus misschien zou het niet lukken... maar als hij hem in het water kon trekken. Hehe. Dat zou pas lachen worden.

Rustig zette Myrddin dan ook wat passen naar achter, waarna hij zich omdraaide en even gebaarde dat de ander mee moest komen. Kort legde hij zijn grijsblauwe ogen op de ander. Zijn handen kwamen weer in beweging. 'Ik hoorde dat je leuke Pokémon kan tegenkomen op dat bootritje, dus misschien vinden we wel iets voor jouw team,' Hij wist dat de ander er niet echt zo naar uitkeek. Maar Myr was wel altijd van het idee geweest dat Pokémon bij je hebben een must was. Immers konden ze meer doen dan mensen en was het veiliger.