Tales of

Sinnoh

Oh? Wilde hij een Pokémon misschien. HIj stak even een hand op als teken te wachten, ging zijn riem af en klikte de ball van Toireasa af. Met een snelle worp gooide hij de ball naar Shui, een grijns om zijn lippen. 'Nu heb je er eentje voor de rit,' signde hij met een grijns om de lippen. Alsof hij de ander aan z'n lot zou overlaten. Hijzelf had Pokémon over. Hij kon er wel eentje missen voor een bootritje. Daarbij was de Ariados een schat. Ze was zachtaardig en hield van de aandacht die kwam van andere mensen. Ze deed wat haar werd gevraagd en stond vaak in bij beveiligingen dankzij haar sterke web. Zo was ze ook wel getrained om in drukkere omgevingen te werk te gaan. Ze was een goede mon voor iemand die weinig ervaring had.

Even liet hij zijn blik naar de bootjes gaan, geen rij zo te zien. Was ook niet helemaal vreemd. De meesten zouden de eerste dag gekomen zijn. Hij glimlachte dan ook even toen hij omkeek naar Shui. Achter hun liep Sylvan nog steeds mee, dus nam Myr even de ball van de Vulpix erbij, om hem terug te laten keren. Het aanzicht van de albino had even zijn mood wat verpest, waardoor zijn mondhoeken naar beneden krulden. Hij schudde echter zijn hoofd, haalde diep adem en deed een pas naar achter. 'Dames eerst,' gebaarde hij, met een buiging naar de ander toe, als een echte gentlemen. Heh. De grijns was al terug te vinden op zijn gezicht. Het was ook geen dag geleefd als hij niet kon klieren met Shu.

Als de klier dat hij was keek hij afwachtend naar de ander, zien wat hij zou zeggen of doen. Hij was heel benieuwd wat er zou volgen. Maar hij had pech, want Shu kon zijn klierige opmerkingen zeker matchen en er nog een schepje bovenop doen. Het spel ging altijd verder, tot ze plots blok zaten. Nou, zelf dan zou hij niet opgeven. Er kwam wel een halve overwinning voor hem, want Shu zette een been in het bootje. Met een klein lachje keek hij op naar de ander. Hoe dan ook werd een hand naar hem uitgehouden. My lady. Pff... Een zacht gelach kwam van Myr af, zijn grijsblauwe ogen over de hand gaande van de ander, voordat hij opkeek. ZIjn ogen kruiste de paarse kijkers van de ander. Zijn speelse glimlach werd een poeslief lachje, voordat hij even zijn ogen sloot en even een hand langs zijn haren bracht. Een blond plukje werd achter zijn oor gebracht, voordat hij terug opkeek.

Hij bracht zijn hand omhoog en legde deze rustig in die van Shu, zijn vingers wat brengende om de ander, liet hij zijn ogen op de ander vallen. Zijn glimlach groter wordende. Van onschuld naar geniepigheid. het was wel duidelijk dat Myrddin meer op de planning had dan alleen dit. Hij bracht zijn vrije hand dan ook op en signde rustig. 'Catch' Voordat hij opsprong en richting Shui sprong, de steun op de hand gebruikende om hoogte te winnen. Als de ander hem niet kon vangen, greep hij hem vast... En dan zouden ze vast beiden in het water eindigen. Beetje vroeger dan hij had gewild, maar hij wilde winnen als de klier dat hij was.

Hehe. Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht toen Shui hem ving. Hoe dan ook leek het erop dat ze beide een beetje de situatie hadden onderschat, of allesinds hij. Waar de ander zijn armen om hem heen had, werd hij plots zo de lucht in gelanceerd. Myr's ogen werden groot en zijn handen die hij even rond Shu zijn hals had willen leggen zodat hij stabieler lag, verloren grip. En daar ging hij, door de lucht. En- Plons. Daar ging hij in het wat diepere water. Luid spartelend en hoestend kwam hij terug boven, waarbij hij wel meteen zijn verminkte hand voelde protesteren in pijn. Hij negeerde het echter zoveel mogelijk en probeerde met zijn goede hand op z'n minst zijn hoofd boven water te houden. Ondanks dat het vast niet zo diep was, kon hij allesinds niet staan hier. Maar dat was ook geen verbazingwekend iets. Hij kon ook in de meeste zwembaden niet staan. Kinderbadjes ja, maar met zijn lengte kon hij ook niet teveel verwachten. Een zacht gelach kwam tussen het gehoest door, waarna hij even zijn goede hand omhoog haalde om zijn natte haren uit zijn gezicht te halen. De lange, blonde lokken hadden zijn zicht wat verhinderd. Maar nu kon hij weer netjes zien.

