Tales of

Sinnoh

Een tevreden glimlach om zijn lippen toen de ander uiteindelijk deed wat hij gevraagd had. Hij legde zijn hoofd meteen terug tegen de borstkas van de ander aan en maakte meteen een tevreden geluidje. Al snel werd hij omhoog getild en met een simpele beweging stonden ze zo op de kant. De blonde jongen kantelde zijn hoofd meteen en keek rustig naar de ander. Ze kwamen tot stilstand. Waarheen? Hij tilde een hand op en begon rustig te signen. 'Taxi, jubi' want lopen zou het hem waarschijnlijk niet worden. Daarbij hadden ze het beide vast koud. Dat bubbelbad... of nog beter, een saunatje, zou nu echt deugd doen. Misschien dat de jacuzzi ook nog es aankon dan. Daarbij zouden ze zeker hun handen vol hebben aan de drie pups die thuis rond dartelde. Ze zouden nieuwsgierig zijn. Hij was benieuwd hoe Shu op de baby mon zou reageren. Ergens leek hij niet het type die zich eraan kon hechten of blij mee kon zijn. Maar aan de andere kant wist Myr maar al te goed dat de paarsharige zo lief en zorgzaam was. De kleine man daarintegen, was een echte klier. Hij legde zijn hand langs de hals van de ander en trok zich wat hoger op het bovenlichaam van de ander. Hij bewoog wat meer en probeerde in een beweging zijn been over de ander zijn schouder te slaan. Zijn uiteindelijke doel? Op shu zijn schouders gaan zitten.

Het feit dat Shui het ook gewoon toeliet was iets dat dit alles gewoon liet werken. Waar Myrddin een echte idioot was, was hij ook gewoon nog altijd heel kinderlijk. Een combinatie van beide resulteerde in dit soort gedrag. Een onbeschoft ventje was hij zeker, maar het was niet iets waar hij zijn excuses voor zou aanbieden. Het was wie hij was. Niet iedereen kon dat slikken. En sommige mensen apprecieerde het niet. Die hadden liever dan wat anders, so be it. Myr was altijd vrij beschermend van zichzelf geweest. Was hard naar de mensen rondom hem, buiten een select aantal. Het was jammer dat sommigen dat niet konden inzien. Eenmaal ze dat hadden en het liet vallen, waren ze een vijand rijker. Want Myrddin? Die deed niet aan vreemden. Je was vriend of vijand. Een tussenin bestond niet, dat was shit die mensen hunzelf wijsmaakten om fucked up keuzes te maken in hun leven.

Maar right now? Brein op 0, gremlinmood op 99%. Want al snel zat hij op de schouders van Shui. Hij liet een lachje horen en klemden zijn armen om het hoofd van de ander heen. Zijn grijsblauwe ogen scanden de omgeving even, tot hij zag dat ze taxis leken te benaderen. Hij leunde wat naar voren, trok een been op en sprong welliswaar van Shui af. Onhandig als hij was, however, landde hij niet zo soepel en struikelde hij zowat over zijn eigen voeten. Twee stappen vooruit om te voorkomen dat hij viel en- Bam. Zijn smoelwerk regelrecht gepland in de deur van de taxi. Daar ging het kleine blonde mannetje. Hij zakte wel meteen in, murmelende pijn geluiden van zich af komende terwijl hij zijn handen over zijn pijnlijke neus hield. Auw.

Er klonk gelach, waardoor Myrddin meteen snel opkeek naar de ander, een boze expressie op zijn gezicht terwijl hij zijn handen over zijn neus hield. Die deed pijn man! Hij liet een verontwaardig geluidje horen, een mengeling van pijn, woede en een lichte... 'help'... Als dat dan een emotie was. Hij kantelde zijn hoofd dan ook wat naar voren en bracht zijn vingers wat van zijn tere pijnlijke plek af. Het leek er niet op dat hij aan het bloeden was, dus dat was al een goed begin als je het hem vroeg. Kort streek hij nog even langs zijn kaak heen, waarna hij schuin opkeek. Shui kwam overeind en vroeg aan de chauffeur of deze richting jubi reed. Myr murmelde wat dingen die niemand kon verstaan en kantelde zijn hoofd wat, een hand over zijn pijnlijke gezicht legende en nogmaals even te proberen de pijn in toom te houden. Veel hielp het niet, spijtig genoeg.

