Tales of

Sinnoh

Een glimlach streek over zijn gezicht bij het aanzien van wat de ander naar hem gebaarde. Een gewoon penthouse... Hij liet zijn ogen even afdwalen naar de grond, waar zijn blik onbewust naar zijn handen ging en even bleef hangen op zijn verminkte hand. Het was een feit dat ze van twee compleet verschillende achtergronden kwamen. En toch hadden ze meer gemeen dan dat ze misschien wisten. Het feit dat de ander het niet zo goed kon snappen wat Myrddin normaal vond, kon je ook bij de blonde jongen terugvinden. Zo was hij compleet verrast geweest bij het zien van een studio. Het was zo klein. Kleiner dan een hotelkamer. Myr was luxe gewoon en mocht die ooit wegvallen, zou het voor hem een hele verandering zijn. Hij was immers iemand die zich vastzette in routine, vaak. Hij zou bepaalde dingen die niet cruciaal waren enorm missen als hij het geld niet had. Hij keek dan ook terug op en gebaarde terug. 'Voor een penthouse is hij vrij normaal. Misschien net iets te klein naar mijn smaak. Compact,' Hij had wat extra kamers willen hebben voor de mon. Maar met wat hij nu had was het ook wel ok. Het terras was immers ruim genoeg om al zijn Pokémon loopruimte aan te bieden.

Blij en tevreden was hij dan ook bezig met Harlow. De hond was in een korte tijd een echte support voor hem geweest. Het feit dat ze een nestje puppies had was dan ook echt iets waar hij naartoe had gestreefd. Haar karakter was ideaal om moeder te zijn. En tot nu toe had hij ook geen ernstige veranderingen in haar gedrag opgemerkt. het was zoals verwacht; ze deed het uitstekend. En hij kon niet trotser op haar zijn. Zijn hand streek nogmaals langs de chocolate colored Pokémon, voordat hij keek naar de kleine puppies. Rustig liet hij zijn blik over de jonkies gaan, die elk een halsbandje aanhadden. Waar dit normaal echt nodig was, waren de puppies elk heel bijzonder. Immers hadden ze allemaal een andere kleur. Venco en buckeye werd hem verteld. En de derde? Die was een shiny venco trait. Zijn blik bleef dan ook hangen op de puppy met de roze halsband. De blauwe pup stak scherp af tegen moeder en zijn siblings, die allen een donkere kleur droegen. Rustig leunde Myrddin naar voren, waarna hij kalm even omkeek naar Shui. Hij glimlachte zachtjes en stak een hand naar de ander uit, als uitnodiging om deze in de zijne te leggen. Eens de ander dit gedaan zou hebben zou hij zijn hand begeleiden naar de puppies. Hij wilde dat de ander ze even aaide. Harlow vertrouwde hem volkomen en had er nooit een probleem van gemaakt dat hij aan de pups zat. Het was Shu waar hij zich zorgen over maakte. Immers had de ander geen ervaring met Pokémon.