Glinsterende, speelse oogjes werden op SHu gericht, een brede glimlach om zijn lippen. Moeizaam begon hij richting de ander te zwemmen. Het water was akelig koud, maar de adrenaline van zijn actie leek hem zo goed als te been te houden. Hij zou pas later het besef krijgen hoe werkelijk koud het was. In en buiten het water. Het duurde even, maar hij kwam uiteindelijk bij de ander aan en greep meteen hijgend zijn schouder vast. Zijn andere hand bevende onder de pijn probeerde hij het in verband gewikkelde ding zo goed mogelijk boven water te houden. Ondanks de pijn, had hij pret, en dat kon je duidelijk zien aan zijn gezicht. Of het slim was zijn hechtingen nat te maken? Nee, helemaal niet. Hij legde zijn hoofd even tegen de ander zijn borstkas aan en probeerde zijn ademhaling wat meer onder controle te houden. Adrenaline, pijn en ijskoud. Hij beefde als een stokje, maar hij had pret.

Er werd een arm om hem heen geslagen, waardoor hij meteen stabieler voelde in het ijskoude water. Shui begon te praten, noemde hem sukkel, en het was iets waar Myrddin zachtjes om moest gniffelen. Hij tilde zijn bevende, verminkte hand even op in een poging te signen, maar gaf al snel op. Het deed teveel pijn. Hij zou enkel een kramp krijgen als hij verder zou proberen. Shu sprak verder, tijd om terug in het bootje te gaan. Al snel had de paarsharige zowel hem als zichzelf wat uit het water getild. Myr draaide zich een slag, plaatste zijn bevende handen op de rand en trok zich de rest van de weg op, waarna hij al snel de boot in viel. Even haalde hij diep adem, waarna hij overeind ging zitten en naar de kant van de boot liep om even een voet goed tegen de boord te zetten en vervolgens zijn goede hand uit te steken naar Shui, zodat deze wat beter het water uit kon komen. Hij mocht dan wel klein zijn, maar hij was sterk. Ja, hij kon Shui niet eigenhandig het water uit tillen, maar hij kon zeker wel steun aanbieden. Het feit dat hij best aan het beven was, schudde hij van zich af. De pijn in zijn hand was een tijdelijk iets. De glimlach krulde nog steeds op zijn lippen terwijl hij de hand uit hield naar de ander. Het was jammer dat hij geen fire mon had, want... Tja... dat zou toch wel een stuk fijner zijn. na de bootjes konden ze best regelrecht naar zijn penthouse gaan. Daar konden ze dan even douchen of een bad nemen. Misschien een bubbelbad, dat kon nog wel eens fijn zijn.

Moment. Wat? Voor wat? De kleine man ging wat door zijn benen en kantelde vragend zijn hoofd, maar Shui had zijn aandacht al niet meer op hem gelegd en dook al snel onder. De blonde man leunde wat over de boot heen om te kijken wat de ander aan het doen was. Wilde hij leggit nu wat gaan zwemmen? In dat ijzig koud water? Hij zou ziek worden al dan niet onderkoelt als hij erin bleef. Hij rechtte zijn rug wat en keek om naar de kant. Hij tilde zijn handen op en probeerde te signen, maar hij beefde zo en de man die aan de kant stond keek hem zelf niet aan, laat staan dat hij kon verstaan wat hij aan het doen was. Hij bewoog zijn vingers wat, maar voelde zwaar protest van zijn verminkte hand. Een pijnlijk gesis kwam van de man af, die even zijn bevende hand tegen zijn mond aanzette om er wat warme adem in te blazen.