Hij kwam langzaam overeind, steun zoekende bij de auto, waarna hij opkeek naar de paarsharige. Zijn best doende om een boos gezicht op te houden en naar hem te kijken. Maar hij kon niet boos zijn op de ander, dat kon hij gewoon niet. Zijn expressie verzachtte dan ook meteen, waarna hij langzaam knikte naar hem. Het was niet eens zijn schuld geluid, maar zijn eigen, dat hij zo tegen de wagen was geknald. Het was dus zijn eigen schuld dat dat was gebeurd... Hij zuchtte zachtjes, zette een pas terug en opende rustig de deur van de achterbank, waarna hij meteen naar binnen sprong. Hij nestelde zich goed op de achterbank en keek schuin naar de ander of hij ook zou komen. Kalm begon hij het adres te signen naar de ander, zodat hij wist wat hij kon doorgeven aan de man waar ze heen gingen. Eenmaal Shui in de auto was though, zou hij zich tegen hem aan nestelen. Zijn warmte stelen was een van zijn vele talenten.

Gezellig was het in de auto. Zeker toen SHui heb bij hem kwam nestelen. De kleine man draaide zich wat meer naar de ander toe en legde zijn hoofd tegen zijn borstkas aan, zijn ogen sluitende terwijl hij luisterde naar hoe de ander voor hem vertaalde. Een glimlach krulde om zijn lippen, waarbij zijn vingers wat in de shirt van de ander haakte. Hij kantelde zijn hoofd wat naar boven toen de anderklaar leek te zijn en leek te bewegen. WIlde hij iets signen? Wat de paarsharige doorgaf, liet Myrddin even glimlachen. Hij schudde zijn hoofd wat en keek schuin op naar de ander. Hij kwam van de ander los zodat hij beter kon gebaren. 'Nee, het is maar mijn penthouse. Mijn huis in Pastoria...' hij hield zijn handen even stil, een bedenkelijke frons op zijn gezicht. HIj had net alles uitgepakt en klaar gedaan. Nu hij eindelijk uit het gips was kon dat zeker en dat was goed. Maar natuurlijk had hij altijd het risico dat mensen hem er konden vinden. Daarbij deed het hele gebouw hem denken aan Miko. Aan de nachten dat hij wel had kunnen slapen, aan de ander. Aan... Dingen waar hij niet aan terug wilde denken. Maar hoe kaarte hij dat aan bij de ander?

'Ik weet niet of ik nog terug wil naar mijn huis in Pastoria,' besloot hij dan ook eerlijk te signen naar de ander, zijn gezicht duidelijk wat somber. 'Er hangen zoveel nare herinneringen aan vast en dat is enorm jammer. Het is een mooi huis, een groot huis. Je zou er ook kunnen wonen, maar ik ben er niet meer echt wonende. En een ander huis kopen..."' hij hield zijn handen even stil, sloeg zijn ogen af. 'Geld is geen probleem, maar ik weet gewoon niet wat ik wil. Ik ben toch maar alleen.' Somber iets, maar het was een eerlijke. Een zucht kwam van de kleine man af. Het was een zwaar leven.

Er werd gevraagd naar penthouse en even knikte de blonde man. 'Heb ik recent gekocht, alles is uitgepakt enzo. Ik heb een extra kamer, zwembad, jacuzzi. Het terras is leuk. Het is ruim, maar ik onderhoud het niet,' daarvoor had hij wel meiden voor. Hij deed zelf vrij weinig in huis. Maakte zichzelf wijs dat ie het gewoon druk had. Realiteit van de situatie was dat hij het waarschijnlijk gewoon niet kon. Hij kon op z'n best misschien wel wat basis dingen, maar hij had opstapjes nodig voor alles. Zo kuisen was irritant, al zei hij het zelf. De kleine man kantelde zijn hoofd even en keek naar buiten. 'Ik ben ana het denken er een sauna bij te zetten. Misschien,' maar dan moest hij er deze keer wel blijven wonen. Niet zoals bij het huis in pastoria, die hij achter had gelaten. Zou hij ooit terugkeren naar daar? Hij wist het niet...

Het duurde niet lang voordat de paarsharige man hem tegen zich aan trok. En Myrddin protesteerde niet. Hij nestelde zich comfortabel tegen de ander aan en knipperde even. Hij zag nog net hoe de ander gebaarde... En een kleine glimlach krulde om zijn lippen. Hij haalde een hand op en gebaarde langzaam wat naar de ander. 'Ik heb je zo gemist,' gebaarde hij, weer. Hij was zo verloren geweest zonder de ander. HIj had hem zo gemist. Hij was niks zonder hem geweest. Hij was... Zo eenzaam geweest. Hij liet zijn ogen even naar de ander geen en trok zich wat meer tegen de ander aan. 'Niet meer weg gaan,' gebaarde de man langzaam even, waarna hij zijn ogen sloot. Zijn goede hand vond een weg naar de ander zijn haren, waar hij even wat door begon te gaan. Nog steeds was het nat, maar dat hield Myr niet tegen om er mee te klooien zoals hij altijd deed.