Geluid naast de boot, gevolgd door een vang. Myrddin keek even schuin op en was niet snel genoeg het ding te vangen. Het ketste tegen zijn hoofd aan, maar landde wel netjes de boot in. Oh ja, zijn Pokémon. Daar had hij zelf niet bij stil gestaan. Het duurde echter niet lang voor de boot een kant op werd getrokken en Shui over de rand bungelde. Myr moest even snel zijn benen stevig neerzetten om niet terug de boot uit te vallen, maar legde zijn focus al snel terug op de paarsharige. Hij was sterk, maar kon hij de ander wel helpen met terug in de boot te gaan? Hij leunde naar voren en legde zijn handen onder de ander zijn oksel, waarna hij begon te trekken. Waarschijnlijk maakte het niet veel verschil, maar het was de gedachte die tilde. Als hij nou eens Morrígan bij zich had, zou zij zonder moeite de ander zo het water uit getild hebben. Maar helaas zat zij nog thuis met Harlow.

Er klonk gelach, iets waardoor hij wat opkeek. Wat was er zo grappig?Shui tikte hem en hij loste de ander wat, maar hield zijn handen op zijn plaats. Een vragende blik werd op hem gericht. De ander begon te signen. Hij zou het zelf doen? Myr maakte ene twijfelachtig geluid, voordat hij uiteindelijk de ander losliet. Het duurde niet lang voordat de paarsharige zichzelf de boot in had getrokken en rustig plaatsnam op het bankje. De kleine man knipperde even en stapte naar hem toe, waarna hij naast hem op het bankje klom. De ander leek pijn te hebben en de blonde man kantelde zijn hoofd wat opzij om op te kijken naar hem. Zijn bevende handen kwamen omhoog waarna hij begon te signen. 'Heb je pijn?' kwam er uit de gebaren, moeilijk vormende door de pijn en kou. Hij liet een pijnlijk geluidje horen, balde zijn hande waar om elkaar en begon erin te blazen om wat warmte te krijgen. Zijn natte kleren en nat haar plakten tegen hem aan en nu alles een beetje weg begon te ebben was de ijzige kilte het enigste dat overbleef. Het duurde dan ook niet lang voordat hij als een rietje aan het beven was. Freezing temps, check the book, might be a demon.

Hij had het zo koud en kneep zijn ogen wat toe. Toen hij beweging naast hem voelde, opende hij zijn ogen. Zijn donkere blik gleed over Shu, die aan het signen was dat het om zijn rug ging. 'Ik kijk thuis even en als je wilt geef ik je massage' gebaarde hij bibberend en moeizaam, waarbij hij zijn hoofd tegen de paarsharige aanlegde en zich dichter tegen de ander aan nestelde. Hij had het altijd heel snel koud. Misschien lag het aan het feit dat hij zo klein was. Misschien was hij gewoon een teer pietje. Wat het ook was, hij wilde eigenlijk niks liever dan tussen Shui zijn benen kruipen en helemaal tegen hem aan te gaan liggen om zijn lichaamswarmte te stelen. Ongeacht dat de ander het vast ook koud moest hebben, was er niet veel dat hij kon doen. Hij was amper een schop groot. Twas niet dat hij zijn armen om de ander kon slaan om hem even warm te gaan houden.

Met gesloten ogen zat hij dan ook tegen Shui aan genesteld. Zoekende, snakkende naar iets van warmte om deze akkelige temperaturen weg te krijgen. Maar Shu tikte hem een en langzaam opende hij zijn ogen. Al snel zag hij de Nidoran, waarbij hij zag dat een van de twee een shiny was. Hij maakte dan ook een instemmend geluid, leunde wat opzij en klikte een lege ball van zijn riem, waarna hij het ding worp naar de shiny Nidoran. Even zien of hij ging vangen, want hij wilde hier geen al teveel tijd aan vuil maken. Sterker nog. HIj bewoog wat en klom half op Shu zijn schoot zodat hij meer tegen de man aan kon gaan nestelen. Warmer zo.