Shu leek het grappig te vinden, dus Myrddin vernauwde zijn ogen wat, maar lachte toch wel zachtjes mee met de ander. Hij kon het niet laten, het was aanstekelijk. Shui gaf aan dat hij hem ook gemist had en even voelde Myrddin een pak van zich afvallen. Geen idee waarom en hoe dat kwam, maar het voelde als een opluchting om dat eindelijk eens te horen. Het was niet van 'ik was blij als ik je nooit gekend had' en zo van die dingen. Dingen die hij de laatste tijd zovaak had moeten horen. NIemand had hem graag, niemand wilde hem daar gewoon... om wie hij was. Maar Shui... Shui wilde dat wel. Hij knipperde dan ook even langzaam, beseffende dat de ander er altijd voor hem was geweest, toen en nu ook. Wat was hij zonder de ander. Wat was hij zonder zijn Shui.

Toen de ander begon te signen dat hij uit de auto zou sprongen, klonk er een afkeurend geluid van Myrddin af. HIj had toch geen gordel aan of whatever, dus trok hij zich snel en lenig in een beweging op de ander zijn schoot. Zijn knieën flankeerden de ander, steun zoekende op de bank. Hij legde zijn handen op de ander zijn schouders en keek hem aandringend aan, voordat de ander hem tegen zich aantrok. De kleine blonde kerel maakte even een zacht afkeurend geluidje, voordat hij zuchtte. "Ij.... Ij... en.. H" murmelde hij moeilijk tussen zijn lippen door, terwijl hij zijn voorhoofd tegen de hals van de ander aanlegde. Zijn armen werden om de nek van de ander gelegd, zachtjes en teder, waarbij hij zich meer tegen hem aanlegde. Niet loslaten. Nooit meer. Hij wilde niet zonder Shui...

Hij hoorde niks meer van de ander en sloot daardoor langzaam zijn ogen. Zich beter nestelende tegen de ander aan, liet hij zijn hoofd rusten tegen de ander zijn borstkas. Zijn hartslag was goed hoorbaar. Krachtig was het. En normaal zou hij misschien opmerken hoe snel die ging, maar Myrddin was verslagen. En moe. Hij wilde slapen. En het duurde dan ook niet lang voordat de kleine man indommelde. Zijn grip op alles wat losser wordende lag hij nog losjes tegen Shui aan, zijn armen afgezakt naar de ander zijn zij, waar ze nog iets van stabiliteit hadden, maar weinig grip.

Een stem liet hem opkijken. Hm? Oh... Ze waren er. Hij kantelde zijn hoofd wat en knipperde even slaperig. Rustig gleden zijn ogen naar SHui, waarbij hij kalm zijn handen om de ander zijn kin liet vouwen. Hij lachte zachtjes en porde de ander even, waarna hij van zijn schoot afkwam. Rustig opende hij de taxideur, waarna de kleine man uitstapte. Kort rekte de man zich uit, waarna hij even gaapte. Met een lome pas draaide hij zich tot het open raampje van de chauffeur. Rustig stak de kleine blonde man zijn hand in zijn broekzak, waarna hij zijn geldbeugel ophaalde. Het leek erop dat deze het wel had overleefd. Hij opende het ding, ging even door zijn biljettjes en overhandigde een briefje van 50 aan de man, waarna hij kalm het ding terug weg stak. Hij nam een stapje terug en stak zijn handen nog even uit, zichzelf uitrekkende. Voor het peperdure gebouw achter hem was hij, het halfverzopen kleine mannetje compleet out of place. De rare blikken die hij dan ook kreeg waren niet nieuw voor hem. Ze kwamen wel regelmatig en hij hechte er weinig waarde aan.