Hij sloot zijn ogen wat en leunde wat meer naar voren, zich beter plaats laten nemende op het been waar hij nu zat. Zijn ene been aan de ene kant, de ander flankeerde de andere zijde. Hij duwde zichzelf wat meer op en liet een zacht geluid uit zijn keel rijzen voordat hij zich weer tegen Shui aan legde. Hoe voelde hoe de ander zijn gezicht tegen de zijn liet aanleunen en langzaam bracht Myr zijn handen omhoog om ze even langs het natte hoofd van de ander te laten gaan. Hij liet zijn armen rusten op de ander zijn schouders en bewoog zijn hoofd wat, waardoor zijn gezicht langzaam meer draaide richting de hals van de ander. Zijn lippen gevaarlijk dicht bij de huid van de ander liet hij zijn handen van de nader zijn schouders gaan, om ze rustig langs de borstkas van de ander een weg te laten banen naar diens armen. Teder en voorzichtig probeerde hij zijn fijne vingers om de armen van Shu wat vast te nemen, waarna hij deze naar zich toe begon te begeleiden, naar zichzelf. Zijn warme adem kwam in rustige teugen uit zijn mond, terwijl een glimlach om zijn lippen danste. Het was zijn teken, een vraag om zijn armen om hem te sluiten. Hij begeleidde diens armen dan ook mee naar zijn eigen heupen, zijn lichaam. ZIjn ogen gesloten had hij niet zo goed door dat ze momenteel veel meer privcacy hadden dan op de rest van het boottripje.

Het werkte. Al snel voelde hij de armen van de anderen om hem heen gaan. Het was een stevige grip en tevreden nestelde hij zich dan ook meer tegen de paarsharige aan. Een zacht geluid uit zijn keel opreizende. Een indicatie dat hij blij was en dat hij hier wel cozy zat. Zijn handen kwamen los van de ander zijn armen, waarna hij ze rustig eronder begon te werken. En langzaam sloeg hij zijn handen opm de ander zijn middel, waarbij hij zich meer liet aansmelten tegen de ander zijn borstkas. Zijn gezicht een weg vindende van zijn hals naar zijn borst. Hij kantelde een kwartslag en vond een cozy plekje lekker knus tegen de ander aan, waarbij hij ook duidelijk zijn hartslag voelde. Hij trok zijn benen dan ook wat beter op zodat hij helemaal goedzat. Hij sloeg ze dan ook langs de ander heen en klemde ze kalm om de ander heen. Helemaal knus hing hij aan hem. Het was lekker warm. Een zacht geluidje kwam weer van hem af. Zacht en teder gemompel dat op niks trok. Maar misschien was het ook beter dat niemand er iets uit kon maken. Want Myrddin? Die besefte helemaal niet wat deze woorden met de ander zouden kunnen doen.

Zo knus tegen Shu aangenesteld liggen was enorm fijn. Het was waarschijnlijk de fijnste plek waar hij kon zijn. Veilig bij hem in zijn armen, zo dicht tegen hem. Gewoon stil, bij elkaar zijn. Het bracht zijn hoofd tot rust. Iets dat hij niet op zichzelf kon doen, iets dat hij niet bij anderen kon doen. Zelf met Alaric had hij altijd zitten denken, altijd zitten twijfelen. Altijd angsten gehad. Er waren zoveel mensen waar hij angst bij voelde als hij bij hen was. Maar Shui? Hij wist dat hij altijd een plek had bij hem... TOch? Ja... ja... Hij zou hem nooit wegduwen. De paarsharige had hem op vreselijke tijden gekend, op tijden dat hij een wrak was, op tijden waar hij op z'n beste was. Altijd was hij er voor hem geweest. Toen ze nog kinderen waren, was hij er altijd. En nu ze beide volwassen waren, had hij hem terug gevonden. En niks was veranderd tussen hun. Alsof alles gewoon op pauze had gestaan. Toen hij de ander die dag had gezien, hadden ze terug op play gedrukt. Alles was hetzelfde zoals het ooit was geweest. Althans, zo voelde het.

De stem van Shu was al snel te horen en Myr richtte zijn grijsblauwe kijkers langzaam op naar de ander, zich amper bewegende. Zijn lichaam bleef dicht bij de ander. Zijn blik zocht naar die van de ander, waarbij een glimlach om zijn lippen kwam. Zijn verminkte hand loste zich wat, waarna hij deze omhoog bracht. Rustig streek hij even langs de ander zijn wang, waarbij zijn tedere glimlach omvormde naar... ja, daar was het. Er was duidelijk pret af te lezen van de jongen. Hij had weer iets in zijn hoofd om de ander te klooien als de heerlijke man dat hij was. Rustig begon hij dan ook te signen met zijn ene hand. Want no way dat hij zichzelf los zou maken van Shu; 'Draag me'