Zijn blik gleed naar de paarsharige, die zijn handen weg stopte in zijn zakken. Een glimlachje krulde om de lippen van de kleine man, die meteen naar de ander toeliep. Hij greep zijn onderarm vast met zijn beide armen en drukte zijn lichaam dichter tegen hem aan, grote blije oogjes opkijkende naar de ander, legde hij even zijn hoofd tegen de ander aan. Zijn grijsblauwe ogen gingen het gezicht van de ander af, waarbij zijn glimlach langzaam groter werd. Een lachje kwam van de blonde kerel af, voordat hij in beweging kwam. De ander haast meesleurende, of proberende toch, om mee te komen met hem. De lobby door, waren het vooral de mensen die hem niet gewoon waren te zien. Inmiddels was het personeel wel gewoon dat zo'n man als hem hier woonde. Sterker nog, de eigenaar was van het veel te dure penthouse. Hij keek dan ook even naar de man aan de balie, die hem even rustig begroette en vroeg hij zijn dag was, glimlach op de lippen. Myr keek enkel rustig naar hem, neutrale expressie op zijn gelaat, voordat hij een lachje kon opbrengen en enkel knikte.

Door de lobby heen moesten ze niet de publieke liften hebben. Rustig lostte de kleine man de arm van de ander, waarna hij een soort kaart ophaalde. Hij scande deze in, waarna de deur van het slot kwam. Rustig stapte hij binnen in een ruimte die duur gedcoreerd was. Met tapijt ingelegd en een kleine luster had het vast meer gekocht voor deze ene kleine ruimte in te richten dan SHui zijn hele appartament. Een enkel tafeltje met een veel te dure plant en randdecoratie was het hoofdstuk van de ruimte. Tja, er was enkel nog een deur naar de trappenhal en verder was er de lift, die regelrecht naar het penthouse ging. Myrddin stapte de kamer binnen en scande zijn volgende pasje in, waarna hij de code invoerde en kalm begon te wachten. Een geluidje was te horen, waarna al snel de deuren open gingen. Even omkijken, glimlachen en de lift in. Hij kon niet wachten om in het bad te gaan. Lekker warm.

Toen de deuren zich sloten keek Myrddin langzaam om naar de ander, die begon te signen. Hij glimlachte rustig en kantelde zijn hoofd wat meer. Een bedenkelijke frons op zijn gezicht. Nou... HIj vond niet dat het er zo duur uitzag. Zo had hij een drumset gehaald en had hij een kleinere ronde marmeren tafel gehaald dan de houten die er eerst stond. Hij had darabij ook een van de kamer ingericht als zijn studio om te werken. Waar zijn muziekinstrumenten en teken en verf gerei stond. Verder was het nog veel van het originele. Buiten de jacuzzi. Die had hij er ook bij geplaatst. Maar de sauna die hij nog wilde... En de andere dingen. Die zou hij er nog bij moeten. Hij begon dan ook kalm te signen; "Ik vind dat het meevalt," signde hij rustig. Hij lachte even zachtjes. "Gewoon. Een penthouse, weet je wel?" signde hij kalm, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om dit te gaan zeggen.

Het duurde wel even, maar eenmaal ze op de laatste verdieping was, klonk er zacht belletje, waarna de deuren open gingen. Rustig wandelde Myrddin langs de eerste deur, die vooral gebruikt werd door het personeel om zijn huis in te komen. Het had schoonmaakgerief en extra beveiliging, opdat Myr het zelf moest instellen wanneer er toegang via daar mogelijk was. Rustig nam hij zijn sleutel erbij, waarna hij de grote voordeur van het slot haalde. Kalm wandelde hij naar binnen, waarna hij zijn armen even de lucht in bracht en zich uitrekte. Een geluidje kwam van de ranger af, iets waarop zijn Pokémon in het appartement meteen leken te reageren. Adelyn en Bayou kwamen meteen aangelopen, waarbij Myrddin meteen door zijn benen zakte om de Ninetales en Vulpix te aaien. Raeghann leek bezig te zijn met een kunstwerkje op de bank, waar Blathnaid naast zat op haar Ipad. Hij kon wat geluiden horen in de keuken, wat Morrigan moest zijn die iets aan het koken was of aan het schoonmaken was. Ze had vast hun niet gehoord. Een geblaf liet hem opkijken, waarbij een glimlach om zijn lippen kwam. Wel meteen rende hij naar de Lycanroc. Hij had een mandje in de gastkamer, waar ze wat rust kon hebben. Haar drie puppies lagen rustig tegen hun moeder te slapen. Waar ze nog maar een paar dagen oud waren, waren ze nog hele kleine bolletjes. Myrddin zakte door zijn benen en begon zijn hond rustig te aaien. Iets dat Harlow meteen genietend haar ogen liet sluiten. Ze genoot er duidelijk van. Een glimlach kwam om zijn lippen. Zijn beesie... Zijn puppy...